Η φαντασιακή θέσμιση του δικού σας bdsm

Όσοι με βίωσαν εκ του σύνεγγυς, γνωρίζουν ότι μία από τις καταστάσεις που κάνει το ρολόι μου να γυρίζει αριστερόστροφα, είναι να εξηγώ προκαταβολικά τα κατσικοπηδήματα της σκέψης μου.
Μια δεκαετία σχεδόν μετά την εκκίνηση του παρόντος νήματος, με μόνο 4 από τα μέλη που ασχολήθηκαν με αυτό σε αρχικό χρόνο, να συνεχίζουν ενεργά και με εμένα να έχω υπερβεί το μισό της 5ης δεκαετίας, ας δούμε αν έχει αλλάξει κάτι και τι μπορεί να είναι αυτό.
Αν και στο ποστ με αριθμό 35, έφθασα στα, κατ΄εμέ, απώτατα ανεκτά όρια εξηγήσεων σκοπού, η συζήτηση συνεχίσθηκε με άλλες 31 αναρτήσεις, εκ των οποίων οι περισσότερες, σίγουρα όμως όχι όλες, ήταν είτε περί άλλων ή γενικόλογες.

Με την αλλοτροίωση που φέρνει στον άνθρωπο η ηλικία, αλλά και την ξετσιπωσιά της ελευθερίας της κλεψύθρας που αδειάζει, είπα να κάνω άλλη μια προσπάθεια, με περισσότερο κυνισμό και ωμότητα.

Αφορμή για να γεννηθεί τούτο το νήμα ήταν 2 πασίγνωστα ψυχολογικά πειράματα και μια πρωτοποριακή εικαστική παρέμβαση η οποία έκτοτε βρήκε αρκετούς μιμητές.

Κατά χρονολογική σειρά:

1. Το πείραμα το Milgram. Πανεπιστήμιο Yale, 1961 +.

Επιλογή 2 ανθρώπων και τυχαία κατανομή σε αυτούς των ρόλων "δασκάλου" και "μαθητού". Ενώπιον του "διδασκάλου" τοποθέτηση ηλεκτροδίων στο σώμα του "μαθητού" και, στη συνέχεια, απομόνωσή τους σε διαφορετικούς χώρους, με μόνο ακουστική επαφή μεταξύ τους.
Ο "δάσκαλος" υπέβαλε ερωτήσεις στον "μαθητή" και όταν λάμβανε εσφαλμένες απαντήσεις του έκανε ηλεκτροσόκ ξεκινώντας από 15 V και φθάνοντας στα 450 V, τα οποία είναι εξαιρετικά επώδυνα και πιθανά θανατηφόρα, χωρίς όμως να γνωρίζει ότι τον "μαθητή" είχε αντικαταστήσει ηθοποιός ο οποίος υποκρινόταν τις ακουστικές αντιδράσεις. Ο πειραματιστής είχε την θέση/ρόλο να απευθύνει εντολές εξουσίας προς τον "δάσκαλο" όποτε εμφάνιζε δισταγμό να σοκάρει τον "μαθητή". Στόχος του πειράματος να ελέγξει τις αντιδράσεις των ανθρώπων σε εντολές από αυτό που αναγνώριζαν ή/και τους επιβαλλόταν ως "εξουσία", οι οποίες ερχόταν σε αντίθεση προς την συνειδητή πολιτισμική επιλογή τους.
Αποτέλεσμα: 65% των συμμετεχόντων χορήγησε το μέγιστο των 450 V, άνω του 95% έδειξε συμπτώματα ψυχολογικής πίεσης/σύγκρουσης, το αυτό ποσοστό συνέχισε παρά την έσω σύγκρουση.

2. Το πείραμα της "Φυλακής του Stanford". Πανεπιστήμιο Stanford , 1971.

