Δωμάτιο μ' ένα κερί

…νερό που με τα βλέφαρα κλεισμένα

όλη τη νύχτα μαντικό αναβλύζει,

μια ομόφωνη ροή κύμα το κύμα

ώσπου να κρύψει η τρικυμία τα πάντα…*​

Οικείο αυτό το αίσθημα. Επέστρεψες πάλι αίσθησις μη αγαπημένη μα οικεία, δική μου, ζωτική… Άλλη μια μονομαχία, με άλλα όπλα, άλλες γνώσεις, άλλες τακτικές. Αλλά σε ξέρω…οικεία, δική μου, ζωτική…

Σκοτεινό δωμάτιο. Έξω νύχτα καλοκαιρινή. Μέσα σκιές οριακά ορατές, κάτι φώτα αυτοκινούμενου προβάλλουν κάτι στο ταβάνι. Κλαδί πεύκου παραμορφωμένο, τεντώνεται ακόμη περισσότερο και μετά χάνεται. Πάλι σκοτάδι. Ρολόι – τικ τικ τοκ…

Λίγες ώρες πριν είχε προσωπείο θυμού. Μάλλον το απεκδύθηκε για να ξαπλώσει μαζί μου… Επέστρεψες πάλι…

Έτσι ήταν. Έτσι ήταν πάντα. Μια τεράστια φιγούρα ενός θεριού.

Shadow on the wall… Στην πραγματικότητα ένα δωμάτιο με ένα κερί στη μέση κι ένα κουτάβι που τρέχει λαχανιασμένο γύρω γύρω.

«Εκεί είναι η πόρτα, είναι ανοιχτή, μπορείς να βγεις όποτε θέλεις» Είχε πει κάποτε.

Λίγες ώρες, λίγα χρόνια, περισσότερα χρόνια πριν είχε προσωπείο θυμού. Προς ποιον; Το θηρίο στον τοίχο είναι μόνο ένα μικρό κουτάβι που τρέχει λαχανιασμένο γύρω – γύρω.

Γιατί μου το κάνεις αυτό;

Ποιος;

Γιατί πάλι;

Άλλη μια; Πάλι;

Και μετά;

Πότε είναι το μετά;

Άλλη μια;

Πάλι;

Και μετά τι θα γίνει;

Δεν είδες αρκετό μετά;

Ναι αλλά εδώ είμαστε…

Ναι αλλά…

Και μετά τι θα γίνει;

Επέστρεψες πάλι;

Επέστρεψες πάλι…

Γιατί πάλι;

Άλλη μια; Πάλι;

Γιατί μου το κάνεις αυτό;

Ποιος;

…η ώρα σπινθηρίζει, παίρνει σώμα,

είναι ορατός στο σώμα σου ήδη ο κόσμος,

διάφανος μες στη διαφάνειά σου […]…*​

«Εκεί είναι η πόρτα, είναι ανοιχτή, μπορείς να βγεις όποτε θέλεις»… Και αυτό το γνώριμο αίσθημα, το οικείο, όσο προελαύνει να υποχωρώ, χωρίς να οπισθοχωρώ.

Oh, come on, come on, come on, come on! And take it! Κι αυτό το τόσο κατευναστικό… όσο προελαύνει να υποχωρώ, χωρίς να οπισθοχωρώ. Και να πώς βρέθηκα πάλι εδώ…

Και μετά;

Και μετά τι θα γίνει;

…χρόνια φαντάσματα, κύκλιες ημέρες

που σ’ ίδια αυλή οδηγούν, στον ίδιο τοίχο,

καίει η στιγμή, κι είναι μια όψη μόνο

οι όψεις οι διαδοχικές της φλόγας,

ένα όνομα όλα τα ονόματα είναι,

όλα τα πρόσωπα είναι ένα μόνο,

μονάχα μια στιγμή όλοι οι αιώνες,

και πάντα στους αιώνες των αιώνων

θα φράζουν του αύριο την οδό δυο μάτια…*​

*Οκτάβιο Παζ, Ηλιόπετρα (μτφρ. Κώστας Κουτσουρέλης)