Υλιστική προσέγγιση της αγάπης και M/s

Τον τελευταίο καιρό στο φόρουμ συνέβη κάτι που καιρό Είχα να συναντήσω.

Και αναφέρομαι στον διάλογο που αναπτύχθηκε γύρω από την επιστήμη και είναι σε εξέλιξη στο νήμα The Therapeutic Potential of Play: A Comparative Study of Play Therapy and BDSM Practices in Trauma από τα μέλη @mystique @margarita_nikolayevna @Arioch @DreamMaster, @_voltage_ , @-Volt- @RemyJardin, .... ζητώ συγνώμη αν ξέχασα κάποιον.

Η δομή και η διεξαγωγή του διαλόγου, Μου θύμισε παλιές μέρες στο φόρουμ όπου οι αντιθέσεις εκφράζονταν σε ένα υψηλό επίπεδο.

Αυτό σημαίνει ότι το διανοητικό υλικό υπάρχει.

Σε αυτό το διανοητικό υλικό κυρίως απευθύνομαι μέσω αυτού του νήματος που ανοίγω στο Bdsm Discussion. Διευκρίνηση: δεν απευθύνομαι στα μέλη που προανέφερα μόνο, για να μην υπάρχει κάποια παρεξήγηση.

Εδώ και καιρό το Bdsm Discussion βρίσκεται σε υπολειτουργία ενώ είναι ο πυρήνας του φόρουμ.

Σκέφτηκα ότι είναι κρίμα να παρακολουθούμε με απάθεια την επέλαση της γιδογαμήλας και της φτήνειας. Η απάθεια θα Μ/μας καταπιεί και είναι κρίμα.

Για αυτό τον λόγο αποφάσισα να κάνω μια πρώτη απόπειρα να αναθερμανθεί ο διάλογος και προτείνω και σε άλλα μέλη να το κάνουν.

Θα μιλήσω για την αγάπη.

Και αυτό γιατί σε ανθρώπους που γνωρίζω και ζουν μέσα σε ασύμμετρους συσχετισμούς η αγάπη πλημμυρίζει εντός τους.

Η καθολική αντίληψη, εμποτισμένη με τον ρομαντικό μύθο, συχνά παρουσιάζει την αγάπη ως ένα ιδεαλιστικό, συναισθηματικά φορτισμένο συναίσθημα που λειτουργεί με βάση το πάθος και τις παρορμήσεις.

Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει σε σχέσεις ασταθείς και ευάλωτες, όπου η αγάπη θεωρείται δεδομένη και όχι ως αποτέλεσμα συνεχούς άσκησης.

Σε αντίθεση με αυτή την οπτική, οι σχέσεις Ολικής Παράδοσης Ελέγχου προσφέρουν ένα μοντέλο του σχετίζεσθαι, όπου η αγάπη απογυμνώνεται από τον ιδεαλισμό και αναπλάθεται σε μια υλιστική βάση, αυτή της έμπρακτης φροντίδας.

Σε αυτό το πλαίσιο, η αγάπη δεν είναι ένα πάθος, αλλά μια συνειδητή πράξη, μια λειτουργική διαδικασία που χτίζεται πάνω στη σταθερότητα και την ασφάλεια.

Ο κεντρικός προβληματισμός εδώ είναι πώς η συναισθηματική αποστασιοποίηση, που δεν σημαίνει αδιαφορία, αλλά ελεγχόμενη διαχείριση των συναισθημάτων, δεν υπονομεύει την αγάπη, αλλά την ενισχύει, κάνοντάς την πιο ουσιαστική, μετρήσιμη και ανθεκτική.

Η έννοια της συναισθηματικής αποστασιοποίησης στις σχέσεις Ολικής Παράδοσης Ελέγχου αποτελεί τον πυρήνα του προβληματισμού Μου, σε αυτό το νήμα.

Πολλοί τη συγχέουν με την ψυχρότητα ή την έλλειψη συναισθημάτων.

Στην πραγματικότητα, λειτουργεί ως ένα πολύτιμο εργαλείο που επιτρέπει την ελεγχόμενη διαχείριση των συναισθημάτων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συσχετιζόμενοι δεν έχουν συναισθήματα. Αντίθετα, σημαίνει ότι δεν επιτρέπουν στις παρορμητικές τους αντιδράσεις, όπως ο θυμός, η ζήλια ή ο φόβος, να καθορίζουν τις αποφάσεις τους και να υπονομεύουν τους συμφωνημένους κανόνες της σχέσης.