Κατασκευάζεται υπόγεια προσομείωση φυλακής και 24 φοιτητές χωρίζονται τυχαία σε "δεσμοφύλακες" και "κρατούμενους". Κάθε κατηγορία αποκτά τα στερεότυπα εξωτερικά χαρακτηριστικά της (στολές, γκλοπς, γυαλια) και διαβιεί σε στο αντίστοιχο περιβάλλον, με τους αντίστοιχους κανόνες. Στόχος του πειράματος, να αναδείξει την επίδραση του περιβάλλοντος και των κοινωνικών ρόλων στην εξουσιαστική και υποτακτική συμπεριφορά των ανθρώπων.
Αποτέλεσμα: Οι δεσμοφύλακες επέδειξαν τόσο ακραία κακοποιητική συμπεριφορά, που το πείραμα τερματίσθηκε σε 6 ημέρες ενώ ήταν προγραμματισμένο να διαρκέσει 15. Σήμερα θεωρείται ο ορισμός του ανήθικου πειράματος.

3. Rythm 0. Νάπολη, Ιταλία, 1974.

Η Σέρβα Marina Abramovic τοποθετεί σε ένα τραπέζι 74 ετερόκλητα αντικείμενα (ενδεικτικα: ψαλίδι, πιστόλι, σφαίρες, ποτηρι με γάλα, κλαδί τριανταφυλλιάς ) και ένα σημείωμα που γράφει " Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ό,τι θέλετε, όπως θέλετε πάνω μου. Για τις επόμενες 6 ώρες εγώ είμαι το αντικείμενο και αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη." Αρχικά το κοινό συμπεριφέρεται με περιέργεια μεν, αλλά κυρίως με ευγένεια. Όσο η ώρα περνάει όμως, αποχαλινώνεται. Κάποιος σκίζει τα ρούχα της εικαστικού με το ψαλίδι γδύνοντάς την, άλλος οπλίζει το πιστόλι και το κολλάει στο σωμα της και κάποιος τρίτος την χτυπά με τα αγκαθια της τριανταφυλλιάς.


Επιστροφή στο νήμα και στο σήμερα.
Αρχική διαπίστωση. Ο δημόσιος λόγος των μελών του φόρουμ, τα οποία συμμετείχαν προς 10ετίας και είναι ενεργά σήμερα, δεν παρουσιάζει σημαντικές διαφοροποιήσεις και για όσα εκ των μελών αυτών γνωρίζω, ούτε ο βίος τους.

Προσωπική θέση. Και τα τρια εναύσματά μου, συναντιώνται σε ένα κοινό σημείο στην προέκτασή τους. Υπό καταστάσεις στις οποίες εξαλείφεται η ατομική ευθύνη (στο πρώτο πείραμα με το πρόσχημα της υπακοής στην εξουσία, στο δεύτερο λόγω του ρόλου και στο τρίτο με την ανάληψη της ευθύνης από τρίτο) εξαλείφεται και η ενσυναίσθηση και την θέση της παίρνει το δίπολο εξουσιάζειν/εξουσιάζεσθαι και η βία της επιβολής.
Υπόθεση εργασίας. Όταν φεύγει ο πολιτισμικός μανδύας, ο άνθρωπος επιστρέφει στις αρχεγονα χαραγμένες εργοστασιακές του ρυθμίσεις.
Στα καθ΄ημάς και ευθέως. Θα αποδεχόσασταν την όποια θέση σας σε ένα βδσμ συσχετισμό "εργοστασιακών ρυθμίσεων"?

 

Η τοποθέτηση, όπως αναλύεται, αποκαλύπτει ότι ο λόγος περί της φύσης της εξουσίας, αν και εκφράζεται με φαινομενικά ουδέτερες έννοιες όπως «εξουσία», «ευθύνη», φέρει έναν βαθιά ριζωμένο πατριαρχικό χαρακτήρα. Αυτός ο χαρακτήρας δεν είναι τυχαίος, αλλά ενυπάρχει στις ιδεολογικές προϋποθέσεις του λόγου και στις συνεπαγόμενες συνέπειες για τις ασύμμετρες σχέσεις. Η κεντρική του εκδήλωση έγκειται στην αποδοχή της βίας ως «εργοστασιακής ρύθμισης» και στη συνακόλουθη νομιμοποίηση του κυνικού εγωισμού ως απαραίτητου κριτηρίου του κυρίαρχου ρόλου.

