Πώς εμείς οι ίδιοι παραμορφώνουμε την πραγματικότητα

Eίπα να παραμορφώσω κι εγώ λίγο την πραγματικότητα, με καθαρά προσωπικά κριτήρια.
Το κείμενο έχει πρωτοδημοσιευτεί αλλού και είναι γραμμένο πριν από περίπου τρία χρόνια. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, άλλα άρδην, για παράδειγμα η επαφή με την Θεϊκή φύση, κάποια καθόλου, σε ότι με αφορά...Οπότε, το αφήνω αυτό το κείμενο και εδώ, να βρίσκεται.

Συγχρονικότητα και αποφένεια-Μία διαφορετική προσέγγιση

Σε ποιο σημείο εξελικτικής πορείας είμαστε σήμερα; Πως έχουν επηρεάσει τα δισεκατομμύρια χρόνια του σύμπαντος τον άνθρωπο; Με ποια λογική μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε για να τα χωρέσουμε μέσα στα όρια του ανθρώπινου νου; Τι ακριβώς είναι αυτό που διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα και τις υπόλοιπες -γνωστές- μορφές ζωής; Τι ρόλο παίζει η φαντασία, πως εκδηλώνεται, υπάρχει διαίσθηση; Τι υπάρχει πέρα από το γνωστικό μας πεδίο που μπορεί να τεκμηριωθεί μέσα από την παρατήρηση ή το βίωμα;
Είναι η ‘’λεπίδα της Rand’’ το μέτρο της γνώσης;
Όλα αυτά τα ερωτήματα ταλανίζουν τον άνθρωπο σχεδόν διαχρονικά, έχουν διατυπωθεί από αρχαίους φιλόσοφους, προφήτες, θρησκείες, διανοητές, ψυχολόγους και επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων.
Μία ιστορία, που θα μπορούσε να είναι τόσο παλιά όσο τα βουνά, τοποθετημένη όμως κάπου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, αφηγείται πως ένας γιατρός παρατήρησε μια ενδιαφέρουσα πτυχή κάποιων ασθενών του, τη δημιουργικότητα στις προσεγγίσεις και ερμηνείες επάνω σε έργα τέχνης, όπως ένας πίνακας. Όπως καταλαβαίνετε, ήταν η καταλληλότερη εποχή για να εμφανιστεί αυτή η παρατήρηση, κι ερχόταν απο το μέλλον, από το κίνημα του υπερρεαλισμού, έφερνε μαζι του την ψυχανάλυση, τον αποσυμβολισμό των ονείρων, την αυτόματη γραφή και άλλα, παρόμοια πράγματα που σχετίζονταν τόσο με την φιλοσοφία όσο και με την καλλιτεχνική εκδήλωση.
Με αφορμή προφανώς την παραπάνω παρατήρηση, σκέφτηκε να απλώσει τυχαία κηλίδες μελάνης επάνω σε ενα λευκό χαρτί και να ζητήσει απο τους ασθενείς του απλώς να πουν τι βλέπουν σε αυτό. Παρόλο που το μελάνι σκορπίστηκε άτακτα στο λευκό φόντο, χωρίς κάποια πρόθεση εκ μέρους του ψυχολόγου, στα μάτια των ασθενών σχηματίστηκαν εικόνες. Και όχι μόνον αυτό, καθένας έβλεπε διαφορετικές παραστάσεις. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο, οι σκέψεις και η προσωπικότητα οποιουδήποτε ανθρώπου μπορούν να ιδωθούν απο αυτόν, σαν εικόνες, και συμβολικά, επάνω σε αυτές τις κηλίδες με το λευκό φόντο. Εν τέλει, θα μπορούσε να αποτελέσει και ενα τεστ που φανερώνει κάτι απο τον εσωτερικό κόσμο του ασθενούς. 'Ετσι έφτιαξε μια σειρά από τέτοιες εικόνες, ζητώντας από τους ασθενείς μια ερμηνεία τους. 'Εδωσε στη διαδικασία αυτή το ονομά του και είναι γνωστή ως τεστ Ρόρσαχ.

