Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Να φυλάς τα ιερά σου

 

Να φυλάς τα ιερά σου
Να φροντίζεις μέσα στην άγονη σκόνη
εσύ να μένεις καθαρός
Να επιμένεις
Οι μέρες που σου έλειψαν
να ξέρεις
έρχονται πάλι



Να παραφυλάς τις ασέληνες νύχτες
για τον εχθρό στο σκοτάδι
όμως όταν τελικά τον ανταμώσεις
δώστου το χώρο που ζητάει
δώστου αφηγήσεις
και ιλίγγους από ηρωικούς ανέμους
ως και την παρηγοριά της λήθης
αν το μπορείς



Όμως
μακριά απ'τα ιερά σου
τα κρύφια δώματα
τις αίθουσες με τα ακριβά σου



Κι όταν θα φεύγει
Πρόσεξε!
μην τον κοιτάξεις
το χέρι μην του δώσεις
Μην ξεχαστείς!
Το βλέμμα του
με κάθε κόστος ν'αποφύγεις



Όχι γιατι το Άγνωστο θα σε σαρώσει
Μα εκείνο που θ'αντικρίσεις
με τη γλυκύτητα του οικείου
θα σου ζεστάνει την καρδιά τόσο πολύ
που την αποστολή σου αρνείσαι
και αφήνεσαι νωχελικά
να ευεργετηθείς
με το μαυλιστικό ταξίδι στο Αχανές



Και μουδιασμένος
ως τα έγκατα
απ'τη θέρμη της καρδιάς σου
αναχωρείς
και αφύλαχτα μένουν τα ιερά σου
Κι εσυ απ'το ταξίδι αυτό
απρόσωπος θα επιστρέψεις...D.P.

 

 




αρκετά επηρμένος
αν είσαι
το αντιλαμβάνεσαι
σε άνισα μέρη
όπως σου δόθηκε
κι άρα σωστά
το νιώθεις
εκείνο που σου αρνείται
το άγγιγμα
στερέωμα ιερότητας
και λαμπερό σκοτάδι
το ακούς
και σε καλεί
άηχα
στο δευτερόλεπτο
εκείνο
το μεταιχμιακό
από τον ύπνο
στην αφύπνιση
πάντα
δυσφορείς
για το αψηλάφητο
ουρανός αναφής
και απρόσιτος
χωρίς μάτια
έχεις βλέμμα
χωρίς άγγιγμα
όμως
χέρια δεν έχεις
φοβάσαι
για την απουσία του
όταν το βλέμμα σου σαρώνει
τον ορίζοντα
κι όμως
μένεις ενεργός
ως το επόμενο ξέφωτο
της μελαγχολικής ανάπαυσης
στα ενδότερα του Αρχαίου Γνόφου
ανασαίνει
είναι εκεί
είναι εκεί
αυτό που επικαλείσαι
θα έρθει
να το ξέρεις
πλήρης να είσαι
τρομακτικής βεβαιότητας
και γερνώντας
να τη φιλοξενείς γλυκά…
D.P.