Απίστευτη σκηνή.

Μια τρομερή σκηνή.

Έχει απίστευτα πολύ ψαχνό.

Διακρίνετε τις επιμέρους σαδομαζοχιστικές πρακτικές και παρατηρήστε πώς εντάσσονται στην τελική αποκαλυπτική κορύφωση.

Σχολιάστε, παρακαλώ.

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

M' αρέσει ο τρόπος που το θέτεις,χεχ νοιωθω ως φοιτήτρια να γράφω διαγώνισμα υπο το αυστηρό βλέμμα του καθηγητή που ίδιος κέρβερος αγρυπνά μήπως αντιγράψω.. 

Υποβλητικό το σκηνικό, μάλιστα..η έμφαση του τόνου λιγο υπερβολική στο εσωτερικό τέμπο αλλά οκ ικανοποιητική σε αρκετό βαθμό. Τελικά, μάλλον για τεχνοκριτικός το πάω.. 

Εμφανείς οι σαδομαζοχιστικές πρακτικές. Το ενδιαφέρον για μένα ειναι η εναλλαγή όπου ο βασανιστής γίνεται δούλος, χώμα να τον πατήσει.
Η κορύφωση πού είναι;

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

ηταν μικρος,δεν ηξερε....

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

Ανώμαλοι Μογγόλοι και γραικύλοι.

Σιχαμένος συνδυασμός.

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

Ο αφέντης (θείος) παραμένει τρελά ερωτευμένος με τη νεκρή αδερφή του.
Το αν ο έρωτας ήταν εξαρχής ακραίος ή αν έγινε ακραίος λόγω του αιμομικτικού στοιχείου και του μεσολαβήσαντος θανάτου δεν προκύπτει.
Ο αφέντης θείος θέλει πίσω την αδερφή του. Επειδή αυτή πέθανε γεννώντας τον ανηψιό, ο τρόπος να τη φέρει συμβολικά πίσω είναι να θανατώσει τον ανηψιό με βασανιστήρια (όπως εκείνη πέθανε δίνοντάς του ζωή, έτσι τώρα αυτός θα "πεθάνει" δίνοντάς της "ζωή").
Επειδή ο θείος είναι αφέντης (κανονικός, από κοινωνική άποψη αφέντης όχι απλώς ερωτικός αφέντης) δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να εκδηλώσει τον εσωτερικό του κόσμο.
Οπότε δίνει τον μικρό στον δούλο του, δηλαδή στο όργανό του.
Φυσικά ο ξυλοδαρμός θα γίνει στο κρυφό απρόσιτο δωμάτιο της νεκρής (dugeon παύλα boudoir).
Ο δούλος, όντας δούλος χαρακτηρίζεται κατά βάση από την έλλειψη αυτόνομης βούλησης.
Συνεπώς αντικαθιστά τη δική του βούληση με τη θέληση του αφέντη και δέρνει τον μικρό, διότι έτσι θέλει ο αφέντης.
Έτσι ο δούλος μπαίνει στον ρόλο του αφέντη απέναντι στον μικρό.
Από κοινωνική άποψη ο μικρός είναι ανώτερος του δούλου, αλλά κατώτερος του θείου του.
Εδώ όμως ο δούλος είναι ενεργούμενο του θείου του.
Ο θείος δέρνει μέσω του δούλου.
Όμως ο δούλος ταυτιζόμενος με τον αφέντη εσωτερικεύει όχι μόνο τον ρόλο του, αλλά και τα κίνητρα.
Και το κίνητρο είναι να έρθει πίσω η νεκρή αδερφή.
Κι αφού "σκοτώσει" συμβολικά τον μικρό, αφού τον τσακίσει, προβάλλει συμβολικά η νεκρή.
Γι' αυτό ο δούλος λέει στον μικρό ότι είναι ίδιος η μάνα του και για να αναστήσει συμβολικά τη νεκρή φοράει στον μικρό τα ρούχα της και γονατίζει μπροστά του/της.
Το ωραίο είναι ότι εκείνη τη στιγμή δεν γονατίζει ο δούλος μόνο για τον εαυτό του, αλλά και -κυρίως- για τον απόντα θείο. Ο θείος "σκοτώνει" τον μικρό δια του δούλου και ο θείος γονατίζει στην αναστημένη νεκρή δια του δούλου.
Οπότε η κορύφωση της σκηνής είναι ακριβώς η αποκάλυψη ότι το κεντρικό πρόσωπο δεν είναι ο μικρός , αλλά η απούσα νεκρή μάνα του. Όλα περιστρέφονται γύρω από αυτή.
Η εμπειρία όμως είναι τόσο ακραία που προκαλεί ρήξη με το παρελθόν.
Δηλαδή ξεχύνεται και στην καθημερινή ζωή.
Κι έτσι ο δούλος μετά την εξομολόγηση στα γόνατα στον μικρό, θα παραμείνει δικός του δούλος για πάντα, έχοντας ταυτιστεί με την ερωτική πλευρά του θείου κι έχοντας ταυτίσει τον μικρό με τη μάνα του.
Κι αυτό θα τους συνοδεύει ως ένοχο μυστικό και στη συνέχεια του βίου τους.
Έτσι , στη βάρκα, ο δούλος, ενώ στην αρχή λέει "δεν θέλω να τα λες μπροστά στους γκιαούρηδες", στη συνέχεια, αφού η αφήγηση φτάσει σε κρίσιμο σημείο αλλάζει γνώμη και λέει "πες και τα υπόλοιπα" γιατί έχει την ανάγκη να ξαναζήσει την ολοκλήρωση της σκηνής.
Κι αντίστοιχα ο πρώην μικρός λέει "με κατέστρεψε", καθώς αναγνωρίζει ότι όλο το οικοδόμημα δεν στηρίζεται σε αυτόν, αλλά στη μάνα του.

