Έτερος εσύ...

Από τις εκμυστηρεύσεις της Βασιλικής.

Μέρος 1ο: Broken flowers

Ο Φαίδων μπήκε στη ζωή μου πέντε χρόνια πριν, τόσο ξαφνικά όσο ξαφνικά βγήκε. Με ενα μήνυμα στο κινητό λακωνικό κι αφοπλιστικό: "Σ' αγαπώ"... Γνωριζόμασταν ελάχιστα. Είχαμε συναντηθεί σε μια έκθεση ζωγραφικής ενός κοινού γνωστου. Συγγραφέας δήλωνε. Ευαίσθητη ψυχή, βαθύ κι ανερμήνευτο βλεμμα, μοναχικός, απροσαρμοστος...

Μου κέντρισε το ενδιαφέρον αμέσως. Έχω κι εγώ αυτή την τάση που ποτέ δε μου έχει βγει σε καλό, που όλο σε μπελάδες με μπλέκει, αλλά πού μυαλο;... Τα αινιγματικά άτομα με τραβάνε όπως τις πεταλουδες της νύχτας το φως. Κι είχα τόση ανάγκη μετά το χωρισμό μου με τον Σπύρο να ξεκολλήσω επιτέλους...

Αρχίσαμε να μιλάμε. Ενδιαφέροντες διάλογοι... Αναγνωριστικοι... Με γοήτευε αυτό του το σκότος. Αρχίσαμε να βγαίνουμε. Η λατρεία που μου έδειχνε με κολάκευε. Μου έγραφε διηγήματα. Μου έγραφε ποιήματα. Δεν έκανε τίποτα άλλο. Όλη του η μέρα κινούνταν γύρω από μένα. Κι όλη του η νύχτα. Όταν ερχόταν η ώρα να αποχωριστούμε μελαγχολουσε. Αρρώσταινε. Περνούσαμε τα σαββατοκύριακα μαζί. Του μαγείρευα, μου έπαιζε μουσική... Κάναμε έρωτα σαν ερωτοχτυπημενα μαθητουδια που ανακαλύπτουν το σεξ. Αυτός, σε αντίθεση με μενα και την έντονη σεξουαλική μου ζωή, είχε χρόνια να βρεθεί με γυναίκα. Κλεισμένος στα συγγραφικά του μονοπάτια και στους ψυχολογικούς του λαβύρινθους... Ανασφάλειες, άγχη, αγωνίες...

Τα σύννεφα δεν άργησαν να έρθουν. Εμμονές, ζήλειες, φωνές... Άρχισα να μαραζώνω. Δεν άκουγε τίποτα από ό,τι του έλεγα. Στην αρχή εκανα φιλότιμες προσπάθειες να σώσω τη σχέση. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός τόσο πιο απαιτητικός και δύστροπος γινόταν. Του ζήτησα να χωρίσουμε. Πανικοβλήθηκε. Για μένα όμως ήταν μονόδρομος. Ούτε οι απειλές του ότι θα έκανε ζημιά στον εαυτό του, ούτε τα παρακάλια του μπορούσαν να με γυρίσουν πίσω. Ήταν ένα τεράστιο λάθος που ενέδωσα σε αυτή τη σχέση. Γοητεύτηκα από το λόγο του, τη φαντασία του, τις μελωδίες του, αλλά στην ουσία δεν τον ερωτεύτηκα.

