Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Επιστολές που ποτέ δεν στείλαμε. Παραμιλητά. Ιστορίες. Σημειώματα. Μονόλογοι. Hμερολόγια...

Συζήτηση στο φόρουμ 'Τέχνη' που ξεκίνησε από το μέλος Tenebra_Silente, στις 6 Δεκεμβρίου 2014.

  1. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    Μέχρι σήμερα όταν άνοιγα κάποιο νήμα...έγραφα παπύρους...Αυτή τη φορά θα γράψω τα απαραίτητα...Η τουλάχιστον θα προσπαθήσω...

    Όπως λέει ο τίτλος...

    Παραμιλητά...σαν κι εκείνα στα οποία αφηνόμαστε κάποια "βράδια"...ίσως στην διάρκεια ενός ταξιδιού η περιμένοντας σε μια στάση...ένα αεροδρόμιο...ένα λιμάνι...σε κάποιο σταθμό τρένου...
    ...στο γραφείο η απλά στον καναπέ του σπιτιού μας...
    Μ' ένα τσιγάρο...ένα καφέ...μια πορτοκαλάδα...με άδεια χέρια...Μόνοι η με παρέα...

    Γράμματα που ποτέ δεν στείλαμε...
    Επιστολές που μείναν λειψές...που έγιναν οστεοθήκη για γύψινες καρδιές, που ίσως και να 'σπασαν νωρίς, μπορεί κι αργά...
    Που περιπλανήθηκαν σε κάποιο διάδρομο του μυαλού, αλλά κουράστηκαν πριν φτάσουν στις άκρες των δακτύλων...
    Ημερολόγια που χάθηκαν στις ώρες τις μικρές...που "βρήκαμε" σε κείνες τις μεγάλες...
    Λόγια που δεν προλάβαμε να πούμε...που μετανιώσαμε και εξορίσαμε στα Τάρταρα της σιωπής, πριν καν αφήσουν τις σάρκινες συμπληγάδες των χειλιών...

    Μονόλογοι για φίλους...αγάπες...στιγμές...μουσικές...όνειρα...βιβλία...
    θάλασσες...ορίζοντες...ψευδαισθήσεις...επιθυμίες...αναμνήσεις...
    Προσωπικές ιστορίες...
    Αλήθειες και μυθολογίες...
    Σκέψεις αδέσποτες σε "ινδιάνικη σειρά"...
    Θραύσματα ζωής...
    Σκλήθρες κάθε είδους...

    Μα λόγια δικά σας...όχι άλλων ( παρά μόνο σαν "πινελιές" του δικού σας "κάδρου")...Σαν "αμπελοφιλοσοφία"...σαν γράμμα...Σαν ημερολόγιο...Σαν σημείωμα...Σαν "σκορποχώρι"...
    Όπως σας αρέσει, όπως σας "έρχεται"...
    Αλλά που ν' αποτελείται τουλάχιστον από δυο/τρεις γραμμές...
    Και τα "σεντόνια" εξυπακούεται ότι επιτρέπονται...
    Όπως και τα βίντεο που τα λόγια σας ίσως και να τα συνόδευαν...Αν κάποια μουσική, κάποια σκηνή θα θέλατε να την καταθέσετε...
    Αλλά τα λόγια σας πρέπει να βρίσκονται πάντα σε πρώτο πλάνο...

    Στο "τραπέζι" σας έχω αφήσει αλκοολούχα και μη...φαγητό για όλα τα γούστα...
    Και οι καρέκλες είναι αναπαυτικές και αρκετές για όλους τους επισκέπτες...

    Όποιος/α θα ήθελε, ν'αφήσει το "στίγμα" του/της, είναι ευπρόσδεκτος/η...
    Για οτιδήποτε θα έκανε τις "χορδές" του/της να πάλλονται...
    Οτιδήποτε εκτός από "σκέτες" BDSM ιστορίες/εμπειρίες...
    Οτιδήποτε εκτός από "σκέτα" ποιήματα η απλές φράσεις...
    Υπάρχουν ήδη πολλά νήματα για δαύτα...
    Ίσως και να υπάρχει και άλλο νήμα παρόμοιο με αυτό...

    Να είστε καλά... 
     
    Last edited: 7 Δεκεμβρίου 2014
  2. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    ...Απλά από συνήθεια...

    Τι κι αν θέλω μπλε βουνά....θάλασσες πράσινες...μακάρι πατημασιές κόκκινες...απρόσιτες...βρώμικες....
    Πέτρες θαμπές σαν την ζωή...των άλλων...εκείνων...των ελάχιστων...με τ'ακονισμένα δόντια...καρδιές γκρίζες που δεν έχουνε ρυθμό....
    που τους προκαλούν τα ταμπούρα έξαψη....που ψάχνουν στα ψυγεία κατεψυγμένες ηδονές...
    Ένα πορτοφόλι ο κύριος μοχλός...ανίκανος να υψώσει...
    Βούρκος με όψη επαύλεως ( αφήνουμε τις βλασφημίες για άλλες στιγμές....ποταπές....εκείνες τις ακόμη λιγότερες...μπορεί και περισσότερες...πολλά μπορεί...)...υπόνομοι από χαμόγελα....
    Τσίρκο δίχως τίγρεις, κλόουν η σχοινοβάτες...αλλά γεμάτο από ακριβές πουτάνες που ξέρουν να δίνουν μόνο κώλο....
    Στο τέλος καταλήγεις ν'αφουγκράζεσαι μονάχα τις χαρακιές στις παλάμες σου...
    Καλά γνωρίζοντας, ότι δεν έχει νόημα κανένα να σε κατανοήσει κανείς άλλος πέρα από σένα...
    Γιατί δικός σου χάρτης οι ρυτίδες....οι ουλές στ' αόρατα σημεία...και απαγγείλεις με το δέρμα, του Καρυωτάκη στίχους, του Montale...
    Γραφικός εσύ για τους υπόλοιπους...για σένα εκείνοι λίγοι...παρά τα ψηλά τους τα καπέλα ( και τον ανύπαρκτο τον ίσκιο )...τις πλουμιστές γραβάτες ( που να ξεραν ότι θα γίνουν μια μέρα η θηλιά τους )....