Σε μια συμβατική, ρομαντική σχέση (vanilla), μια απλή παρεξήγηση μπορεί να κλιμακωθεί σε έναν καυγά που σε συχνές επαναλήψεις, κλονίζει τα θεμέλια της σχέσης, με συναισθηματικές εκρήξεις που οδηγούν σε ρήξεις.

Σε έναν συσχετισμό Ολικής Παράδοσης Ελέγχου, όμως, η αποστασιοποίηση επιτρέπει στους συσχετιζόμενους να αντιμετωπίσουν πιθανές τέτοιες καταστάσεις με ηρεμία, βάσει της δομής που έχει οριστεί από τον Ιδιοκτήτη.

Η αγάπη εδώ θεμελιώνεται πάνω σε κάτι πιο ισχυρό, την έμπρακτη φροντίδα

Μια άλλη κρίσιμη διάσταση του νήματος είναι η διάκριση ανάμεσα σε θέσεις και «ρόλους».

Ένας «ρόλος» υποδηλώνει μια υποκριτική διάθεση, μια προσωρινή κατάσταση που μπορεί να αλλάξει με τη στιγμή.

Μια θέση, αντίθετα, είναι μια σταθερή, αμετάβλητη συνθήκη που ορίζει τη δυναμική του συσχετισμού. Αυτή η διάκριση είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της ψυχολογικής ασφάλειας που προσφέρει μια σχέση Ολικής Παράδοσης Ελέγχου.

Η έμπρακτη φροντίδα, που αποτελεί την υλιστική βάση της αγάπης, εκφράζεται μέσα από τις θέσεις αυτές.

Ο προβληματισμός Μου αμφισβητεί ανοιχτά την ιδεαλιστική άποψη της αγάπης που κυριαρχεί στον πολιτισμό μας.

Σε αυτή την υλιστική προσέγγιση, η αγάπη δεν είναι ένα παθητικό συναίσθημα που απλά «συμβαίνει». Αντίθετα, είναι μια συνειδητή επιλογή που απαιτεί δράση και υπευθυνότητα.

Η αγάπη ως έμπρακτη φροντίδα σημαίνει ότι η αξία της δεν μετριέται από την ένταση των συναισθημάτων, αλλά από τη συνέπεια των πράξεων. Η αγάπη είναι η πράξη του να στηρίζεις , να μοιράζεσαι τις ευθύνες της καθημερινότητας, να προσφέρεις προστασία και ασφάλεια.

Αυτές οι πράξεις αποτελούν το πραγματικό θεμέλιο της σχέσης. Μετατρέπουν την αγάπη από ένα αόριστο συναίσθημα σε μια μετρήσιμη και χειροπιαστή πραγματικότητα.

Η υλιστική αυτή άποψη της αγάπης απομακρύνεται από τον «ρομαντικό μύθο» και φέρνει την αγάπη σε ένα πιο ώριμο και ρεαλιστικό επίπεδο. Η αγάπη δεν είναι πλέον μια μαγική δύναμη που λύνει όλα τα προβλήματα, αλλά μια διαρκής δέσμευση που απαιτεί ενεργή συμμετοχή και δράση.

Η συναισθηματική αποστασιοποίηση και η υλιστική βάση της αγάπης δεν αποτελούν απειλή για τον συσχετισμό. Αντίθετα, παρέχουν το πλαίσιο για τη δημιουργία μιας πιο σταθερής σχέσης.

Μετατρέπουν την αγάπη από ένα ιδεαλιστικό συννεφάκι σε μια συνειδητή, λειτουργική και κριτική διαδικασία.

Ο συσχετισμός Ολικής Παράδοσης Ελέγχου όταν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύει ότι η πραγματική εγγύτητα μπορεί να επιτευχθεί και μέσω της αυστηρής δομής.

Ως νηματοθέτης θέλω να θέσω κάποια όρια στον διάλογο.

Οι τοποθετήσεις να μην ακολουθήσουν την λογική του δίγραμμου, πεντάγραμμου σχολιασμού.

Να αποφεύγονται τα quotes γιατί δυσχεραίνουν την συζήτηση. Ας τα κρατήσουμε για τα off topics.