Το ενδιαφέρον είναι ότι η σκηνή στάζει ερωτισμό, αλλά δεν υπάρχει ομοφυλοφιλία στον πυρήνα της.
Όλοι και όλα περιστρέφονται γύρω από τη νεκρή. Αυτή είναι η μόνη αφέντρα τελικά στη σκηνή.

Επίσης, θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι εδώ ο ερωτισμός προκύπτει από μόνος του ως εκτόνωση του καταδικασμένου αιμομικτικού έρωτα του θείου για την αδερφή. Η βία και οι ανώμαλες πρακτικές απλά απάνε το κέλυφος στο οποίο κρατούσανε απρόσιτο και κρυφό τον έρωτα ο θάνατος και οι περιορισμοί της κοινωνικής τάξης του αφέντη θείου. Δηλαδή δεν καυλώνουν λόγω της βίας, αλλά η βία οδηγεί στην έκσταση που σπάει τη φυλακή του καταδικασμένου έρωτα.

Φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για μυθιστόρημα και πιθανότατα αυτή η σκηνή είναι βγαλμένη από το μυαλό του συγγραφέα. Ενδεχομένως αν αυτό γινόταν στην πραγματική ζωή, τα κίνητρα και τα αποτελέσματα να ήταν τελείως διαφορετικά. Αλλά σίγουρα είναι πολυεπίπεδη η γραφή του συγγραφέα και μου αρέσει αυτό.

Επίσης να διευκρινίσω ότι θεωρώ περιττές και ξενέρωτες τις φιλοσοφίες/ψυχολογίες, όταν απολαμβάνω ένα καλό spanking (Είτε να ρίχνω είτε να μου ρίχνουν).

Και να σκεφτείς, όταν ήμουν παιδάκι και η τηλεόραση πρόβαλλε το Χατζημανουήλ, το μόνο που μας απασχολούσε ήταν να δούμε κανά βυζάκι και την άλλη μέρα στο διάλειμμα της Β-Γ΄ δημοτικού να λέμε πόσο μεγάλη μας έγινε.

