Πόνος προς ηδονή ένα ενδιαφέρον διάνυσμα

Περί πόνου ο λόγος και πως μπορεί αυτός να φέρει ηδονή. Το ξέρουμε ότι γίνεται, αλλά, ας πούμε θεωρητικά, δεν το έχουμε ψάξει τόσο. Ας ξεκινήσω, λοιπόν, την πρότασή μου και μετά ο λόγος σε εσάς, με κάθε σεβασμό.


Ο πόνος είναι το συναίσθημα που αισθάνεται ένας σκλάβος, η κούραση αυτό που βιώνει ένας Κυρίαρχος. Το ένα με το άλλο είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οι περισσότεροι από εμάς που έχουμε κάνει ένα σέσιον bdsm, αυτά τα συναισθήματα είναι πολύ γνωστά. Το θέμα όμως είναι το εξής: αυτά τα συναισθήματα τι δρομολογούν, μετά και κατά τη διάρκεια ενός σέσιον;


Από την πλευρά των Κυρίαρχων δεν υπάρχουν πολλές διαφορές. Από τη μεριά των σκλάβων οι διαφορές είναι διακριτές. Με άλλα λόγια, ένας υποτακτικός μπορεί να είναι απλά υποτακτικός, σκλάβος ή κατοικίδιο. Το ίδιο αισθάνονται, ανέχονται και βιώνουν τον πόνο και οι τρεις αυτές κατηγορίες; Νομίζω όχι.


Από τη μεριά του Κυρίαρχου ο πόνος είναι το συναισθηματικό αποτέλεσμα των ενεργειών του και της υποταγής του υποτακτικού του. Οι βαθμίδες του δίνουν περισσότερο ή λιγότερο αίσθημα ηδονής που επιστρέφει από τον υποτακτικό στον Κυρίαρχο. Η επιστροφή της ηδονής οδηγεί στην ταύτιση που είναι διαφορετική, για κάθε ενέργεια και σε κάθε άνθρωπο. Ο Κυρίαρχος ταυτίζεται με αυτό που ο υποτακτικός του αντανακλά σε αυτόν, στο φαινόμενο του καθρέπτη, όπως έχει αναλυθεί από το Λακάν. Και, με αυτόν τον τρόπο, έρχεται η ηδονή. Με άλλα λόγια το αφηγηματικό διάνυσμα: αποδοχή υποταγής-πόνος-ηδονή είναι ένα προσωπικό ζητούμενο για τον καθένα, αφού ανασύρει θέματα από το παρελθόν, αυτά που θα μπορούσε να τα βρει κάποιος που θα έκανε ανάλυση σε αυτό τον άνθρωπο.

Στη Γυναίκα


Ας δούμε τώρα το διάνυσμα που υπάρχει στον υποτακτικό. Εδώ δεν έχουμε μία τόσο απλή ανάλυση να κάνουμε. Θα χρησιμοποιήσουμε την ίδια μεθοδολογία ανάλυσης, όπως παραπάνω, αλλά αφού έχουμε άλλα δεδομένα, αναγκαστικά θα πάμε αλλού.


Στην πρώτη κατηγορία, στον υποτακτικό, ο πόνος είναι το συναισθηματικό προϊόν της αποδοχής της υποταγής και, ίσως, κάτι ακραίο. Άρα αφού προσφέρει πόνο στον Κυρίαρχο του δηλώνει έμπρακτα ότι του ανήκει και τον υπηρετεί. Ταυτίζεται με αυτά τα στοιχεία που αγγίζει η υποταγή του, αυτή η ταύτιση δεν είναι ίδια με αυτή ενός σκλάβου. Στο σκλάβο, όπου η υποταγή σημαίνει πολλά περισσότερα πράγματα, ο πόνος οδηγεί στην ταύτιση που είναι σχεδόν καθολική, τηρουμένων των αναλογιών για το κάθε άτομο, για το παρελθόν του και για το παρόν όπως το ζει.


Στην τρίτη κατηγορία, στο κατοικίδιο, έχουμε μία διαφορετική διαδικασία. Εδώ υπάρχει η καθολική υποταγή όχι μόνο στον Κυρίαρχο αλλά και στις πιο μικρές επιθυμίες του που έχουν να κάνουν τόσο με αυτόν όσο και με το περίγυρό του, τόσο που του δίδεται ως δώρο η πλήρη κτήση του στον Κυρίαρχο που είναι ο Ιδιοκτήτης του πλέον. Ο πόνος στο κατοικίδιο είναι το συναισθηματικό δώρο του στον Ιδιοκτήτη του, αυτό που εκπέμπει στον περίγυρο του Ιδιοκτήτη, ένα σημείο που υπάρχει για να ξεπεραστεί την επόμενη φορά. Η υπέρβαση στο κατοικίδιο είναι αυτονόητη και τρόπος ζωής. Το κατοικίδιο προβάλλει σαφώς στον Ιδιοκτήτη στοιχεία από το παρελθόν και το παρόν του, αλλά τα δίνει χωρίς να αιτείται την παραμικρή επιστροφή, αν αυτή έρθει είναι καλοδεχούμενη, αλλά δεν επιδιώκεται.


Κατά συνέπεια, ο πόνος, στις τρεις διαφορετικές περιπτώσεις υποτακτικών οδηγεί σε ηδονή, αυτή που έχει να κάνει με το ψυχολογικό φορτίο τους πριν να ξεκινήσουν την εμπλοκή τους με αυτό το χώρο και κατά τη διάρκεια αυτής. Δηλαδή, η ηδονή στους υποτακτικούς είναι διαφορετική, στις τρεις διαφορετικές περιπτώσεις, φυσικά και σε κάθε άνθρωπο, αλλά διαφέρει αρκετά. Φτάνουμε, στην περίπτωση του κατοικίδιου, στην ηδονή επειδή ο Κυρίαρχός δέχεται να το χειριστεί και όχι επειδή απλά του προσφέρει τον πόνο του. Ο πόνος, όπως και ο εαυτός του, δεν ανήκουν πλέον σε αυτόν. Το κατοικίδιο μπορεί να έχει όση ηδονή θέλει να του προσφέρει ο Ιδιοκτήτης του, τίποτε άλλο.


Αυτές είναι οι σκέψεις μου και ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα. Αναμένω τις παρεμβάσεις σας.

 

Να διευκρινίσω ότι την υποπερίπτωση του σκλάβου δεν την ξεχωρίζω σαφώς. Σας ζητώ συγνώμη για αυτό.