Για όσο

Κι έπειτα βρεθήκαμε σε τροχοπέδη
σ' ενός φαντάσματος τις πλάνες
γίναμε βέλη

Τρέξαμε σε σκάλα υδάτινη, σκαλιά βούλιαζαν
κι ας ήταν τα βήματα ελαφρύτερα απ' το βλέμμα

Σκοτάδι έπεφτε ενώ εγκλωβιζόμασταν
σε κόκκους σκόνης φωτεινούς...
που κάτω απ' τα παπούτσια μας κροτάλιζαν
Θύμιζαν σκόνη παιδική που 'κανε στον ουρανίσκο στράκες

Θύμιζαν τραπέζια μεγάλων βαρετά,
την ώρα που μια θεία έφερνε γλυκά μελάτα

Είχαμε φορεμένες τις φαιές ουσίες μας
κορδέλες στα μαλλιά κι ένα χιόνι μαύρου πάγου τις δρόσιζε κι ας γλίστραγαν τα δάχτυλα επικίνδυνα κάθε π' ακουμπούσαμε

Μα το σκοτάδι μας κάλυψε ολοκληρωτικά
και σύννεφα βρίσκονταν μονίμως απάνω μας
και δρόμος - χώρος δεν υπήρχε

Με δυο τηλέφωνα βρεθήκαμε πλάτη - πλάτη
να παλεύουμε να συνεννοηθουμε
μα ποτέ, ποτέ να μην κοιτιομαστε.

Προτεραιότητες, μονίμως κάποιου άλλου ιερές οντότητες,ψιθύριζαν σα φωνές ραδιοφώνου εφιαλτικές

Ήμασταν ακόμη πλάτη - πλάτη με τα τηλέφωνα στ' αυτί και καθρεφτακια να ορίζουν κάτι απ' τη μαγεμένη όψη μας

Κι ο χρόνος κυλούσε και θα συνέχιζε
σαν την ύλη των παραμυθιών,
για όσο

Η διαίσθηση του εφιάλτη έκρουε το τσίγκινο βαζάκι του απόρου κι αγνοούσε μάσκες και χάδια υστερικά με γάντια άσπρα, με σκεπτόμενη αγωνία πως δεν ξέρει κανείς
Και θύμιζε δερμάτινη λωρίδα που με βιάση χαράζει τα γαλόνια της,
για όσο.