Η κεντρική υπόθεση, ότι «Όταν φεύγει ο πολιτισμικός μανδύας, ο άνθρωπος επιστρέφει στις αρχέγονα χαραγμένες εργοστασιακές του ρυθμίσεις», συνιστά μια δομικά πατριαρχική ιδεολογική αναγωγή. Η ταύτιση της «αρχέγονης» ανθρώπινης φύσης με το «εξουσιάζειν/εξουσιάζεσθαι» και τη «βία της επιβολής» ως αυτόματη αντίδραση στην απουσία ευθύνης, αποτελεί τη φυσικοποίηση της βίας—τον ακρογωνιαίο λίθο της πατριαρχικής αφήγησης. Ιστορικά και κοινωνικά, οι «φυσικές» ρυθμίσεις της εξουσίας έχουν πάντα συνδεθεί με το αρσενικό πρότυπο της επιβολής. Η υιοθέτηση της «εργοστασιακής ρύθμισης» ουσιαστικά νομιμοποιεί την ανδροκρατούμενη εξουσία ως αναπόφευκτη. Επιπλέον, αυτή η πατριαρχική τυπολογία δυσχεραίνει την αναγνώριση της Γυναικείας Κυριαρχίας καθώς αυτές οι μορφές εξουσίας απαιτούν κριτική συνείδηση, διαπραγμάτευση και πολιτισμικό μανδύα (το consensus) για να υπάρξουν, στοιχεία που απορρίπτονται από τον @Marqui

Η απαίτηση για «καθαρό εγωισμό» ως προϋπόθεση του Master ενισχύει τον πατριαρχικό χαρακτήρα. Η αποθέωση του εγωιστή Κυρίαρχου ακυρώνει την ηθική διάσταση της εξουσίας, οδηγώντας σε ένα μοντέλο Master που είναι αυτοσκοπός και εκμεταλλευτικός. Αυτό το μοντέλο εξυπηρετεί την πατριαρχική απαίτηση για αποδέσμευση της ανδρικής εξουσίας από την ευθύνη και την ενσυναίσθηση. Η ενσυναίσθηση και η τρυφερότητα, παραδοσιακά συνδεδεμένες με τα «θηλυκά» καθήκοντα, απορρίπτονται από τον κυρίαρχο ρόλο, ενδυναμώνοντας έτσι τη δομή.

Εν κατακλείδι, ο λόγος περί «εργοστασιακής ρύθμισης» παραλείπει να αναγνωρίσει την ιδεολογική και πολιτική διάσταση της εξουσίας. Υποστηρίζοντας την εξάλειψη της ενσυναίσθησης και την επιστροφή στην ωμή επιβολή ως την «αλήθεια» του BDSM, ενισχύει την τυπική πατριαρχική αφήγηση που ταυτίζει την εξουσία με τη βία και την αδυναμία με την παθητικότητα. Μια τέτοια ιδεολογία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κουλτούρα του BDSM, η οποία ιστορικά και πολιτισμικά βασίζεται στην αρχή της μη αναγνώρισης φυλής, φύλου, θρησκείας, χρώματος ή σεξουαλικού προσανατολισμού, προτάσσοντας την ατομική επιλογή και την αμοιβαιότητα πάνω από κάθε μορφή κοινωνικής ασυμμετρίας.

de7

 

Όταν με το "εργοστασιακές ρυθμίσεις" εννοούμε

τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για

καθώς στις εργοστασιακές ρυθμίσεις—όπως τις ορίσατε—ισχύει το "δίκαια μὲν ἐν τῷ ἀνθρωπείῳ λόγῳ ἀπὸ τῆς ἴσης ἀνάγκης κρίνεται, δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν"

Υπό αυτές τις συνθήκες η παρακάτω ερώτηση δεν έχει νόημα.

