Επί της Βασιλίσσης Όλγας

Βασιλικός του κερατά ο παππούς. Όταν η βασιλομήτωρ στα βαφτίσια του πρωτότοκου της οικογενείας, από καθαρή απροσεξία, θα άλειφε με λαδάκι το πουλάκι τού μωρού ούτε η ίδια δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσες ωραίες ιδέες θα ξεκλείδωναν στο μυαλό τού παππού. Ο τελευταίος, με κάποια χρονική καθυστέρηση, θα συνέχιζε το δημογραφικό του έργο με την ίδια γυναίκα, τη γιαγιά μου, φέρνοντας στο αττικό φως τις τρεις λυγερές του κόρες.

Στην τελευταία γέννα, η μητέρα των τεσσάρων αυτών παιδιών, θα άφηνε και την τελευταία της πνοή – υπέρ πατρίδος, όπως ο παππούς θα δικαιολογούσε τα λάθη του γιατρού.

Αλλά το πασαλειμμένο πουλάκι του υιού από βασιλικά δάχτυλα δεν έλεγε να βγει από το μυαλό του σεβάσμιου γέροντα!

Έτσι από νωρίς ξεκίνησε το καθημερινό τελετουργικό ασπασμού των όρχεων του παιδοβούβαλου από τις θυγατέρες. Διότι ο ένας αναπτυσσόταν γοργά και ακανόνιστα ενώ οι αδελφές τους έφεγγαν σαν πασχαλινές λαμπάδες.

Οπότε, κάθε πρωί υπό μορφή καθαριότητας και λίγο πριν το βραδινό ύπνο εν είδει προσευχής, οι αδελφές της μητέρας μου και η ίδια, η πιο μικρή, θα φρόντιζαν και θα απολάμβαναν τα γενετικά όργανα του αδελφού τους. Διότι οι πρώτες ορμές του μικρού εφήβου δεν άργησαν να εκδηλωθούν και να γεμίσουν θαυμασμό και πόθους το πατρικό σπίτι.

Αλλά όλα αυτά πλέον ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Ο ευλογημένος έφηβος σπούδασε γυναικολόγος, οι αδελφές του παντρεύτηκαν και ο παππούς έσβησε από τον καρκίνο. Όμως, το ένοχο μυστικό της οικογένειας δεν ήταν γραφτό να σβήσει!

Οι θυγατέρες είχαν επιμελώς μοιράσει τα πατρογονικά τους καθήκοντα καταστρώνοντας ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα και ένα ειδικό εορταστικό. Αν ήταν η προθυμία που ρόδιζε τα αδύνατα κορμιά των τριών αδελφών, η ζήλια σίγουρα φούσκωνε τα μικρά τους στήθη.

Η μία ζήλευε θανάσιμα την άλλη και πάλευε για την εύνοια του αδελφού, ενώ κατά καιρούς συμμαχούσαν ανά δύο ενάντια στην τρίτη. Στο παρασκήνιο η μάχη ήταν αδυσώπητη, με νυχιές και άφθονα μαλλιοτραβήγματα. Ήταν όλες τους ερωτευμένες! Ουκ ολίγες φορές έχω δει τη μητέρα μου μαύρη στο ξύλο και το κορμί της γεμάτο πληγές. Ευτυχώς ο πατέρας μου μας είχε αφήσει από καιρό.

Το ίδιο και ο μεγάλος αδελφός από καιρό είχε βαρεθεί το χαρέμι του… και είχε αρχίσει να του αρέσουν τα ξινά.

Οι θείες μου ήταν άτεκνες και το μόνο φρέσκο κρέας στην οικογένεια ήμουν εγώ. Όχι τόσο λυγερή όσο βυζαρού και όχι τόσο πρόθυμη!

Για το ζήτημα που έβαζα ήταν από τις λίγες φορές που οι τρεις αδελφές συνεδρίαζαν χωρίς να αρπαχτούν μεταξύ τους. Είχαν δοκιμάσει τα πάντα. Ο θείος μού διαμήνυσε ότι στον οίκο του δεν θα ανεχόταν «ουδεμία δημοκρατική εκτροπή». Φυσικά του ανήκα, ψυχή και σώμα, ήμουν μία ύπαρξη σαν εκείνα τα δύσμοιρα Αγγλάκια που κλωθογυρίζουν γύρω από το βασιλικό τους πεπρωμένο.

Φυσικά και τον αγαπούσα των θείο, τον είχα σαν πατέρα μου και κάτι παραπάνω. Ήταν ένας πρόωρα γερασμένος άνδρας, αλλά με αφράτη επιδερμίδα. Αλλά δεν μπορούσα να συναινέσω, με έλεγαν ατίθαση, ότι είχα πάρει τα χούγια τού μέθυσου που εξαιτίας μιας κβαντικής αυθαιρεσίας – όπως έλεγε ο θείος – είχε γονιμοποιήσει τη μήτρα της μικρής του αδελφής.

Τα νέα ξέσπασαν σαν κεραυνός εν αιθρία! Ο θείος ήταν πολύ άρρωστος – εκεί, ειδικά στο πουλί του. Μαζεύτηκαν στο σπίτι μας οι τρεις αδελφές να δουν τι μέλλει γενέσθαι και βάλθηκαν να χαστουκίζει η μία την άλλη, έτσι, στεγνά, χωρίς πολλές κουβέντες, χωρίς αμυνόμενο χέρι – μόνο επίθεση, μ’ άσβεστο μίσος στα μάτια και τη σκοτεινιασμένο βλέμμα, ξεχύνοντας μία αχόρταγη επιθυμία για αυτοτιμωρία.

Μεσάνυχτα, δύο εβδομάδες μετά τον επισκέφτηκα στο διαμέρισμά του στην Άνω Κυψέλη. Η μητέρα μου καθόταν στο πλάι του και μόλις με είδε σηκώθηκε να κάνει τη φασίνα. Μείναμε μόνοι. Είχε γυρίσει από το νοσοκομείο φανερά καταβεβλημένος. Αρχές καλοκαιριού και μέσα στο μισοσκόταδο ήταν απλώς ξαπλωμένος αλλά έμοιαζε να ακουμπάει σε κάποιο βυζαντινό ανάκλιντρο, τυλιγμένος στα μεταξωτά.

Είμαι η Όλγα, μουρμούρισα και ταυτόχρονα χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο. Απαλά έσκυψα και τον ασπάστηκα ερωτικά.

Λίγο μετά σηκώθηκα και σύρθηκα μέχρι το προσκέφαλό του, ψιθυρίζοντας: «Ο Βασιλιάς είναι νεκρός, ζήτω ο Βασιλιάς!»