The Therapeutic Potential of Play: A Comparative Study of Play Therapy and BDSM Practices in Trauma

Σύντομα, λίγο, αφού δεν μπαίνει θέμα να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι,

Να σας το ξεμπερδέψω λίγο, διότι βλέπω ότι έχετε μπερδευτεί; Βάλτε στη θέση του προφυλακτικού το safeword. Στο φόρουμ συζητάμε κατά καιρούς για το safeword και καταγράφονται διάφορες απόψεις για αυτό. Υπάρχει τίποτα στους κανόνες λειτουργίας του φόρουμ που να καθοδηγεί στο τι θέση θα πάρει ο καθένας και τι θα πρέπει να λένε τα άρθρα για το safeword; Υπάρχει μήπως, μια και μοναδική άποψη μεταξύ των μελών της κοινότητας για το safeword; Υπάρχει, με το δικό σας λεκτικό, κάποια απαίτηση για προδιαγραφές που θα έχει ο λόγος τους για το safeword; Πέρα από αυτές που θα όριζαν οι κανόνες που ήδη ισχύουν;

Τα υπόλοιπα κατ' εμέ παρέλκουν, εξάλλου έχουν ήδη συζητηθεί.

 

@gaby_m η αναλογία με το safeword αποτελεί μία ρητορική αποφυγή του κεντρικού ζητήματος,μόχι μία απάντηση.

Η προσπάθειά σας να αντικαταστήσετε ένα παράδειγμα κοινοτικής ευθύνης με μία πράξη ατομικής συναίνεσης είναι παραπλανητική.

Η θέση σας ότι μία απαίτηση πρέπει να είναι ρητή για να είναι δεσμευτική αποκαλύπτει μία σύγχυση (εσκεμμένη; 'ίσως) συγχέετε τους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία ενός φόρουμ με τις ηθικές αρχές που διέπουν μία κοινότητα.

Το safeword είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα, αλλά για λόγους αντίθετους από αυτούς που επικαλείστε.

Η συμφωνία για ένα safeword είναι μία ρητή και ιδιωτική συναίνεση μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων για μία συγκεκριμένη πράξη.

Αυτό δεν είναι ο κανόνας του συνόλου.

Σκοπός του safeword είναι να διασφαλίσει τη συναίνεση και την ασφάλεια σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αλληλεπίδρασης.
Σκοπός του κανόνα του συνόλου είναι να διασφαλίσει την ομαλή λειτουργία, την ευημερία και την ηθική του συνόλου της κοινότητας.

Το φόρουμ μπορεί να μην ορίζει ρητά τη χρήση προφυλακτικού, αλλά η κοινότητα έχει την ηθική υποχρέωση να την προάγει ως μέτρο ασφαλείας. Ομοίως, το φόρουμ δεν οφείλει να έχει κανόνες για το safeword, αλλά η κοινότητα έχει την ευθύνη να διατηρεί ένα περιβάλλον όπου η συναίνεση και η ασφάλεια είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες.

Η επιχειρηματολογία σας, αντί να αναλάβει την ευθύνη για την ασφάλεια των μελών, την αποποιείται πλήρως.

Μετατοπίζετε το βάρος της ασφάλειας στον καθένα ξεχωριστά, (ατομικισμός) ενώ παράλληλα αρνείστε να αναγνωρίσετε ότι η κοινότητα έχει έναν συλλογικό ρόλο.

Ο ισχυρισμός σας ότι «τα υπόλοιπα κατ' εμέ παρέλκουν» είναι ξεκάθαρα μια δήλωση παραίτησης από κάθε συζήτηση ηθικής ευθύνης.

Iagos

Omar Esstar by Iagos posted 7 May 2024 at 12:28

 

Ναι, ε; Όπως νομίζετε, ποια είμαι εγώ που θα σας το χαλάσω;

Και ποιο είναι, για να έχουμε καλό ερώτημα,

, το οποίο αποφεύγω; Πείτε το χωρίς φιοριτούρες να δω μήπως μπορώ κάπως να απαντήσω.

