Αριστοτέλειον

Είναι από εκείνες τις μέρες που δε βρίσκεις παρέα. Η μία έχει το παιδί άρρωστο, η άλλη πρέπει να μαγειρέψει για αύριο, ο τρίτος να ετοιμάσει ένα report για τη δουλειά. Ναι, αλλά η παράσταση ήρθε για συγκεκριμένες μέρες. Και δε γίνεται να χάσω αυτή την παράσταση.

Μπαίνω viva να δω τι διαθεσιμότητα υπάρχει. Όσο για μια θέση θα βρω, τι στην ευχή; Και βρήκα. Τέταρτη σειρά, τέρμα δεξιά, εγώ και μετά ο διάδρομος. Δε βαριέσαι, θα δω την παράσταση. Κλείνω, πληρώνω, εκτυπώνω. Ντύνομαι boho, ok, λίγο πιο εξεζητημένα από το συνηθισμένο μου, σα να το έσκασα από την καλών τεχνών, αλλά θέατρο πάω, με γούνα θα είμαι; Βάζω τα αρβυλάκια, βάψιμο ανύπαρκτο: λίγη μάσκαρα, λιποζάν στα χείλη και έξω από την πόρτα. Καλώ το ασανσέρ, το χέρι μου φαντάζει άδειο. Επιστρέφω στο σπίτι και φοράω το slave ring στο δεξί μου χέρι. Boho enough. Ταίριαζε.

Κατηφορίζω την Εθνικής Αμύνης και φτάνω έξω από το Αριστοτέλειο. Κοσμοσυρροή. Δε μου έκανε εντύπωση αυτό. Εντύπωση που έκανε που ένιωσα πως βρίσκομαι έξω από εκκλησία λίγο πριν το «Δεύτε λάβετε φως». Τόση κοκεταρία μαζεμένη, έπεφτε βαριά στο πεπτικό μου σύστημα. Τελικά δεν είμαι τυπική σαλονικιά. Παντού outsider.

Πρώτο κουδούνι, η πλατεία γεμίζει σιγά σιγά. Όσο ο κόσμος κάθεται στις θέσεις του –εγώ τυπικό nerdάκι έχω ήδη κάτσει, τι να κάνω στο φουαγιέ μόνη; – ακούω από τη σκοτεινή σκηνή νταπ νταπ νταπ σαν κάποιος να παίζει μπάσκετ. Από το πουθενά σκάει μια μπάλα του μπάσκετ στο διάδρομο και σταματάει δυο βήματα παραδίπλα μου. Κοιτάω τη μπάλα και σκέφτομαι «τι στην ευχή;» όταν από τη σκηνή ακούω ένα πσσσσ και τον Χ, τον πρωταγωνιστή της παράστασης να μου δείχνει τη μπάλα. Μουδιασμένη σηκώνομαι, παίρνω τη μπάλα και του την πασάρω. Τρία χρόνια στον Αχιλλέα Τριανδρίας έπιασαν τόπο. Ο πρωταγωνιστής μου κάνει thumbs up και συνεχίζει το μπάσκετ. Η σκηνή έχει φωτιστεί ελαφρώς και πλέον διακρίνεται μια μπασκέτα στο βάθος. Στη σκηνή μπαίνει και ο Π, ο συμπρωταγωνιστής και συμπληρώνεται το καρέ. Ξαφνικά πάλι η μπάλα τους φεύγει, πάλι σκάει στο διάδρομο δίπλα μου, πάλι μου κάνει νόημα ο Χ να του τη δώσω, πάλι πασάρω, πάλι thumbs up αυτή τη φορά συνοδευμένο από παιχνιδιάρικο κλείσιμο ματιού. Νιώθω τις κυρίες δίπλα μου, με το καμηλό παλτό και την καρφίτσα στο πέτο, να με κοιτάνε, νομίζουν πως είμαι μέρος του act. Δεύτερο κουδούνι, η αίθουσα έχει σχεδόν γεμίσει, τα φώτα δυναμώνουν σταδιακά και οι πρωταγωνιστές πλέον παίζουν κανονικά μπάσκετ. Αυτή τη φορά, την τρίτη στη σειρά, η μπάλα δεν ήρθε τυχαία κατά πάνω μου. Ο Χ την πέταξε εσκεμμένα και –ας είναι καλά οι προπονήσεις– ενεργοποιήθηκαν τα ανακλαστικά μου, αλλιώς θα έτρεχα στα εφημερεύοντα με σπασμένη μύτη. Πετάω πίσω την μπάλα, μου κάνει νόημα με τα δάχτυλά του σε βλέπω και η παράσταση ξεκινάει μαζί με το τρίτο κουδούνι. Μεταμοντέρνα σκηνοθεσία λέγεται αυτό.

