Ανήκομεν εις την Δύσιν

Στα παλιά ανατολίτικα καφέ κι όχι σ’ όλα, υπήρχε ένα δωματιάκι, συνήθως στο πίσω μέρος ή σπανιότερα στο υπόγειο, που κάποιοι μερακλήδες τραβούσαν τα παιδιά που σερβίραν. Παραδόξως ο λόγος δεν ήταν αμιγώς ερωτικός – υπήρχαν άλλοι χώροι για αυτό – αλλά παραμένοντας στην ευρύτερη σφαίρα της ηδονής, στα δωματιάκια αυτά μπορούσε κανείς να ξεδώσει, να βγάλει τα νεύρα του, τα άγχη του ή απλώς να διασκεδάσει ‘τυραννώντας’ σαρκώδη πλάσματα του θεού.

Ήταν σαν μία παραγγελία τούρκικου και στην ουσία κάθε γκαρσόνι είχε τους δικούς του πελάτες, την δική του πελατεία που κάποιες φορές του επέτρεπαν να έχει ένα επιπλέον χαρτζιλίκι.

Ο ξυλοδαρμός, το μπερντάκι στην Ανατολή, ήταν περισσότερο συχνό από το τρεχούμενο νερό, ήταν μέρος της καθημερινότητας, μία ευεργετική αποφόρτιση και χωρίς να χρειάζεται να εμπλέκονται συνέχεια τα σωματικά υγρά.

Ακόμα και στις μέρες μας, οι γυναίκες δεν αποτελούν απλώς ένα μέρος αυτής της εξίσωσης, είναι η λύση – ή το πρόβλημα, εξαρτάται τα κέφια.

Συνήθως στο δωμάτιο, που ήταν αρκετά μικρό και απέριττο, θα πήγαινε ένας άνδρας με το δουλάκι του και σπανιότερα δύο μαζί, εκτός κι αν ήθελαν να δοκιμάσουν πράγματα! Εκεί δεν θα κάθονταν όλη μέρα, δεν ήταν κρεβάτωμα, αλλά όσο έπαιρνε να κάνουν έναν ναργιλέ. Φεύγαν λίγο από την κοινή θέα όχι από ντροπή, αλλά για να βρουν λίγο ησυχία, να καλλιεργήσουν την επαμφοτερίζουσα αυτή επαφή, πελάτη-σερβιτόρου/αφέντη-δουλικού.

Τα δουλικά χωρίς βαρυγκώμιες και μούτρα απολάμβαναν το παίδεμα. Γιατί, τελικά, το πιο σημαντικό πράγμα σε κάθε πάρε-δώσε είναι η δουλική προσφορά!

Τέτοιες και άλλες πολλές ιστορίες μου λέει ο Καρίμ και με κρατάει σ’ αναμμένα κάρβουνα. Τον αφήνω όλο και πιο βαθιά να με πιλατεύει.
Τον γνώρισα όταν νοίκιασε με την οικογένεια του στον πρώτο. Έμαθα να τρώω κους-κους με αρνί κι αραβικές πίπες. Με τη γυναίκα και τα παιδιά πάντα κλειδωμένες.

Τώρα μετράω τις πληγές μου στο στομάχι, τέσσερα μικρά και δύο μεγάλα εγκαύματα από τα καρβουνάκια που γεμίζει το ναργιλέ του. Κατεβαίνω κάτω για να του τις δείξω και να περάσει πάνω τους σπαθόλαδο. Δεν μ’ αλείφει εξαρχής, αφήνει το κάψιμο... Βάζει το κεφάλι μου πάνω στην τουρλωτή κοιλιά του να αφουγκραστώ χίλιες και μία ιστορίες.

Δίπλα του νιώθω ένα μυστικιστικό παλμό, αλλά όταν γυρίζω στο ρετιρέ μου, με φώτα ή χωρίς, με δικάζει η συνείδηση: ‘Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι’.