ρέω..

Καλή ροή, να απολαμβάνεις.

 

Ήσουν το μέλος με το οποίο είχα τους πιο πολιτισμένους (για μένα) αντίλογους εδώ, δεν μου αρέσει που φεύγεις. Δεν μου αρέσει καθόλου.

Επίσης είσαι το μόνο άτομο που ξέρω στο χώρο που ακούω ότι αισθάνεται τόσο όμορφα και τόσο γεμάτα με το παρελθόν του στο χώρο. Ότι κλείνεις ένα κύκλο με τον καλύτερο τρόπο, ολοκληρώνεις μια μεγάλη και σημαντική περίοδο της ζωής σου γεμάτη με όμορφες εμπειρίες που οδήγησαν σε μία ωρίμαση με τις καλύτερες προυποθέσεις. Ένα αίσθημα πολύτιμο να το αισθάνεται κάποιος.

Ίσως να είναι και μία καλή ευκαιρία να πω ότι για "πολιτικούς" λόγους σου έχω εναποθέσει πολύ λιγότερα likes στα γραφόμενα σου από ότι θα ήθελα στην πραγματικότητα και από ότι πιστεύω ότι θα άξιζαν και ότι καθαρά για εγωιστικούς λόγους χαίρομαι με το ενδεχόμενο, και συχνό φαινόμενο με πολλά μέλη στο παρελθόν, να αλλάξεις γνώμη κάποια στιγμή και να ξαναποκτήσεις παρουσία εδω.

Εύχομαι ότι και αν κάνεις εφ εξής να γεμίζεις την ζωή σου με τέτοιους κύκλους και περιόδους.

 

Να κάνεις ταξίδια όμορφα.... Καλές αναζητήσεις.

 

Να περνάς όμορφα και να ζεις.

 

Όπως φεύγεις κλείσε και την πόρτα...

   

 

Live long and prosper.

 

Θα λείψεις...

 

Υπέροχη @rea.. που υπέροχα ρέεις...
Δεν μπορεις να φανταστεις πόσες φορες έχω συμφωνησει μαζι σου, σε εχω καταλάβει , εχω νιώσει οσα γράφεις...
Ακολούθησα τα βήματα σου μεσα απο τις λέξεις σου σε αυτο το ταξίδι και πολλές φορες ταυτιστηκα μαζι σου.
Η γραφή και ο λόγος σου πηγάζει απο την ψυχή σου και αυτο σε κάνει πολύ ξεχωριστή!
Σου εύχομαι να έχεις ψυχική και σωματική υγεία !

Ολα ειναι ενέργεια  

 

 

Υπέροχες διαδρομές ομορφιά μου <3

 

Μπράβο ρε-συ-Ρεα. Μου δίνεις δύναμη και κουράγιο που τα χρειάζομαι. Μπράβο. Χρονια τώρα σπουδάζω τη ροή, ταυτίστηκα τόσο με τα κείμενα σου, τα πάντα ρέουν και το ποτάμι πίσω δεν γύρνα...
Πιστεύω οωε όταν είσαι κοντά στη φύση σου όπως περιγράφεις τα κανάλια ανοίγουν κι η ροή ενσωματωνεται. Το παν είναι να μάθουμε πως να ενσωματωθουμε με τη ροή ή πως να την ενσωματώσουμε. Κι ο μπάρμπας σου ηξερε κι οι άνθρωποι το καταλαβαίνουν. Να σαι καλά.

 

Ναι ρε συ Ρεα, ναι!

 

Τίτλος: Το κωλόπαιδο ο Κυριάκος και η καριόλα που έσπειρε.

Είχαν περάσει 2 βδομάδες από τη φορά που γαμηθήκαμε και είχε εξαφανιστεί.. Το πήρα κατάκαρδα και πήγα να περάσω λίγες μέρες στο εξοχικό των γονιών μου στην γιαλατζι Τάρα μου για να το παίξω γιαλατζι Σκάρλετ Ο Χάρα.

Και βλέπω στην αναγνώριση του κινητού το νούμερό του.

Με γάμησε και εξαφανίστηκε, εμένα τώρα που με τους προηγούμενους κάναμε έρωτα υπό το φως των κεριών με μελωδίες Φρανκ Σινάτρα και όταν ανέβαινα από πάνω τους με σκέπαζαν με την κουβερτούλα για να μην τους κρυώσω με την πλατούλα μου γυμνή και μου έδιναν όρκους αιώνιας αγάπης.

Με γάμησε και εξαφανίστηκε, αυτός ο ηλίθιος παλιογορίλας, ο λυγουροπέφτουλας που δεν ξέρω και γω πόσο καιρό με κυνηγούσε. Απορρίπτω την κλήση και ξαναπαίρνει θρασύτατα καπάκι. Αφού δεν πιάνει το μήνυμα με το καλό, ε θα τις αρπάξει!

