Γλείψε μου τα πόδια

Με τον Κύριο Μιχάλη

Είχα εγκατασταθεί στο σπίτι του για περισσότερους από έξι μήνες τώρα. Με είχε σταματήσει από τη δουλειά. 24/7/365 ήταν. Μου είχε κάνει σχεδόν τα πάντα. Με είχε δείξει σε φίλους του, συγγενείς του και αντίστοιχα δικούς μου. Πάντα ήθελε να το ζει ανοιχτά, άλλωστε αυτό το γνώριζα από τη πρώτη στιγμή.

Έχουμε πάει στη Νάξο, είναι η καταγωγή του από το νησί. Ήμαστε Αλυκού για μπάνιο. Σεπτέμβριος, οι τουρίστες έχουν φύγει. Οι έλληνες τουλάχιστον. Φοράμε τα μαγιό μας, εμένα μου φοράει και τσόκερ, αντί για κολάρο. Συνήθως φορούσα κολάρο παντού, εκείνη τη μέρα όχι. Τότε η παραλία δεν ήταν πολύ οργανωμένη. Έχουμε πάρει μαζί τη καρέκλα Του, τον καφέ Του και ότι άλλο ήθελε. Τα έχω στήσει όλα με την ομπρέλα. Κλεφτές ματιές από τα ζευγάρια που είναι τριγύρω με εμένα να κάνω τα πάντα κι εκείνος απλώς να διατάζει. Δεν υπήρχαν ανήλικοι τριγύρω, ήμαστε πιο άνετα. Είναι η δεύτερη μέρα στο νησί, δεν με έχει μαστιγώσει στη πλάτη οπότε δεν έχω σημάδια. Του βάζω αντηλιακό, κάθεται στη καρέκλα του και κρατώ τον καφέ, το αντηλιακό και γονατίζω. Μου βάζει αντηλιακό και είναι πανεύκολο να διακρίνω πόσο πολύ έχει ερεθιστεί. Οπουδήποτε αλλού να είμαστε το λιγότερο θα του έπαιρνα πίπα.

«Γύρνα προς το μέρος» με διατάζει και γυρνάω γονατιστός. Μου βάζει λάδι μπροστά.
Κοιτάζω χαμηλά.
«Τόσο πολύ με καυλώνεις μικρέ» μου λέει
«Συγγνώμη Κύριε» του απαντάω κι εκείνος γελάει με τη ψυχή του.
«Όταν γυρίσουμε στο σπίτι θα σε μαστιγώσω που μίλησες χωρίς άδεια». Με έπιασαν τα κλάματα. Ο ένας λόγος για το λάθος μου και ο άλλος γιατί ήξερα πόσο πολύ πονάει το μαστίγωμα τιμωρίας.
«Φοβάσαι το μαστίγιο μικρέ;»
«Μάλιστα Κύριε»
«Ο Γκρεγκ και ο Βλαντ σε έδερναν πολύ, έτσι φοβόσουν;»
«Μερικές φορές, Κύριε»
«Με εμένα τι αλλάζει;»
«Εσείς είστε πολύ σκληρός Κύριε»
Γέλασε ξανά. Σηκώθηκε.
«Πάμε στο σπίτι» διέταξε. Είχαμε κάνει ολόκληρο δρόμο για να έρθουμε μέχρι εδώ, μου έλεγε όλο το καιρό πόσο θέλει να ξανακάνει μπάνιο εκεί και τώρα όχι απλά δε μπαίνει, θέλει να γυρίσουμε πίσω για να με μαστιγώσει. Παραλίγο να λιποθυμήσω από το φόβο μου όσο μάζευα. Πήγαμε στο αυτοκίνητο. Οδήγησε εκείνος. Προχωρούσαμε σε έναν ερημικό δρόμο. Σταμάτησε. Κοίταξε τριγύρω. Βγήκαμε έξω. Ήταν κάπως υψωμένα. Βλέπαμε τη θάλασσα. Τη παραλία που είχαμε επισκεφτεί πριν. Με έβαλε να στήσω τη καρέκλα και την ομπρέλα, κάθισε από κάτω.
«Γονάτισε και γλείψε μου τα πόδια, δούλε»
Έπεσα μπροστά του, το έδαφος χωμάτινο, τραχύ άγριο. Πήρα την κάθε του πατούσα, την έγλειψα σχεδόν την έφαγα. Δεν του είχα ξανά λείψει ποτέ τα πόδια. Χαλάρωσε πολύ, το ευχαριστιόταν. Πέρασε η ώρα.