Ο κεντρικός προβληματισμός είναι όπως γράφω και παραπάνω το πώς η συναισθηματική αποστασιοποίηση, που δεν σημαίνει αδιαφορία, αλλά ελεγχόμενη διαχείριση των συναισθημάτων, δεν υπονομεύει την αγάπη, αλλά την ενισχύει, κάνοντάς την πιο ουσιαστική, μετρήσιμη και ανθεκτική.

Ως εκ τούτου έρευνες αμφιβόλου προέλευσης για την αγάπη, παραπομπές σε links όπου πουλάνε θεραπείες αγάπης ή μιλούν για την ιδεαλιστική προσέγγιση είναι εκτός θέματος.

Παρεμβολές στον διάλογο άσχετες με το θέμα, μπηχτές και άλλα είναι εκτός θέματος και ας τα αφήσουμε για τα off tropics.

Καλύτερα μια αργή ροή όπου το κάθε μέλος που θέλει να τοποθετηθεί να το κάνει στους χρόνους του δομώντας ένα σοβαρό κείμενο που να αναδυκνείει είτε τη συμφωνία είτε την αντίθεση παρά μια γρήγορη ροή, στη λογική των social media, που συνήθως χρησιμοποιείται από τους οπαδούς της φτήνιας...

Επίσης προτείνω και σε άλλα μέλη να θέτουν όρια στις συζητήσεις στο Bdsm Discussion μήπως ανέβει ξανά το επίπεδο γιατί πιάσαμε πάτο.

Θα ήταν χαρά Μου να τοποθετηθούν και νέα μέλη.

Με εκτίμηση

Iagos

Odilia Liuzzi by Iagos posted 8 December 2024 at 18:42

 

Αγαπητέ μου @Iagos , θα δηλώσω "αντίθεση". Πιστεύω στην αποβανιλοποίηση και όχι στην αποστασιοποίηση των συναισθημάτων.

Όσον αφορά την αποστασιοποίηση για μένα δεν είναι καν επιλογή. Είμαι ένας άνθρωπος που όσο μεγαλώνω τα συναισθήματα μου γίνονται πολυτιμότερα και εκλεκτότερα και όταν συμβαίνουν χρειάζομαι να τα ζω, να τα απολαμβάνω, να τα εκφράζω, να τα γιορτάζω.

Ξέρω ότι δεν εννοείτε κάτι τέτοιο, όμως η προσωπική μου ερμηνεία στην έννοια της αποστασιοποίησης συναισθημάτων, έχει ένα κράτημα, έναν περιορισμό. Ίσως έχει να κάνει με την θέση ή με τον άνθρωπο. Η αλήθεια είναι ότι από την θέση μου, αν και όταν αρχίζει να με απασχολεί η Διαχείρηση, κάτι δεν πάει καλά. Άρα δεν ξέρω αν όντως δηλώνω αντίθεση ή απλά μια άλλη οπτικη.

Θεωρώ ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι έχουμε μάθει σε όλη μας την ζωή να αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματα και την συντροφικότητα με μια συγκεκριμένη βανίλα νοοτροπία και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σε όλη μας την ζωή νιώθαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν τον τρόπο μέσα μας ..και γι αυτό είμαστε εδώ.

Παρόλ’ αυτά όταν δημιουργούνται τα συναισθήματα, τα εκφράζουμε με τον μόνο τρόπο που ξέρουμε ακόμα και αν δεν μας ταιριάζει. Ακριβώς όμως επειδή δεν μας ταιριάζει μας εκτοπίζει από την Θ/θέση μας. Μας μπερδεύει σε βαθμό υπαρξιακό, τελικά δεν είμαστε αληθινοί? Είμαστε ρόλοι? Δημιουργείται το ασυνεννόητο τόσο μέσα μας όσο και με το πρόσωπο που δημιουργεί τα συναισθήματα μας. Η σύγχυση δεν βρίσκεται στην λάθος διαχείριση απλά, αλλά στην εκτός Κ/υ αντίληψη.

Κατόπιν εορτής, στο αναπόφευκτο αδιέξοδο, συνειδητοποιούμε ότι όσο ελκυστικό και αν είναι το "παπούτσι", αν δεν σου κάνει δεν είναι για σένα, όσες φορές και αν το φορέσεις θα σου πληγιάσει τα πόδια.