Περίπου εκείνη την εποχή ο γνωστός ψυχολόγος, Καρλ Γιούνγκ, προσπαθεί να αντιληφθεί εαν υπάρχει κάποια κρυφή σχέση μεταξύ των συμπτώσεων που συμβαίνουν ορισμένες φορές στους ανθρώπους. Για παράδειγμα, το να διαβάζει κάποιος ένα βιβλίο και, κατά την ανάγνωση, να ακούει από το ραδιόφωνο κάτι που να σχετίζεται με αυτό. Και το άλλο το γνωστό, με τον ασθενή, που στο κρεββάτι του πόνου ονειρεύεται ένα σκαθάρι, σύμβολο αναγέννησης και μετά, μέσα στο αναρρωτήριο πετάει όντως ένα σκαθάρι, ο ασθενής κάνει τον αυθόρμητο συνειρμό και αυτό βοηθά απίστευτα στην θεραπεία του. Ο Γιουνγκ προσπάθησε να σχηματίσει μια θεωρία για τις συμπτώσεις και την ονόμασε συγχρονικότητα (στην πραγματικότητα όμως αυτό εδράζεται στην έννοια της αποφένειας)· πίστευε πως όταν κάποιος αντιλαμβάνεται μια σύμπτωση, θα πρέπει να την ερμηνεύσει και να βρει τι νόημα έχει γι' αυτόν, εφόσον τα γεγονοτα που συμπίπτουν χρονικά, για τον Γιουνγκ, έχουν μια σχέση υπερβατική.

Φτάνουμε στα μέσα του 20ου αιωνα. Ο υπερρεαλισμός εχει ήδη καθιερωθεί. Ο ψυχίατρος Κλάους Κόνραντ θα ονομάσει με την ελληνική λέξη ''αποφένεια'' την εμμονική σχεση κάποιων ασθενών του με τυχαία γεγονότα που βγάζουν κάποιο νόημα γι' αυτούς, χωρίς όμως να υπάρχει τίποτε στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, κάποιοι πίστευαν ότι τα στενά πρόσωπα στο περιβάλλον τους συνωμοτούν εναντίον τους. 'Αλλοι ότι παίρνουν μηνύματα απο κάποιο πρόσωπο. Οι τελευταίοι βλέπουν (προσπαθούν να δουν) το πρόσωπο αυτό οπουδήποτε, στα σύννεφα που σχηματίζονται στον ουρανό, σε ένα εκτυπωμένο σχέδιο κλπ. Κοινό γνώρισμα αυτού του φαινομένου ειναι η σύνδεση δεδομένων κατα το δοκούν. Ενεργός ναζιστής ο Κόνραντ από το 1940, με ότι πιθανά συνεπάγεται αυτό.