- Γαμήσαμε-χύσαμε-καιγειάσας σε μένα ρε τριτοτέταρτε σαβουραγάμη? Σε Ε Μ Ε Ν Α?
Τον ακούω να γελάει, τι μαλάκας! Και μέσα από τα γέλια του μου λέει με το εριστικό αυτάρεσκο γελάκι του γορίλα.
- Κάτσε ρε μωράκι, γιατί εσύ πήρες?
- Τι λες ρε κωλόπαιδο που θα ζητήσεις και τα ρέστα από πάνω?

Συνεχίζει να γελάει και τα μηνίγγια μου χτυπάνε από τα νεύρα μου. Έπειτα σταματάει το γέλιο και πολύ σοβαρά μου λέει.
- Και θα ζητήσω τα ρέστα και θα τα πάρω!

Μου το κλείνει.. στα μούτρα!.. στα μούτρα!! Αλλά χαίρομαι εκδικητικά που θα με ψάχνει στην Αθήνα ο βλάκας και δε θα με βρίσκει.
Αλλά ό,τι ο Κυριάκος ψάχνει – ο Κυριάκος βρίσκει. Όταν τον είδα να παρκάρει έξω από το σπίτι Ω Καύλωσα! Αλλά δεν το αφήνω να με επηρεάσει. Είμαι αποφασισμένη, θα πάρει τον μπούλο και θα κάνει ξανά όλα αυτά τα χιλιόμετρα ηττημένος σαν δαρμένο σκυλί.

Μπαίνει κανονικά στο σπίτι, έχω τα πνευμόνια γεμάτα αέρα να βγει όλο το μπινελίκι με μια ανάσα, πρέπει να είχα και τα χέρια στη μέση σαν τσαμπουκαλεμένη στάμνα.
Και πάνω που πάω να ανοίξω το στόμα μου με σβερκώνει, με στήνει με τη μούρη στον τοίχο μου σκίζει το εσώρουχο και με γαμάει.. και γω δεν αντιστέκομαι και μου αρέσει Ω μου αρέσει! Τον ακούω την ώρα που χύνει να φωνάζει με απόλαυση
- Τα ρεεεεσταααα μουυυ!!!

Για τα επόμενα χρόνια ήμουν το μουνί του Κυριάκου του κωλόπαιδου που φρόντιζε πάντα να μου τσακίζει τα νεύρα, να τον χωρίζω και να τον διαολοστέλνω, εκείνος να γελάει με την ψυχή του, χειροκροτούσε ή έτριβε τα χέρια του και μετά .. έπαιρνε τα ρέστα του.

Κάτι Χριστούγεννα η μάνα μου είχε βάλει ένα αστέρι στο μπαλκόνι μας που άναβε το βράδυ.

-Το μπουρδελάκι μου έχει και αστεράκι τώρα για να μη χάνω τον δρόμο μου! χαχαχα
-Είπες το σπίτι μου μπουρδέλο ρε παλιομαλάκα… ?
Και πάλι τα ρέστα του ..

Σπάσαμε το κρεβάτι των γονιών μου και δεν μας ένοιαζε τίποτα.. τα ρέστα του!
-Τι έγινε? Πως έσπασε? Με ρωτάνε οι δικοί μου όταν γύρισαν από το εξοχικό.
Τους προλαβαίνω πριν υποπτευθούν και ορμάω.
-Αφού δε σκοτώθηκα στον ύπνο μου με τις παλιατζούρες για έπιπλα εδώ μέσα. Αμάν με την τσιγκουνιά σας…
Τα ρέστα μου..

Και όσο περνούσε ο καιρός τόσο πιο απενεχοποιημένο κωλόπαιδο ο Κυριάκος και οι φίλες μου να με βρίζουν που δεν τον παρατάω ποτέ επιτέλους αυτόν τον παλιομαλάκα και δώσ του να διαολίζομαι κάθε τόσο και ξανά τα ρέστα του ο αυτάρεσκος γορίλας.

Μέχρι που το κωλόπαιδο έγινε κτήνος, πέρασε ο καιρός λέει, οι φίλοι του όλοι ζευγάρια γίναν φτειάξαν σπίτια και ήταν η σειρά του λέει και μου ανακοίνωνε ότι είναι μ ένα πολύ καλό κορίτσι και ξεκίνησαν λέει από χθες να ζούνε μαζί λέει, αλλά να μην στεναχωριέμαι λέει γιατί για εμάς τίποτα δεν πρόκειται ν αλλάξει λέει, θα βρισκόμαστε βέβαια πιο προσεκτικά τώρα λέει, αλλά με θέλει στη ζωή του λέει γιατί αυτό που ζει μαζί μου λέει και λέει και λέει και λέει…

Οι θερμοκρασίες μου έχουν ανέβει έχω πυρετό ..καίγομαι! περπατώ και βγάζω τα ρούχα μου, αέρα!

