Το ξέρεις οτι ανήκεις στο Bdsm ως Σαδιστης η Κυριαρχος όταν...

Ανηκεστα μπλεγμένοι σε στερεότυπα... Κοινώς συμπλεγματικοι...

 

Στο ξεκίνημα μου, δεν το χώραγε ούτε στην φανατσία μου αυτό. Γελάω (με αγάπη) με την παιδική μου αφέλεια, ότι όποιος βρίσκεται σε αυτά λημέρια έχει πετάξει από πάνω του αυτές τις κατευθύνσεις ανηδονίας.
Μου λείπει αυτή η αφέλεια. Πλέον συναντώ όλο και πιο συχνά αυτά τα είδη μισανθρώπων σε "Κ" , σε "υ", σε "Κ/υ".

Είσαι γενναιόδωρος που βλέπεις κήπο, εγώ έβλεπα μπετά, κάτι σαν εγκατελειμμένο γιαπί, αυτό που είχε όλες τις προδιαγραφές για να γίνει ένα όμορφο σπίτι αλλά εγκατελήφθηκε γιατί δεν υπήρχαν πια υλικά για να συνεχίσει. Φαλίρισε ο μηχανικός - εγκέφαλος.
Το τραύμα μπορεί να γίνει ένα όμορφο σημάδι που να ενδυναμώνει την πορεία μας ή να μολύνει τα ζωτικά υλικά μας.

Όμορφο  .
Και γω είχα ενδείξεις από μικρή ηλικία, πριν τα τραύματα και τα "πρέπει". Εκεί που έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε άκριτα - ελεύθερα ζωάκια της φύσης.
Κρίνοντας από μένα πόσο απομακρύνθηκα από αυτό αργότερα, πόσο "εύκολο" είναι να χαθείς και πόσο ζόρικο να το ξαναβρεις ή κάτι απ αυτό, αναρωτιέμαι αν γενικότερα οι άνθρωποι στα παιδικάτα τους έχουν βδσμ ενδείξεις που απλά χάνενται στην πορεία και σε κάποιους ..μένει (?).

Το έχω ξαναδεί αυτό να συμβαίνει.
Καμία άλλη ανάλυση απόλυτα σεβαστο.

Για μένα ( πάμε στα ελαφρολαικά), ήταν μια απροσδιόριστη "βαριά κατάρα" γιατί δεν μπορούσα να κάνω αυτές τις κοινωνικά "αξιοσέβαστες - αξιοπρεπείς" σχεσούλες που έκαναν οι φίλες και γνωστές μου που με μάλωναν συνέχεια για τα μυαλά μου, έχω φάει τόνους κύρηγμα του πως πρέπει να είμαι και αλήθεια προσπαθούσα φιλότιμα με όλο μου το είναι με μόνο αποτέλεσμα να νιώθω πιο "περίεργος" άνθρωπος και πιο μόνη μετά.
Δεν μπορώ να περιγράψω το μέγεθος της "αλλαγής" μου που οφείλω στους ανθρώπους βδσμ που βρέθηκαν στη ζωή μου.. και ακόμα συνεχίζω, σαν σπείρα ..
Πιστεύω ότι έχω νικήσει κατάρες που άξιζε να κερδίσω..και έχω νικηθεί από άλλες που άξιζε να χάσω, αλλά όπως ήδη ξέρεις, το Παιχνίδι μετράει.

Το τραγούδι υπέροχο!

Ανταποδίδω με ένα τραγούδι που γουστάρω πολύ γιατί ενώνει με χειρουργική ακρίβεια 3 διαφορετικούς μουσικούς κόσμους.

 

Όχι η ψυχή και όχι μόνο του ανθρώπου, δεν είναι μόνο η συνείδηση, που θυμίζει το λεπτό της κλεψύδρας το σημείο. Μία απόφαση, μία δράση, οπότε αυτοπεριορισμός.

Και μπορεί αυτό το λεπτό σημείο, να είναι σκληρό, σα κάτι που μπετό να σου θυμίζει, αλλά υπάρχει και το υπόλοιπο μέρος.

Εκεί είναι κήπος και όχι μικρός, αλλά σα χώρα τεράστιος και σε κάποιους ακόμα πιο μεγάλος.

Μικρό με φώναζαν σαδιστή γιατί με μικρές δράσεις, κάποιες φορές με μεγαλύτερες, προκαλούσα το γέλιο, το πόνο και σχεδόν όποιο συναίσθημα μπορούσα να χρησιμοποιήσω…

…όχι για την απόλαυση μου, αλλά για την εξερεύνηση της ψυχής του άλλου.

Είναι ένα πανέμορφο πλάσμα, το φάντασμα στο κέλυφος, έτσι παρομοίασε τη ψυχή που είναι παγιδευμένη στο σώμα, αν θυμάμαι καλά ο Ντεκάρτ, πρέπει να το είχε πει αυτό.

Πλησίασε στην αλήθεια. Ένα πολύ ευαίσθητο οικοσύστημα με κάθε λογής λουλούδια, κάποια ανεξάρτητα, αλλά όλα μαζί στο τέλος δυσχεραίνοντας ή βοηθώντας οδηγούν στην επιλογή.

Σαν τις νυχτερίδες με τη δράση εξερευνούσα στα σκοτάδια της ψυχής.

Με αποκαλούσα εξερευνητή και οι άλλοι σαδιστή, οπότε και εγώ άρχισα να γράφω.

Ώστε να έχω τη συναίνεση τους, εφόσον αυτοί επέλεγαν να με διαβάσουν.

Μετά το εξέλιξα, πέρα από το γράψιμο και σε αρκετά άλλα. Ένας χώρος γεμάτο «αντικείμενα» ώστε να δημιουργήσουν επιλογές και αντιδράσεις όταν κάποιος το διαβεί και από εκεί μέσα του να δω.

Και τι να δω;

Αααααα, είναι απίστευτο. Χιλιάδες βιβλία, γεύσεις, εικόνες, αυτό που η φαντασία τους δεν τολμά να δείξει, αλλά μπορεί να ονειρευτεί. Το ταξίδι είναι απίστευτο…

Έξω βρέχει..

Καλοκαιρινή μπόρα, αυτή που ένα κορμί γυμνό, μπορεί να απολαύσει στη ταράτσα χορεύοντας.

Καλή συνέχεια.