Η αποφένεια, δραπετεύοντας νύχτα από τον χώρο της ψυχολογίας, μεταφέρθηκε σε αυτόν της φιλοσοφίας. Λίγες δεκαετίες μετά τον Κόνραντ, διατυπώνεται απο καποιους φυσικούς επιστήμονες η θεωρία της ανθρωπικής αρχής η οποία με την σειρά της είχε δύο διατυπώσεις, την ασθενή και την ισχυρή.
Αξίζει τον κόπο να τις παραθέσω, όπως διατυπώθηκαν:
Το Σύμπαν είναι έτσι όπως είναι γιατί αν ήταν αλλιώς δεν θα υπήρχαμε για να το παρατηρήσουμε. (ασθενής)
Το Σύμπαν είναι έτσι όπως είναι γιατί υπάρχουμε εμείς (ισχυρή).
Δεν κατέχω πολλά από Κοσμολογία, αλλά αν δεχτούμε ότι υπάρχει το πρόβλημα των φυσικών σταθερών σε σχέση με τις αρχικές συνθήκες, τότε καταλαβαίνουμε, με απλό τρόπο το πρόβλημα του ορισμού των τιμών των φυσικών σταθερών, χωρίς να χρειάζεται να κατανοήσουμε όλους τους φυσικούς νόμους.
Αντιμετωπίζοντάς την λοιπόν σαν φιλοσοφική θέση κι όχι σαν θεολογικού περιεχομένου διατύπωση, εμπεριέχει την ευφυία των άπειρων πιθανοτήτων, χωρίς να αντιμάχεται με κανέναν τρόπο τις φυσικές εξηγήσεις. Η λεπτοφυής ασθενής διατύπωση είναι εντελώς μονωμένη απέναντι σε υπερβατικούς συνειρμούς, εμπεριέχοντας όμως κάτι το ασύλληπτα ανθρώπινο. Δεν είμαστε μόνο παρατηρητές, είμαστε και η αιτία ταυτόχρονα που γίνονται όλα όσα γίνονται. Κάπου εκεί, κατ΄εμέ ξεκινά το ενδιαφέρον κομμάτι της θεωρίας αυτής. Μην γνωρίζοντας θετικά για το αν υπάρχουν άλλες μορφές ζωής εκτός από αυτές που γνωρίζουμε, μένει ανοιχτή η πιθανότητα σε κάποιο άλλο Σύμπαν να υπάρχει μία άλλη μορφή νοήμονος ζωής, σε ρόλο παρατηρητή και πάλι που να διαφέρει ωστόσο σημαντικά από τον άνθρωπο. Τότε όλη μας η γνώση θα περιοριζόταν σε αυτά που εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε, μέσα στα όρια των δυνατοτήτων μας, σε συνάρτηση με το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε και τα μέσα που διαθέτουμε.
Είναι όμως πραγματικά έτσι τα πράγματα;

Mία παρόμοια θεωρία είναι και αυτή του ευφυούς σχεδιασμού. Οι υποστηρικτές της πιστεύουν ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε απο μία ή περισσοτερες ανώτερες διάνοιες ή οντότητες, εφόσον οι φυσικές τιμές είχαν λίγες πιθανότητες κατά τη δημιουργία του κόσμου να καταλήξουν σε αυτούς τους αριθμούς, θεωρώντας ότι παρέχουν επαρκή τεκμηρίωση για τα συμπεράσματά τους μέσω εμπειρικών αποδείξεων για την ύπαρξη Θεού ή υπερ-ευφυών εξωγήινων. Στον αντίποδα αυτής της διατύπωσης πολυάριθμες επιστημονικές τοποθετήσεις. Ενδεικτικά:
Η εξήγηση της προέλευσης του μηχανισμού DNA/πρωτεϊνών με την επίκληση ενός υπερφυσικού Σχεδιαστή, στην ουσία δεν εξηγεί τίποτα γιατί αφήνει ανεξήγητη την προέλευση του Σχεδιαστή. Πρέπει να πεις κάτι όπως " Ο Θεός υπήρχε πάντα", και αν επιτρέψεις στον εαυτό σου μια τέτοια τεμπέλικη διέξοδο, θα μπορούσες κάλλιστα να πεις ότι "Το DNA υπήρχε πάντα" ή "Η ζωή υπήρχε πάντα", και να ξεμπερδέψεις με το θέμα --Richard Dawkins, The Blind Watchmaker : Why the Evidence of Evolution Reveals a Universe without Design p. 141
Προφανώς είναι μία κομψή, προσαρμοσμένη στα δεδομένα τής σύγχρονης εποχής, αναδιατύπωση της θεωρίας του Δαρβίνου, σε επιμέρους σημεία της όπως:
Αν μπορούσε να δειχθεί ότι υπήρξε οποιοδήποτε πολύπλοκο όργανο το οποίο δεν ήταν δυνατόν να έχει σχηματισθεί από αμέτρητες, διαδοχικές, ελαφρές τροποποιήσεις, τότε η θεωρία μου [της φυσικής επιλογής] θα κατέρεε απόλυτα - Η Προέλευση των Ειδών, που κέρδισε πολύ έδαφος σε δημοφιλία τα τελευταία 20 χρόνια, παγκοσμίως, ο ‘’Τυφλός Ωρολογοποιός’’ του Dawkins, ήρθε να καλύψει τα κενά, με σύγχρονο και αποδεκτό από πολλούς, τρόπο.
H ψυχιατρική και η ψυχολογία συνεχίζουν να συνδέουν την αποφένεια με την σχιζοφρένεια και τις ψυχικές παθήσεις, -φυσικά-.
Ωστόσο, η αναζήτηση νοήματος, τροφοδοτεί μία νέα νοηματοδότηση της αποφένειας και την σύνδεση της με την δημιουργικότητα και την καλλιτεχνική δημιουργία. Οι σκεπτικιστές πάντα κάτι σημαντικό έχουν να προσφέρουν στον συλλογισμό.