Είναι ψυχοφθόρο να έχεις ερωτικά συναισθήματα για έναν άνθρωπο που φρενάρει/ περιορίζει /εμποδίζει αυτό που είσαι. Αυτό θα συμβαίνει για όσο τραμπαλίζουμε ανάμεσα στις Βανίλα – Κ/υ αντιλήψεις. Η σταθεροποίηση είναι μια μακροχρόνια διαδικασία με τους κατάλληλους Σ/συνοδοιπόρους. Χρειάζεται να "αλλάξει" η αντίληψη του συναισθηματικού μας κόσμου προς μία άλλη Κατεύθυνση - Αξία - Αρχή.

Γράφω πλήρη γνώση, ως άνθρωπος με μπόλικο βανιλοτραμπάλισμα και όχι ως έμπειρη γνώστρια. Θεωρώ ότι για τους περισσότερούς μας η άρνηση των θέσεων μας για το συναίσθημα είναι μια ωφέλιμη εμπειρία που αξίζει να την ζήσεις. Είναι καθοριστική εσωτερική μάχη για την πορεία μας και έχω δει να συμβαίνει σε οποιοδήποτε σημείο αυτής της πορείας, όσο κοντινή ή μακρινή μπορεί να είναι η έως τώρα διαδρομή. Το βανιλο-ξερίζωμα δεν ξέρω πότε και αν σταματά.

Από αυτά που έχω δει και βιώσει θα πω ότι το βανιλοσυναίσθημα είναι το φαντασιακό καταφύγιό μας και ο αντιπερισπασμός μας από κάτι πιο βαθύ, τον φόβο και την ανασφάλεια γι αυτό που είμαστε. ‘Όταν χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στον εαυτό μας, επιστρέφουμε στα γνωστά και οικεία.

Το Κ/υ δομεί την ουσία της συντροφικότητας και του μοιράσματος με έναν τρόπο που μόνο οι άνθρωποι των Θ/θέσεων μπορούν να νιώσουν/ ισορροπήσουν/ απολαύσουν.
Το (όποιο) πρωτόκολλο, είναι το πλαίσιο που ελευθερώνει και διανθίζει την έκφραση και την απόλαυση των συναισθημάτων μας.

Η Κυριαρχία και ο Έλεγχος / η υποταγή και η παράδοση, είναι η ελεύθερη έκφραση της αγάπης που νιώθουμε με βάση αυτό που είμαστε. Κάθε πράξη και σκέψη ελευθερώνει και δημιουργεί Αγάπη. Δεν διαχωρίζεται σε ύλη και ιδέα γιατί το ένα παράγει το άλλο. Είναι ο τρόπος που γινόμαστε και αντιλαμβανόμαστε το Ε/εμείς ως Αγάπη.

To Κ/υ είναι Υψηλού ρίσκου ψυχική και συναισθηματική επένδυση, κόντρα στην εποχή της αυτοαναφορικότητας που ζούμε. Το Κ/υ απαιτεί ποιότητες, εντάσεις και εκτάσεις συναισθημάτων και αισθήσεων συνεχώς αυξανόμενα ..και παραπέρα.

Κάποιες φορές, είναι ανθρώπινο, αυτά τα μεγέθη να μας τρομάζουν και ακόμα πιο τρομακτικό ίσως το γεγονός ότι αυτά τα μεγέθη, δεν τα νιώθουμε ξένα μέσα μας.

Η θέση που ρέει φυσικά, που συν- κατανοεί σε ..αυτήν την Αγάπη που Ε/είμαστε.

 

Η αγάπη προυποθέτει την έννοια της θυσίας αλλιώς δεν είναι αγάπη .

 

Θέλω να πω κάποια πράγματα σχετικά αφιλτράριστα – και έχω και λίγο πυρετό - οπότε συγγνώμη που χρησιμοποιώ και προτάσεις από το αρχικό ποστ, αλλά ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις ακριβώς όπως σχηματίζονταν όσο διάβαζα το κείμενο.

"Η καθολική αντίληψη, εμποτισμένη με τον ρομαντικό μύθο, συχνά παρουσιάζει την αγάπη ως ένα ιδεαλιστικό, συναισθηματικά φορτισμένο συναίσθημα που λειτουργεί με βάση το πάθος και τις παρορμήσεις."

Δεν μου είναι ξεκάθαρο τι σημαίνει εδώ ‘ο ρομαντικός μύθος’ αναφορικά με την αγάπη. Επίσης δεν κατανοώ απαραίτητα πως χρησιμοποιείται εδώ η φράση ‘συναισθηματικά φορτισμένο συναίσθημα’.

"Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει σε σχέσεις ασταθείς και ευάλωτες, όπου η αγάπη θεωρείται δεδομένη και όχι ως αποτέλεσμα συνεχούς άσκησης."

Ενώ ναι, μπορεί ή θα μπορούσε, ίσως το συμπέρασμα – αν αυτή η πρόταση χρησιμοποιείται σαν συμπέρασμα, να είναι λίγο αυθαίρετη, από την άποψη ότι λογικά, όσες πιθανότητες έχει να θεωρείται η αγάπη δεδομένη, άλλες τόσες έχει και να μην θεωρείται (εκτός αν υπάρχουν λόγοι ή στοιχεία που να δείχνουν οτι η ζυγαριά γέρνει προς το να θεωρείται δεδομένη).

"Σε αντίθεση με αυτή την οπτική, οι σχέσεις Ολικής Παράδοσης Ελέγχου προσφέρουν ένα μοντέλο του σχετίζεσθαι, όπου η αγάπη απογυμνώνεται από τον ιδεαλισμό και αναπλάθεται σε μια υλιστική βάση, αυτή της έμπρακτης φροντίδας. Σε αυτό το πλαίσιο, η αγάπη δεν είναι ένα πάθος, αλλά μια συνειδητή πράξη, μια λειτουργική διαδικασία που χτίζεται πάνω στη σταθερότητα και την ασφάλεια. Ο κεντρικός προβληματισμός εδώ είναι πώς η συναισθηματική αποστασιοποίηση, που δεν σημαίνει αδιαφορία, αλλά ελεγχόμενη διαχείριση των συναισθημάτων, δεν υπονομεύει την αγάπη, αλλά την ενισχύει, κάνοντάς την πιο ουσιαστική, μετρήσιμη και ανθεκτική."

Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ με αυτή την τοποθέτηση τουλάχιστον όχι όπως δίνεται εδώ. Οι σχέσεις TPE προσφέρουν ένα μοντέλο του σχετίζεσθαι, ναι – αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι απουσιάζει αυτό που αναφέρεται εδώ ως ιδεαλιστική αγάπη, ή ως φορτισμένο συναίσθημα.

Επίσης, η ελεγχόμενη διαχείριση των συναισθημάτων μπορεί να υπάρχει σε μία σχέση TPE αλλά μπορεί και να υπάρχει και σε μία βανίλα σχέση (εδώ με λιγότερες πιθανότητες να υπάρχει στη βανίλα σχέση αλλά όχι μηδενικές, γιατί όπως δεν είναι όλες οι σχέσεις ΤΠΕ ίδιες, έτσι δεν είναι και όλες οι βανίλα σχέσεις ίδιες).

"Η έννοια της συναισθηματικής αποστασιοποίησης στις σχέσεις Ολικής Παράδοσης Ελέγχου αποτελεί τον πυρήνα του προβληματισμού Μου, σε αυτό το νήμα."

Εξακολουθώ να μην είμαι σίγουρη γιατί η αναφορά εδώ γίνεται ως ‘συναισθηματική αποστασιοποίηση’. Το να πειθαρχεί κάποιος πάνω στο θυμικό του (και τις παντός είδους εξάρσεις) σίγουρα δεν έχει να κάνει με την απόσταση από τα συναισθήματά του, αλλά ίσα ίσα, με την εγγύτητα, κατανόηση και έλεγχο πάνω σε αυτά.

"Πολλοί τη συγχέουν με την ψυχρότητα ή την έλλειψη συναισθημάτων. Στην πραγματικότητα, λειτουργεί ως ένα πολύτιμο εργαλείο που επιτρέπει την ελεγχόμενη διαχείριση των συναισθημάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συσχετιζόμενοι δεν έχουν συναισθήματα. Αντίθετα, σημαίνει ότι δεν επιτρέπουν στις παρορμητικές τους αντιδράσεις, όπως ο θυμός, η ζήλια ή ο φόβος, να καθορίζουν τις αποφάσεις τους και να υπονομεύουν τους συμφωνημένους κανόνες της σχέσης."

Και πάλι όμως, εγώ το κατανοώ ως εργαλείο πειθαρχίας και όχι απόστασης.

"Σε μια συμβατική, ρομαντική σχέση (vanilla), μια απλή παρεξήγηση μπορεί να κλιμακωθεί σε έναν καυγά που σε συχνές επαναλήψεις, κλονίζει τα θεμέλια της σχέσης, με συναισθηματικές εκρήξεις που οδηγούν σε ρήξεις."