 

Το κεντρικό ζήτημα είναι ήδη ξεκάθαρο από τα γραφόμενα Mου, Φρονώ ότι είναι είναι τόσο εμφανές που η απορία σας μοιάζει με σκόπιμη παράβλεψη.

Ας το αναλύσουμε ξανά, με απλότητα, χωρίς φιοριτούρες που τόσο σας μπερδεύουν..

Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ της λογικής των ρητών, γραπτών κανόνων και της λογικής της άγραφης, ηθικής ευθύνης μιας κοινότητας.

Οι κανόνες είναι η προσκόλλησή σας σε ό,τι είναι συγκεκριμένο, γραμμένο και επιβάλλεται από τον φορέα του φόρουμ. Πρόκειται για ένα νομικό ή λειτουργικό πλαίσιο που οριοθετεί τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται ρητά.

Ό,τι δεν είναι γραμμένο, δεν υπάρχει. Αυτή είναι η τοποθέτηση σας έως τώρα.

Αυτή η προσέγγιση σαφώς και είναι άχρηστη όταν αντιμετωπίζει μια πραγματική, ηθική επιταγή.

Η ευθύνη, την οποία τόνισα και σε κείμενα Μου προς την @bas και την οποία ευθύνη επιμελώς αγνοείτε, είναι η ηθική επιταγή που πηγάζει από την ίδια την ύπαρξη μιας κοινότητας.

Αφορά την αλληλεγγύη, την προστασία των ευάλωτων και την προώθηση της ασφάλειας, ακόμα κι αν αυτά δεν έχουν καταγραφεί σε κάποιο κείμενο που αναφέρεται σε κανονισμούς λειτουργίας.

Εσείς υποστηρίζετε ότι η μόνη ευθύνη που υφίσταται είναι αυτή που ορίζεται ρητά στους κανόνες. Η θέση μου είναι ότι αυτή η προσέγγιση είναι ανήθικη και ανεπαρκής, καθώς αποποιείται την άγραφη ηθική ευθύνη για χάρη της τυπικότητας.

Το ηθικό πλεονέκτημα που λέγαμε και αλλού...

Iagos

... by Iagos posted 25 May 2024 at 12:09

 

Ας ξεκινήσω από τα βασικά:

Αποποίηση ευθύνης: Το παρακάτω κείμενο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα και δεν αποτελεί επαγγελματική ή ιατρική συμβουλή.

Πάμε λοιπόν για μια ακόμη προσπάθεια να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους…

Το τελευταίο διάστημα η διεθνής κοινότητα της ψυχικής υγείας αρχίζει να παρατηρεί ότι το BDSM, όταν γίνεται συνειδητά, με πλήρη συναίνεση και σωστό aftercare, μπορεί να βοηθήσει μερικούς ανθρώπους να επεξεργαστούν παλιές τραυματικές εμπειρίες. Δεν μιλάμε για «θεραπεία» με την κλασική έννοια – δεν υπάρχουν ακόμα ολοκληρωμένες κλινικές μελέτες που να το αποδεικνύουν – αλλά υπάρχει ένα ξεκάθαρο ενδιαφέρον και αρκετά πρώιμα ερευνητικά δεδομένα που δείχνουν πως «κάτι» συμβαίνει εδώ.

Η έννοια του trauma play (Jeremy Thomas, 2019) περιγράφει ακριβώς αυτό: τη δυνατότητα να ξαναζήσεις δύσκολα κομμάτια της ιστορίας σου μέσα σε ένα απολύτως ασφαλές και συμφωνημένο πλαίσιο BDSM, αυτή τη φορά με έλεγχο και δύναμη στα χέρια σου. Οι πρώτες μελέτες – όπως η δουλειά της APA Division 44 BDSM Task Force και οι έρευνες του Cascalheira – δείχνουν ότι ορισμένοι άνθρωποι βρίσκουν σε αυτό το «παιχνίδι» ένα κομμάτι ίασης και αναδόμησης.