Η ερμηνεία της αποφένειας με βάση τη θεωρία ότι το μυαλό του ανθρώπου δημιουργεί απλώς συνδέσεις μεταξύ των δεδομένων θα μπορούσε να διατυπωθεί και με το ρητό του Ηράκλειτου · ''Αιών παις εστί παίζων πεσσεύων. Παιδός η βασιλείη''= Η διάρκεια της ανθρώπινης ζωής είναι παιδί που παίζει μια παρτίδα με πεσσούς (πούλια) · του παιδιού είναι η νίκη. (Πάνος Καραβίας, «Πάθος γραφής και Τα τοπία», 1970, σελ. 49)
Το ρητό που τροφοδότησε ενδεχομένως σκέψεις ποιητών, όπως αυτήν του Καρυωτάκη στην Ιλιάδα: «ως ότε τις ψάμαθον πάϊς άγχι θαλάσσσης, / ος τ' επεί ουν ποιήση αθύρματα νηπιέησιν, / αψ αύτις συνέχευε ποσίν και χερσίν αθύρων, / ως ρα συ, ήϊε Φοίβε, πολύν κάματον και οϊζύν / σύγχεας Αργείων». Στη μετάφραση του Δ. Ν. Μαρωνίτη: «Πώς το μικρό παιδί, στης θάλασσας την άμμο παίζοντας, / χτίζει παιχνίδια, μετά μεμιάς, με χέρια και με πόδια, / τα συντρίβει, έτσι, Φοίβε κι εσύ, τον μόχθο και τον κάματο / των Αχαιών χαλνούσες, φυσώντας μέσα τους τον πανικό», ή στην Σεφερική ''Άρνηση'': («Πάνω στην άμμο την ξανθή / γράψαμε τ' όνομά της· // ωραία που φύσηξεν ο μπάτης / και σβήστηκε η γραφή») που πήρε τη σκυτάλη από το παλαμικό: «Κάτου στην άμμο του γιαλού, μια μέρα, μακριά της / εκεί που μόνος έστεκα, έγραψα τ' όνομά της. / Χαρά στο πρώτο κύμα / που τ' όνομά της ήβρ' εκεί, / κι ας ήβρ' εκεί και μνήμα!» με αποδόσεις των λόγων τους στην ποίηση του Χορτάτση και τις διδαχές του Ιησού, όπως εξαιρετικά εύστοχα επισημαίνει στο άρθρο του ο Παντελής Μπουκάλας, Έλληνας ποιητής, αρθρογράφος, συγγραφέας, μεταφραστής και δημοσιογράφος, στην Καθημερινή.