«Σήκω» το έκανα αμέσως.
«Μάτωσαν τα γόνατα σου» πήγε στο αμάξι, έφερε το φαρμακείο. Με καθάρισε, μου έβαλε τραυμαπλάστ. Δεν με είχε φροντίσει ποτέ έτσι. Έκλαιγα πάλι.

«Για το μαστίγωμα κλαις ακόμα;»
«Από αγάπη Κύριε» γέλασε ξανά.
«Τότε θα σε μαστιγώσω με όλη μου την αγάπη» μου απάντησε και μου έδωσε εντολή να μαζέψω. Στη διαδρομή δεν είπε πολλά μόνο αυτό.
«Σου δίνω επιλογή είτε να αυνανιστείς και να χύσεις είτε να σε μαστιγώσω» μου είπε και είχα ήδη πέντε μήνες στη ζώνη αγνότητας. Τον κοίταξα. Δεν μπορούσα να του αντισταθώ.
«Πρέπει να μαστιγωθώ Κύριε, έκανα λάθος, πρέπει να μαστιγωθώ χωρίς έλεος»
«Σωστή επιλογή μικρέ μου, θα σε μαστιγώσω όπως πρέπει»

 

Δεν ήξερα μέχρι να φθάσουμε στο σπίτι πόσο θα πονούσε ή τι σκοπούς είχε. Γνώριζα ότι δεν με είχε ξαναμαστιγώσει καυλωμένος. Ήλπιζα να με άφηνε να τον κάνω να ηρεμήσει. Όταν περάσαμε την πύλη του σπιτιού τα μάτια μου άνοιξαν ακόμα περισσότερο. Ένα αυτοκίνητο, μαύρο ήταν εκεί.
«Α ήρθε ο Νίκος τελικά» μου είπε κι αυτό σήμαινε πως ο αδερφός του ήταν εκεί. Φυσικά είναι και δικό του σπίτι.
«Τι πρέπει να κάνεις το ξέρεις» μου είπε ο Αφέντης πριν βγει από το αυτοκίνητο. Ήξερα καλά. Βγήκα. έβγαλα το μαγιώ μου. Έμεινα μόνο με τη ζώνη αγνότητας και το τσόκερ. Τις παντόφλες στο χέρι μαζί με τα άλλα πράγματα. Πήγα, τακτοποίησα. Ο Αφέντης και ο Κύριος Νίκος ήταν μέσα μίλαγαν, όταν τελείωσα. Πήγα, γονάτισα μπροστά στον αδελφό του και τον χαιρέτησα.
«Α εσύ τον έχεις παντού σκλάβο σου» του είπε και γέλασαν. Μου δόθηκε εντολή να τους κάνω φαγητό. Μαγείρευα στη κουζίνα, όταν αντιλήφθηκα τη παρουσία του Κυρίου Νίκου. Έκανα να γονατίσω, με σταμάτησε.
«Δεν χρειάζεται, άσε που δεν αισθάνομαι πολύ άνετα με αυτό» μου είπε κι εγώ κοίταζα το πάτωμα.
«Μπορώ να κάνω κάτι για Εσάς Κύριε Νίκο;» του είπα και ήταν η πρώτη φορά που με άγγιξε. Με χάιδεψε.
«Δεν έχω ακουμπήσει ξανά ερωτικά άνδρα» μου είπε κι εγώ δεν το ένιωσα ερωτικά, αλλά σαν χρήση. Όμως τον ένιωθα, τον καταλάβαινα.
«Είναι επιλογή μου να υπακούω τον αδερφό Σας και μου αρέσει που μου επιτρέπει να Σας υπηρετώ Κύριε Νίκο» προσπάθησα να τον κάνω να αισθανθεί άνετα.
Χαμογέλασε.
«Μου είπε ο Μιχάλης ότι μπορώ να σε χρησιμοποιώ, αλλά..» σώπασα. Περίμενα.
«Μου είπε και ότι πρόκειται να σε μαστιγώσει, τι έκανες; ακούγεται θυμωμένος»
Έβαλα τα κλάματα.
«Μίλησα χωρίς την άδεια του Κύριε Νίκο» του είπα και δεν γέλασε, δεν του φάνηκε αστείο.
«Από όσο ξέρω τον αδερφό μου το να μη κάνεις ότι λέει θα πρέπει να του είναι πολύ δύσκολο» συνέχισα να κλαίω.
«Δέρνει πολύ δυνατά;»
«Αφάνταστα δυνατά, θα με τσακίσει»
«Ξέχασες κάτι;» μου είπε πολύ αυστηρά.
«Συγγνώμη Κύριε Νίκο»
Κάθισε στη καρέκλα. Πήγα να συνεχίσω το μαγείρεμα.
«Βάλε το φαί στο φούρνο κι έλα να μου γλείψεις τις πατούσες»
«Μάλιστα Κύριε Νίκο»