Τρέχουσες Έρευνες:

1. Jeremy N. Thomas (2019) – BDSM as Trauma Play: An Autoethnographic Investigation

Αυτο-εθνογραφική μελέτη που εισήγαγε τον όρο trauma play, αναλύοντας πώς η δομημένη εμπειρία BDSM μπορεί να οδηγήσει σε επαναδιαπραγμάτευση τραύματος.

https://seattle-counseling.com/wp-content/uploads/2024/10/Thomas-2019-BDSM-as-Trauma-Play.pdf

2. C. J. Cascalheira et al. (2021) – Curative Kink: Survivors of Early Abuse Transform Trauma Through BDSM

Ποιοτική έρευνα σε 20 ενήλικες επιζώντες παιδικής κακοποίησης από 5 χώρες, με ημι-δομημένες συνεντεύξεις. Εντόπισε 6 βασικές θεματικές: ανάκτηση ελέγχου, rescripting πόνου, ενδυνάμωση μέσω ηδονής.

https://www.researchgate.net/public..._of_early_abuse_transform_trauma_through_BDSM

3. APA Division 44 – BDSM Task Force Presentation (2024)

Παρουσίαση στο συνέδριο της APA: Using Kink to Heal Past Trauma. Εξετάζει τα πρώτα εμπειρικά δεδομένα και θέτει έμφαση στην ανάγκη για ενημερωμένη συναίνεση και αποφυγή επανατραυματισμού.

https://www.researchgate.net/publication/383057941_Using_Kink_to_Heal_Past_Trauma

4. Aidan Andreas Sunassee (2024) – Pleasure Gain in Trauma Play as a Catalyst for Post-Traumatic Growth

Προτείνει ότι η ηδονή στο trauma play μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για post-traumatic growth. Πρόκειται για πρώιμη μελέτη, σε φάση preprint.

https://www.researchgate.net/public..._Play_as_a_Catalyst_for_Post-Traumatic_Growth

5. Gewirtz‑Meydan (2024) – Ανασκόπηση για τη σύνδεση BDSM και ιστορικού κακοποίησης

Εξετάζει βιβλιογραφικά και εμπειρικά δεδομένα από έρευνες σε ενήλικες, υπογραμμίζει την ανάγκη για trauma‑informed πρακτικές, τεκμηριώνει πιθανές ενεργοποιήσεις τραύματος και προειδοποιεί για κινδύνους retraumatization.

https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/0092623X.2024.2332775

Ενδεικτικά αποσπάσματα (μετάφραση):


“Trauma play can offer survivors an opportunity to reclaim agency over past violations, but only when embedded in a consensual, carefully structured kink context.”

«Το παιχνίδι τραύματος μπορεί να δώσει στους επιζώντες την ευκαιρία να ανακτήσουν τον έλεγχο πάνω σε παλαιές παραβιάσεις, αλλά μόνο όταν εντάσσεται σε ένα συναινετικό, προσεκτικά δομημένο πλαίσιο kink.»

— Jeremy N. Thomas (2019)


“Participants in our study reported that BDSM scenes, when guided by clear negotiation and aftercare, allowed them to re-script early abuse and experience bodily autonomy in a safe space.”

«Οι συμμετέχοντες στην έρευνά μας ανέφεραν ότι οι σκηνές BDSM, όταν καθοδηγούνται από σαφή διαπραγμάτευση και σωστό aftercare, τους επιτρέπουν να ξαναγράψουν την εμπειρία της πρώιμης κακοποίησης και να βιώσουν σωματική αυτονομία σε ασφαλές πλαίσιο.»

— C. J. Cascalheira et al. (2021)


“Using Kink to Heal Past Trauma is a promising field for exploration, but clinicians must emphasize informed consent, safety, and the potential risks of retraumatization.”

«Η χρήση του kink για την επούλωση παλαιών τραυμάτων είναι ένα πολλά υποσχόμενο πεδίο προς διερεύνηση, αλλά οι θεραπευτές πρέπει να δίνουν έμφαση στην ενημερωμένη συναίνεση, την ασφάλεια και τους πιθανούς κινδύνους επανατραυματισμού.»