Σε αντίθεση με την μετάφραση, που σημαίνει να αποδίδεις τις λέξεις, υπάρχει η δι-ερμηνεία, να ερμηνεύεις δηλαδή τα νοήματα, συχνά για λογαριασμό άλλων, προσπαθώντας να πετύχεις την συνεννόηση. Εγώ θεωρώ ότι εκεί χωρά και το συλλογικό ασυνείδητο του Γιούνγκ και επίσης ότι κάπου εκεί στηρίζεται και κομμάτι τής γλωσσολογίας, αυτό που εστιάζει στην περιγραφή και την ερμηνεία τής γλώσσας, που φυσικά βλέπει τις συνδέσεις μεταξύ τής έλλογης έκφρασης και των νοημάτων που μεταφέρονται, μέσα στον χρόνο, από γλώσσα σε γλώσσα, από διαφορετικούς πολιτισμούς, ψάχνοντας πάντα να βρει το νόημα, κυρίως στο κομμάτι τής σημασιολογίας. Αν όλα αυτά σάς μοιάζουν ασύνδετα, τότε έχετε άλλες συνάψεις στον εγκέφαλό σας από αυτές των παραπάνω. Δεν είναι κακό, απλά ο ανθρώπινος νους θαρρώ πως πάντα έχει την τάση να εστιάζει στο ανερμήνευτο, τον προκαλεί να το κατανοήσει και να το φέρει στο επίπεδο της πραγματικότητας που βιώνει και μπορεί να αντέξει. Το μόνο που αναρωτιέμαι εγώ, είναι τι γίνεται αν τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι;
Αν δηλαδή η αποφένεια δεν είναι τελικά ψυχική νόσος, παρά ένα υπαρκτό φαινόμενο, ερώτημα το οποίο προβληματίζει απ΄ότι καταλαβαίνω και τον ιατρικό κλάδο, με ποσοστά που περισσότερο μπερδεύουν παρά αποσαφηνίζουν, διεξάγοντας σειρά ερευνών πάνω στο θέμα, συσχετίζοντας την με τις δυνατότητες επέκτασης του ανθρώπινου νου, την φιλολογία επί του θέματος που ανθεί τα τελευταία χρόνια, τα βιώματα ανθρώπων που κινούνται στα όρια του μεταφυσικού και οι παρατηρήσεις επιστημόνων και θεραπευτών.
Αν όμως δεν είναι placebo effect όλο αυτό, αν δηλαδή όντως υπάρχει η δυνατότητα διεύρυνσης των ανθρώπινων ορίων της αντίληψης, τότε ποια μπορεί να είναι η μόνη αρχή που μπορεί να τα διέπει για να μην καταλήξει και η αποφένεια ένα όπλο στα χέρια κάποιων ανθρώπων;
Eγώ λέω ότι το μαγικό συστατικό της κατανόησης όλων αυτών των ‘’περίεργων’’ φαινομένων, δεν είναι ούτε η εκλογίκευση, ούτε η τεκμηρίωση, ούτε τα πειράματα, ούτε οι πολυάριθμες αναλύσεις. Το μαγικό λοιπόν αυτό συστατικό, είναι η αγάπη, ναι, αυτή η πολυχρησιμοποιημένη και κακοποιημένη στην παραφορά του κόσμου έννοια. Που σχετίζεται με τον άνθρωπο, τα όριά του, την ύπαρξη ή μη ύπαρξη του Θεού, του όποιου Θεού, τα όρια της αντίληψής μας, τις ανθρώπινες δυνατότητες, την ενέργεια που διαχέεται στο σύμπαν. Κι αν ‘’η πυρηνική ενέργεια ήταν αναγκαία για να δέσει τα πρωτόνια με τα νετρόνια στον πυρήνα των ατόμων κι ο ηλεκτρομαγνητισμός για να κρατήσει τα μόρια και τα άτομα μαζί ή η βαρύτητα για να κρατήσει τα τελικά συστατικά της ζωής κολλημένα πάνω στη Γη’’ κατά τον Στένγκερ 10, τότε τι είναι αυτό που ενώνει τους ανθρώπους;
Eίναι τα άτομα και τα μόρια, τα νετρόνια και τα πρωτόνια;
Είναι η εξέλιξη των 6 δις ζωής ή των 13 και κάτι δις σύμπαντος;
Eίναι άλλο το είδος των ανθρώπων που βιώνει την συγχρονικότητα και την αποφένεια σε κάθε της μορφή από τους υπόλοιπους;