Μικρός, αλλά όχι αθώος ύστερα από αυτό.  

Οι Τούρκοι είναι εχθροί μας διότι εδώ και αιώνες διεκδικούν τις ίδιες ζώνες γεωστρατηγικής επιρροής και πλουτοπαραγωγικές πηγές με εμάς. Θα τους θεωρούσα το ίδιο εχθρούς και εξοβελιστέους από τις δυο πλευρές του Αιγαίου, ακόμη κι αν ήταν γλυκύτατοι, πολιτισμένοι και καθ' όλα νορμάλ.

Ο Χατζημανουήλ ως χαρακτήρας δεν είναι γραικύλος. Είναι αδίστακτος. Κοιτάει μόνο το συμφέρον του και τελικά, όπως συνήθως συμβαίνει στη ζωή, κάποια στιγμή την πατάει και δεν τον λυπάται κανένας.


.

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

Bρε τους παλιοβανίλες, ακούς εκεί να μην καυλώνουν με τη βία.. 

Σοβαρά τώρα, πολύ όμορφη κ ζουμερή η ανάλυσή σου. Σε ευχαριστώ που μας το θύμισες κάτω από μια άλλη σκοπιά, διερευνητική κ αποκαλυπτική των κινήτρων.
Όσο για τον ερωτισμό θα διαφωνήσω. Είναι τόσο βαθιά τα τραύματα που αναδύονται ώστε παρακολουθώντας τις σκηνές, τουλάχιστον προσωπικά εξέλαβα την απόγνωση, τον ψυχαναγκασμό, την απονέκρωση κάθε ερωτικού στοιχείου. Ο έρωτας είχε πεθάνει και το μόνο που γινεται φανερό ειναι η καταστροφική του μανία.

Ορθώς ορθότατα!  

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

Η διεκδίκηση είναι μονομερής.
Μογγολικά φύλλα εμφανίσθηκαν πριν μερικούς αιώνες στη Μεσόγειο και ζητούν να οικειοποιηθούν τη Γη των άλλων. Τόσο απλό είναι το ζήτημα.

Δεν υπάρχει λόγος εξάλλου να διεκδικούμε δικό μας έδαφος. Θα ήταν πλεονασμός.

Το ίδιο μου κάνει  

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

Εγω εκεινο που γνωριζω,ειναι πως οι Τουρκοι ειναι ''ΣΥΜΜΑΧΟΣ'' χωρα στα πλαισια ενος υπεραντλαντικου οργανισμου,του οποιου η ηγετιδα δυναμη για χρονια χρησιμοποιει με διαφορες μορφες το περιφημο 7 προς 10 για τους δικους της σκοπους....!!!!
Και εδω δεν εχουμε να κανουμε με διεκδικηση εδαφων,αλλα με πληρη ΚΑΤΟΧΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ....!!!!!
Κιχ ομως δεν ακουγεται απο καποιους που συνεχιζουν να ''απειλουν'' με ''φαπες'' τους ''κομπαρσους''.....!!!!
Γι΄αυτο και αθανατο διαχρονικα το...<<.....φωτια και τσεκουρι στους προσκυνημενους....>>του ΘΟΔΩΡΑ....!!!!!

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

Σέβομαι τη μετριοπάθειά σας, φίλοι. Επιτρέψτε μου όμως να διαφωνώ.

Το ζήτημα δεν είναι σε ποιον ανήκει η γη. Η γη ανήκει σε αυτόν που μπορεί να την κατέχει και να την υπερασπίζεται από την επιβουλή των άλλων. Άπαξ και δεν μπορείς να υπερασπίσεις τη γη σου, την έχασες κι ας έχεις όσους τάφους προγόνων κι όσα μνημεία θέλεις σε αυτή. Μας ανήκει ό,τι μπορούμε να έχουμε. Τίποτε περισσότερο, μα και τίποτε λιγότερο.