— APA Division 44, BDSM Task Force (2024)


Αυτές οι έρευνες δείχνουν ότι υπάρχει πραγματικό επιστημονικό ενδιαφέρον αλλά και έντονη προσοχή στις προϋποθέσεις. Όλα τα παραπάνω πρέπει να γίνονται μόνο υπό επίβλεψη επαγγελματιών ψυχικής υγείας, kink‑aware και trauma‑informed.

 

Αν μου επιτρέπετε, και χωρίς σε καμία περίπτωση να μειώνω τη σημασία αυτού, θα πήγαινα ένα ακόμη βήμα πίσω, στη χρήση όρων της γλώσσας.
Είναι σαφώς διαφορετικό, σε ένα κείμενο που θα γράψω πχ σε μια ιστορία που θα περιγράφω ένα βίωμα να μιλήσω για "την ιαματική επίδραση της παρουσίας του Κ στη ζωή μου" ή "την ιαματική επίδραση των ενεργειών Του σε όσα με ταλανίζουν" κ.ό.κ.
Γιατί αυτό είναι ένα κείμενο για το πώς προσλαμβάνω Αυτόν και την επίδραση Του πάνω μου.

Αλλά είναι πολύ διαφορετικό να χρησιμοποιείται ο όρος "θεραπευτική" (therapeutic potential) σε ένα κείμενο που - καίτοι επιστημονικοφανες αλλά όχι επιστημονικό κατά τη γνώμη μου - συντάσσεται με τη δομή ενός essay. Γιατί σε ένα τέτοιο κείμενο οι όροι δεν χρησιμοποιούνται ποτέ μεταφορικά, δεν είναι τέχνη, είναι επιστήμη (ή έστω απόπειρα προσέγγισης αυτής). Και ως τέτοιοι εκλαμβάνονται από το δέκτη του μηνύματος (το μέσο είναι μήνυμα εξάλλου).
Και εφόσον αποπειρομαστε έστω να μπούμε στο πεδίο της επιστήμης/επιστημονικότητας, η όποια θεραπεία/θεραπευτική διαδικασία πηγάζει από συγκεκριμένα πρωτόκολλα, είναι δουλειά ειδικών και μόνον της σωματικής ή ψυχικής υγείας, ακολουθούν συγκεκριμένα σχήματα και μεθόδους και διαδικασίες.
Επομένως συντασσομαι απόλυτα και έντονα με τον προβληματισμό του τι μπορεί πραγματικά να διαβάσει ένας άπειρος ή νεοεισερχόμενος ή προβληματισμένος αναγνώστης όταν σπάνε παντελώς αυτά τα πολύ στοιχειώδη πρωτόκολλα επικοινωνίας που περιέγραψα παραπάνω.

 

Μετανεοκομπογιαννιτισμός

 

Εξαιρετικό το σχόλιο!!!   

 

Ένας άπειρος, νεοεισερχόμενος ή προβληματισμένος αναγνώστης ή και ευαίσθητος σε ορισμένα ερεθίσματα, έπεται ότι είναι άπειρος ή νεοεισερχόμενος και στη ζωή; Διότι το να ξέρει κάποιος να διακρίνει την ποιότητα ενός πράγματος που βρέθηκε μπροστά του και ανάλογα να αποφασίζει τι θα κάνει με αυτό, είναι μια τέχνη της ζωής που σχετίζεται, εννοείται, και με το πώς θα αντιλαμβάνεται τα ερεθίσματα BDSM που θα φτάσουν σε αυτόν.

Για να το πω και με άλλο τρόπο, ο καθένας που μπαίνει στο BDSM, αφενός είναι ενήλικος και αφετέρου έχει μαζί του και τα φίλτρα του, τις πεποιθήσεις του, τις επιθυμίες του είτε ξεκαθαρισμένες είτε ασαφείς, τον χαρακτήρα του, συμπεριφορές και γενικά ό,τι του έχει χρησιμέψει για να πορευτεί, να κάνει επιλογές και να επικοινωνήσει μέχρι τότε. Πολλά από αυτά συνεχίζει να τα κρατά και εντός χώρου, άλλα αλλάζουν. Αλλά πάντως ξέρει, θεωρούμε, τι του γίνεται και έχει έναν γενικό τρόπο να επιλέγει.

