Ανάκριση Ψυχής

«Είναι μία απλή ιδέα», ψιθύρισε με μια δόση ειρωνείας και θεατρινίστικα ο «γιατρός» από το βάθος του δωματίου.

«Ορίστε, να και ο Δούλος που θα σας αναλάβει», συμπλήρωσε. Ένας μεγαλόσωμος άνδρας είχε βγει διστακτικά από τις σκιές και στεκόταν άπραγος.

Η νεαρή δημοσιογράφος ένιωσε να τη διαπερνά ένα ρίγος.

Όλοι μιλούσαν για την «Ανάκριση ψυχής», το νέο trend ψυχανάλυσης που από στόμα σε στόμα, σχεδόν συνωμοτικά, είχε σκορπίσει ντελίριο ενθουσιασμού και οργασμών στους πληκτικούς Αθηναίους – όχι βέβαια τόσο όσο τα 50 χρόνια της Βίσσης στο Ηρώδειο.

Η φωνή ξανακούστηκε μειλίχια: «Έχουμε τα τρία στάδια ‘ανάκρισης’, τα οποία ανταποκρίνονται στο ψυχικό βάθος που θέλει κανείς να φτάσει - αν το επιθυμεί. Η ψηλάφηση, το στύψιμο και το μαντάλωμα-ξεμαντάλωμα. Φυσικά, όλα επαφίονται στην ελεύθερη βούληση του ‘ανακρινόμενου’, αν αυτός θέλει να προχωρήσει μέχρι την "τελείωση". Εμείς, από την πλευρά μας, ενθαρρύνουμε μία σταδιακή μετάβαση στα άδυτα της ψυχής».

«Έλεγα ότι η ιδέα είναι απλή – όντως! Οι ρώγες για τους περισσότερους αποτελούν βασικό σημείο ερωτικής διέγερσης, την ίδια στιγμή, είναι τόσο κοντά στην καρδιά μας. Η ψυχή, πάντα υποδουλωμένη και τυραννισμένη από έρωτες και αναμνήσεις, ψάχνει να λευτερωθεί, να λυτρωθεί. Να εγερθεί ψηλότερα από όλους και όλα, να αποκαλυφθεί! Πώς;»

Η νεαρή αποσβολωμένη πρόσεξε ότι σε χρόνο ανύποπτο ο μεγαλόσωμος άνδρας είχε πλησιάσει προς το μέρος της και τώρα στεκόταν σχεδόν από πάνω της, ρίχνοντας βαριά τη σκιά του πάνω της. Σε λίγο θα της χάιδευε το κεφαλάκι.

«Πώς; Μα, με την πανάρχαιά σωκρατική μέθοδο: μαιευτικά. Αλλά ποιος έχει την υπομονή στις μέρες μας να παρακολουθεί τους συλλογισμούς του άλλου, και καθώς η ίδια η λατρεμένη μας πόλη μάς κακοποιεί, η μαιευτική εκδηλώνεται άμεσα στον καθένα ως μαζοχιστική προσήλωση. Καταλαβαίνετε; Ρώγες – πιεσμένα ένστικτα – ταμπού και ένα πονεμένο παραμιλητό που δεν βρίσκει ποτέ ακροατή. Παρακαλώ βγάλτε την μπλούζα σας και απελευθερωθείτε από τον στηθόδεσμο.»

«Ακολουθούμε πανάρχαιες διαδρομές, λαβυρινθώδη μονοπάτια έξαψης και σκότους, τον αέναο θαλασσοδαρμό των κυμάτων στα βράχια, το δούλο που ποθεί τον αφέντη του και τον αφέντη που ποθεί να κυλιστεί στη λάσπη. Ακολουθούμε δοκιμασμένα γιατροσόφια της ψυχής, το τρίπτυχο ταπείνωση-πειθαρχία-τιμωρία. Αρκετά, όμως. Ήρθε η ώρα να μιλήσετε, πείτε τα όλα! «

«Προσοχή! Ανάκριση ψυχής», ακούστηκαν σαν βρυχηθμός τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα του Δούλου, λες και ήθελε να κατασπαράξει ελαφίνα.

