Το τρένο.

Έφτασε νωρίς στον σταθμό, είχε ακόμα μπροστά της είκοσι λεπτά μέχρι να έρθει το τρένο και περπατούσε στον σταθμό χαζεύοντας τους περαστικούς.
Κάποιοι βιαστικοί επιβάτες, που μόλις είχαν κατέβει από κάποιο τρένο, έσερναν βαλίτσες προς την έξοδο, άλλοι σε παρέες συζητούσαν χαμηλόφωνα και άλλοι μόνοι τους, σαν κι εκείνη, κοιτούσαν το κινητό τους ή διάβαζαν κάποιο βιβλίο.
Είχε ανέβει για τριήμερο συνέδριο στη Θεσσαλονίκη και σήμερα θα επέστρεφε στην Αθήνα με το βραδυνό δρομολόγιο.
Ο ήχος κλήσης του κινητού της, την έβγαλε από τις σκέψεις της.
Κοίταξε την οθόνη, την καλούσε ο Κύριος.
- Καλησπέρα Κύριε! είπε χαμογελώντας.
- Καλησπέρα βούρλο - απάντησε Εκείνος, με έναν χαρούμενο τόνο στη φωνή Του,
- Επιβιβάστηκες;
- Όχι Κύριε, δεν έχει έρθει ακόμα το τρένο.
- Πώς πήγε το συνέδριο;
- Βαρετό...
- Μελέτησες καθόλου το βιβλίο που σου έδωσα;
- Ναι Κύριε, το έχω ξεκινήσει, θα διαβάσω και τώρα στην επιστροφή.
- Πώς σου φαίνεται;
- Πολύ ενδιαφέρον! Σας ευχαριστώ!
- Θα σου φανεί χρήσιμο, αφού το πήρες ζεστά να ασχοληθείς με το αντικείμενο.
- Χωρίς την παρότρυνση Σας, δεν θα είχα ασχοληθεί ποτέ, Σας ευχαριστώ πολύ και πάλι!
- Κλείνω τώρα και περιμένω μήνυμα σου μόλις ξεκινήσεις.
- Μάλιστα Κύριε!
- Γεια σου καλό μου.

Έβαλε το κινητό στην τσάντα της και συνέχισε να στέκεται αφηρημένη χαμογελώντας από την σύντομη κουβέντα Τ/ τους.

Πόσο ευτυχισμένη ήταν που ανήκε σε αυτόν τον Κύριο.
Σκεφτόταν πόσο γεμάτη ένιωθε τη ζωή της τώρα, πόσο στοχευμένη και εστιασμένη ήταν η καθημερινότητα της, ακολουθώντας τις εντολές και τους κανόνες Του.
Υπήρχαν και στιγμές πολύ ζόρικες.
Ακόμα και η επαναληψιμότητα κάποιων κανόνων ρουτίνας, που εκτελούσε με τον ίδιο ενθουσιασμό έπειτα από τόσο καιρό, θα την είχαν κουράσει, αν δεν ένιωθε πραγματικά καλά με την υποταγή της.

Η άφιξη του τρένου την έβγαλε από τις σκέψεις της, πλησίασε έναν υπεύθυνο του σταθμού και τον ρώτησε ποιό είναι το βαγόνι τρία , που έγραφε το εισιτήριο της, εκείνος της έδειξε ένα βαγόνι λίγα μέτρα πιο πέρα.
Ανέβηκε κρατώντας το μικρό σακ-βουαγιαζ της, βρήκε τη θέση της και κάθισε.
Έπειτα από περίπου πέντε λεπτά το τρένο ξεκίνησε.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, στις πέντε το πρωί θα ήταν στο σταθμό Λαρίσης, είχε δει στην ιστοσελίδα των τρένων, πως το βραδυνό δρομολόγιο έκανε μια ώρα και δέκα λεπτά παραπάνω από τα υπόλοιπα της μέρας.

Πήρε το κινητό της και Του έστειλε μήνυμα:
- Μόλις ξεκίνησα Κύριε .
Κράτησε για λίγο το κινητό στο χέρι της και έριξε μια ματιά στο υπόλοιπο βαγόνι.
Ήταν λιγότερο και από μισογεμάτο, η θέση δίπλα της άδεια, ωραία, μακάρι να μην ερχόταν κανείς, θα μπορούσε να ψευτοξαπλώσει αργότερα.
Άκουσε ήχο μηνύματος, ξεκλείδωσε το κινητό της και διάβασε την απάντηση Του:
- Καλό ταξίδι, περιμένω την αναφορά σου.
- Μάλιστα Κύριε, απάντησε.