Όταν έδειχνα - μάλλον επίμονα - την ατάκα για τον Φρόυντ, όχι δική σας @bas, του Aidan

έλεγα ότι για μένα αυτό είναι το κλειδί για να αξιολογήσω το κείμενο που τέθηκε υπόψη μας. Για άλλον το κλειδί μπορεί να είναι άλλο. Άλλος μπορεί να αδιαφορήσει τελείως. Άλλος μπορεί να ενδιαφερθεί και να το δει με τα κριτήρια του, να το συζητήσει με άλλους και να κρίνει.

Σε συνδυασμό μάλιστα με τούτο το ακροτελεύτιο, νομίζω ότι άνετα και σύντομα μπορεί ο οποιοσδήποτε να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Δηλαδή, ως τώρα το - όποιο - σύστημα υγείας ήταν απορριπτικό και άπονο για τους BDSMers αλλά ήρθε ο Aidan που προτείνει να αναβιώσουν τα τραύματά τους χωρίς να τους εγγυάται το παραμικρό, ούτε καν το στοιχειώδες "ότι σε κάθε περίπτωση θα φροντίσει να μη βλάψει" και χάρηκαν οι BDSMers που επιτέλους θα έχουν κάποιον να τους "οικοδομήσει" εντός του συστήματος που ως τώρα τους απέκλειε;

Και αυτός είναι λόγος, αντί να γελάνε με την ψυχή τους, να τσακώνονται άβαταρ για το αν ο Aidan στέκει καλά και δικαιούται να έχει απόψεις - και να προσπαθεί να τις πουλήσει - ή όχι;

 

Σε αυτό συμφωνώ.

Δεν είναι λίγες οι φορές στη ζωή - και όλοι έχουμε αρκετά παραδείγματα από την προσωπική μας πορεία - που αν και όχι άπειροι ή νεοεισερχόμενοι στη ζωή κάνουμε λάθη ή παίρνουμε κάποια λάθος ή περίεργη στροφή γιατί εκείνη τη στιγμή ή την περίοδο ένας σωρός λόγοι (φόβοι, κούραση, οδύνη και πολλά άλλα) θόλωσαν την κρίση μας ή μας έκαναν να ελπίσουμε ότι υπάρχουν "μαγικές" ή εύκολες λύσεις ή χολυγουντιανοι χρόνοι στην επεξεργασία, κατεργασία και ζύμωση των πραγμάτων.
Επίσης ενηλικίωση ή ποσοτικά (και ποιοτικά) επαρκής χρόνος ζωής και βίου δεν μας κάνει έμπειρους σε όλα ή γνωστές των πάντων. Μπορεί να είμαι έμπειρη επαγγελματίας πχ αλλά αυτό δεν με κάνει ταυτόχρονα και έμπειρη μάνα. Ή μπορεί να έχω μεγάλη γνώση πχ για παράγωγα της ανθρώπινης τέχνης (λογοτεχνία ή θέατρο ενδεικτικά) αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα και εξίσου μεγάλη γνώση του πώς λειτουργούν οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες σχέσεις.
Και σε κάθε περίπτωση, θεωρώ, ότι προσωπική ευθύνη και ευθύνη που φέρω ως μέλος μιας ανθρώπινης ή κοινωνικής ομάδας δεν είναι αλληλοαναιρουμενα (όπως συχνά παρουσιάζεται για λόγους...βολεψης) αλλά αλληλένδετα: είναι προσωπική ευθύνη να αναλάβω μέρος της ευθύνης λειτουργίας και "επιρροής" μιας ομάδας στην οποία επιλέγω να είμαι. Εκτός και αν ονειρεύομαι να ζω στην "κοινωνία" του πανοπτικού πύργου, θεωρώ ότι οφείλω να είμαι αυτό που θα ήθελα να είναι όλοι και ο καθένας ξεχωριστά στον κόσμο που θα ήθελα να ζω εγώ και όσοι αγαπάω.
Ο απέραντος κόσμος που γίνεται μικρή πολιτεία επειδή κάποιον αγαπάω, για να παραφράσω το τραγούδι.

 

Συμφωνώ.

