Αναγεννησιακή vs. ανατολίτικης μουσικής

Πλατεία Δημαρχείου ξημερώματα, απέναντι μόλις έχουν τελειώσει ένα σύνθημα πάνω σε βουτυρένιο μάρμαρο και ακούγονται ποδοβολητά. Έχω να φάω δύο μέρες και τη ζέστη έχω πάψει να τη νιώθω σαν πυρετό – όμως σαν τι;

Μία-δύο σκιές απλώνονται πάνω μου. Μετά την πορεία χθες έγιναν επεισόδια, τα έχω πάρει όλα μέσα μου – έχουν στερέψει τα δάκρυα.

Τα παλικαράκια από πάνω θέλουν να επιδείξουν τον πρωινό ανδρισμό τους – δεκτός, τους απαντώ.

Τα ξέρω όλα αυτά τα νιάτα: πεινασμένα αγόρια, είτε της Κατοχής είτε της αρχαίας Σπάρτης, όλα ίδια είναι, χαϊδολογήματα και σπαρτιάτική διατροφή για να σκληρύνουν. Βέβαια, η αλήθεια ήταν ότι η ελληνική κοινωνία είχε μεγάλη ανάγκη από ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα θηλυκοποίησης, από γυναίκες για να πηδάνε οι άνδρες στα χωριά. Σε ένα τέτοιο μεγαλόπνοο κοινωνικό πρόγραμμα είχα ενταχθεί από το Δημοτικό. Πώς παλιά οι γείτονες άρπαζαν και έκαναν τους γενίτσαρους;

Θέλω να πάω στον Διόδωρο Μπουφετζή απόψε, ‘Από τον Παλεστρίνα στον (Μ)πάριο’, Ηρώδειο, λέω παρακαλετά στον έναν παρακρατικό που μου έχει στριμώξει άγρια το βυζί.

Ακούγονται πάλι ποδοβολητά και η ομήγυρης σκορπάει.

Δευτερόλεπτα μετά βρίσκομαι να καλπάζω με τις γάμπες στον αέρα, πάνω σε μπράτσα ανατολίτη πρίγκηπα. Δύο στενά μετά χωνόμαστε σε ένα μοτέλ, σε λίγο στο δεύτερο όροφο – κλείνει η πόρτα πίσω μου.

Δεν φοράω και πολλά, τώρα τη ζέστη τη νιώθω ξεγυρισμένο χαστούκι. Γδύνομαι ολότελα.

Ο πρίγκηπας φουσκώνει ξεφουσκώνει σαν γνήσια αραβική φοράδα. Έχει στρογγυλή μπάκα σαν αμμόλοφο ερήμου και τα μπράτσα αλειμμένα με ιδρώτα και μπαχαρικά. Μου φέρνει μία λεκάνη να πλυθώ, να πλύνω μασχάλες, κώλο-μουνί. Όσο το κάνω με περιεργάζεται.

Παρατηρώ με τη σειρά μου τη στύση του και πάλι όχι. Έχει ένα στιλέτο.

Το δωμάτιο σκοτεινό, η μέρα έξω βουίζει σαν ζουζούνι που θέλει να μπει μέσα.

Εννοείται ότι μπορεί να το κάνει – ίσως και να επιβάλλεται, του λέω (θα δούμε). Η κάψα λειτουργεί τώρα ως αναλγητικό, σε μουδιάζει και μαζί βγάζει τη ψυχή από τη σάρκα.

Όσο σαν με λέιζερ χάραζε στο στέρνο μου το λόγο του, μου έδινε μικρά δικαιώματα – μπαξίσια τα λέμε – να κρατιέμαι από τη φύση του και να παίρνω θάρρος. Πυκνός χρωματιστός ιδρώτας νότιζε τα γαμήλια σεντόνια μας.

Μετά μου έδωσε να γλύψω κάτι πικρό και μεταλλικό μαζί με κάτι καυτό και πηχτό – και σαν ηλιαχτίδα που καταφέρνει να εισχωρήσει στο σκοτάδι με κάρφωσε – στον ομφαλό.

Δεν το κατάλαβα, μετά ναι και μετά πάλι όχι. Μόνο που διπλώθηκα όταν ελευθερώθηκε το φως. Άρπαξε από το μπάνιο μια πετσέτα και φώναξε να την κρατήσω σφιχτά μέσα μου.

Πάλι τινάχθηκα στον αέρα και χωρίς αντίληψη των πραγμάτων πέρασα μέσα από ένα δάσος πυρωμένων σκιών.

Ξύπνησα στον Ευαγγελισμό. Είσαι στον Ευαγγελισμό, μου είπε ψυχρά μία φωνή. Ψυχρά ίσως σε σχέση με την ζέστη που στο ελάχιστο δεν είχε υποχωρήσει. Ένας νοσηλευτής ψαχούλευε εδώ κι εκεί και άλλαζε επιδέσμους πάνω σε ένα γυμνό σώμα.

Σου αρέσει το μπαρόκ, ακούς Παλεστρίνα, ήχησαν έξω από εμένα τα λόγια του.

Συνειδητοποίησα ότι πονάω ή ότι καίγομαι. Ανασηκώθηκα κομμένος και άγγιξα βασανιστικά τα λατινικά στοιχεία πάνω μου που σχημάτιζαν για πάντα, ελαφρώς ασύμμετρα, το όνομα του εν λόγω αναγεννησιακού μουσικού.

Με πλησίασε και έβαλε πρόστυχα το αριστερό του κωλοδάχτυλο στην ερημωμένη στοματική μου κοιλότητα – μιμήθηκε την πράξη.

Θα έρθει ο διευθυντής και μετά οι μπάτσοι – κοίτα να συγκεντρωθείς, είπε.

Ο διευθυντής ήρθε με έναν άλλον νοσηλευτή - βαρβάτο. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πόσο ήσυχα ήταν στο θάλαμο, χωρίς άλλον κανέναν.

Με κοιτούσε επίμονα, σαν οχιά. Ο νοσηλευτής πιο λάγνα.

Πονάω, είπα. Γύρισε και κοίταξε τον νοσηλευτή. Ο τελευταίος κάτι του έγνεψε αρνητικά.

Καταλαβαίνεις πόσο σοβαρό είναι όλο αυτό εδώ, ρώτησε και συνέχισε: αν διαρρεύσει θα βρουν πάτημα, σοβαρό πάτημα για να αμαυρωθεί όλη αυτή η μεγαλειώδη αντίσταση ενός λαού – τώρα που ανδρώνεται, όλων των λαών. Σε λίγο θα έρθει η αστυνομία, να τους πεις απλώς πως είσαι εκφυλισμένος – μίλα: ακούς μπαρόκ, τι σχέση έχεις με τον Μπουφετζή;

Έγνεψε στο παλικάρι δίπλα του. Εκείνος πλησίασε το κρεβάτι και έβαλε την παλάμη τρυφερά πάνω στη μαχαιριά. Τινάχθηκα.

Ο Παλεστρίνα δεν είναι μπαρόκ, ούρλιαξα. Θέλω να δω τον άνδρα μου, φώναξα σαν ξεφωνημένη. Παντρεμένη είσαι, με ρώτησε απαλά. Με αυτόν, αυτόν που με έφερε εδώ, του ανήκω, στο χαρέμι του σε αυτόν, στον πούτσο του, ανήκω. Από τη στιγμή που δεν έστριψε τη λεπίδα σημαίνει ότι είμαι μόνο δική του!