Αυτά που ποτέ δεν θα σου πω.

Οι ιστορίες μου, σε αυτό το νήμα, είναι φανταστικές.

Μπορεί ο καθένας από εσάς -εάν το επιθυμεί- να γράψει τη δική του.
Φανταστική ή πραγματική δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι οι ιστορίες αυτές εκφράζουν λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν.

Ελπίζω να διαβάσω και τις δικές σας ιστορίες.

 

Θα μπορούσα να γεμίσω τόμους με αυτά που δεν σου έχω πει. Τουλάχιστον πρόλαβα να σου πω ότι δε χορταίνω να σε διαβάζω... ακόμη και τώρα.
Είναι το μόνο που μου έχει μείνει από εσένα.

Μου λείπεις. Όχι εσύ, μου λείπει η ιδέα σου. Ήρθες και κόλλησες και με άφησες να ζω με αυτή τη γνώση. Με αυτό το κενό. Καλύτερα να μην γνώριζα ότι υπάρχεις αλλά κόλλησε ο ένας με τον άλλο τόσο ακαριαία...
Δε νομίζω ότι μπορούσαμε να το αποφύγουμε, κανένας μας. Διασταύρωση.

Άραγε καταλαβαίνεις πόσο μου λείπεις; Άραγε σε νοιάζει; Σε νοιάζει ότι πρέπει να βρω δέκα για να γεμίσω το κενό του ενός; Άραγε το ξέρεις ότι είμαι τσούλα;
Σε νοιάζει;

Ερωτήσεις που κάνω στο κενό. Ερωτήσεις που δε θα σου κάνω ποτέ.

Εάν θελήσεις να με ξαναδείς θα σου χαμογελάσω, θα σε στηρίξω, θα σου πω πράγματα που δεν πιστεύω για να σε κάνω να νοιώσεις καλύτερα.

Γιατί έτσι είμαι εγώ... τσούλα.

 

Όχι, δεν με νοιάζει και θα σου εξηγήσω το γιατί. Ειναι επιλογή σου. Είναι επιλογή σου να βρεις δέκα και είκοσι και εκατό. Με τιμά. Αν έβρισκες έναν, τυχαία στο περίπτερο, θα ανησυχούσα.

Είναι επιλογή σου να πεις τον εαυτό σου τσούλα. Εγώ δεν σε είπα ποτέ τσούλα. Μου αρκεί ότι το κατάλαβες, χωρίς να με αναγκάσεις να στο πω. Γιατί η ενέργεια που καταναλώνεις να δοκιμάσεις άλλους δέκα είναι προφανώς λιγότερη από αυτή που θα καταναλώνες να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με μένα. Να ψάξεις, να ρωτήσεις, να καταλάβεις τι είναι αυτό που μου λείπει.
Γιατί προφανώς και έκανες λάθος, λάθη, και είσαι ανίκανη να το παραδεχτείς. Είμαι σίγουρος, ότι να βρεις άλλους, νι στον αριθμό και δεν έχει σημασία πόσοι, ένας είναι ήδη υπερχείλιση, είναι μια βολική δικαιολογία να μην βγεις από μια αυτιστική περιδινηση που σε βολεύει. Σαν κοχλιας, που όσο στρέφεται, τόσο βαθύτερα βίδωνεται, με κάθε στροφή ολοένα και περισσότερο. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει αν βυθίζεσαι κι αν μπορέσεις ποτέ να ξανά ξεβιδωθεις. Έπαιξες κι έχασες κι εγώ δεν είμαι η παιδική σου χαρά.

Ήταν επιλογή σου και σου άφησα τον χώρο να εκφράσεις ελεύθερα τα θέλω σου. Και μην τολμήσεις ποτέ μα ποτέ να πεις ότι φταιω εγώ που σε άφησα. Η αυτοπαραμυθιαση σου έχει πάρει τη πορεία της. Καλή σου τύχη. Θα την χρειαστείς.

---

Μια ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΉ ΑΠΆΝΤΗΣΗ μου σε ένα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΌ ΠΡΌΣΩΠΟ σε έναν ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΌ ΔΙΆΛΟΓΟ που ουδεποτέ έλαβε χώρα.

 

Κάποιο ηλιοβασίλεμα παλιό συνέβη κάτι παράξενο. Το ξέρω πως θυμάσαι. Παρόλα αυτά ποτέ δεν εκτιμήσες τη στιγμή. Εκείνη που με είχες.

 

Έκανες την επιλογή σου κι έκανα τη δική μου.

Μπορεί να χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο, μπορεί να έμπηξα τα νύχια μου στην ίδια μου τη σάρκα αλλά κρατήθηκα.

Έκανα την επιλογή μου και την τίμησα.

Choice is not an illusion, is a bitch.

Not to make it, no.