 

Έβαλα το φαί στο φούρνο. Αισθανόμουν τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. Τα μάγουλα μου ήταν νωπά από το κλάμα. Η ζώνη αγνότητας με έσφιγγε. Σταματώντας μου κάθε ερεθισμό. Γονάτισα και σύρθηκα μέχρι το σημείο που ήταν εκείνος. Έβγαλα αργά τις λαστιχένιες του παντόφλες. Ήταν σφιγμένες οι πατούσες του. Αντιδρούσε τραβηχτηκά στο άγγιγμα μου. Φίλησα τα πόδια του, τον λάτρευα εκείνη τη στιγμή, άρχισα να κάνω μασάζ στη καμάρα του πέλματος του. περιποιημένα δάκτυλα. Τα έγλειψα ένα ένα πριν τα ρουφήξω με το στόμα μου. Άκουσα ένα βογγητό ευχαρίστησης. Φορούσε μια βερμούδα, ξεκούμπωσε τη ζώνη. Είχε καυλώσει πολύ, είχε χαλαρώσει αρκετά ώστε να βγάλει τις ενοχές από πάνω του. Συνέχισα να δείχνω το ίδιο πάθος με πριν μέχρι που ένιωσα το αριστερό του χέρι να τραβάει το κεφάλι μου από τα μαλλιά και να με οδηγεί ανάμεσα στα πόδια του. Το πήρα μέσα στο στόμα μου. Με απαλές κινήσεις άρχισα να τον γλείφω, το ένιωσα να μεγαλώνει μέσα μου με έπνιγε, οι ανάσες μου το σκέπαζαν. Έδινε ρυθμό, αλλά όχι γρήγορο, αργό. Απαλό. Μέχρι που σηκώθηκε όρθιος και αυτή τη φορά το έσπρωξε βαθειά μέσα μου, με έπνιξε, δεν αντέδρασα. Δεν έβαλα αντίσταση. Το δεχόμουν, όπως είχα εκπαιδευτεί να το κάνω. Σαν φουσκωτή κούκλα που τρομπάρει αδιάκοπα τον χρήστη της και καταπίνει ότι της δώσει. Η αυτοεκτίμηση μου στα τάρταρα, όπως έπρεπε. Εκπαιδευόμουν κάθε μέρα για να είμαι ακριβώς αυτό, αντικείμενο προς χρήση. Αλλά όταν έκανα λάθη, οι τιμωρίες θα ήταν χωρίς έλεος, όπως κάθε φορά.