Δεν υπάρχει "αποδοχή" με την έννοια της συναίνεσης. Υπάρχουν αυτοί που επιβάλλουν αυτά που μπορούν και εκείνοι που λούζονται αυτά στα οποία δεν μπορούν να εναντιωθούν.

ΥΓ: Συμφωνώ με τη θέση σας ότι όπου δεν υπάρχουν περιοριστικά πλαίσια ισχύει ο νόμος του ισχυρού· ακριβώς για το λόγο που εξήγησαν οι Αθηναίοι στους Μήλιους.

 

@Arioch Ευχαριστώ σας για την συμμετοχή.
Εάν έχετε διάθεση, επεκτείνετε το σκεπτικό σας :

στο ερώτημα "αυτοί που επιβάλλουν αυτά που μπορούν" , γιατί δεν μπορούν να μην αποδεχθούν την θέση αυτή?

Ίσως μάλιστα, θα είχε ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον εάν υπήρχε ΚΑΙ παραλλαγή του ερωτήματος, αντικαθιστώντας τα δύο "μπορούν", με αντίστοιχα "θέλουν".

 

Επειδή όταν κάποιος επιχειρηματολογεί σοφό είναι να γνωρίζει και τι λέει αλλιώς δημιουργεί σύγχυση, θα προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

λοιπόν...

Πλήρης άγνοια του τι Λ/λέμε θα Έλεγα Εγώ...

Η διακριτή σημασία του

αμαυρώνεται συχνά από τη σύγχυσή του με τον όρο Πρωτόγονο, μια σύγχυση που έχει σοβαρές επιπτώσεις στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, της πολιτισμικής εξέλιξης.

Το Πρωτόγονο αναφέρεται, αφενός, στην ιστορική προ κοινωνική κατάσταση του ανθρώπου, στην κατάσταση της μη θέσμισης και της απουσίας σύνθετων πολιτισμικών και ηθικών κωδίκων. Αφετέρου, σε ψυχικό επίπεδο, το πρωτόγονο συνδέεται με την τυφλή βιολογική αναγκαιότητα και την κυριαρχία του ενστίκτου.

Σε αυτή την κατάσταση, η συμπεριφορά διέπεται από τον νόμο του ισχυρού, όπως διατυπώθηκε στον Διάλογο των Μηλίων...

Η ωμή επιβολή και η υποχώρηση του ασθενούς είναι οι μόνες αρχές.

Το Πρωτόγονο είναι, επομένως, το πεδίο του χάους που γεννιέται από την απουσία της συνειδητής Δομής.

Όταν ορισμένες θεωρίες αναφέρονται σε

του ανθρώπου, ουσιαστικά περιγράφουν αυτήν την πρωτόγονη, μηχανιστική και ενστικτώδη διάσταση, η οποία αγνοεί την ικανότητα του ανθρώπου για ελεύθερη βούληση και αυτονομία.

Το

δεν είναι απλώς η βία ή ο εγωισμός.

Είναι η καθαρή ψυχική ενέργεια, η πρωταρχική παρόρμηση που, για να γίνει τέχνη, νόημα ή ηθική πράξη, απαιτείται να περάσει από το φίλτρο της συνείδησης και του πολιτισμού.

Το

είναι εκείνο το υλικό που ο πολιτισμός επιχειρεί διαρκώς να θεσμίσει, να οργανώσει και να εκφράσει με όρους που υπερβαίνουν την απλή βιολογική αντίδραση.

Το Πρωτόγονο λοιπόν είναι αυτόματο, απρόβλεπτο και καταστροφικό. Το

είναι δυναμικό, πλούσιο σε νόημα και απαιτεί συνειδητή πρόσβαση.

