Ήταν μόνο η αρχή..

Η νύχτα στο μπαρ ήταν καταπληκτική όπως και το αίσθημα να στέκεται δίπλα μου τόσο κοντά και προστατευτικά. Είχα ήδη πιει αρκετά που με έκανε να νιώθω τολμηρή καθώς τριβόμουν πάνω του "καταλάθος" δικαιολογώντας με.. Μην με παρεξηγείτε,δεν ήταν η πρώτη φορά που βγαίναμε μαζί. Πάντα ήταν ο προστάτης μου, ο ιππότης με την αστραφτερή πανοπλία κρατώντας με σώα κ αβλαβή.Ποτέ όμως δεν είχα κάνει τίποτα περισσότερο από το να τον πειράζω.Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα κάτι περισσότερο. Καθώς το μαγαζί άδειαζε κ η ώρα ήταν περασμένη είπε με έμφαση
"Ελάτε Κυρία μου η αμαξά σας περιμένει." "Που καλέ μου Κύριε θα με πάει η άμαξα μου? " τον ρώτησα.Μου άρεσε αυτό που συνέβαινε κ ίσως έτσι κατάφερνα να δω τι κρύβεται στις σκέψεις του.Χαμογελώντας απάντησε " Ως προστάτης σας για το βράδυ θα σας πάω οπουδήποτε θέλετε." Τον κοίταξα κ οι λέξεις βγήκαν πριν ακόμα προλάβω να σκεφτώ."Τι θα συμβεί αν πω οτι θέλω να με πάτε στο κρεβάτι σας?" Δεν αντέδρασε καθόλου στην πρόταση μου κ συνέχισε λέγοντας."Εσείς αγαπητή μου δεν είστε ακόμα έτοιμη για μένα." "Τι εννοείται δεν είμαι ακόμα έτοιμη για εσάς αγαπητέ?" ρώτησα ειρωνικά.."Εσείς αγαπητή μου, δεν κάνετε για την δική μου περίπτωση, για μένα" μου έδωσε ένα διαβολικό χαμόγελο, άρπαξε το χέρι μου και με τράβηξε "Πάμε τώρα;" Ο χτύπος της καρδιάς μου πήγαινε σαν τρελός..Πάμε σκέφτηκα..
Δεν είχα καταλάβει πως αλλά με εξόργισε μέσα σε δυο δευτερόλεπτα, δεν ήξερα αν θέλω να τον χαστουκίσω ή να τον φιλήσω..Το κατάλαβα τότε, ενώ βαδίζαμε προς το αυτοκίνητο, καθώς τοποθέτησε το χέρι του στην πλάτη μου, πάντα τόσο προσεκτικός ο τέλειος τζέντλεμαν..Γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να το παρατηρήσω πιο πριν?
Ζαλισμένη στο δικό μου κόσμο σκέψης, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχαμε φτάσει στο όχημα. Έβαλα τα χέρια μου στην οροφή του αυτοκινήτου και στηρίχτηκα πάνω τους."Ήταν μια εκπληκτική νύχτα. Σας ευχαριστώ." του είπα. Τον άκουσα να καγχάζει κ τον ένιωσα να έρχεται πίσω μου.."Νομίζω ότι κάποια έχει πιει πάρα πολύ." είπε. "Δεν έχω πιει τόσο πολύ και το ξέρεις" είπα μουγκρίζοντας κ προσπάθησα να γυρίσω μα τότε συνειδητοποίησα οτί δεν μπορώ γιατί πίεζε τα χέρια κ τον εαυτό του επάνω μου..Ένιωθα την καυτή ανάσα του στον αυχένα μου.. Με χαμηλή βαθιά κ επικίνδυνη φωνή είπε." Ήξερα οτι κάποια στιγμή θα έβρισκες το θάρρος κ θα μου το ζητούσες.." Δεν μπορούσα να κουνηθώ.. "Εγώ, εμμ εγώ.." είπα
"Τι έγινε μωρό μου, η γάτα σου έκλεψε την γλώσσα?" μουρμούρισε σιγά..Ανατρίχιασα καθώς προσπαθούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά κ να βρω τις λέξεις.."Όχι απλά δεν μπορώ να σκεφτώ"
"Δεν έχετε ιδέα πόσο πολύ μου αρέσει η επιρροή που έχω πάνω σας. Περίμενα υπομονετικά για να έρθετε σε μένα. Γιατί δεν μπαίνετε στο αμάξι ώστε να μπορέσω να σας μεταφέρω στο σπίτι.?" είπε κ τραβήχτηκε κατά πίσω..Δεν είμαι σίγουρη αν είχαμε έστω και μια συζήτηση σχετικά με οτι έγινε πριν καθώς κατευθυνόμασταν στο σπίτι.."Λοιπόν, αυτό είναι ο προορισμός σας." είπε όταν φτάσαμε.. Η διαδρομή μου φάνηκε ιδιαίτερα σύντομη καθώς κατέβηκα ξαφνιασμένη απο το αμάξι κ κατευθυνόμουν στην είσοδο.. Όταν έφτασα ένιωσα την παρουσία του κοντά μου..Μου ψιθύρισε πάλι με εκείνη την βαθιά φωνή. "Γιατί δεν με καλείς μέσα για ένα ποτό,καφέ ή έστω ένα νερό κ ίσως συνεχίσουμε την κουβέντα που είχαμε νωρίτερα..?" "Ω γαμώτο.." είπα.. " Αν συμπεριφερθείς σωστά μπορεί να το κάνω.." συμπλήρωσε με ακόμα πιο ήρεμη φωνή.. "Εγώ, εμμ... Πώς θα?" μουρμούρισα.. Σκόνταφτα πάνω στα λόγια μου. Δεν είχα ποτέ αυτό το πρόβλημα. Ένιωθα σαν να είχε κλαπεί η ικανότητά μου να βάλω τις σκέψεις μου σε λέξεις.. "Σςς άσε να ανοίξω εγώ την πόρτα" είπε..