Όμως έχω τη γνώμη ότι βοηθάει να μαθαίνουμε και να γινόμαστε λίγο πιο δυνατοί στις επιλογές μας όταν έχουμε και το ερέθισμα που είναι, να το πω εκτός προδιαγραφών; άγαρμπο; κακών προθέσεων; απροσδιόριστων προθέσεων - όπως μου φάνηκε εμένα το συγκεκριμένο;

Δεν θα μπορούσαν να είναι αλληλοαναιρούμενα, συμφωνώ πολύ μαζί σας.

_______________

Εφόσον ανοίξαμε το θέμα αναβίωσης ψυχολογικού τραύματος στο BDSM ίσως θα άξιζε να αναφερθούμε στην ηγετική μορφή των καιρών μας στο πεδίο του ψυχολογικού τραύματος, στον Bessel van der Kolk, ψυχίατρο, ειδικό στο μετατραυματικό στρες και συγγραφέα, μεταξύ άλλων του "Το σώμα δεν ξεχνά" (2014). Το BDSM δεν τον απασχόλησε διόλου, στο συγκεκριμένο βιβλίο τουλάχιστον. Ο σαδομαζοχισμός επίσης, φαίνεται να απουσιάζει από το κείμενό του, που απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Βρήκα όμως το παρακάτω για τον σαδισμό - με την καθημερινή του έννοια, στην οποία θα μείνει κάποιος ο οποίος δεν κάνει BDSM και αναφέρεται στον σαδισμό απλά με την έννοια του πόνου, της οδύνης και της καταστροφής που προκάλεσε ο σαδισμός κάποιου στη ζωή κάποιου άλλου. Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Kolk, Bessel van der. Το Σώμα Κρατάει το Σκορ: Εγκέφαλος, Νους και Σώμα στη Θεραπεία του Τραύματος (σελ. 218-219), έκδοση Kindle.

Για τον μαζοχισμό, βρήκα το παρακάτω, από τις βιβλιογραφικές αναφορές του ίδιου βιβλίου και αφού το αναζήτησα, από άλλη πηγή. Μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον αν και παλιό, γιατί μπορεί πολλοί από εμάς, χωρίς καθόλου εμπλοκή του όποιου ψυ, να κάνουμε πράγματι αναβίωση τραύματος στο BDSM που βιώνουμε.

B A van der Kolk (1989) "The compulsion to repeat the trauma. Re-enactment, revictimization and masochism", Psychiatric Clinics of North America, 389-411

(Περίληψη συντετμημένη σε 400 λέξεις)

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/2664732/

Πάντως φαίνεται ότι και εντός του κλάδου (του Bessel van der Kolk) έχουν υπάρξει διαφωνίες τόσο για τις υποθέσεις του, τη θεωρία του και τις θεραπείες που εφαρμόζει, όσο και για τα εκάστοτε ευρήματά του, που θεωρείται ότι μπορούν να ερμηνευτούν και με άλλους τρόπους εκτός από αυτόν που προτείνει ο van der Kolk.

 

Αν και δεν είμαι σίγουρη ποιο είναι το "συγκεκριμένο ερέθισμα", ναι, το να μας πετάξει κάτι έξω από την πεπατημένη μας (ή και comfort zone), μπορεί να συμβάλει στη γνώση και την ενδυνάμωση μας. Αλλά αυτό μόνο κακό άλλοθι θα μπορούσε να είναι ώστε στο πλαίσιο του ομαδικού/κοινωνικού/συλλογικού να γίνουμε θιασώτες του "πετά τον και θα κολυμπήσει".
Άλλα πράγματα μεταξύ τους.

Ως προς την αναφορά στον der Kolk (που το ποστ είναι μια καλή αφορμή για να γνωρίσω οπότε ευχαριστώ  ), να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα καθόλου πώς σχετίζεται με τη συζήτηση μας. Αν δεν σχετίζεται και απλά ήταν αφορμή για να γίνει αναφορά σε μια προσέγγιση του ψυχολογικού τραύματος, το κρατάω να το διαβάσω και ίσως σε ένα άλλο νήμα να υπάρχει συνάφεια για συζήτηση επ' αυτού.