Η σπουδαιότερη έρευνα για το

έγινε από τον Grotowski και αποτελεί κληρονομιά για την ανθρωπότητα.

Ο Jerzy Grotowski απέρριψε ρητά τον ιδεαλισμό της «αυθόρμητης» έκφρασης, το Πρωτόγονο δηλαδή...

Η μεθοδολογία του «Φτωχού Θεάτρου» και οι ασκήσεις του για τον ηθοποιό εστιάζουν ακριβώς στην πρόσβαση στο

μέσω της απολυτής Δομής και της τεχνικής πειθαρχίας.

Για τον Grotowski, η απελευθέρωση της ενσώματης αλήθειας του ηθοποιού, το

δηλαδή δεν γίνεται με το να «χαλαρώσει» ή να «αυθαιρετήσει», το Πρωτόγονο δηλαδή, αλλά με την υπερπήδηση των ψυχικών και σωματικών εμποδίων που θέτει η κοινωνικοποίηση.

Αυτή η υπερπήδηση απαιτεί τεχνική...

Οι ασκήσεις του Γκροτόφσκι (π.χ., οι ασκήσεις πλαστικότητας, οι «τράμπες» , transfers) ήταν εξαιρετικά δομημένες και πειθαρχημένες. Ο στόχος δεν ήταν η τυχαία κίνηση, αλλά η εξάλειψη των αντιστάσεων του σώματος, ώστε η εσωτερική, αρχέγονη παρόρμηση να εκφραστεί καθαρά και χωρίς εμπόδια.

Η Μέθοδος λειτουργεί ως καθρέφτης και πλαίσιο. Ενώ ο ηθοποιός επιδιώκει το

, η Δομή της άσκησης εξασφαλίζει ότι η ενέργεια είναι ελεγχόμενη, επαναλαμβανόμενη και, κυρίως, συνειδητή.

Ο Γκροτόφσκι απέδειξε ότι η αποκάλυψη του

δηλαδή της βαθιάς, πρωταρχικής ανθρώπινης ψυχικής ενέργειας, είναι μια πράξη υψηλής Δομής.

(Αποτελέσματα της έρευνας Grotowski για το αρχέγονο, θα δούμε να εφαρμόζονται σήμερα στη μέθοδο Τερζόπουλου.)

Αν η Δομή καταργηθεί, η ενέργεια γίνεται πρωτόγονη βία, μη συνειδητή, άσκοπη και εκτός ελέγχου.

Η αναγνώριση της διάκρισης μεταξύ

και πρωτόγονου επιφέρει κρίσιμες συνέπειες για την κατανόηση της πολιτισμικής μας ύπαρξης και της φύσης της εξουσίας...

Ο

δηλαδή η ηθική, ο νόμος, το consensus στις διαπροσωπικές σχέσεις, δεν είναι μια επιφανειακή επικάλυψη που κρύβει την αλήθεια, το πρωτόγονο δηλαδή.

Είναι η συλλογική η Δομή που δημιούργησε ο άνθρωπος για να προσπελάσει και να διαχειριστεί την

ενέργεια της Ισχύος με συνείδηση...

Επομένως, το

δεν είναι η αιτία της πτώσης μας στον φόβο και τη βία, αλλά η δυνατότητα για αρχική γένεση.

Η πρόσβαση σε αυτή την πηγή απαιτεί όχι την καταστροφή, αλλά την εντατικοποίηση της Δομής, ακολουθώντας το παράδειγμα του Γκροτόφσκι, όπου η αυστηρή μέθοδος είναι η μόνη οδός για την αποκάλυψη της βαθιάς ανθρώπινης αλήθειας.

Η Δομή είναι η μοναδική εγγύηση ότι η Ισχύς θα υπηρετεί την συνείδηση και όχι την τυφλή, πρωτόγονη αναγκαιότητα.

Η θέση λοιπόν του @Marqui ,που ζητά την κατάργηση της Δομής, οδηγεί κατευθείαν στο Πρωτόγονο, ενώ ισχυρίζεται ότι αναζητά το

.

