Αυγή

Μόλις δηλώσεις υποταγή όλοι θα σε εγκαταλείψουν για να τρέξουν ξέρετε πού! Θα μείνεις μόνος και θα τρέξεις πίσω τους…. Αυτός είναι ο ανακυκλώσιμος μαζοχισμός, αυτό που λέμε το εμπορικό του κομμάτι στην κοινωνία. Απ’ τον φαύλο κύκλο θα βγεις – για να μπεις στη φαυλότητα – όταν τύχει κάτι τυχαίο, απρόσμενο. Θα έχεις τότε πέσει πάνω στις δαγκάνες του νόμου, σε ανθρώπους που απλώς κάνουν τη δουλειά τους.

Έχω αυτή την ιστορία που από καιρό θέλω να αφηγηθώ, αλλά δεν τ’ αποφασίζω. Γνωρίστηκα με ένα ζευγάρι μεσήλικες, ευκατάστατοι και καλοστεκούμενοι. Βρήκαν ελκυστική την αγγελία μου, ότι ένα αρσενικό καθάριζε σπίτια, μαγείρευε, έκανε μετακομίσεις, κ.α.

Και οι δύο πάντα στέκονταν στο ύψος τους, η συνεργασία μας ήταν τέλεια κι εγώ έδινα τον καλύτερο εαυτό μου στις οικιακές εργασίες. Στο σαλόνι είχαν κρεμασμένο απ’ άκρη σ’ άκρη μία βουκέντρα, που ξεδιπλωνόταν αστραφτερή σαν τη μεγάλη άρκτο.

Κειμήλιο από το χωριό, μου είπαν. Ήξερα ότι στη γκαρσονιέρα στο ρετιρέ είχαν έναν παππού, τον πατέρα της Κυρίας. Αυτή ήταν λουσάτη και εύσωμη, αρχοντογυναίκα του παλιού καιρού, με ένα χείμαρρο μαύρο κατσαρών μαλλιών και ζουμερά χείλια.

Δεν την κοίταξα ποτέ πονηρά, ούτε καν ταπεινά – πάντα υποτακτικά, και αυτό το εκτιμούσε απεριόριστα, το έδειχνε στον άνετο τρόπο που με αντιμετώπιζε ως υπηρέτη, στον τρόπο που τα πρωινά πλενόταν και έβαζε την πετσέτα στα μαλλιά. Πλέον έμενα μαζί τους – χωρίς όμως να έχω συνηθίσει τους σκληρούς αναστεναγμούς της όταν οι δυο τους έκαναν έρωτα.

Ο Κύριος ήταν ευτραφής, περισσότερο καλοζωισμένος παρά παχύσαρκος. Του άρεσε το απόγευμα μετά τη δουλειά να πίνει ένα ουίσκι καθισμένος στο σαλόνι. Καθόμουν απέναντί του σαν ίσος προς ίσο και συζητούσαμε για τα νέα της ημέρας. Τον σεβόμουν απεριόριστα, πρωτίστως γιατί μου έδειχνε απόλυτη εμπιστοσύνη αφήνοντάς με όλη τη μέρα μόνο με τη γυναίκα του.

Φυσικά κάποια στιγμή προέκυψε το θέμα της ερωτικής μου ικανοποίησης. Περνώντας τις μέρες μου αποκλειστικά στη δούλεψή τους και παρατηρώντας με, οι άνθρωποι προσφέρθηκαν να βρουν μία λύση στο «βασανιστήριο» μου!

Στην αρχή ντράπηκα πολύ, ζήτησα χίλια συγνώμη αν είχα αφήσει κάτι να φανεί. Αμέσως μετά παραδέχτηκα την ύπαρξη του ζητήματος και έσκυψα το κεφάλι.

Με ρώτησαν τον προσανατολισμό μου, τα θέλω μου, και χωρίς να πολυσκεφτώ απάντησα ότι το μόνο που θέλω είναι να αφοσιωθώ σε αυτούς. Η Κυρία γέλασε σαν να κάνει γαργάρα, και ο Κύριος σιώπησε.

Τότε ήταν που μπήκε στο παιχνίδι ο παππούς του ρετιρέ. Ο πατέρας μου ήταν πρώην βασανιστής της Ασφάλειας, ψιθύρισε η Κυρία. Μετά την αποστράτευσή του έχει χάσει την ερωτική του ζωή και αυτό του κόστισε. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.

Τα τελευταία χρόνια ο πρώην βασανιστής είχε πέσει σε μελαγχολία, είχε γίνει μισάνθρωπος – αυτός που μ’ έναν τόσο αμφιλεγόμενο τρόπο είχε αφοσιωθεί στο ανθρώπινο ον.

Παππούς κοτσονάτος, με πεταγμένες φλέβες να χαράζουν σαν σύρματα τη ψιλόλιγνη φιγούρα του. Ξεκίνησα να περνάω όλο και περισσότερη ώρα στο ρετιρέ, να χαζεύω το ηλιοβασίλεμα και το αστικό σύμπαν.

Κάθε φορά που γύριζα κάτω στο διαμέρισμα αργά, σχεδόν ξημερώματα, τα μάτια της Κυρίας μου έλαμπαν. Νοιαζόταν υπερβολικά για τον πατέρα της. Την πλησίαζα κι αγγιζόμασταν κόντρα στην κρύα τζαμαρία, αφήνοντας το λυκόφως της ανατολής να πασαλείβει τις χαίνουσες πληγές μας.