Τον ένιωσα να ακουμπάει πάνω μου κ ένιωσα την στύση του..
Δεν αστειευόταν με ήθελε..¨Ήταν λες κ ζούσα σε όνειρο..Δεν ήξερα τι να κάνω. Νομίζω ότι αισθάνθηκε το δίλημμα μου, πιθανότατα από το κενό βλέμμα που είχα στο πρόσωπό μου."Τι θα ήθελες πρώτα? Ένα ποτό ή ένα spanking για να ξεφύγεις από τις σκέψεις σου?" Το χέρι του γλίστρησε χαμηλότερα από την πλάτη μου για να βρει το σωστό σημείο.. "Παρακαλώ" είπα με κομμένη ανάσα.. "Είσαι σίγουρη; Δεν θα στο ξαναρωτήσω το υπόλοιπο της νύχτας. Θα κάνουμε όπως λέω, όταν λέω εγώ ή θα το αφήσουμε και θα πάμε πίσω κ θα μείνουμε "απλώς" φίλοι. "
"Εγώ πάντα αναρωτιόμουν, υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θέλω να ρωτήσω, που θέλω να μάθω. Παρακαλώ, θα κάνω οτι πείτε." Οι λέξεις μου βγήκαν αυθόρμητα πριν σκεφτώ τι μπορεί να σημαίνουν.."Μην σκέφτεσαι άλλο,μην αναρωτιέσαι,μην αμφιβάλλεις, όχι άλλες ερωτήσεις, ξέρω πόσο αγαπάς τις ερωτήσεις σου. Αυτό δεν είναι προσπάθεια για να καταλάβεις, είναι για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Εάν αυτό είναι πραγματικά που θέλεις συνεχίζουμε, είσαι δική μου! " μούγκρισε ακριβώς δίπλα στο αυτί μου κ ένα γρήγορο χτύπημα προσγειώθηκε στον κώλο μου. Τρελάθηκα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να στέκομαι εκεί και να τρέμω.
"Μμμ, μου φαίνεται ότι σου αρέσει αυτό. Θέλεις να συνεχίσω;?" ρώτησε.. "Ναι" κατάφερα να απαντήσω..Η ξαφνική ένταση της φωνής του με έπιασε απροετοίμαστη.. "Δεν άκουσα?" ρώτησε δυνατά.. Δεν ήξερα τι να πω, προσπάθησα να τον κοιτάξω, αλλά το χέρι του ήταν υπέροχα τυλιγμένο στα μαλλιά μου κρατώντας με, τόσο σφιχτά που άρχισα να τραυλίζω. "Εμμ. Παρακαλώ. Ναι, Κύριε." Μπορούσα να νιώσω το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπό του.." Αχά μαθαίνεις γρήγορα. Καλό κορίτσι." Με οδήγησε στην κρεβατοκάμαρα.." Τώρα θέλω να βγάλεις όλα όσα φοράς" κ απομακρύνθηκε για να μου δώσει χώρο να γδυθώ..Είχα πετρώσει.. Ως συνήθως ήξερε πότε αρχίζω να σκέφτομαι κάτι. "Σε 3, 2, 1, ξεκίνα.." είπε καθώς έφευγε απο το δωμάτιο..Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να φύγει απο εδώ..Αμέσως άρχισα να βγάζω τα ρούχα. Όταν επέστρεψε κρατούσε κάτι σαν σχοινί ή καλώδιο δεν μπορούσα να ξεχωρίσω απο το χαμηλό φως στο δωμάτιο.."Γιατί ανησυχείς τόσο για το πως φαίνεσαι? Για μένα είσαι αυτό που θέλω..Έχεις ένα υπέροχο σώμα που ανυπομονώ να αφήσω τα σημάδια μου πάνω του.." Άκουγα τις λέξεις, ήμουν τόσο έκπληκτη από την περιγραφή του που όταν κοίταξα στον καθρέφτη παραλίγο ήμουν έτοιμη να τον ρωτήσω."Βλέπω τι πας να κάνεις. Αν ένα ερώτημα βγει από το στόμα σου θα σε φιμώσω.Το κατάλαβες?" με ρώτησε.. "Ναι Κύριε" απάντησα.."Δείχνεις τρομοκρατημένη..Σε τρομάζω?".."Ναι, εννοώ όχι, Κύριε..
Δεν με τρομάζετε, σας έχω εμπιστοσύνη. Είμαι τρομοκρατημένη από αυτό που θέλω, να χάσω τον έλεγχο, να αφεθώ, να νιώσω και ..." Το μυαλό μου βρισκόταν σε πλήρη βουητό , να πω ή να μην πω, τι στο διάολο να κάνω, για να μην το χαλάσω..? Ήδη στεκόμουν εκεί γυμνή, το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να φύγει.. "... Και, φοβάμαι να μην σας χάσω." του απάντησα.. "Να με χάσεις, πού νομίζεις ότι θα ήθελα να πάω? Νομίζεις ότι τόσο καιρό σου κρατούσα το χέρι μέσα από σκαμπανεβάσματα απλά για να σε αφήσω τώρα? Ξέρω τι έχει συμβεί στο παρελθόν με τους άλλους,αυτό δεν θα συμβεί μαζί μου."

 

ανυπομονω να διαβασω τη συνεχεια. εισαι πολυ ατμοσφαιρκη....... μαρεσεις

 

Λυπαμαι δεν εχει συνεχεια η συγκεκριμενη ιστορια..Ευχαριστω παντως..