Κλείνοντας αφήνω εδώ τον Μενέλαο Λουντέμη λίγο... πειραγμένο...

Θα έλεγε λοιπόν ο Λουντέμης αν έγραφε στο φόρουμ:
@Marqui, θα έλεγε «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνεις πάλι τέσσερα εσύ»

Iagos

Micalef! by Iagos posted 3 August 2025 at 08:11

 

Γιατί για τους «έχοντες τη δύναμη» δεν είναι αποδοχή· είναι συνειδητοποίηση.

Το πρόβλημα, ωστόσο —και ο λόγος που τέτοιου είδους ισχύ, χωρίς πλαίσια, δεν ανήκει στο χώρο του BDSM— είναι ότι η αποδοχή (με την έννοια της συναίνεσης) είναι sine qua non από τη μεριά του ανίσχυρου· γιατί κινείται μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν επιτρέπει στον ισχυρό να κάνει, με την απειλή του αφανισμού, ό,τι του καπνίσει.

Όπως σωστά —και με ανατριχιαστικό κυνισμό— είχαν παρατηρήσει οι Αθηναίοι, τα περί αρετής και δικαίου δεν έχουν κανένα νόημα όταν δεν υπάρχει ισορροπία ισχύος, είτε ως φυσική δύναμη είτε ως πλαίσιο που δρα ως αντίβαρο.

 

@Arioch Θα γινω πιεστικός και ίσως κουραστικός, αλλά γίνονται σημαντικά βήματα με τα γραφομενα σας. Αρκει να υπάρχει διάθεση να μην πελαγοδρομήσουμε.
"Οι έχοντες τη δύναμη", οι οποίοι συνειδητοποίησαν την θέση τους , είναι αναγκαίο να την αποδεχθούν ή μπορεί να την αποποιηθούν?

Στα καθ΄ημάς.
Δεν είναι βδσμικα "ενάρετος" ο Οσποδάρος του Απωλιναίρ?
Ο λιμπερτίνος, είναι εξοβελιστέος εάν δεν του βάλει χαλινάρι ο κρατικός νομοθέτης?
Για ποιο M/s μιλάμε, εαν το πλαίσιο που θέτει ο Master περιορίζει και τον Ίδιο?
Εάν ο σαδιστής αφεθεί ελευθερος ή βρει προσφορο έδαφος, δεν θα θελησει να ζησει το Σαλό (στον ηδονισμό, όχι στην πολιτική του)?
Εαν κάποιος είχε την κοινωνικο - οικονομικη δυνατότητα, θα αρνιόταν μια προσκληση σε Porta Potty Party, στο ονομα της αρετής?

 

Όταν συζητάμε με όρους BDSM τότε έχουμε πλαίσιο αναφοράς, και είναι το BDSM. Με βάση αυτό το πλαίσιο αναφοράς, το "εργοστασιακές ρυθμίσεις" στο οποίο προσπαθείτε να στρέψετε ως κουβέντα, δεν έχει νόημα.

Ελλείψει πλαισίου τότε ισχύει αυτούσια αυτό που γράφτηκε στο Μήλιο διαολόγο: Η "ηθική" και το "δίκαιο" είναι έννοιες που παύουν να έχουν νόημα, καθώς οι δυνατοί μπορούν να επιβάλουν αυτό που η δύναμή τους τούς επιτρέπει, και για τους υπόλοιπους "υγεία και ζουμί από λάχανο."

 

@Marqui

Μπορείτε να μου εξηγήσετε ποιες είναι οι εργοστασιακές ρυθμίσεις και από πού προκύπτουν;
Όχι από την λογοτεχνία αλλά από την επιστήμη.