Έκλεισα όλες τις πόρτες βροντερά κι ερμητικά μετά από έναν μνημειώδη καυγά. Δεν απαντούσα τηλέφωνα, δε διάβαζα μηνύματα, δεν ξαναπήγα ούτε καν στο στέκι μου μια που στηνόταν εκεί με τις ώρες μήπως με έβλεπε. Υπέφερε. Το ήξερα. Οι έξι μήνες που περάσαμε μαζί για αυτόν ήταν ένα ανέλπιστο δώρο ζωής. Για μένα δυστυχώς ήταν μόνο αυτό: ένα λάθος... Υπήρξα επιπόλαιη και ματαιόδοξη. Το πλήρωσα αυτό το λάθος με μεγάλο ψυχολογικό κοστος. Η σκέψη ότι έκανα έναν άνθρωπο δυστυχισμένο με τρελαινε, ακόμα κι αν η λογική μου μου υπαγόρευε ότι η ύπαρξη αυτή δε ήθελε και δε μπορουσε να διεκδικήσει ευτυχία. Φοβόμουν. Ένιωθα ανασφαλής. Δεν ήξερα μέχρι πού μπορούσε να φτάσει...

Λυπάμαι Φαίδωνα. Λυπάμαι για ό,τι συνέβη. Δεν ήθελα να σε βλάψω. Εσύ ήθελες εμένα. Εγώ είπα να δώσω ευκαιρία. Όχι μόνο σε σένα. Ήθελα να δώσω ευκαιρία και στον εαυτό μου. Ο χωρισμός μου με τον Σπύρο μου είχε αφήσει ανοιχτές πληγές. Ήλπιζα ότι θα τον ξεπερνούσα. Εσύ ήθελες εμένα. Εγώ ήθελα τον Σπύρο. Πόσο ειρωνικό αυτό που συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων όταν τα θέλω δε μπορούν να συμβαδίσουν. Γιατί να μην υπάρχει μια ανώτερη δύναμη να συμβατοποιεί τα θέλω; Αλλον θέλεις, άλλος σε θέλει, άλλος σου τηλεφωνεί, άλλος κοιμάται μαζί σου... Άλλος, άλλος άλλος... Έτερος εσύ...

(Συνεχίζεται...)

 

Μέρος 2ο: Ένας Ιππότης για τη Βασούλα; Ευχαριστώ, δε θα πάρω...

Κι έπεσα ξανά στις εφήμερες σχέσεις και στο αναλώσιμο σεξ... Αναζητώντας, ξανά, αυτό που θα κατάφερνε να με ξεκολλήσει από το παρελθόν.

Και γνώρισα τον Αντρέα. Ώριμος, έξυπνος, γοητευτικός, καλλιεργημένος, σεξι, αυτοδημιούργητος, κατασταλαγμένος, ερωτικός... Σωστό κελεπουρι... Ο οποίος γοητεύτηκε αμέσως από το "μελαχρινό μικρό" όπως με αποκαλούσε.

Βγήκαμε μερικές φορές. Είχαμε ωραία επικοινωνία. Με διεκδικούσε με έναν πολύ διακριτικό και συνάμα επίμονο τρόπο. Φλερτ που θα ταίριαζε σε κλασσική ταινια του '60. Με κολάκευε ο τρόπος του. Μου φερόταν υπέροχα. Χρόνια είχα να νιώσω τόσο γαλήνια με κάποιον. Δεν το προχωρούσα όμως. Ήταν από τις φάσεις που ένιωθα ότι θα χαραμιζοταν με ένα ανούσιο και στείρο σεξ. Όσο όμως κι αν το μυαλό μου παραδεχόταν ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν λαχείο, η καρδιά μου δεν ακολουθούσε. Δε μου έκανε αυτό το κλικ που ήθελα. Αναρωτιομουν κι εγώ γιατί... Μήπως επειδή ήταν τόσο "καθαρός";
Αυτός από την πλευρά του θέλησε να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Δήλωσε απερίφραστα ότι την είχε πατήσει πολύ μαζί μου κι ότι ήθελε όσο τίποτα άλλο να προχωρήσουμε. Του απάντησα ότι δε μου έβγαινε. Στεναχωρήθηκε. Απομακρύνθηκε για λίγο. Όμως, συχνά πυκνά επανερχόταν. Ήλπιζε. Επέμενε. "Όλα τα κάστρα κάποια στιγμή πέφτουν" μου είπε.
Δεν έπεσα τελικά. Έκανε πίσω. Διακριτικά. Δε μπορούσε όμως να χωνέψει την άρνηση μου. Από σκόρπιες κουβέντες κατάλαβα ότι δεν είχε συνηθισει την απόρριψη. Συνήθως όποια γυναίκα γουσταρε την είχε. Και το φύσαγε και δεν κρυωνε που την πάτησε έτσι με το μελαχρινό αλητακι.

