Γειτονιά..

Με τον Κύριο Μιχάλη είχαμε χωρίσει. Δηλαδή τι χωρίσει, με είχε αφήσει ελεύθερο. Οι λόγοι ήταν πολύ και δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία εδώ. Αλλά εκείνο το βράδυ με είχε πάρει τηλέφωνο. Θα έφευγε για αρκετούς μήνες από τη χώρα και μου ζήτησε να του προσφέρω τις υπηρεσίες μου. Ήξερα πολύ καλά, ότι ήθελε να με εκμεταλλευτεί. Αλλά δεν μπορούσα να του πω όχι, το ήθελα πολύ κι εγώ.

Ήξερε πως έμενα στο παλιό μου πατρικό, μέχρι να βρω κάτι. Ένα σπίτι που μένω μόνος μου. Ήρθε εκείνο το βράδυ, ήταν όμορφος. Αλλά είχε μια σκληράδα στο πρόσωπό του. Χρησιμοποίησε πρώτα το στόμα μου, άγρια, έντονα και μετά τα μαστίγια του. Εκείνη τη βραδιά με έκανε να κραυγάζω από τους πόνους, να ζητάω έλεος. Αν κάποιος είχε λίγο ανοιχτά το παράθυρο του θα με άκουγε. Αν πρόσεχε λίγο καλύτερα θα άκουγε τον βαρύ ήχο του μαστιγίου πριν προσγειωθεί στο υποτακτικό μου κορμί.

Όταν έφυγε ο Κύριος Μιχάλης το επόμενο πρωί, πονούσε περισσότερο από το μαστίγωμα. Δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου, δεν με φίλησε στο στόμα. Με χρησιμοποίησε κι απλώς έφυγε. Έμεινα δυο μέρες κλεισμένος στο σπίτι, κλαίγοντας.

Εργάζομαι μέσω υπολογιστή, οπότε έμενα στο σπίτι δεν χρειάζονταν να βγω έξω, παρά για αγορές φαγητού και ειδών πρώτης ανάγκης.

Δυο τετράγωνα κάτω από το σπίτι μου, είναι ένα παλιό σπίτι. Ξεχασμένο από τον ιδιοκτήτη του. Ή τουλάχιστον έτσι ήταν παλαιότερα. Έμαθα όμως ότι το νοίκιασαν δύο άνδρες από την Ρωσία και το μάζεψαν πολύ. Μάλιστα ο ιδιοκτήτης του σπιτιού τους άφησε να το κατοικούν με μια ιδιαίτερη συμφωνία, αυτοί να το κάνουν λειτουργικό, να το βελτιώσουν κι εκείνος δεν θα τους χρέωνε ενοίκιο. Πράγματι το έκαναν κούκλα.

Οι πληροφορίες για αυτούς τους δύο άνδρες ήταν συγκεχυμένες. Ο ένας ήταν γεροδεμένος, με πλάτες και μια μικρή καραφλίτσα. Κοντά στα πενήντα ίσως και παραπάνω. Ο άλλος είχε κάτι αλλόκοτο πάνω του. Κατάλευκος σαν το γάλα, σκληρό πρόσωπό. Τον φοβόμουν πολύ, χωρίς να μου έχει κάνει τίποτα ο άνθρωπος. Τον έτρεμα όμως. Μου έβγαζε αυτό που είχα εκπαιδευτεί καλά. '' όλοι είναι ανώτεροι σου, να τους εξυπηρετείς πάντα» Λέγαμε πάντοτε μια φτωχή καλή μέρα και μετά έφευγα,

Τον είδα να καθαρίζει το αυτοκίνητο του, το είχε κούκλα. Πάντα το καθάριζε, το πρόσεχε. Ο συγκάτοικος του δεν φαίνονταν να βρίσκεται εκεί γύρω.

«Καλή μέρα» του είπα. Κοίταξε προς το μέρος μου. Με κοίταξε ολόκληρο από πάνω μέχρι κάτω. Φορούσα ένα λευκό σορτσάκι κι ένα μπλουζάκι. Αλλά ένιωσα ότι κάτι έψαχνε.
«Εσύ μένεις εκεί πάνω;» έδειξε το μπαλκόνι του σπιτιού μου. Έγνεψα καταφατικά.
«Προχθές το βράδυ κάποιος σε μαστίγωνε» μου είπε κοφτά, απότομα. Χωρίς να τον ένοιαζε που βρισκόμασταν μέσα στο κόσμο.
Κοκκίνισα. Ντράπηκα. Δεν θα του έλεγα ψέμματα.
«Ναι» του απάντησα. Χαμογέλασε.
«Κι εμένα μου αρέσει να μαστιγώνω, αν το ήξερα για εσένα θα σε μαστίγωνα κι εγώ» μου είπε και κάθε φορά που έλεγε τη λέξη μαστιγώνω έτρεμα πιο πολύ. Πήγα να μιλήσω. Ήρθε κοντά μου, πολύ κοντά μου.
«Θέλω να έρθεις μέσα στο σπίτι»
Δεν αρνήθηκα, μόνο πήγα εκεί που μου είπε. Άνοιξα τη πόρτα, εκείνος παρέμεινε στο αμάξι του έξω.
Προς έκπληξη μου ήταν μέσα ο άλλος. Μου συστήθηκε ως Βλαντ.
«Εσύ είσαι λοιπόν που μαστιγώθηκες;»
«Μάλιστα Κύριε» μου βγήκε υπερβολικά αυθόρμητα. Χαμογέλασε. Μπήκε και ο άλλος μέσα.
«Βγάλε τα ρούχα σου να δούμε πως είσαι»..