 

Σε ένα πλαίσιο "επαναφοράς εργοστασιακών ρυθμίσεων" άρα αφού έχει φύγει η κρούστα του πολιτισμού, δεν νομίζω ότι έχει καταγραφεί περίπτωση που κάποιος ισχυρός να αρνήθηκε τη θέση του... Ισχύς σημαίνει πρόσβαση σε περισσότερους πόρους, άρα πιο διασφαλισμένη επιβίωση. Θα ήταν κόντρα στο ένστικτο της επιβίωσης να την αρνηθεί κάποιος...

 

@Marqui η επιχειρηματολογία σας υπέρ του απεριόριστου «θέλω» του ισχυρού ,το οποίο φτάνει μέχρι του σημείου να αρνείται την επιθυμία για άρνηση της επιβολής, και η συνακόλουθη επίκληση σε πρότυπα όπως Οσποδάρος, Σαλό, αποκαλύπτει μια μεθοδολογική αστοχία που χρήζει άμεσης διερεύνησης: την έμφυλη τυφλότητα της θέσης σας.

Η κριτική σας στον «πολιτισμικό μανδύα» και η αναζήτηση της «εργοστασιακής ρύθμισης» ως αυθεντικής αλήθειας της Ισχύος, εγείρει ένα κρίσιμο ερώτημα: Πού βρίσκεται η Γυναικεία Κυριαρχία σε αυτό το σύμπαν της φυσιοκρατικής αναγκαιότητας;

Η θέση σας επιμένει ότι η Κυριαρχία είναι αυθεντική μόνο όταν είναι αδιαπραγμάτευτη και μη περιορισμένη από τη Δομή, καθώς ο Master «δεν μπορεί να θέλει» να αποποιηθεί τη θέση του. Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση αγνοεί τις κοινωνικές και πολιτισμικές ασυμμετρίες που ορίζουν την έννοια του «ισχυρού» και του «θέλω».

Ο «πολιτισμικός μανδύας» που ζητάτε να αφαιρεθεί έχει ήδη θεσπίσει τη γυναίκα ως το υποτακτικό, συναισθηματικό στοιχείο. Επομένως, οι «εργοστασιακές ρυθμίσεις» της κοινωνίας είναι η Πατριαρχία. Αν η Ισχύς είναι πρωτόγονη και απεριόριστη, αυτή η αρχέγονη βία ευνοεί ιστορικά και δομικά τον άνδρα που κατέχει το έμφυλο και κοινωνικό κεφάλαιο της επιβολής.

Η Γυναικεία Κυριαρχία κινείται αντίθετα σε αυτές τις κοινωνικές ρυθμίσεις. Το «θέλω» της Γυναίκας Κυρίαρχης για να εκφραστεί ως επιβολή, πρέπει να αρνηθεί και να υπερβεί τη «φυσική» της θέση. Εάν η αφαίρεση του πλαισίου και η απόλυτη επιβολή είναι ο μόνος νόμος, τότε η Γυναικεία Κυριαρχία καθίσταται αδύναμη και ευάλωτη στην ανατροπή του ρόλου από την εξωτερική, πατριαρχική αναγκαιότητα. Η Γυναικεία Κυριαρχία δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα σύστημα που εξυμνεί τους λόγους και τις πράξεις του Οσποδάρου.

Η θέση σας οδηγεί σε ένα αδιέξοδο: εάν το BDSM είναι απολύτως ελεύθερο από πλαίσια (όπως το Σαλό), τότε η Κυριαρχία θα επιστρέψει στους κοινωνικά προνομιούχους, δηλαδή στον άνδρα.
Πώς μπορείτε να υπερασπίζεστε την απεριόριστη βούληση της εξουσίας (το «θέλω») χωρίς να αναγνωρίζετε ότι η Δομή είναι η μοναδική υλική και πολιτική συνθήκη που επιτρέπει στη γυναίκα να διεκδικήσει και να διατηρήσει τον κυρίαρχο ρόλο της, κόντρα στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» της Πατριαρχίας;

de7

 

Πω πω μια κόκκινη ρέγκα.
Καιρό είχαμε να δούμε τόσο μεγάλη.