''Να αμφισβητείς τα πάντα, οπωσδήποτε να αμφισβητείς αυτό που λέω εγώ, όταν πρόκειται για άποψη, για πεποίθηση, να πιστεύεις μόνο αυτό που αντιλαμβάνεσαι ως αλήθεια μέσα σου, γιατί αυτή είναι τελικά η δική σου α-λήθεια, αυτή αποκλείει το λάθος, στην σκέψη σου, στο μονοπάτι σου, στην ζωή σου ολόκληρη.''
Θα είναι αυτό μέσα από epiphanies (θεοφάνειες) και αποφένειες;
Θεωρώ ότι πρέπει να αφήνουμε χώρο και γι αυτό που δεν κατανοούμε, πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και στο μη ορατό νόημα των πραγμάτων, πρέπει να μάς ενδιαφέρει πρωτίστως το πρόσημο της αποφένειας, πρέπει να εστιάζουμε όλο και περισσότερες δυνάμεις στο να παράγουμε κάτι καλό για μας, για τους άλλους, για την ανθρωπότητα και για το Σύμπαν, μιας που, κλέβοντας λιγάκι από τις διατυπωθείσες θεωρίες, πιστεύω ότι το Σύμπαν υπάρχει γιατί υπάρχουμε εμείς κι εμείς με τον δικό μας μοναδικό τρόπο εμπεριέχουμε κομμάτια του Σύμπαντος.
Ο μόνος τρόπος να ενσωματωθούν όλα αυτά σωστά, είναι με αγάπη, αυτό είναι και το νόημά της άλλωστε. Δεν ξέρω αν αυτό μοιάζει με ονειροπόληση ή με υπερβατικότητα, αυτό κατέληξα να πιστεύω μέσα στον κόσμο των άπειρων πιθανοτήτων και των λογικών εξηγήσεων. Έχοντας βιώσει περιστατικά συχρονικότητας και αποφένειας, πιστεύω ότι η εξήγηση τελικά δεν είναι το παν, η προσέγγισή μου δεν είναι θεολογική, δεν απορρίπτω συλλήβδην τίποτε, αφουγκράζομαι προκειμένου να νιώσω, να καταφέρω να βιώσω αυτό που αντιλαμβάνομαι με έναν τρόπο έξω από αυτόν που είχα μάθει στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Νιώθω να υπάρχει σύνδεση, κάθε τι που κάνω, επιδρά όχι μόνο πάνω σε μένα, αλλά και πάνω σε κάτι ή κάποιον άλλον. Αντίστοιχα, νιώθω να με επηρεάζουν πράγματα που θεωρητικά είναι έξω από μένα. Σ΄αυτήν την κατάσταση αυξημένης ευαισθησίας σε τέτοιου είδους ερεθίσματα, ταυτόχρονα, προσπαθώ να προστατευθώ, από τυχόν αρνητικές συνέπειες. Είμαι καινούρια σ΄αυτό, οι άμυνές μου είναι υπό κατασκευή, σαν εμένα, σαν όλους μας, έχω μάθει μέχρι τώρα να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο. Καταγράφω την εμπειρική μου γνώση και θα επανέλθω, ίσως σύντομα, ίσως σε μερικά χρόνια με πιο κατασταλλαγμένες απόψεις πάνω στο θέμα. Προς το παρόν, κρατάω ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά, ελπίζω αυτό να βοηθήσει, τόσο εμένα, όσο και άλλους ανθρώπους που το βιώνουν με παρόμοιο τρόπο.

 

Να και η πραγματικότητα...
________________________

Κλε...