Η νεαρά, με βυζάκια κρεμώδη και κρεμαστά, κατουρήθηκε.

«Το δέχομαι, τα δέχτηκα όλα εξ αρχής, να ήξερα πια και τι θέλω (ο Δούλος την πασπατεύει, θωπεύει τις ρώγες της) η δουλειά είναι δύσκολη – η ζωή είναι σκληρή ειδικά αν είσαι γυναίκα. Ο διευθυντής ξέρει καλά να σε βρίζει και ο εκδότης κακά να πηδάει. Και πρέπει να τρέχεις, να τρέχεις (δείχνει να μην ανταποκρίνεται, οι ρώγες είναι μαλακές). Είχα αυστηρή μητέρα, μοιάζαμε και εμφανισιακά, πριν καλά καλά το καταλάβω εγώ είχε καταλάβει ότι μαζοχιζόμουν – πώς ήξερε και τι έκανα δηλαδή; Φυσικά άρεσε και στην ίδια, την είχα δει από την κλειδαρότρυπα να του το ζητά, μία λουρίδα, ένα σκοινί… έπαιρνα μετά τα ίδια «υλικά» κρυφά στο κρεβάτι μου, ανάμεσα στα σκέλια και στο στομάχι μου. Τότε με έπιαναν δυνατές συσπάσεις, κατουριόμουν πάνω μου, κάποτε έκανα και εμετό. Ο κόσμος, ο κόσμος είναι σκληρός, αυτό είναι μου συνέχεια έλεγε, πρέπει να μάθεις να υποφέρεις, για να μάθεις πρέπει να υποφέρεις – ποια η διαφορά; – όσο πιο πολύ πονάς τόσο καλύτερα θα πας, είναι αλήθεια όμως; Αυτό πάντα με βασάνιζε και αυτή συνέχιζε να με βασανίζει. Δηλαδή υπάρχει κρυφή γνώση, στ’ αλήθεια υπάρχουν μυσταγωγοί; Σίγουρα υπάρχουν μυστικά που φανερώνονται και όλα λάμπουν σαν Ανάσταση – αλλά πριν ο πόνος, το μαστίγωμα και η σταύρωση, και εκείνη σαδιστική πάντα στα κρυφά, απόμερα, στα σκοτεινά και τη μέρα την κοιτούσα όχι ενοχικά, αλλά συνωμοτικά, και ποθούσα πράγματα αλλόκοτα (ήδη ο Δούλος την τσιμπάει ελεγχόμενα, αποσπώντας ήπιους αναστεναγμούς). Μία μέρα, στην εφηβεία, μαζεύτηκαν οι φίλες μου για τα γενέθλιά μου, είχα κρύψει ένα αλκοολούχο και πίναμε στα μουλωχτά με την κολλητή μου, σπρωχνόμασταν, μέχρι που εκείνη μου σκάει ένα μεγάλο, χορταστικό χαστούκι. Στα αλήθεια ξεκίνησα να κλαίω, αυτό που με βασάνιζε ήταν πάλι εδώ, έπρεπε να υποφέρω για να κρατήσω τη φίλη μου; (Ο Δούλος ταλαντεύει σαδιστικά δύο μανταλάκια μπηγμένα στις ρώγες της). Βλεπόμαστε συχνά, έχω την ανάγκη της, όμως αναζητώ τη φιλία ή μόνο μία παλάμη (τώρα αναστενάζει βαθιά, το ένα βυζάκι της έχει τσιτώσει σαν λάστιχο, ο Δούλος μαλακά τραβάει το μανταλάκι και το κρατά μαστορικά στο όριο να ξε-μανταλώσει, εκείνη σηκώνει εκστατικά το βλέμμα της) – κάνε το, όλο, όλο αυτό….πολύ άγρια όμορφο αυτό που …