Διαχείριση Ντροπής

Ας ξεκινήσω το νήμα με μία διαπίστωση:
Ολοι οι υ (γυναίκες και άνδρες) έχουν νοιώσει ντροπή κάποια στιγμή για πράγματα τα οποιά έκαναν ή έδωσαν δικαίωμα σε Κ να τους κάνουν και τα εκτέλεσαν και αποδέχθηκαν μέσα σε ένα κλίμα μεγάλου ερεθισμού που ανέστειλε για κάποιο διάστημα τις οποιες αναστολές τους. Και όταν συνήλθαν από αυτόν τον ερεθισμό και επέστρεψαν ας το πούμε στον "πραγματικό κόσμο" αισθάνθηκαν απόλυτη ντροπή.Ντροπή που τους πίεσε ψυχολογικά απομακρύνθηκαν από τον/την Κ, σταμάτησαν μία σχέση ή και γενικά την ενασχόληση με το bdsm

Ας συνεχίσω με μία επεξήγηση της λέξης ντροπής καθώς είναι από τις ελληνικές λέξεις με πολύ ευρεία σημασία:
Δεν ενννοώ τη συστολή (ντροπαλότητα) σε καμία περίπτωση, Δεν μιλώ για την περηφάνια επίσης σε καμία περίπτωση. Εννοώ το αίσθημα της απόρριψης από τον κώδικα επικοινωνίας ηθικής και επιβίωσης της προσωπικότητας κάθε ατόμου μίας πράξης του ή και μίας απραξίας(μη αντίδρασης κυρίως και παθητικής αποδοχής). Της σύγκρουσης που δημιουργείται ανάμεσα σε αυτόν τον κώδικα και σε μία πράξη. Μην σχολιάσετε αν αυτός ο κώδικας θα έπρεπε να υπάρχει και μην αναφερθείτε σε έμπειρους-ες slave που το έχουν ξεπεράσει μετά από βαθιά εκπαιδευση και οι οποίες είναι - για μένα - περιπτώσεις που αποτελούν την σπάνια εξάιρεση.

Και τελειώνω με το ερώτημα - ζουμί του θέματος:
Η εκπαίδευση ενός- μίας υ να δέχεται επιθυμίες του/της Κ σαφώς και περιλαμβάνει πράγματα τα οποία ο/η υ δεν δέχεται ευχαριστα και αυτό άλλωστε είναι και το ερεθιστικό......για μας.(!!) Και βέβαια σε ένα θεωρητικά τέλειο κόσμο της απόλυτα σωστής εκπαίδευσης όλα μπορεί να πάνε κάλά τα όρια του/της υ να σπάνε ομαλά και σταδιακά χωρίς "ψυχολογικές" απώλειες. Επειδή όμως αυτή η εκπάιδευση δεν υπάρχει στον πραγματικό κόσμο και τόσο οι Κ όσο και οι υ ως άνθρωποι είναι ατελής (ή για να το πω διαφορετικά υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους !) ο/η υ αισθάνεται κάποια στιγμή κάποια ντροπή που του βαραίνει τα πόδια, αυτό που εν μέρει αποτελεί το "ψυχολογικό σπάσιμο". Οπως το σωματικό σπάσιμο μόνο που εδώ μιλάμε για πληγές που επουλώνονται πολύ δύσκολα. Ενας εξευτελισμός που δεν άντεξε με απλά λόγια ο/η υ. Η ικανοποίηση ενός φετίχ του Κ που αποδείχθηκε οτι ο υ δεν ήθελε πραγματικά να κάνει (κάποια λαγνοια για παράδειγμα) και για την οποία αισθάνθηκε απόλυτη αηδία εκ των υστέρων.

Πως μπορεί ο/η υ να διαχειρστεί αυτήν την ντροπή κατά τη γνώμη σας? Πρέπει να παραμείνει σε μία τέτοια σχέση που τον έκανε να αισθασνθέι έτσι και να πιέσει τον εαυτό του να το αποδεχθεί αποδεικνύοντας στον εαυτό του την υποτακτική φύση και στον/ στην Κ την αφορίωσή του? Υπάρχει όριο σε κάτι τέτοιο? Ο/η Κ μπορεί ή και οφείλει να έχει συμμετοχή στη διαχείρηση αυτής της ντροπής ή είναι προσωπικό πρόβλημα του/της υ?
Αν έχετε παραδείγματα τέτοιων καταστάσεων πέρα της γενικότερης άποψης σας θα χαρώ πολύ να τα ακούσω!!