Έχυσε μέσα στο στόμα μου, βαθειά μέσα μου και κατάπια τα πάντα χωρίς αντίδραση. Του έκανε τεράστια εντύπωση αυτό.
«Το καλύτερο τσιμπούκι που μου έχουν κάνει» είπε και με κοίταξε τόσο πολύ υποτιμητικά εκείνη την ώρα. Έσκυψα το κεφάλι, ακούμπησα το μέτωπο μου στο πάτωμα.
«Ευχαριστώ Κύριε Νίκο» του απάντησα. Σήκωσε τη βερμούδα του.
«Δεν έχεις ίχνος αξιοπρέπειας εσύ, ένα πουτανάκι είσαι. Ξέρω πουτάνες που θα ντρέπονταν αν σε έβλεπαν.» Μέχρι τότε αυτά δεν με επηρέαζαν. Τα έπαιρνα ως τρόπους έκφρασης των σέσσιον, σαν παιχνίδι. Ο Κύριος Μιχάλης δεν μιλούσε έτσι. Ο Κύριος Γκρεγκ και ο Κύριος Βλαντ το έκαναν μερικές φορές, αλλά πάνω στο πάθος. Όμως Εκείνος ήταν διαφορετικός. Τα εννοούσαι όλα όσα μου έλεγε και κυρίως έτσι με έβλεπε. Ένας άνθρωπος που αισθάνονταν έντονα την ανάγκη να με ταπεινώσει, αλλά και να μου πει τι ακριβώς είμαι σχεδόν εκτός πλαισίου BDSM και αυτό εκείνη την ώρα με λύγισε. Έβαλα τα κλάματα, με τη κατάντια μου, με το πόσος λίγος ήμουν.

Δεν είχα καταλάβει καν ότι είχε βγάλει τη ζώνη από τη βερμούδα του. Την είχε τυλίξει στο χέρι του και με χτυπούσε με δύναμη. Άτσαλα, αλλά πολύ δυνατά. Σύντομα έβγαζα κραυγές πόνου από τα χείλη μου. Με χτυπούσε μόνο στο κώλο. Η ζώνη πάντα πονάει. Σταμάτησε. Του πέρασα τη ζώνη στη βερμούδα του.

«Σε λυπόμουν μέχρι πριν, αλλά τώρα..» μου είπε και με έφτυσε στα μούτρα. Με άφησε στη κουζίνα. Τους άκουσα να γελάνε. Δεν καταλάβαινα τότε τι είχα κάνει λάθος. Γιατί μου είπε όσα μου είπε. Δεν είχα καταλάβει ακόμη ότι το έκανε γιατί μπορούσε. Γιατί του είχε δοθεί η δύναμη να το κάνει. Δεν ήξερα ακόμα τι σημαίνει σκλάβος, τι σημαίνει αντικείμενο χωρίς δικαιώματα. Όλα αυτά που παρακαλούσα να γίνω, μου ήταν τότε τόσο δύσκολα. Αλλά δεν έφευγα. Όχι από φόβο, αλλά γιατί κάθε φορά που έκανα να φύγω, η φύση μου με τραβούσε προς τα κάτω. Να γονατίσω, να δοθώ, να υπηρετήσω.

Τους σέρβιρα φαγητό και σόδα. Δεν θα έπιναν, ήθελαν να είναι νηφάλιοι. Εμένα μου επιτράπηκε μόνο λίγο ψωμί και νερό. Μάζεψα το τραπέζι, έπλυνα τα πιάτα. Κάθονταν στο σαλόνι, συζητούσαν. Μου έδωσε άδεια ο Αφέντης να πάω στο μπάνιο, να πλυθώ και να κάνω την ανάγκη μου. Επέστρεψα σε είκοσι λεπτά ακριβώς όπως μου είχε πει. Πεντακάθαρος. Φοβισμένος.

«Θες κάτι να πεις σκλάβε;»
«Θέλω να μαστιγωθώ Κύριε» του απάντησα και ήξερε πολύ καλά πως το φοβόμουν τόσο πολύ. Όχι απλά δεν το ήθελα, αλλά το έλεγα μόνο και μόνο γιατί υπάρχω για να τον ικανοποιώ.
«Πολύ καλά. Αν κι έλεγα να στη χαρίσω. Αλλά αφού είναι κάτι που θέλεις τόσο πολύ, δεν θα σου χαλάσω το χατήρι»
«Μπορώ να τον μαστιγώσω κι εγώ;» ρώτησε ο αδερφός του. Ο Αφέντης με κοίταξε, σαν να περίμενε να του δώσω την άδεια μου. Χαμογέλασε.
«Φυσικά και θα τον μαστιγώσουμε παρέα αδερφέ μου. Άλλωστε σήμερα θα μάθει τι πάει να πει πόνος» τα μάτια μου γέμισαν πάλι με δάκρυα.