Αυτός που κλε, για να ταϊ, κουτσουβελάκια,
απ΄το Θεό κι από εμέ, συγχωρεμέ.
Αυτός που κλε, για αποταμί, σε μασουράκια,
παλιοκοπρί, αηδιαστί και σιχαμέ.

Αυτός που κλε, γιατί δεν βγαι, με το τιμίως,
είναι αθώ, σου λέει: κλε γιατί πεθαί.
Αυτός που κλε, για να τα κρυ και υπογείως,
όταν ψοφί, κι οι κολασμέ, δεν τόνε θε.

Αυτός που κλε, ένα καρβέ, κι ύστερα τρέχει,
-Κύριε Προ, δεν είναι κλε, σεσημασμέ.
Πεντ έξι μη, ένα ψωμί; Δικαίως έχει,
φασκελωμέ, την κοινωνί, τη χαλασμέ.

Άκης Πάνου

_____________________________________

 

Έτσι καταστράφηκε και το Διαστημικό Λεωφορείου Challenger στις 28 Ιανουαρίου του 1986. Από ότι έδειξαν οι μετέπειτα έρευνες, αρχικά υπήρχαν μεμονωμένες ενστάσεις για την ασφάλεια στην ομάδα των κατασκευαστών οι οποίες τελικά καμθηκαν υπό το βάρος της ομάδας. Τα μέλη απέσυραν τις ενστάσεις /διαφωνίες και συμφώνησαν με τη πλειονότητα των μελών της ομάδας....η εκτόξευση έγινε με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.
Σήμερα αποτελεί τρανό παράδειγμα για τους κινδύνους και τα μειονεκτήματα της όποιας ομάδας σε συνδυασμό με το πείραμα του Asch (1950)

@cadpmpc Πολύ ενδιαφέρον ποστ 

 

Θενξ @loutcia
Συμπληρωματικά στο συγκεκριμένο ποστ, στο οποίο αναφέρεσαι, και με αφορμή το πείραμα του Asch, είναι ενδιαφέρον και σημαντικό να παρατηρηθεί πως η κατανομή των αντιδράσεων στο πείραμα, ακολουθεί με ακρίβεια την αρχή του Παρέτο (20/80), κάτι που έγινε αντιληπτό από τους ομιλητές εδώ με διάφορες αφορμές.
Αυτά τα ...παλιοκλάσματα που οι σοφοί, με αφορμή την παρατήρηση τα κάνουν θεωρίες, (10/90 - 4/100) μάς έχουν φάει τα σ'κώτια...
Και μας τα τρώνε (τα συκώτια) διότι το βέπουν σωστά το πράμα, οι παλιανθρώποι...
Άσε που ελλοχεύει η λούμπα να την δει κάποιος Προμηθέας...
Πονάει κιόλας!
Όχι μόνον επειδή έρχεται το κωλόπουλο και σου τρώει τα σ'κώτια...
Είναι και το που είσαι δεμένος και δεν μπορείς να κάνεις κι ένα ξου-ξου να φύγει...
 

 

Αν είναι μόνο τα δικά του συκωτια που θα τρώει το αετός έχει καλός.....μα συνήθως τρώει μαζί και τα συκωτια άλλων ....

Ενώ ο ίδιος μόνο κατ' όνομα Προμηθέας αφού όχι μόνο δεν θα προσφέρει τίποτα στην ανθρωπότητα (φωτιά, επιστήμες, ιατρική ) αλλά μάλλον το κουτί της Πανδώρας ανοίγει και μένουμε να ψάχνουμε τον αληθινό Προμηθέα να μας σώσει .....

(Ξου -ξου   )

 

Πολύ καλό.
Μου θύμισε 'Το Τρένο της Λύτρωσης' (Sunset Limited) του Μακάρθυ.

 

Να επανέλθεις. Take your time (και ξέρεις δεν τρολάρω).

 

Με την ευκαιρία, μέρες πούναι...


ΜΙΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΙΑΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ...