 

Απάντηση: ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΝΤΡΟΠΗΣ

Και μόνη η ύπαρξη εκ των υστέρων ντροπής και συντριβής και ειλικρινούς μετάνοιας για κάτι που κάποιος/α φχαριστήθηκε όταν το έκανε καταδεικνύει πως τα βίτσια δεν είναι παλλαϊκό προνόμιο.
Η λύση είναι απλή: Διάλογος με τον εαυτό. "Μου άρεσε όταν το έκανα;" Μου άρεσε!" "Θα ζω για πάντα;" "Όχι!" "Ε, τότε τέλεια! Μπράβο μου που το έκανα!" "Θα το ξανακάνω;" "Ναι, αν μου αρέσει(*) να το ξανακάνω."

(*) Μου αρέσει = μου αρέσει να το κάνω ακόμα κι αν "δεν μου αρέσει" και μου επιβάλλεται από το κ μου κι εγώ είμαι σε φάση "τραβάτε με κι ας κλαίω".

Σχετικά σοφά ρητά:

• If you can't take the heat, stay out of the kitchen.
• Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους.
• Δεν γίνεται να έχουμε και την πίτα ολόκληρη (καύλα τη στιγμή της ανωμαλίας) και τον σκύλο χορτάτο (αυτοβαυκαλισμός ελληνοχριστιανικής άμα τε και βαλκανικής ηθικής ανωτερότητος έναντι των χυδαίων και αμαρτωλών ανωμάλων).

 

Απάντηση: ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΝΤΡΟΠΗΣ

Συνφωνώ 100% με αυτό που λες και σε καμία περίπτωση δεν εννοούσα τέτοιου είδους ντροπές και τέτοιου είδους ανθρώπους. Αλλωστε η ηθικοπλαστική ντροπή δεν είναι ποτε πραγματική αλλά επίπλαστη΄και κοινωνικά προσποιητή. Εγώ μίλησα για τη βαθιά πραγματική ντροπή - τη σύγκρουση με τον ευατό σου.

 

Απάντηση: ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΝΤΡΟΠΗΣ

Σωστός και καταλαβαίνω τι εννοείς. Αλλά στην πράξη, μήπως η σύγκρουση με τον εαυτό μας είναι στην ουσία σύγκρουση με αξίες, αρχές κλπ που διδαχθήκαμε είτε αυτούσιες είτε στο πλαίσιο ενός γενικότερου συστήματος; ΔΗλαδή το ένα κομμάτι του εαυτού μας ("καυλώνω"=πραγματικότητα) συγκρούεται με ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μας ("δεν το θεωρώ σωστό"=αντίκειται στον προσωπικό μου κώδικα ηθικής που προέρχεται από εξωτερικά ερεθίσματα).
Για να δώσω ένα ΠΟΛΥ ακραίο παράδειγμα, ακόμα και για τα δεδομένα του μέσου χρήστη του φόρουμ:
Αν εμένα μου τύχει μέσα στην ένταση της ερωτικής επαφής με μια πολύ αγαπημένη να πασαλειφτούμε με τα σκατά μας, ενδέχεται στη συνέχεια, όχι μόνο τύψεις να νιώθω, αλλά και να κοντέψω να ΦΡΙΚΑΡΩ.
(Π.χ. τώρα αδυνατώ να συνδυάσω τα κόπρανα με κάτι ερωτικό. Αλλά κάποτε το ίδιο ένιωθα και για το κωλοδάχτυλο και τώρα μια χαρά τρώω τα στραπόν άνευ της παραμικρής τύψεως. Οπότε ποτέ μη λες ποτέ, όταν εμπλέκεται έρως στην κατάσταση.)
Εφόσον όμως όταν θα το έκανα, θα το ήθελα (αλλιώς δεν θα το έκανα), όταν στη συνέχεια θα μου έρχεται η αίσθηση ότι θα φρικάρω, θα φέρνω στο νου μου την αίσθηση της απόλαυσης που αντλούσα τη στιγμή που το έκανα και θα κοντράρω τη φρίκη. Ε, και με τον καιρό θα περάσει η φρίκη από μόνη της, όταν διαπιστώσω ότι τελικά η φρίκη ήταν ένα φάντασμα.

