κάτι που διάβασα ...και δε θα ξεχάσω ποτέ...

Τον είχα ξεχωρίσει, αλλά δε συμφωνώ σε αρκετά.

Θα μείνω στο ένα και στο πιο βασικό. Δεν δέχομαι το πρέπει.

Ήταν υποστηρικτής του αντισυμβατικού. Γιατί να θέσει μία νέα σύμβαση;

Είχε προφανώς καταλάβει πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Αλλά τότε γιατί προτείνει ένα νέο σωστό;

Και τέλος τι σημαίνει το πραγματικά να ζήσεις; Με βάση ποιανού τα πρότυπα;

Όποιος ζει, πραγματικά ζει.

 

Ο λόγος του Bukowski πολύ συχνά είναι βίαιος, γιατί δεν τον ενδιαφέρει να χαϊδέψει τα αυτιά κανενός και το "πρέπει" είναι βίαιο από μόνο του.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ (γιατί ένα κείμενο - διήγημα - ποίημα, δέκα άνθρωποι αν το διαβάσουν, δέκα διαφορετικές απόψεις θα ακούσεις), είναι πως με τα πρέπει που συχνά αναφέρει, δεν σου επιβάλλει να πράξεις τα γραφόμενά του. Εκφράζει την ανάγκη να βιώσεις κάποια πράγματα, για να μπορέσεις να ζήσεις - νιώσεις - γευτείς κάποια άλλα. Και σίγουρα δεν κυριολεκτει πάντα.
Κάποια στιγμή έγραψε " Βρες αυτό που αγαπάς, κι άφησέ το να σε σκοτώσει!".
Αλλοίμονο αν κυριολεκτουσε και μας προέτρεπε σε κάτι τέτοιο.
Όσο για το "τι σημαίνει πραγματικά να ζήσεις και με βάση ποιανού τα πρότυπα", θα πω σίγουρα με τα δικά του.
Την άποψή του εκφράζει και δεν υποχρεώνει κανέναν να την ασπαστεί.  

 

The darkest day, if you live till tomorrow, will have passed away. ~ William Cowper

Θα το απέδιδα ως "η πιο σκοτεινή ημέρα, εάν έρθει το αύριο, θα έχει περάσει."

 

Ακολούθησέ με, αναγνώστη. Ποιος σου ’πε ότι σ’ αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει αληθινός, πιστός και αιώνιος έρωτας; Να του κόψουνε την άτιμη τη γλώσσα!

Ακολούθησέ με, αγαπητέ αναγνώστη — εμένα μόνο, και θα σου δείξω πως τέτοιος έρωτας υπάρχει!"

Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα

 

“Θα κατονομάσω για σας τρεις μεταμορφώσεις του πνεύματος : πώς το πνεύμα γίνεται καμήλα, και η καμήλα λιοντάρι, και, τέλος, το λιοντάρι παιδί. Υπάρχουν πολλά βαριά φορτία για το ρωμαλέο πνεύμα, που είναι συνηθισμένο στα βάρη και που μέσα του κατοικεί ο σεβασμός : η δύναμη του ζητά το βαρύ και το βαρύτατο φορτίο”.

“Τι είναι βαρύ; Έτσι ρωτά το συνηθισμένο στα βαριά φορτία πνεύμα και να που γονατίζει, όμοιο με την καμήλα και θέλει να το φορτώσουν καλά..[..]..το να είσαι άρρωστος και να ξαποστέλνεις τους παρηγορητές και να συνδέεσαι με φιλία με κουφούς, που ποτέ δεν ακούν αυτό που θέλεις; […]το να βυθίζεσαι σε βρώμικο νερό όταν αυτό είναι το νερό της αλήθειας και να μην απομακρύνεις από πάνω σου ολόθερμους φρύνους και κρύους βάτραχους; [..]το να αγαπάμε αυτούς που μας περιφρονούν και να απλώνουμε το χέρι σε ένα φάντασμα, όταν αυτό θέλει να μας κάνει να τρομάξουμε. ''

Friedirch Nietzsche - Τάδε Έφη Ζαρατούστρα -

 

"Εδώ παίζαμε πόκερ. Καμιά φορά και ρουλέτα."
"Εγώ και ο Μάρκο το καταλάβαμε."
"Μερικές φορές...το έπαθλο ήμουν εγώ."
...
"Δινόσουν στο νικητή;"
"Είδες που καταλαβαίνεις; Δεν το έκανα κάθε μέρα. Δεν είμαι και τόσο τσούλα."
...
"Τι τους έδινες; Ένα φιλί;"
"Τς! Τς! Τς! Φιλί! Λες και θα έμενα ικανοποιημένη με τόσο λίγα....Κατάχαμα και μπροστά στους χαμένους, αυτό τους έδινα. Και στα τέσσερα, αν μας έκανε κέφι."
...
Τη διαπερνούσαν ανεπαίσθητες κινήσεις, λες και το σώμα της αναθυμόταν την αίσθηση να είναι κολλημένο με την πλάτη σ'έναν άντρα, να τον παίρνει, όλο, μέσα της.

[ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ, Clive Barker - σελίδα 200]

 

Πλησίασε άλλα τέσσερα βήματα τα πόδια της μπανιέρας, με τα μάτια καρφωμένα πάνω της. Ένιωσε το βάρος του μαστιγίου στο χέρι του.
...
"Έτοιμη;"
"Κάν'το!"
...
Η κλειτορίδα της ήταν σκληρή και κόκκινη σα ρουμπίνι. Της έδωσε ένα κοφτό χτυπηματάκι που έκανε την Κάτια να βογκήξει.
...
"Ξανά!", είπε.
Την ξαναχτύπησε, δεύτερη φορά, τρίτη, τέταρτη και πέμπτη και έκτη και όλοι οι μύες του σώματός της τεντώνονταν για να του δίνει τέλειο στόχο.
...
Ξαφνικά τα μάτια της γύρισαν προς τα πάνω. Το στόμα της άνοιξε.
...
"Κοίτα μέσα μου", είπε. "Μη φοβάσαι. Εσύ το έκανες. Βλέπεις τι έκανες;"
...
Η ηβική της περιοχή ήταν όλη πρησμένη και ερεθισμένη. "Εμπρός, κοίταξε", του είπε. "Απόλαυσε τα κατορθώματά σου." Εκείνος άνοιξε απαλά τα χείλη της, που κολλούσαν κάτω από τις ρώγες των δαχτύλων του. Όχι από το αίμα, ούτε από τον ιδρώτα. Μόνο από τους φυσικούς χυμούς ενός ερεθισμένου σώματος. "Βλέπεις;", του είπε σπρώχνοντας τα δάχτυλά του βαθύτερα μέσα της. Ήταν καυτή εκεί μέσα.
...
"Θέλεις να με γλείψεις;"
Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
"Φοβάμαι ότι έτσι θα αιμορραγήσεις περισσότερο."
"Μπορεί να μου αρέσει αυτό."

[ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ, Clive Barker - σελίδα 249-252]