Σκάει, που λέτε, μια μεγάλη διεθνής απειλή είτε λέγεται αρρώστεια είτε λέγεται πυρηνικό σκραταμπάου είτε γιατί πιάσανε τον Ήλιο μας τα νεύρα του και το παράκανε είτε γιατί ο βόρειος πόλος στα καλά καθούμενα μετακινήθηκε 2-3 μοίρες στο ξαφνικό είτε γιατί τα μπαρμπούνια έγινα πράσινα είτε οτιδήποτε.
Με το που γίνεται αντιληπτή η ζημιά, ο κάθε κυρ-Κράτος φωνάζει όλους τους σοφούς του για το θέμα καθώς κι αυτούς που έχει στη δούλεψή του για να τρέχουν το "μαγαζί" (τους τρεχαλατζήδες) και τους ρωτάει: "τι σταδιάλα γίνεται ρε σεις, τι θα κάνουμε"..;
Οι σοφοί άνθρωπες επί του θέματος τα ίδια πράματα θα πουν, τα ίδια πράματα έχουν σπουδάσει και ξέρουν: "το και το κυρ-Κράτε μας".
"Και τι πρέπει να κάνουμε και πώς", ρωτάει μετά ο κυρ-Κράτος τους τρεχαλατζήδες του, που τρέχουν το μαγαζί...
- Μισό, λεν οι τρεχαλατζήδες.
Βάζουν κάτω ό,τι έχουν και δεν έχουν και λένε μεταξύ τους: "αυτά πρέπει να γίνουν, αυτά τα μέσα κι εργαλεία έχουμε, αυτά μπορούμε να κάνουμε" και πάνε στο δίπλα δωμάτιο που είναι οι σοφοί και τους λένε το πρακτέο.
Τα βάζουν κάτω οι σοφοί, όχι αυτό ρε σεις, μήπως σας βρίσκεται κάτι άλλο, μας βρίσκεται (ή δεν μας βρίσκεται) λένε οι τρεχαλατζήδες, νάσου από δω, νάσου από κει, καταλήγουν σε κάποια φάση. Ό,τι μπορούσαν να το κάνουν και μπορεί να γίνει, το έκαναν.
Λένε στον κυρ-Κράτο, "Μεγάλε, με τα φράγκα και τα μέσα που έχουμε, έτσι θα γίνει το πράμα, βγες και πέστα όμορφα, ειλικρινά, ψύχραιμα με το νι και με το σίγμα, στον κόσμο να τα καταλάβει, να μας βοηθήσει στην δουλειά μας καταπώς μπορεί και πρέπει, να πάει το πράμα όσο πιο καλά γίνεται. Αν κι εσύ μπορείς να βρεις κάποια παραπάνω βοήθεια από τους δίπλα, πάρε την, αν ζητήσουν εκείνοι, από εμάς αυτά περισσεύουν και μπορούμε να τους δώσουμε. Στο μεταξύ, θάχουμε τον νου μας για το παραμικρό, έχει ζόρι το πράμα".
...
Η ιστοριούλα είναι επιστημονικιά φαντασία διότι σε κανέναν κρατικό μηχανισμό:
• Δεν πρωταγωνίστησαν όλοι οι σοφοί...
• Σοφοί και τρεχαλατζήδες, ο καθείς στην κοσμάρα του...
• Ο κυρ-Κράτος είχε τα δικά του κι έτρεχε να τα τελειώσει στη ζούλα...
• Ο κόσμος έπαιζε στοίχημα για το ποιος απ' τους τρεις θα κερδίσει...
Ρομαντισμός..!

 

σήμερα σήμερα ακόμη φανερότερα.

 

"Χάθηκε ο ίσιος δρόμος;"
Χάθηκε. Στις κρίσιμες ιστορικές εποχές, ο ίσιος δρόμος χάνεται. Ακριβώς γι’ αυτό είναι κρίσιμες.
Χάνεται το κανονικό βάδισμα.

Καζαντζάκης

 

!!