Τι να σου κάνω μωρέ Αντρέα; Εσύ με ήθελες. Εγώ δεν σε ήθελα. Εγώ ήθελα άλλον. Στοιχηματίζω ότι υπήρχαν παράλληλα αρκετές γυναίκες που σε ήθελαν σαν τρελές. Και που τις οποίες εσύ απέρριπτες περιμένοντας το δικό μου πράσινο φως. Θύματα όλοι της ίδιας συνωμοσίας... Της ασυμβατότητας των θέλω. Άλλον θέλεις, άλλος σε θέλει, άλλον έχεις κοκ... Έτερος εσύ...

(Συνεχίζεται...)

 

Μέρος 3ο: Κουράστηκα...

Και κάπως έτσι, η ζωή κυλούσε... Ανούσια, βαρετά... Δούλευα πολυ. Η δουλειά μου ήταν το λιμάνι μου. Ηρεμούσα, ξέφευγα. Δεν σκεφτόμουν πολλά πολλά. Ο έρωτας φαινόταν να με ειχε εγκαταλείψει . Ένιωθα συναισθηματικά ψυχρή. Ο Σπύρος παρέμενε ένα απωθημένο αλλά ξεθωριαζε η επιρροή του πάνω μου. Φαινόταν να μη μπορούσε να με αγγίξει τίποτα. Και σχεδόν είχε αρχίσει να μου αρέσει αυτό. Ένιωθα ελεύθερη. Συναισθηματικά νεκρή, αλλά ελεύθερη...

Και τότε εμφανίστηκε ο Μάνος. Μια διαδικτυακή γνωριμία, τυχαία... Όπως τόσες και τόσες... Άλλο ένα ραντεβού στα τυφλά... Άντε να δούμε τι θα βγει κι απόψε, είχα σκεφτεί...

Αυτό που βγήκε δεν το περίμενα ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα... Με ξύπνησε για τα καλά. Με έβαλε σε μια δίνη που είχα διαγράψει σαν πιθανότητα.

Τον ερωτεύτηκα. Ερωτεύτηκα τα πάντα πάνω του. Το κορμί του, το μυαλό του, τη σκοτεινιά του. Ω, ναι! Πολύ σκοτεινό πλάσμα. Παράξενο... Σαν ξωτικό που ξεφύτρωσε στο δάσος...

Του έδειξα από την αρχή ότι σήμαινε πολλά για μένα. Παρέμενε όμως σε απόσταση. Του εξέφραζα σκέψεις, συναισθήματα... Άλλες φορές ανταποκρινόταν, αλλά τις περισσότερες φορές παρέμενε απόμακρος.

Είχε εγκατασταθεί πλέον μόνιμα στη σκέψη μου. Με ενέπνεε για το καθετί. Δεν συναντιόμασταν συχνά. Ούτε επικοινωνούσαμε συχνά όσο κι αν το επεδίωκα. Ο καιρός περνούσε. Γνωριζόμασταν όλο και περισσότερο. Οι συναντήσεις μας ήταν ονειρικές. Θα μπορούσα να ασχολούμαι με το κορμί του για ώρες, μέρες, βδομάδες... Όμως πάντα κρατούσαν τόσο λίγο. Βασανιστικά λίγο...

Σταδιακά αυτός αρχισε να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Το έβλεπα, το ένιωθα. Άλλες φορές τον άφηνα για να μην τον πνίγω, άλλες τον τσιγκλούσα χαριτωμένα και με χιούμορ κι άλλες τον ρωτούσα στα ίσα αν τον κούραζα κι αν γελοιοποιούμουν με την επιμονή μου. Οι απαντήσεις του αόριστες, διπλωματικές...