Και ενώ ναι, δεν ξέρω αν είναι χρήσιμο να γενικεύουμε με αυτούς τους τρόπους. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο και σε μία σχέση TPΕ, γιατί προφανώς όλοι άνθρωποι είμαστε. Αυτό που θα άλλαζε θα ήταν οι συνέπειες από μια τέτοια έκρηξη κλπ, αλλά σίγουρα με δεδομένο ότι πολλές TPE σχέσεις τελειώνουν, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι κάτι τις κλωνίζει, κάτι κάπου σίγουρα έρχεται σε ρήξη.

"Σε έναν συσχετισμό Ολικής Παράδοσης Ελέγχου, όμως, η αποστασιοποίηση επιτρέπει στους συσχετιζόμενους να αντιμετωπίσουν πιθανές τέτοιες καταστάσεις με ηρεμία, βάσει της δομής που έχει οριστεί από τον Ιδιοκτήτη."

Βέβαια, μπορεί ο Ιδιοκτήτης να μην έχει θέσει σαν θεμέλιο την ηρεμία. Οπότε εδώ είναι άλλη μια υπόθεση η οποία, ενώ πιθανή, μπορεί να μην έχει 100% ισχύ. Μπορεί οι κανόνες που διέπουν μια TPE σχέση να έχουν χώρο και για την έκρηξη και το χάος και το μακελειό, και ό,τι τέλος πάντων θέλει ο Ο να έχει αυτή η σχέση.

"Ο προβληματισμός Μου αμφισβητεί ανοιχτά την ιδεαλιστική άποψη της αγάπης που κυριαρχεί στον πολιτισμό μας. Σε αυτή την υλιστική προσέγγιση, η αγάπη δεν είναι ένα παθητικό συναίσθημα που απλά «συμβαίνει». Αντίθετα, είναι μια συνειδητή επιλογή που απαιτεί δράση και υπευθυνότητα."

Εδώ όμως είναι νομίζω που ήθελα να κατανοήσω κάπως παραπάνω την αρχική θέση.

Η αναφορά είναι στην «ιδεαλιστική άποψη της αγάπης που κυριαρχεί στον πολιτισμό μας» ή η αναφορά είναι στην «χολιγουντιανή ιδεαλιστική άποψη της αγάπης που κυριαρχεί στον δυτικό πολιτισμό»? Κάνω σκόπιμα την ερώτηση γιατί όσο το διαβάζω τόσο θεωρώ ότι το κείμενο αναφέρεται πιο πολύ στο δεύτερο παρά στο πρώτο. Διαφέρει δε σημαντικά ακόμα και από τα «κινηματογραφική ιδεαλιστική αγάπη που κυριαρχεί στον ασιατικό πολιτισμό》.

Επίσης δεν είμαι σίγουρη αν κατανοώ τι σημαίνει ‘η αγάπη είναι μία συνειδητή επιλογή΄. Μπορώ να διαλέξω να αγαπήσω κάποιον? Και κατ’επέκταση θα μπορούσα να διαλέξω να μην αγαπήσω κάποιον?

Εδώ η διάκριση γίνεται μεταξύ ‘έρωτα’ και ‘αγάπης’ ή είναι κάποιος άλλος ο άξονας?

"Η αγάπη ως έμπρακτη φροντίδα σημαίνει ότι η αξία της δεν μετριέται από την ένταση των συναισθημάτων, αλλά από τη συνέπεια των πράξεων. Η αγάπη είναι η πράξη του να στηρίζεις , να μοιράζεσαι τις ευθύνες της καθημερινότητας, να προσφέρεις προστασία και ασφάλεια."

Σίγουρα είναι και αυτό αγάπη, όμως φυσικά αυτό το είδος αγάπης μπορεί να το έχει κάποιος με ένα φίλο, με ένα γείτονα, με ένα συγγενή – είναι πολύ πιο ευρύ το φάσμα των σχέσεων που μπορούν να μπουν σε αυτή την κατηγορία αγάπης.

"Αυτές οι πράξεις αποτελούν το πραγματικό θεμέλιο της σχέσης. Μετατρέπουν την αγάπη από ένα αόριστο συναίσθημα σε μια μετρήσιμη και χειροπιαστή πραγματικότητα. Η υλιστική αυτή άποψη της αγάπης απομακρύνεται από τον «ρομαντικό μύθο» και φέρνει την αγάπη σε ένα πιο ώριμο και ρεαλιστικό επίπεδο. Η αγάπη δεν είναι πλέον μια μαγική δύναμη που λύνει όλα τα προβλήματα, αλλά μια διαρκής δέσμευση που απαιτεί ενεργή συμμετοχή και δράση."

