Για έναν Αύγουστο παλιό

Το πρώτο πλήκτρο. Μετά το δεύτερο. Σιγά σιγά οι λέξεις στο μυαλό μου γίνονται γράμματα στη σειρά πάνω στην οθόνη μου. Κλαίω. Πονάω. Βρίζω. Χτυπώ. Τσακώνομαι. Ανάκατα συναισθήματα. Πάτος. Γράφω για μένα. Γράφω για χθες και το αύριο. Γράφω για τους φόβους, τους εφιάλτες, τις αϋπνίες. Για τα θέλω μου. Τους δαίμονες μέσα μου που γιγαντώνονται με τροφή την ψυχή μου. Παραδίνομαι. "έτσι θα ζεις. Δίχως φως, δίχως νερό. Δίχως όνειρα. Αυτό είναι το καθαρτήριό σου" αποκρίθηκε ο διάβολος. Πρέπει να αντιδράσω μα δεν έχω πια τη δύναμη. Ξαναπληκτρολογώ με μανία μήπως και τον τρομάξω μα ο φόβος είναι παιδί του και μου γελά. "Ανόητε, βράδυ δεν θα ξανακοιμηθείς. Γυναικά δεν θα σε λαχταρίσει. Άνθρωπος δεν θα σε αναζητήσει. Το μυαλό σου ποτέ πια δεν θα ξεκουραστεί και η ψυχή σου ποτέ δεν θα ηρεμήσει". Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελλή. Κλείνω τα μάτια. Ο γίγαντας λύγισε. Το λιοντάρι ξάπλωσε ηττημένο. Τα χέρια μαζεύτηκαν και αγκαλιά πήραν το πρόσωπό μου. Και ξάφνου κάτι έλαμψε. Κατι άστραψε. Κάτι με πήρε απο το χώμα και με σήκωσε στον ουρανό. Άγγελος? Ίσως. Θαύμα? Ίσως. Με λυπήθηκαν τα άστρα? Με βοήθησε το φεγγάρι? Ίσως... Με σήκωσε. Με έβαλε στα πόδια μου. Μου έδωσε ελπίδα. Μου έδωσε προσμονές πολλές. Νέες γλυκές εμμονές πλημμύρισαν το μυαλό μου. Νέες εικόνες συνέθεταν τα όνειρά μου. Είσαι εσύ! Άγγελος και θαύμα μαζί. Ήρθες και με σήκωσες. Τώρα ξαναβρήκα δύναμη. Τους ξανακοιτώ στα μάτια. Ο γίγαντας σηκώθηκε. Το λιοντάρι βρυχάται. Εσύ μέσα μου παντού, εσύ. Με πλημμύρισες με πόθο. Με ζέστανες με λόγια μοναδικά. Με ξεδίψασες με ότι και αν προσέφερες. Και τώρα σε σκέφτομαι. Δεν είσαι εδώ αλλά είσαι μαζί μου συνέχεια... Δεν είμαι εκεί αλλά είμαστε αγκαλιά. Εμμονή μου. Και αν ποτέ δεν υπάρξω το αγαπημένο σου κεφάλαιο, ελπίζω τις σελίδες πια όταν γυρίσεις να με θυμάσαι τότε μακριά στο μέλλον και να γελάς. Να θυμάσαι ποιόν σήκωσες και να χαμογελάς. Να χαμογελάς για μένα πάντα...

(μια ερωτική εξομολόγηση ένα Σεπτέμβρη)