Το ζήτημα είναι άλλο: Ένα ζωντανό έθνος δεν περιορίζεται σε ό,τι ήδη του ανήκει, αλλά διεκδικεί ακόμα και αυτά που δεν του ανήκουν. Ένα ζωντανό έθνος είναι αχόρταγο. Όταν οι Έλληνες ήταν σοβαροί διεκδικούσαν και κατακτούσαν ό,τι ήθελαν, όχι ό,τι τους ανήκε. Πρώτα η Τροία, μετά η Ιωνία και η Κάτω Ιταλία, αργότερα η Αϊγυπτος και η Περσία. Τότε όμως είχαμε ηγέτες που μας άξιζαν.
Το ότι σήμερα έχουμε φτάσει να παραδίδουμε αμαχητί και όσα μας ανήκουν είναι ενδεικτικό του ότι δεν είμαστε ζωντανό έθνος. Και φυσικά, ΚΑΙ σήμερα έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν.

Δεν χρειαζόμαστε δικαιολογίες για να διαφυλάξουμε και να ισχυροποιήσουμε τη θέση μας.
Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ισχύς και βούληση.

(Τέλος πολιτικής παρέκβασης)

---------- Post added at 01:39 ---------- Previous post was at 01:15 ----------

Μισό να βάλω ένα σκούρο κοστούμι, κοκκάλινα γυαλιά και να πάρω τη βέργα.  

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

Ολη τη διαστροφη ο κιουρ αλης την πιστωνεται.Μουγκριζοντας σαν αφιονισμενο λιονταρι, ορμα με την φαλλαγγα στο χερι(ηταν και μουσκεμενη ),ακαθεκτος στα τρυφερα νεανικα οπισθια του ιμπραχιμ.
Pιχνει και ενα παρθενοσκισιμο στα καπακια αναμεσα στα σακατεμενα κωλομαγουλα, και μετα του φοραει φουστανια,στολιδια, και τα πασουμια της μανας του.
Κατοπιν δηλωνει υποταγη στο crossdresser, αν και ο δουλος, σουμπιαζει/σοδομιζει τον αφεντη καθημερινως. Εξοχο!
Αυτο που με προβληματιζει, ειναι η ψιλη γυναικεια φωνουλα του κιουρ αλη οταν λεει στον αφεντη ιμπραχιμ,΄
''μα γιατι δεν τα λες ολα; δεν επεσα εκει στα ποδια σου;''
Δεν συναδει αυτη η φωνουλα,ουτε με τη μουστακα,ουτε με το eye punch,ουτε με το μπρουταλ παρελθον του.Κατι λειπει απο το παζλ:evil:.

Παντως σωστα τα λεει ο Ιμπραχιμ,ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΡΙΟΣ ΜΑΖΙ,αρκει να το'χεις σαν τον μπαρμπα του 

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

Έχει απογόνους!  

 

Απάντηση: Απίστευτη σκηνή.

Η γη ανήκει σε αυτόν που το διεθνές δίκαιο έχει ορίσει.
Σε διαφορετική περίπτωση, ανήκει σ’ αυτόν που έχει τη βούληση να την υπερασπιστεί με οποιοδήποτε κόστος.
Τα μπορώ, δεν μπορώ, ίσως όχι κλπ, είναι (καλώς ή κακώς) για τους δειλούς.
Και είναι προτιμότερο να παραδεχόμαστε σήμερα πως είμαστε δειλοί παρά να υποστηρίζουμε πως αν είχαμε 2 ρουκέτες παραπάνω κι ένα αντιτορπιλικό ακόμη, θα ήμασταν σε θέση να το κάνουμε.


@Ride_a_Woman χαίρομαι που σε ξαναβλέπω έστω κι ηλεκτρονικά.