Και εδώ είναι ένα ακόμα σημείο που ένιωσα ότι αναφέρεται περισσότερο στον ‘χολυγουντιανό μύθο’ αλλά και τη διάβρωση που έχει προκαλέσει φυσικά αυτός ο μύθος σε διάφορα κομμάτια της κοινωνίας.

"Ο κεντρικός προβληματισμός είναι όπως γράφω και παραπάνω το πώς η συναισθηματική αποστασιοποίηση, που δεν σημαίνει αδιαφορία, αλλά ελεγχόμενη διαχείριση των συναισθημάτων, δεν υπονομεύει την αγάπη, αλλά την ενισχύει, κάνοντάς την πιο ουσιαστική, μετρήσιμη και ανθεκτική."

Εδώ να πω ότι πάλεψα αρκετά μέσα μου να μην γράψω 45 σελίδες για τη λέξη ‘μετρήσιμη’ σε σχέση με την αγάπη, αλλά δεν υπόσχομαι ότι δεν θα το κάνω.

Η rea αναφέρθηκε στην αποβανιλοποίηση και όχι αποστασιοποίηση των συναισθημάτων.

Η δική μου αρχική σκέψη είχε να κάνει με την «απομικροαστικοποίηση» και όχι τόσο την αποβανιλοποίηση ή την αποστασιοποίηση των συναισθημάτων. Σε όλο το κείμενο, αυτό που μου ήταν πιο έντονο ήταν η έννοια της πειθαρχίας όπως έγραψα και παραπάνω, παρά της ‘απόστασης’ και υπό αυτή τη σκοπιά συμφωνώ ότι (για εμένα φυσικά πάντα) είναι καλύτερη η πειθαρχία, παρά η έλλειψή της.

Και ενώ ειχα σκοπό να γράψω πράγματα όπως, τι είναι η αγάπη, πως την ορίζουμε, και όλα αυτά που κάνουμε τα ύπουλα των φυσικών επιστημών για να τα αναλύσουμε όλα και να τα μετρήσουμε όλα, μάθαμε στη δουλειά για μία φίλη και συνάδελφο, 3 μέρες πριν το γάμο της, είχε ο αρραβωνιαστικός της ένα ατύχημα και το παλικάρι πέθανε. Η συνάδελφος είναι σαφώς *α πα ρη γό ρη τη*.

Και άνοιξε λοιπόν αυτό – πλησιάζουν και τα 40 – ένα αδιανόητο κουτάκι με υπαρξιακά μέσα μου, για το τι είναι και τι δεν είναι σημαντικό, ποιοί είμαστε, που πάμε και γενικά είναι όλα ατμός?

Έχουμε σε αυτή τη ζωή, αν όλα πάνε καλά, πες 82 περίπου χρόνια (στην Ελλάδα), άρα 82 χειμώνες – καλοκαίρια – άνοιξη (έχει πληθυντικό αυτό?) – φθινόπωρα. Έξτρα σημείωση ότι σε αυτά τα 82 χρόνια περνάμε τα 18 ως ανήλικοι, άρα 64.

Έχουμε δε, δύο επιλογές για το πως να τα περάσουμε, να διαλέξουμε πως να τα περάσουμε (με πολύ λίγη πληροφορία για το πως να τα διαλέξουμε και τι σημαίνει για εμάς αυτή η επιλογή – ή πως μπορούμε καν να γίνουμε ένα υποκείμενο με τέτοιο εύρος και βάθος συνείδησης που να μπορεί να ‘διαλέξει’), ή να διαλέξει κάποιος άλλος για εμάς / να ζούμε από κεκτημένη ταχύτητα.

Δίνω και ένα μικρό ενδεχόμενο να συμβαίνει ένας συνδυασμός των δύο αν και τελικά θα υπερισχύσει το ένα υπερ του άλλου.