 

Απάντηση: Διαχείριση Ντροπής

Μιλάμε για ντροπή καθαρά ή μπερδεύεται με φόβο για το τί σημαίνουν όλα αυτά και που θα οδηγήσουν;

 

Απάντηση: Διαχείριση Ντροπής

η ντροπή, όσο και να προσπαθούμε να αναλύσουμε την αίσθηση που μας δημιουργεί εσωτερικά, ποτέ δεν θα μπορέσει να αποκοπεί από τον ουσιαστικό αντίκτυπο της, δηλαδή το κοινό, δηλαδή τον κόσμο που θα «κρίνει», και μέσα σε αυτό το κοινό αναπόφευκτα έχουμε βάλει και τον εαυτό μας. Τη στιγμή που κάνουμε το οτιδήποτε μας προκαλεί ντροπή, σημαίνει πως εκτιθέμεθα στον εαυτό μας, βάση της ηθικής που επικρατεί γύρω μας και που επηρεάζει τις πράξεις μας. Αυτό όμως ίσως καλύτερα θα έπρεπε να μεταφραστεί σαν διαπίστωση. Διαπίστωση του ότι ξεπεράσαμε τον εαυτό μας και όχι ότι τον θίξαμε στα μάτια μας και στα μάτια τρίτων, αν όντως με το πέρας μιας τέτοιας κίνησης «πήραμε» κάτι και τι καλύτερο από την ικανοποίηση, έστω και εάν δε θέλουμε να το παρεδεχτούμε.
Στα πλαίσια μίας σχέσης κυριαρχίας-υποταγής, θεωρώ ότι η κάθε πράξη αποφέρει ικανοποίηση και στις 2 πλευρές, αλλά σίγουρα με διαφορετικό τρόπο. Το να δίνεις και να παίρνεις είναι εξάλλου έννοιες απαραίτητες σε κάθε είδους σχέση. Λέξη κλειδί όμως τόσο για τον υ όσο και για τον κ είναι η εμπιστοσύνη. Το να ξέρεις ότι κάθε επιθυμία σου θα είναι αποδεκτή και μη παρεξηγήσιμη για τον υ σου και κάθε εντολή από τον κυρίαρχό σου θα είναι φιλτραρισμένη ώστε να λειτουργήσει αυτό που έχετε και να πάει όσο πιο μακριά γίνεται. Επομένως όταν υπάρχει εμπιστοσύνη, δε πιστεύω ότι τίθεται ντροπής. Ικανοποιείς τον κύριό σου και μαζί με αυτό κερδίζεις κάτι παραπάνω για εσένα και την επικοινωνία σας.

p.s.: ωραίο θέμα  

 

Απάντηση: Διαχείριση Ντροπής

Φαντάζομαι ότι ο undertraining εννοεί καταστάσεις όπως πχ το whoring και δεν σχετίζεται απαραίτητα με την καύλα της στιγμής αλλά με το μετά.

Πχ "οκ, έκανα whoring γιατί το γούσταρε ο αφέντης μου (και μπορεί να το απόλαυσα κιόλας) αλλά μετά συνειδητοποιώ με φρίκη ότι -έστω και για όσο διάρκεσε- ήμουν πουτάνα με την ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΗ έννοια του όρου. Γκντούπ!!!"

 

Απάντηση: Διαχείριση Ντροπής

Μήπως λοιπόν να μας εξηγούσε ο undertraining τι ακριβώς εννοεί?

Μέχρι τότε απλά μερικές σκόρπιες σκέψεις.

Η ντροπή είναι ένα θέμα που έχω την υποψία πως ίσως επηρεάζει άντρες υ κάπως διαφορετικά από γυναίκες υ.

Είναι πάντως ντροπές που χρειάζεται να ξεπερνώ κάθε φορά εκ νέου.
Δηλαδή για κάποια πράγματα δεν σταμάτησα να ντρέπομαι - ή να φοβάμαι -άσχετα εντελώς δε από την εμπιστοσύνη προς Τον Κύριο μου, αλλά παρόλα αυτά τα κάνω και το ξεπέρασμα του ορίου είναι επί μέρους αυτό που προσθέτει στην διέγερση, εγκεφαλική και φυσική.
Αυτό δηλαδή που όμορφα έθεσε η BitterSweat ως "ξεπέρασμα εαυτού".