The real bitch is to own it.

 

 
Πόσα ήθελα να σου πω μα τα έκρυψα..
Ο έρωτας που φύλαγα για σένα,οι λέξεις που δεν τόλμησα να πω,οι πονηρές σκέψεις που είχα στο μυαλό μου..
Δεν μετάνιωσα που δεν είπα τίποτα.
Εξάλλου τον εαυτό μου προστάτευα..ίσως ήταν καλύτερα έτσι.
Υπάρχουν κάποιες λέξεις που κάθε φορά που σε θυμάμαι θέλω να τις φτύσω πάνω σου..θέλω να τις βγάλω από μέσα μου γιατί μου τρώνε τα σωθικά.
Δεν φταις εσύ όμως!
Φταίω εγώ που κωλωσα,που δεν είχα τα κοτσια να πω ότι με πληγωνες.
Φταίω εγώ που κατέβασα το κεφάλι όταν σε έβλεπα να μου κλείνεις την πόρτα κατάμουτρα.
Φταίω εγώ που δεν σε έβρισα με όλη την δύναμη της ψυχής μου.
Φταίω που χάθηκα στην αγάπη που σου είχα.
Φταίω που ξέχασα να αγαπώ εμένα.
Φταίω που προτίμησα να πληγώσω εμένα φεύγοντας για να μη σε μπλέξω.
Άφησα να πνιγούν όλα μέσα μου..με συνέπεια να χάσω τον εαυτό μου.
Άντε γαμήσου λοιπόν για τις φορές που με έκανες να πιστέψω στα λόγια σου,που εμπιστεύτηκα το χέρι μου στο δικό σου,που με κορόιδευες,που έπαιζες με τα συναισθήματα μου,για την τελευταία σου κουβέντα,για την τελευταία ψεύτικη αγκαλιά.
Άντε γαμήσου για τα κλάματα που άκουγε μόνο το μαξιλάρι μου,για τα τσιγάρα,τα ξενύχτια,τα ποτά και για όλα εκείνα που με πνίγουν μέχρι σήμερα.

 

Είναι στιγμές που βουτάω μέσα στο παρελθόν, στιγμές απόλυτης ησυχίας και σκοταδιού και θυμάμαι την κοινή ζωή μας και νιώθω την ανάγκη να σου πω ένα ευχαριστώ, όχι από υποχρέωση αλλα για όλα αυτά που ζήσαμε και νιώθω τόσο τυχερός που ήσουν κομμάτι της ζωής μου.

 

Αν και βρισκόμαστε στα μεθεόρτια, ναι, είχες δίκιο. Ήσουν ένα κράμα διδαχών, όλες οι αρετές του κόσμου είναι δικές σου, όλα τα ψεγάδια δικά μου, προσπαθώ να τα κρύψω σε κοινή θέα, αλλά ακόμα χωλαίνω.

Με ξερίζωσες και οι τυμπανοκρουσίες σταμάτησαν, αλλά εγώ τώρα πονοκεφαλώ.

Μην γίνεσαι δούλος ανθρώπων, η αγάπη και η ελευθερία πάνε μαζί, ο λόγος γίνεται διάλογος και η επιβίωση συμβίωση.

 

Δεν είναι, ότι δεν θέλω να σε νοικιάσω για μια μέρα, από τον Αφέντη σου πια.
Δεν έχασα το ενδιαφέρον μου. Μην επιμένεις. Ισως τον άλλο μήνα.
Αυτόν το μήνα θα πάρω ένα καλύτερο ντρόουν.

Υπομονή  

 

Θέλω να στα πάρω όλα
Να μην αφήσεις τίποτα για σένα
Την καρδια,την λογική,την επιθυμία σου, οπως το φιλί
Τίποτα για σένα μην κρατησεις

 

Για μένα δεν υπάρχει εμπιστοσύνη τυφλή
υπάρχουν τυφλοί που εμπιστεύονται από επιλογή
και δεν είμαι κάποιος κάποια με κλειστά μάτια να τον εμπιστευτεί
τα μάτια σου μου σώσαν τη ζωή
Στα μάτια σου είδα το φως όταν αποφάσισα τα δικά μου να ανοίξω

 

Ισως και να ήμασταν πιο ευτυχισμένοι τώρα. Δεν το σκέφτηκα καλά όμως.
Δεν ήμουν αρκετά ώριμος ίσως.
Ακόμα σε σκέφτομαι, τα βράδια που θάθελα να μου παιζες πιάνο, ή ακόμα και το πάσχα στο χωριό και οταν θέλω να κάνω μια πιο "φιλοσοφημένη" συζήτηση και δεν βρίσκω κανέναν δίπλα μου.
Πάντα θα θυμάμαι εκείνη την ημέρα στην θάλασσα στον Γιόσωνα.

Στην δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά