Βασίλης 2

Με τον Βασίλη γνωρίστηκα πριν δεκαπέντε χρόνια. Είχαμε μια μικρή περιπέτεια μαζί. Με είχε απορρίψει γιατί δεν του έκανε το στόμα μου για το μέγεθος του πέους του. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα πως δεν φθάνουν κάποια όμορφα εξωτερικά χαρακτηριστικά ή η διάθεση για να υποταχθείς. Αλλά χρειάζεται να μπορείς να δώσεις ευχαρίστηση με κάθε τρόπο και η αλήθεια είναι ότι τότε απογοητεύτηκα για πρώτη φορά με τον εαυτό μου, τόσο που αισθανόμουν έτοιμος να με παρατήσω.

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που με αρνήθηκε. Για την ακρίβεια πέρασαν χρόνια. Είχα κάνει την σχέση μου με τον Κύριο Γκρεγκ και τον Κύριο Βλαντ. είχα περάσει πολλά από τότε. Τον Κύριο Βλαντ τον είχαμε χάσει ήδη. Ήμουν ελεύθερος ξανά πια.

'Ηταν περίπου τέτοιες μέρες, είχα πάει σε ένα πάρτυ γενεθλίων σε ένα μπαράκι στα Λαδάδικα. Περνούσε ήρεμα η βραδιά μέχρι που σε διπλανή παρέα είδα τον Βασίλη. Σκοτείνιασα, έχασα τα λογικά μου, την λαλιά μου. Αντιλήφθηκα πως με είδε και πλησίασε.

«Μάριος σωστά;»
«Γεια σας» του απάντησα. Χαμογέλασε.
«Δεν χρειάζεται πληθυντικός»
«Ναι συγγνώμη..» είχε καταλάβει πως έτρεμα. Ήξερε κι άλλο κόσμο από την παρέα μου, μίλησε μαζί τους. Ήταν όλοι άσχετοι με τον χώρο μας. Με άφησε για λίγο. Εγώ δεν άντεχα. Ήμουν έτοιμος να πέσω κάτω. Πήγα στο μπάνιο. Έριξα πολύ νερό επάνω μου. Όταν βγήκα με περίμενε ακριβώς απ΄'εξω.
«Έχεις χλωμιάσει Μάριε»
«Συγγνώμη Κύριε» του απάντησα και παραλίγο να βάλω τα κλάματα. Με έπιασε, με έσφιξε κοντά του.
«Ηρέμησε, πάμε έξω να μιλήσουμε» μου είπε και τον ακολούθησα έξω, αφού χαιρέτησα.

«Μάριε ότι έγινε έγινε τότε, δεν υπάρχει λόγος να ταράζεσαι»
«Το ξέρω, αλλά..»
«Εντάξει μίλα μου»
«Σας απογοήτευσα τότε και δεν μπόρεσα για πολύ καιρό να το ξεπεράσω» με κοίταξε με ένα τόσο πολύ αυστηρό βλέμμα. Έσκυψα το κεφάλι μου.
«Κοίτα Μάριε, περνούσα μια φάση κι εγώ τότε που ήμουν πολύ απαιτητικός.»
«Έσεις όμως..»
«Εγώ;»
«Εσείς είστε ο Αφέντης, κι εγώ Σας απογοήτευσα» χαμογέλασε.
«Ναι το έκανες, αλλά θα μπορούσες να εκπαιδευτείς να ανοίγεις το στόμα σου όσο θέλω για να το γαμάω»
«Αλήθεια το πιστεύετε αυτό;»
Ένιωσα το χέρι του στα χείλη μου. «Ξέρω ότι ήσουν σκλάβος του Βλαντ»
Δάκρυσα.
«Τον ξέρατε;»
«Υπέροχος άνθρωπος» έγνεψα καταφατικά συμφώνησα μαζί του.
«Άρα Μάριε είσαι ήδη εκπαιδευμένος πολύ καλά»
«όμως αυτό που αισθάνθηκα πριν και τώρα είναι παράξενο ακόμα και για μένα»
Γέλασε. «Έλα»
Τον ακολούθησα στο αυτοκίνητο του. Μπήκα μέσα. Δεν ρώτησα που πάμε. Πήγαμε προς τον σταθμό των τραίνων.
Σταμάτησε, μπροστά σε ιερόδουλες. Ήταν μία αφρικάνα. Μας πλησίασε στο αμάξι. Είχε τεράστια στήθη.
«Πόσο για μια πίπα;» την ρώτησε. Εκείνη είπε δέκα ευρώ.
Ο Βασίλης ξεκίνησε το αμάξι με πήγέ πιο πέρα. Ένα ερημόσπιτο. Σταμάτησε. Μου ζήτησε να βγω. Έβγαλε ένα δεκάευρω από την τσέπη του. Μου το έδειξε. Έβαλα τα κλάματα ενώ γονάτιζα μπροστά του. Το έβγαλε και το έβαλε μέσα στο στόμα μου. Αυτή τη φορά το κατάφερα. Ο Βασίλης πήρε το στόμα μου πάρα πολύ δυνατά, το έκανε για πάρα πολύ ώρα. Με έπνιγε και με έκανε να ξεράσω δύο φορές. Τελειώσε μέσα στο στόμα μου. Μου έδωσε το χαρτονόμισμα του.

Δεν μ' άφησε να επιστρέψω μαζί του στο αυτοκίνητο του. Με άφησε εκεί. «Αύριο ίδια ώρα , αν θες να βγάλεις άλλα δέκα ευρώ» μου είπε κι έφυγε.

Δεν πήγα ποτέ ξανά, ούτε τον ξαναείδα. Μου έδωσε το ίδιο μάθημα με τότε. Δεν κάνω για Εκείνον.