Αμπελοσκιοσοφιστείες

Videoblocks-659ee86ee675c475ffabe7ee_bkvsuerjt_thumbnail-1080_07 by skia posted 3 November 2025 at 17:33

Η μαριονέτα



Κάποτε ήταν ένα κοριτσάκι που του άρεσε να παίζει με τη φωτιά. Κι έπαιζε, έπαιζε, έπαιζε ακόμη περισσότερο. Και ξέρετε ήταν τόσο χαρούμενο που το κατάφερνε χωρίς να καεί; Κάποτε κάποτε μονολογούσε κι έλεγε πόσο καλό κι έξυπνο ήταν που ξέφευγε με πολύ μεγάλη επιτυχία από τις ‘φλόγες’ κι ότι αυτό ήταν η τέλεια ευτυχία. Και συνέχιζε να παίζει παρακολουθώντας τα ‘σπίρτα’ να καίγονται. Σήκωνε το φρύδι ειρωνικά κοιτώντας τους γύρω εξονυχιστικά κι ειδικά κάτι θλιβερές καρικατούρες που μόνο οίκτο προκαλούσαν.
Έλεγε ‘εγώ δε θα σκλαβωθώ ποτέ. Ποτέ, ποτέ...’, χτυπώντας το πόδι κάτω. Μεγαλώντας το κοριτσάκι αυτό, έγινε μια γυναίκα που όμορφη δεν τη λες, φαντασιώση δεν την αποκαλείς. Αυτά όμως που είχε ανάγκη να δώσει την έπνιγαν. Της δημιουργούσαν ένα κόμπο στο λαιμό. Αλλά αυτός ο εγωισμος δεν την άφηναν να δώσει τη ψυχή της. Και συνέχισε να παίζει, να παίζει με τα σπίρτα της χωρίς όμως να καεί, να γυρίζει μόνη απλά παρατηρώντας.
Μια μέρα τη πλησίασε ένας θιασάρχης, ξέρετε από αυτούς που τους ανήκουν πολύ πετυχημένοι θίασοι. Τη παρατηρούσε καιρό και του είχε προξενήσει τη περιέργεια να της προσθέσει στο σχήμα του. Την ήθελε για το κομμάτι των μονολόγων.
Μια μέρα στάθηκε μπροστά της και της είπε ‘Μου ανήκεις... Είσαι η μαριονέτα Μου, αν και δε το ξέρεις ακόμη. Ήσουν πριν καν γεννηθείς’. Άπλωσε τα χέρια Του κρατώντας πέντε σκοινιά που στην άκρη τους είχαν από μια θηλιά.
Αυτή υπνωτίστηκε από το βλέμμα Του. Από τα λόγια Του. Κάτι της έλεγε μέσα της ότι ήρθε η ώρα για τους δικούς της μονολόγους. Πέρασε μόνη της τις θηλιές.



...



Μόνη σε μια σκηνή.....



Μιλά όταν έρχεται η ώρα της παράστασης, της παραστασής της. Κινείται όπως της Υπαγορεύει. Πράττει ανάλογα πώς Κινεί τα νήματα. Αισθάνεται όπως της Επιτρέπει να νοιώθει... Αναπνέει επειδή της Επιτρέπει να αναπνέει.



Παίζει όταν της Επιτρέπει να παίξει την παράστασή της. Μια παράσταση για λίγους. Για ΄Εναν . Τον δημιουργό της.

 

"Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πρωτοείδα τον Γιάννη Ρίτσο. 1924 ή '25; Μισός αιώνας και περισσότερο. Φοιτούσαμε και οι δύο στο ίδιο γυμνάσιο, στο Γύθειο. Εγώ πήγαινα σε κατώτερη τάξη, εκείνος στην τελευταία. Στη δική μου, ανάμεσα σε εκατό μαθητές, δεν βρισκόταν κανένα άλλο παιδί, που να μπορώ να μιλώ μαζί του για βιβλία, για ποιητές και για φιλοσόφους. Έτσι, ήταν πολύ φυσικό να ξαφνιαστώ, όταν μια μέρα, σ' ένα διάλειμμά μας, περπατώντας στο χώρο έξω από το σχολείο, κάτω από τις μοσχοϊτιές, άκουσα τρεις νέους της τάξης του Ρίτσου να λένε, κοιτώντας κατά την προκυμαία: "Ο Γιαννούλης γράφει ποιήματα". Κοίταξα αυτόν τον Γιαννούλη. Ήταν ένα παιδί ψηλό, λιγνό, ευγενικό, εύθραυστο, που δεν το έβλεπα πρώτη φορά. Σου τραβούσε την προσοχή, γιατί ανάμεσα στα πολλά χωριατόπουλα, με τα ακατέργαστα πρόσωπα, τα ντρίλινα ρούχα και τις φτηνές βακετένιες γόβες, το ξεχώριζε η μοναξιά του και η φινέτσα του. Μ' ένα και μόνο πρόσωπο έκανε συντροφιά. Ήταν η αδελφή του για την οποία θα έγραφε αργότερα το ελεγειακό του ποίημα "Το τραγούδι της αδελφής μου". Τους συναντούσα πάντοτε στον περίπατο της προκυμαίας, που άρχιζε από το βραχίονα του νησιού της Κρανάης και τελείωνε έξω από το σχολείο μας". (Νικηφόρος Βρεττάκος, "Οι μνήμες της Μονοβασιάς στην ποίηση του Ρίτσου", Νέα Δομή, 6/1976, σ. 46.)."