Είχαν συναντηθεί πριν φύγει για το συνέδριο, ήταν μια δύσκολη βδομάδα.
Είχε επανειλημμένα παραβεί μια εντολή Του, της είχε εξηγήσει, της είχε δώσει ευκαιρία, την είχε τιμωρήσει, μέχρι που στο τέλος, απέσυρε τον έλεγχο Του απ' αυτόν τον τομέα της ζωής της.
- Δεν γίνεται να παίζουμε τη γάτα και το ποντίκι, είσαι ελεύθερη να κάνεις ό,τι θέλεις. Δεν θα αλλάξει κάτι άλλο, απλά σε αυτό το θέμα είσαι πλέον μόνη σου, αποφασίζεις για σένα.

Είχε δίκιο... το είχε παρατραβηξει...
Είχε νιώσει πολύ άσχημα που έφερε τα πράγματα σε αυτήν την κατάσταση, που φερόταν τόσο ανώριμα.
Μα τι διάολο την έπιανε;
Είχε σκεφτεί πολύ εκείνες τις μέρες.
Τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλύτερα αφότου ανέλαβε Εκείνος να ρυθμίζει αυτό το θέμα, τι την έπιανε ώρες ώρες και έκανε του κεφαλιού της;
Ντρεπόταν Εκείνον, ντρεπόταν και τον εαυτό της , που φερόταν τόσο ανόητα.
Η τροπή που είχε πάρει το θέμα, δεν ήταν καθόλου ευχάριστη.

Είχε ζυγίσει τις προτεραιότητες της και αυτό που πραγματικά είχε ανάγκη ήταν η υποταγή της σε Εκείνον, όλα τα άλλα έμοιαζαν τόσο ασήμαντα τώρα, σαν να καθάρισε το μυαλό της από άσχετες σκέψεις και ό,τι έμεινε ήταν η διαυγής επιθυμία να Του ανήκει, με τον τρόπο που Εκείνος όριζε.
Τον είχε παρακαλέσει να της δώσει μια τελευταία ευκαιρία, θα έβαζε τα δυνατά της να μην Τον απογοητεύσει αυτή τη φορά, δεν την έπαιρνε για άλλη βλακεία, είχε εξαντλήσει κάθε περιθώριο σε αυτό το ζήτημα που τόσο πολύ την ζόριζε.

Ξεκίνησε να γράφει την αναφορά της.
Την ολοκλήρωσε περίπου μια ώρα μετά και την έστειλε.
Έβγαλε το βιβλίο από την τσάντα, σήκωσε το μεσαίο μπράτσο που χώριζε τα καθίσματα, έβγαλε τα παπούτσια και ανέβασε τα πόδια της πάνω στο διπλανό κάθισμα.
Βολεύτηκε και άρχισε να διαβάζει.
Ένιωσε τα μάτια της να κλείνουν μετά από λίγη ώρα, είχε ξυπνήσει νωρίς το πρωί και το κούνημα του τρένου μάλλον τη νανούριζε.
Τότε άκουσε μια φωνή:
- Μπορώ να καθίσω "μαντάμ";
Άνοιξε τα μάτια της προσπαθώντας να συγκεντρώσει τη σκέψη της για λίγα δευτερόλεπτα.
Κάποιος στεκόταν όρθιος δίπλα στο κάθισμα, σήκωσε τα μάτια της και αντίκρισε τον Κύριο.
Αμέσως μάζεψε τα πόδια της και πετάχτηκε όρθια όπως όπως.
- Κύριε! Μα... πως;
Είπε δυνατά, ξεχνώντας τους υπόλοιπους επιβάτες.
- Ανέβηκα χθες στη Λαμία να ρυθμίσω κάτι κληρονομικά και σήμερα επιστρέφω Αθήνα όπως βλέπεις.
(Φτάσαμε κιόλας Λαμία; Τόσο πολύ κοιμήθηκα; )
- Το αμάξι Σας;
- Πολλά ρωτάς , δε νομίζεις;
- Με συγχωρείτε Κύριε.
- Έλα, πάμε στο κυλικείο να πάρουμε καφέ!
- Μάλιστα Κύριε! Να βάλω τα παπούτσια μου ένα λεπτάκι.
Όμως Εκείνος είχε ήδη αρχίσει να απομακρύνεται.
Φόρεσε τις γόβες τις όπως όπως, βούτηξε την τσάντα της και τον ακολούθησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Το κυλικείο ήταν στο διπλανό βαγόνι, τέσσερα, πέντε άτομα κάθονταν σκόρπια σε διαφορετικά τραπέζια.
Πήραν καφέ και κάθισαν σε ένα τραπεζάκι με δύο καρέκλες, στο βάθος του βαγονιού.
Δεν μιλούσαν, μόνο έπιναν καφέ.
Την κοιτούσε παράξενα, είχε ένα αινιγματικό μειδίαμα στα χείλη του.
- Έχεις κραγιόν μαζί σου;
- Έχω Κύριε.
-Δώσ'το μου!
Άρχισε να ψάχνει την τσάντα, σκεπτόμενη τι μπορεί να το ήθελε το κραγιόν της.
- Ορίστε Κύριε! είπε και Του το έδωσε.
- Σήκω κι έλα εδώ όρθια.
Πήγε δίπλα του.
- Σήκωσε τη μπλούζα σου και το σουτιέν σου.
Τα μάτια της Τον κοίταξαν έντρομα!
Να σηκώσει την μπλούζα της και το σουτιέν της εδώ;
Μπροστά σε όλους;
Υπάκουσε όμως.
Εκείνος άνοιξε το κραγιόν και κάτι έγραψε στο στήθος της.
- Και τώρα θα γυρίσεις όπως είσαι και θα πλησιάσεις όλους όσους είναι εδώ να τους δείξεις το στήθος σου και αυτό που γράφει επάνω.