Γιατί τα λέω όλα αυτά, και γιατί ανέφερα τη συνάδελφο. Γιατί όσο έγραφα το ποστ σκεφτόμουν ότι αυτά τα παιδιά, και βανίλα ήταν και πιτσιρίκια ήταν και από μικρά ήταν μαζί, και άπειρους καβγάδες είχαν, και τσακώνονταν για το σκύλο – το αμάξι – το διάβολο – τον τρίβολο, αλλά αν την ρωτήσεις τώρα τη συνάδελφο αν θα άλλαζε τίποτα από τους καυγάδες ή τίποτα από τις εντάσεις και τις συγκρούσεις λογικά θα απαντούσε ότι ας τον είχε ακόμα μαζί της και ας περνούσαν μέρες ολόκληρες να ουρλιάζουν για το σκύλο.

Υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις, και κάποιες συζητήσεις, που πάντα ένιωθα ότι ήταν προορισμένες για τα νεκροκρεβατα. Από την άποψη ότι, όσο ακόμα ζεις, όσο μεγαλώνεις, όσο αλλάζεις (αν αλλάζεις), τόσο πιο δύσκολο είναι να πεις με βεβαιότητα συνολικά τι λειτουργεί και τι όχι, σε πράγματα όπως για παράδειγμα – η αγάπη. (Και μακάριοι όσοι μπορούν να το πουν με βεβαιότητα).

Νομίζω πολλοί άνθρωποι ξεκινούμε μικροί, με πάνω κάτω τις ίδιες επιρροές (ανάλογα με την ηλικία και τον τόπο γέννησης κλπ) και μετά οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν τι είναι αυτό που τους ταιριάζει αλλά και *ποιος* είναι αυτός ο σύντροφός (ή συνοδοιπόρος) με τον οποίο μπορούν να κατακτήσουν αυτό που τους ταιριάζει.

Κάποιοι ίσως το βρουν, κάποιοι ίσως όχι, και κάποιοι ίσως το ψάχνουν εκεί που δεν είναι. Πρέπει όμως – ή αν όχι πρέπει τότε καλό θα ήταν – ο κάθε άνθρωπος να βρει τι ακριβώς είναι αυτό που θα ξύσει αυτη τη βαθιά φαγούρα που νιώθει μέσα στην ψυχή του. Τι είναι αυτό που μέσα στα 64 χρόνια θέλει να νιώσει? Τι είναι αυτό που θέλει κλείνοντας τα μάτια του να μπορεί να πει ότι έζησε? Για κάποιους θα είναι το χάος, για κάποιους θα είναι η επιφανειακή μαγεία, ή η ουσιαστική μαγεία, για άλλους θα είναι η δομή και η πειθαρχία. Και επειδή δεν έχει manual, λογικά όλοι θα περάσουν από μία διαδικασία trial and error.

Θα σταθώ πριν κλείσω στην πρόταση της @rea ότι το Κ/υ είναι μία ‘υψηλού ρίσκου ψυχική και συναισθηματική επένδυση’ και θα βάλω εδώ ‘που για κάποιους λειτουργεί και για κάποιους όχι, και αυτό μπορεί να αλλάξει και εξαρτάται από τους σχετιζόμενους αλλά και τις συνθήκες (εσωτερικές/εξωτερικές)’.

Θα κλείσω επιστρέφοντας στον αρχικό προβληματισμό.

Δεν μπορώ να συμφωνήσω καθολικά. Οι σχέσεις TPE μπορούν να έχουν διαφορετικές δομές και διαφορετικούς άξονες κίνησης. Σε κάποιες μπορεί το χάος και η αγάπη της Ντίσνεϊ να επιτρέπεται – ή ακόμα και να ζητείται. Σίγουρα, το Κ κομμάτι της εξίσωσης πρέπει να έχει κάποιον έλεγχο των συναισθημάτων του – αναφέρομαι συγκεκριμένα στην πειθαρχία επί των συναισθημάτων, αλλά ακόμα και αυτό φυσικά θα είναι κάτι που θα ορίσει το Κ και σε σχέση με τον εαυτό του και σε σχέση με το υ κομμάτι της εξίσωσης – και ίσως και κάτι που θα αλλάξει όσο το Κ προχωράει στην πορεία του μέσα στη ζωή και το βίωμα ως Κ.


Αυτά τα λίγο χαοτικά, με χαρά να επανέλθω και ποιος ξέρει μπορεί σε δεύτερο χρόνο και σε πιο ψύχραιμη ανάγνωση να έρθω και να διαφωνήσω με τον εαυτό μου. Ομως να πω ότι ευχαριστώ για αυτό το θέμα, με έβαλε σε σκέψεις που δεν ήξερα καν ότι είχα ανάγκη να κάνω