 

Απάντηση: Διαχείριση Ντροπής

Σε μια παλαιότερη ιστορία με κάποιο Dom, μετά την πρώτη γνωριμία μου ζητήθηκε να τηρούνται ορισμένες απλές διαδικασίες. Ανάμεσα σε αυτές ήταν να του φιλάω το χέρι στην αρχή και στο τέλος κάθε συνάντησης.

Όντως, το τήρησα για τις λίγες φορές που βρεθήκαμε και ίσως σε κάποιο βαθμό ένοιωσα οτι ως υπο ήταν μέρος του συνόλου των πραγμάτων που θα βίωνα χωρίς απαραίτητα να μου αρέσουν.

Ωστόσο, βλέποντάς το εκ των υστέρων, μου δημιουργούνται συναισθήματα πολύ αντιφατικά (αναμεταξύ τους και κάποιο είδος ντροπής) και μια μικρή απέχθεια προς την ίδια την εικόνα όταν τη φαντάζομαι. Θα χαρακτήριζα την αίσθηση σαν αμηχανία προς τον ίδιο μου τον εαυτό καθώς και επιπληκτική διάθεση διότι συναίνεσα σε μια τόσο ευτελή πράξη απογυμνώνοντάς με από κάθε σεβασμό.

Όσο για την αντιμετώπιση, δε νοιώθω ακριβώς οτι υπάρχει κάτι προς επίλυση, συνυπάρχω με την πράξη, ίσως αποκόμισα και κάποιο μάθημα, οτι τα όριά μου υπάρχουν και οτι δε νοιώθω διατεθειμένη να τα προσπεράσω (ακόμη) προτού τουλάχιστον βεβαιωθώ οτι κάτι τέτοιο με εκφράζει.

 

Απάντηση: Διαχείριση Ντροπής

Ας δούμε τα πράγματα λίγο και από την αντίπερα όχθη. Με φτιάχνει αφάνταστα η ντοπαλότητα (συστολή), όπως ακριβώς την ορίζεις. Είναι εξαιρετικά διεγερτικό....να νώθεις να κάμπτονται οι αντιστάσεις Αποτελεί μια εντονότερη επιβεβαίωση της κυριαρχίας και της επιβολής. Εισπράτεις έτσι την απόλυτη υποταγή της συντρόφου και μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση, ξέροντας ότι δεν ήταν εύκολο γι' αυτήν να συμορφωθεί αλλά το έκανε για σένα.
Η ντροπή που μπορεί να νιώσει όμως κάποιος αργότερα, όταν θα είναι μόνος και θα κάνει την αυτοκριτική του, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Εκείνη η ντροπή είναι καταστροφική για τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά του. Αργά η γρήγορα θα δημιουργήσει μεγάλες ενοχές και θα θέσει υπό αμφισβήτηση την σχέση. Και η ντροπή αυτή, μπορεί να υπάρξει και από την πλευρά του Master, ο οποίος κάνοντας την αυτοκριτική του, μετανιώνει για ενέργειές του, που νιώθει πως τον μειώνουν στα μάτια της σκλάβας του και άν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα τις αναιρούσε. Δεν ντρέπομαι να πώ, πως έχω ευχηθεί κάποιες φορές, να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω. 

 

Απάντηση: Διαχείριση Ντροπής

Τόσο ωραίο νήμα. Μπράβο παιδιά.

 

Απάντηση: Διαχείριση Ντροπής

Σε μια πραγματικη σχεση M/s δεν νομιζω οτι χωραει τετοιος προβληματισμος επι της ουσιας,για ευνοητους λογους, αφου μετα την εκπαιδευση ισχυει οτι πει ο ''Θεος''.
Σε D/s σιγουρα ειναι διαφορετικα,αν ο Κ εχει την ικανοτητα,την εμπειρια και την πειθω, απεναντι στη υ, οτι ειναι κατι που πρεπει να αποδεχθει εξηγωντας τους λογους, εχει καλως. Ειδαλλως μου φαινεται υπερβολη να απαιτειται με το σκεπτικο πρεπει να το κανεις γιατι ετσι αποδεικνυεις την αφοσιωση σου,ειδικα δε,οταν βλεπει οτι αυτο που ζητα ειναι περα των οριων του υ.