Ένα κορμί... Χάρισμα σου!

Τριγυρίζω μοναχή μου και απόψε...
Σκιές, πεζοδρόμια υγρά, σπασμένα φανάρια.
Φτερά, σπασμένα τα φτερά της ψυχής μου
που κάποτε μου χάρισες και μου πες πέτα...
Δεν με κράτησες κοντά σου με το ζόρι,
ήθελα και έμεινα...
Και τώρα τι; Σέρνομαι στη γη,
παγώνει η σάρκα μου, γερνάει μα δεν πεθαίνει.
Με καταράστηκες θαρρώ. Να ζω την αιώνια
απουσία σου σε μια καθημερινότητα που όπου
και να κοιτάξω σε θυμίζει.
Θα σπάσω τους καθρέφτες του μυαλού μου,
να σε δω να γίνεσαι κομμάτια μέσα μου και εγώ... ,
εγώ να γελάω. Να γελάω, να πέφτω πάνω στα κομμάτια
και να τα χτυπάω, θρύψαλα να κάνω και το τελευταίο.
Να τρέχει το αίμα στα χέρια μου, να πονάει το σώμα
μήπως ξεπεράσει τον αβάσταχτο της ψυχής μου πόνο.
Ποιος σατανάς θα τα βάλει μαζί μου τότε;
Ποιος θα τολμήσει να με κοιτάξει; Κανείς...
Εγώ στο λέω... Εγώ που ξεπέρασα τον εαυτό μου
για να σ'αγαπήσω! Ποιος θα τολμήσει να με κρίνει Θεέ;
Μόνο Εσύ... Εσύ που έκανες την πόρνη Αγία,
Εσύ που κοιτάζεις χαμηλά μόνο για ν' απλώσεις
το χέρι Σου σε όσους σε έχουν ανάγκη.
Μυρίζω τον αέρα και αισθάνομαι χαμένη...
Φοβάμαι Θεέ, δεν τον ξέρω τον κόσμο, δεν τους ξέρω
τους ανθρώπους.
Δίδαξέ με Θεέ, φώτισε με να πάω παρακάτω...
Κάθομαι πάλι κάτω απο το επιβλητικό φάντασμα σου,
ανάθεμα με αν δεν σβήσω τη φωνή σου απ'τον τηλεφωνητή.
Αυτά τα ηχογραφημένα -σ' αγαπώ- πόσο με κάνουν
και σε λυπάμαι...................................
Λυπάμαι που μπέρδεψες την αλήθεια με το ψέμα...
Σε λυπάμαι γιατί πήδηξες μόνο την ψυχή μου,
το κορμί μου στο χάρισα, γιατί ...
γιατί εγώ ήθελα να σε μάθω να κάνεις έρωτα όταν εσύ
ήξερες μόνο να πηδάς...
Λυπάμαι για τα λόγια σου, που ο,τι
και να κάνεις ποτέ δεν θα μπορέσεις ν' αλλάξεις..
Και αν εγώ σε σβήσω απο τη μνήμη μου,
απλά δεν θα υπάρχεις...
Και αν αλλάξω γνώμη και κρατήσω
τη φωνή σου, θα'ναι μόνο για να σου αποδείξω
αν χρειαστεί πως όλα αυτά δεν τα φαντάστηκα...
Τα πάντα εδώ πληρώνονται! Έτσι δεν είναι Θεέ ;