Ένα χαρούμενο ζηλιάρικο γατί

Μου είχε πει για προηγούμενο σκλάβο της. Μου τον περιέγραφε. Πράγματα που είχαν ζήσει και πραγματικά ζήλευα, ζήλευα πολύ. Η ίδια λάτρευε την ταχύτητα, το ίδιο κι εκείνος αλλά του το απαγόρευε. Δεν ήταν τόσο καλός οδηγός όπως Εκείνη και κυρίως είναι υπερπροστατευτική με ότι της ανήκει, το ήξερα καλά αυτό.

Μία μέρα, ο πρώην σκλάβος της είχε ένα τροχαίο. Αναποδογύρισε το αυτοκίνητο του. Το κατέστρεψε. Ευτυχώς ο άνθρωπος δεν έπαθε το παραμικρό. Η Κυρία μου περιέγραψε πόσο εκνευρισμένη ήταν μαζί του. Άφησε μερικές μέρες να περάσουν μέχρι να τον τιμωρήσει. Μου περιέγραψε την τιμωρία.

«Τον έδεσα γυμνό, μπρούμυτα στο κρεβάτι μας. Το σώμα του αδύνατο, καθαρό, γυμνασμένο. Του εξήγησα ότι θα τιμωρηθεί χωρίς έλεος. Χωρίς σταματημό. Τον φίμωσα αν και άντεχε, άντεχε πολύ. Πήρα δύο βίτσες μια ξύλινη και μια μεταλλική. Ξεκίνησα με την ξύλινη στις πατούσες, τις γάμπες του, τον κώλο του και την πλάτη του που έσπασε. Γεμάτη αίματα. Τα μάτια του γεμάτα δάκρυα. Τον γύρισα ανάσκελα. Συνέχισα με την μεταλλική βίτσα. Με κοίταζε να τον δέρνω, το φοβόταν αυτό. Όλο του το σώμα από πάνω μέχρι κάτω γέμισε σημάδια και πληγές, τον είχα τιμωρήσει»

Όταν τελείωσε την περιγραφή, έβαλα τα κλάματα.
«Τον αγαπούσατε πολύ, Κυρία.» είπα
«Τον αγαπούσα και τον αγαπώ» μου απάντησε. Μέσα μου καιγόμουν, κόντευα να σκάσω. Δεν με είχε δείρει ποτέ με βίτσα μέχρι τότε, έλεγε δεν θα αντέξω. Κι εγώ πίστευα ότι δεν μ' αγαπάει.
Χαμογελούσε. Έβαλε τα χέρια της στα μαλλιά μου. Ήμουν γονατιστός ανάμεσα στα πόδια της, γυμνοί και οι δύο.
«Γλείψε με απαλά» διέταξε. Υπάκουσα, η γεύση της, η ζεστασιά της.
«Θέλω να σου κάνω βίτσα, πιο δυνατά εσένα μικρέ μου» μου είπε και σχεδόν άφησα τα δάκρυα μου μέσα της. Με τράβηξε.
«Κοίτα με» διέταξε. Την κοίταζα μέσα στα μάτια. Γέλασε.
«Θα πρέπει να περιμένει τουλάχιστον εννιά μήνες αυτό» μου είπε.
«Τι;» πετάχτηκα πάνω, χοροπήδηξα σα γατί.
Γέλασε γέλασε πιο δυνατά από ποτέ!