Και κάπου εκεί άρχισα να καταρρέω. Αδημονουσα για ένα του μήνυμα, για μια συνάντηση, για ένα τηλέφωνο. Και δεν ερχόταν τίποτα. Μόνο αποστασιοποιημένες κι αδιάφορες απαντήσεις... Έγραφα ολόκληρα κατεβατα τα οποία δεν του εστελνα καν πια. Κι όλο και φρέναρα τον ενθουσιασμό μου μέχρι που και το ρελαντί μπούκωσε... Δεν τράβαγε... Έσβησε. Ήθελα να πάω με τριακόσια. Το τριάντα στην εθνική ήταν μια τρέλα που με διέλυε...

Κουράστηκα! Αυτό το "Κουράαααστηκα" που βγαίνει από τα βάθη των πνευμόνων. Δεν φταις εσύ μωρέ Μάνο. Δεν σου καταλογίζω τίποτα. Δε φταις εσύ που σε ερωτεύτηκα. Ή μήπως φταις; Μήπως τελικά έχεις μερίδιο ευθύνης; Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε θα μπορούσες να με είχες πάει σπίτι σου, να γαμηθουμε κι όλα καλά. Ή ακόμα καλύτερα σε ένα ξενοδοχειο ημιδιαμονής. Να άρχιζες να με χουφτώνεις από το ασανσέρ. Να πηδιόμασταν και να γυρνούσαμε σπίτια μας σαν μεγάλα παιδιά που είμαστε. Όμως όχι... Εσύ έσκυψες μες στο μπαράκι και χάιδεψες το λαιμό μου και το σημάδι μου. Εσύ με συνόδευσες μέχρι το αυτοκίνητο μου και λίγο πριν φτάσουμε έβγαλες διακριτικά μια καραμέλα να φας για να μην μυρίζει το στόμα σου αλκοόλ και καπνό όταν θα με φιλούσες. Εσύ μου κρατούσες το χέρι την επόμενη νυχτα που βγήκαμε για φαγητό, μου χάιδευες τα δάχτυλα, άγγιζες τα χείλη μου με κλειστά μάτια χωρίς να μιλάς... Εσύ χάιδευες τα μαλλιά μου... Έσκυβες στο μέρος μου να με μυρίσεις...

Αχ μωρέ Μάνο... Τι να έκανα; "Η αγέννητη μου η ψυχή διψούσε για ταξίδια" που λέει κι ένας στίχος. Έπεσα στα δίχτυα σου και μπλέχτηκα.

Εσύ ήσουν αλλού. Κολλημένος αλλού. Μου το είπες από νωρίς. Δεν ήσουν για πολλά. Οι πράξεις σου όμως με μπέρδεψαν. Κι έτσι στερημένη καθώς ήμουν αφέθηκα.

Κουράστηκα όμως. "Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου". Θυμάσαι την ταινία; Πάντα μου έκανε εντύπωση αυτός ο τίτλος. Ε, κι εγώ κουράστηκα να σκοτώνω τον ενθουσιασμό μου, να σκοτώνω τις επιθυμίες μου, να περιμένω να μου δώσεις σημασία.

Σε θέλω. Εσύ μάλλον θέλεις άλλη. Ίσως αυτή να μην σε θέλει αλλιώς θα ήσασταν μαζί. Ίσως αυτή να θέλει κάποιον ο οποίος δεν τη θέλει... Τι φαύλος κύκλος! Θύμα ξανά της συνωμοσίας ασυμβατότητας των θέλω... Δε βαριέσαι... Πού θα πάει;... Δε θα πετύχω ποτέ την κέντα; Τέλος πάντων, αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθει... Μέχρι τότε, άλλον θα θέλω, άλλος θα με θέλει, με άλλον θα κοιμάμαι κι η ζωή συνεχίζεται...

Τέλος.