Αυτό ήταν!
Αν δεν λιποθυμουσε τώρα, δεν θα λιποθυμουσε ποτέ!
Άκουγε τους χτύπους της καρδιάς της μέχρι το κρανίο της και κρύος ιδρώτας άρχισε να τρέχει στο κορμί της.
Τον κοιτούσε αποσβολωμενη με τα χέρια της να κρατούν ακόμα την μπλούζα και το σουτιέν της.
- Υπάρχει κάποιο πρόβλημα; της είπε Εκείνος.
- Ο..ο όχι Κύριε.
Ξεροκατάπιε και γύρισε προς τους επιβάτες που βρίσκονταν στα τραπεζάκια, όλοι είχαν γυρίσει και χάζευαν το θέαμα.
Ένας νεαρός την κοιτούσε έκπληκτος με ανοιχτό το στόμα, μια γυναίκα πίσω του, την κοιτούσε σοβαρά πάνω από τα γυαλιά πρεσβυωπιας της και δύο άλλοι τύποι πιο πίσω ψευτογελούσαν κοροϊδευτικά.
Τους πλησίασε όλους, όπως της είπε, έναν έναν και τους έδειξε το γυμνό της στήθος με το ιδιόρρυθμο "γκράφιτι".
Οι τύποι που γελούσαν, μόλις τους πλησίασε σοβάρεψαν και γύρισαν το βλέμμα τους από την άλλη, η κυρία κατέβασε τα μάτια της στο κινητό της και ο νεαρός συνέχισε να έχει το ίδιο έκπληκτο ανοιχτό στόμα και τα γουρλωμένα μάτια, θαρρείς και τον είχαν βαλσαμώσει σε αυτή τη στάση.
Τι παράξενα που αντιδρούν οι άνθρωποι μπροστά στο απροσδόκητο.
Έκανε την "πασαρέλα" της και γύρισε κοντά Του.
- Κατέβασε την μπλούζα σου τώρα και κάθισε να πιεις τον καφέ σου.
Εκείνη υπάκουσε μουδιασμένη με ό,τι είχε μόλις συμβεί.
- Πώς νιώθεις;
- Τα έχω χαμένα, ντρέπομαι πολύ Κύριε...
Μπορώ να μάθω τι γράψατε;
- ΕΊΜΑΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΊΟΥ
Ένιωθε τα μάγουλα της να καίνε, ποιά μάγουλα της, ολόκληρη καιγόταν.
- Πάρε τον καφέ σου και πάμε στις θέσεις μας.
Μόλις σηκώθηκαν, κοίταξε τα τραπεζάκια πίσω της , δεν ήταν κανείς!
Όλοι όσοι ήταν πριν εκεί, είχαν φύγει.
Αναστέναξε.
Δεν θα περνούσε πάλι τη δοκιμασία της ντροπής αντικρίζοντας τους.
Κατευθύνθηκαν στο βαγόνι τους.

Περπατούσε μπροστά και ο Κύριος πίσω της, ανάμεσα στις θέσεις , ακόμα δεν είχε συνέλθει απ' αυτό που είχε γίνει , ένιωσε ένα χέρι να την ακουμπάει στο μπράτσο.

- Συγγνώμη.
Άνοιξε τα μάτια της, ήταν μισοξαπλωμένη στα δύο καθίσματα, είδε μια κοπέλα να της χαμογελά ευγενικά.
- Με συγχωρείτε, είναι η θέση μου αυτή.
- Ω! Ναι.. βεβαίως...
Εμένα με συγχωρείτε!
Είπε και μαζεύτηκε, αφήνοντας ελεύθερο το διπλανό κάθισμα.
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε από τα ηχεία:
"Σε λίγα λεπτά η αμαξοστοιχία φτάνει στη Λάρισα, η αποβίβαση θα γίνει από τη δεξιά μεριά κατά τη φορά του ταξιδιού."

Είχε αποκοιμηθεί με το βιβλίο στο χέρι.
Αναστέναξε με ανακούφιση....

 

Αν μου επιτρέπεις  

 

πολύ όμορφη....
με ταξίδεψε ...όπως το τρένο ...