-Είναι λάθος αυτό που πας να κάνεις Κυριάκο.
-Πρέπει να κάνω οικογένεια..

Πατάω τον εγωισμό μου..
-Γιατί δεν κάνεις οικογένεια μαζί μου?

Με κοιτάει στα μάτια και μου λέει με την πιο τρυφερή φωνή που υπάρχει στον κόσμο.
-Εσύ, είσαι η πουτάνα μου και αυτό δεν θ αλλάξει ποτέ! Θα κάνεις και εσύ μια οικογένεια και θα νοικιάσω μια γκαρσονιέρα να βρισκόμαστε…

Προμελετημένο έγκλημα. Το κωλόπαιδο που έγινε κτήνος, που έγινε φονιάς. Με τις γοριλογερούκλες του γράπωσε τα σωθικά μου τα πέταξε στο πάτωμα και τα τσαλαπατούσε. Άδειασα!

Με μια ανάσα του λέω.
-Και με αυτό θα γεράσεις!

.. και έφυγε.

Εξαφανίστηκα. Άλλαξα αριθμό κινητού, μετακόμισα, έφυγα από το πατρικό μου. Έμαθα να οδηγώ, ξεκίνησα μια σπουδή. Παλιοί γνωστοί μου έλεγαν ότι με ψάχνει, στην αρχή πιο τακτικά και μετά κατά καιρούς.

Περίμενα, περίμενα καιρό, χρειαζόταν χρόνος για να κατασπαράξει το λυσσασμένο αγρίμι μέσα του όλα του τα σωθικά, να θαμπώσει, να κουραστεί, να εξαντληθεί, να γεράσει και κάτι παραπάνω. Περίμενα μέχρι που ξέχασα ότι περιμένω. Πέρασαν δυο χρόνια και κάτι.

Ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό Σαββάτου άνοιξα τα μάτια μου.. και ένιωσα ότι ήταν η στιγμή.
Είχα κρατήσει το νούμερο του κινητού του στην μνήμη γι αυτή τη στιγμή. Τον κάλεσα, ήμουν ήρεμη και σίγουρη, ήμουν δυνατή!
Ο γορίλας προσπαθούσε να κρατήσει σταθερές ανάσες, κλείσαμε ραντεβού στο γραφείο του σε μία ώρα, ήταν μόνος. Ήταν η στιγμή!

Προς το αμάξι κάλεσα τον κολλητό μου.
-Μπιλάκο κανόνισε κατάσταση με την παρέα, μεγάλη γιορτή απόψε! Θα σας πω από κοντά.

Μπαίνω στο γραφείο του με αέρα Μπελούτσι με κοίταζε με τέτοια πείνα που ήμουν ακόμα πιο και από Μπελούτσι. Ήταν ακριβώς όπως περίμενα.

Κάτι αρχίσαμε να λέμε στην αρχή και καλά κουβέντα και στο αμήν με αρπάζει και με καβαλάει πάνω του, ακόμα και η πούτσα του είχε μικρύνει! Με το που μπαίνει μέσα μου χύνει. Με κοιτάζει σαν χαμένος. Ήξερα ότι κάτι θα συμβεί αλλά δεν ήξερα τι ..αλλά σαν να ήξερα κιόλας. Με παρακαλεί να ξαναδοκιμάσουμε καπάκι.. ξαναδοκιμάζουμε και ξαναχύνει στο έμπα.

-Μια ακόμα φορά? Με ρωτάει.
-Όχι φτάνει.
-Δεν ξέρω τι έπαθα, ευτυχώς εσύ με ξέρεις και ξέρεις ότι δεν είμαι έτσι..

Δεν απαντώ, δεν μιλώ καθόλου. Ντυνόμαστε, με συνοδεύει μέχρι το αμάξι, προσπαθεί να βρει κάτι να πει να το "σώσει", να το κρατήσει, το παίζει εύθυμος και άνετος σαν να μην έγινε τίποτα.

Μου ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου μου για να καθίσω σαν ευγενής και φλυαρεί για το αμάξι μου. Κατεβάζω το τζάμι, σκύβει μπροστά, έχει βρει κάτι να πει, έχει το αυτάρεσκο γελάκι του κωλόπαιδου αλλά τον προλαβαίνω στην κωλοπαιδιά..

-Και αυτά είναι τα ρέστα μου Κυριάκο.

Το κωλόπαιδο εξαφανίστηκε από το πρόσωπό του. Με αγάπη σαν να με καμάρωνε μου απάντησε.
- ..Είσαι Μεγάλη Καριόλα!

Του ρίχνω ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Γκαζώνω και φεύγω. Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Του πήρε κάποιο καιρό να σταματήσει να με ψάχνει και να καταλάβει ότι δεν υπήρχε πια τίποτα να βρει. Το ίδιο βράδυ γιόρτασα με την παρέα μου την γέννηση μιας μεγάλης καριόλας.

ρέω..