Όλη η αίθουσα είναι όρθια χειροκροτώντας παρατεταμένα με ένα από τα πιο έντονα μπιζαρίσματα που έχω ποτέ δει. Τι κείμενο, τι παράσταση, τι ηθοποιοί! Μέσα σε ένα δίωρο έχω ξεχάσει εντελώς το σκηνικό με τη μπάλα και έχω αφεθεί να ταξιδέψω στον κόσμο της ιστορίας τους. Ήμουν μαγεμένη. Ο Χ και ο Π βγαίνουν πάλι στη σκηνή, το χειροκρότημα δεν τους αφήνει να αποσυρθούν, υποκλίσεις, κόντρα υποκλίσεις, ευχαριστίες, φεύγουν. Ξανά χειροκρότημα, ξανά βγαίνουν, είναι και οι ίδιοι πολύ συγκινημένοι. Από το πουθενά γυρίζει ο Χ και ψάχνει με το βλέμμα του προς τη μεριά μου, με εντοπίζει και μου σκάει ένα πλατύ χαμόγελο. Όλη η πλατεία, τουλάχιστον το μέρος της που εγώ καθόμουν γυρίζει και με κοιτάζει. Γαμώτο, γιατί να μην έχω βαφτεί λίγο περισσότερο; Του ανταποδίδω ένα αμήχανο χαμόγελο.

Δε μου αρέσει ο συνωστισμός, ειδικά όταν μια λαοθάλασσα έχει να ανέβει 2 ορόφους σκαλιά για να βγει έξω από το θέατρο. Είμαι –αν όχι η τελευταία– από τους τελευταίους που αποχωρούν από την αίθουσα. Μόνη μου είμαι, νωρίς ακόμα είναι, κάθομαι στο πλατεάκι μπροστά στην είσοδο του θεάτρου να κάνω τσιγάρο και να συνειδητοποιήσω την παραστασάρα που είδα. Βαθιές τζούρες στην ανοιξιάτικη ψυχρή νύχτα. Λιώνω με τ’ άρβυλο τη γόπα όταν ακούω δίπλα μου τη φωνή του Χ:

«Ποιο είναι το αγαπημένο σου μπαράκι;»

Τινάζομαι, κυρίως γιατί τρόμαξα. Ακολούθησε μια παύση διαρκείας, για να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συμβαίνει.

«Λοιπόν; Ποιο είναι το αγαπημένο σου μπαράκι;»

Στραβοκαταπίνω, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Ξανά παύση.

«Θα μου πεις, ή θα αφεθώ πάλι στον Π να με σύρει στο Eightball και να σηκωθώ το πρωί με πονοκέφαλο;»

«Η Ανεμόεσσα»

«Πάμε να σε κεράσω ένα ποτό. Εκτός και αν δε θέλεις …...»

Καταλαβαίνω από την παύση και τον τόνο της φωνής του πως περιμένει να του πω το όνομά μου.

«Έλλη»

Και του δίνω το χέρι μου. Το δεξί. Μου δίνει το δικό του. Αλλάζουμε τα τυπικά «χάρηκα» και κοιτάει το slave ring. Χαμογελάει με νόημα.

«Μήπως πρέπει να ζητήσω από Κάποιον άδεια για να σε κεράσω ένα ποτό;»

Εκεί ήταν που ένιωσα τον ουρανό σφοντύλι.

«Όχι πια»

«Καλώς. Πάμε»

Και ξεκινάει.

Ανοίγω το βήμα μου να τον προλάβω.

 

Η ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα.

Το link για το slave ring εξαιρετικο

 

ολο στο καλλιτερο μας κοβεις

Αλήθεια υπάρχουν ακόμα η Ανεμόεσσα, το Αριστοτέλειον, το Eightball ?

 

Μα πραγματικα!

 

Πραγματικά το slave ring τα σπάει

 

Τα γραπτά σου είναι όαση κορασίδα, υπερβαίνουν τις βιωματικές συνθήκες και τα έτη καταγραφής. Αναμένουμε κι άλλα.

 

Έγραψες!!!    

 

Cliff hanging λέγεται  

Όταν ανοίξουν θέατρα και εστίαση θα δούμε τι μας απέμεινε...

 

Κορασίδα;  

 

Το είδα το αριθμητικό, έγνοια σου.