    Τι κι αν θέλω μπλε βουνά....θάλασσες πράσινες....πατημασιές πλέον αποξηραμένες...δίχως ταξίδι μείνανε...και των Κυθήρων τα περβάζια θαρρώ κι όλο μακραίνουν...
    Σαν ηχώ από κέρματα καθώς γλιστρούν από κοραλλένια ράμφη στο κρεβάτι...σιωπηλά...ματωμένα...όπως του τελευταίου πάθους η σαγήνη...
    Και συνεχίζεις να επιστρέφεις...απλά από συνήθεια...Φορώντας τα κουρέλια, εκείνων που σου μοιάζουνε...ίσως και κάποια αλήθεια....

     
  3. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    Του τρόμου το τρενάκι

    Κοίτα στο τραπέζι...
    Σ ’εκείνο τον φάκελο σου 'βαλα ένα εισιτήριο για του τρόμου το τρενάκι...
    Θα πάμε μετά τα μεσάνυχτα, όταν το λούνα παρκ θα είναι κλειστό για τους πολλούς...
    Θα σου δείξω την κόλαση ενώ φωτίζεται από επιγραφές νέον...Πλάσματα τόσο άσχημα, που υπέροχα φαντάζουν...
    Ακρωτηριασμένες Ερινύες και Μαινάδες ενώ ημίγυμνες χορεύουν μέσα σε καπνούς και τύψεις...
    Τρελοί να προφέρουν φράσεις δίχως εμφανή λογικό σύνδεσμο...
    Γελωτοποιούς που ν’ αυτοσχεδιάζουν κωμικά μονόπρακτα, κλαίγοντας με λυγμούς...
    Και αγίους που στα ζάρια παίζουν τα φωτοστέφανα τους...

    ...Άνοιξε τις πόρτες διάπλατα...

    Εδώ οι γέροι πεθαίνουν στο στήθος το μητρικό προσκολλημένοι...
    Και οι ζωγράφοι χρησιμοποιούν πινέλα, για να σοβατίσουν πίνακες που είχαν με κόπο ετοιμάσει...
    Θα σε κάνω ν' αισθανθείς τις πεταλούδες στο στομάχι, μπορεί τα τρωκτικά...
    Τη μέθη που δίνει ένα χέρι ξεδιάντροπο, καθώς ανάμεσα στα μπούτια σου γλιστρά...
    Σ’ ένα μέρος που σφύζει από εξατμισμένα πρόσωπα…

    Κάποιος ζει για να εξιστορεί μονάχα και κάποιος άλλος τις ιστορίες του τις ζει...
    Μην ανησυχείς, θα είμαι εγώ το προστατευτικό σου δίχτυ...
    Το διάφραγμα μεταξύ μακαριότητας και χάους...
    Η πρώτη φορά στο τρενάκι προξενεί ταραχή και φέρνει ιλίγγους...
    Αλλά δεν γίνεται να κρυφοκοιτάζεις αιωνίως...
    Η βδελυρή λίμνη μπορεί ν’ αποφευχθεί η να εξερευνηθεί μέχρι τα σπλάχνα της δυσωδίας της...
    Πάνω στο νερό, δεν γίνεται να τρέξεις...
    Το αίνιγμα θα είχε διάφορες ερμηνείες...
    Μια είναι ξαπλωμένη στο ασημί κρανίο...
    Στην φωλιά που κατασκεύασαν με αναστεναγμούς λαθραίους...
    Έξω από τους νόμους και τους δισταγμούς, παρατηρώντας τα δόντια καθώς σπάνε...

    Πάρε μαζί σου ένα ζευγάρι σκούρα γυαλιά και ένα σάλι για να καλύψεις τον λαιμό σου...
    Όταν βγούμε από το χυδαίο οίκημα, θα είσαι πιο χλωμή κι απ’ το φρεσκαλεσμένο αλεύρι...
    Κανείς δεν πρέπει να καταλάβει, ότι θέλησες την αρτηρία να προσφέρεις...
    Μην καθρεφτιστείς στο βλέμμα σου η ψηλαφίσεις τα σημάδια στο κορμί...
    Δεν θ' ανακαλύψεις κάτι καινούριο...
    Όλα είναι φυλαγμένα με ζήλο πίσω απ' τις ίριδες και κάτω από το δέρμα...
    Επάνω τίποτε δεν είναι λαξευμένο...

    Κάποια πράγματα για να τα κατανοήσεις, πρέπει να τα γευθείς...

    Επιθυμείς ν’ αποδράσεις απ’ το κλουβί, που κατάσαρκα σου ράψαν?
    Είμαι ο διεστραμμένος της εμπιστοσύνης σου ο μόδιστρος...
    Τι χρώμα θα είχε ο ουρανός στην Κορνουάλη?
    Τον φάκελο σκίσε κι ακολούθα με...

     
    Last edited: 8 Δεκεμβρίου 2014
  4. Marlen Daudaux

    Marlen Daudaux circle.breath.line

    (ακατέργαστο, ανόθευτο, απροσπέλαστο.. μα το διάβασα μετά από καιρό, με άγγιξε και μου υπενθύμισε λίγο τη σκληρότητά μου.. και θα ήθελα να το μοιραστώ..)

    [άτιτλο]

    Κι εγώ εδώ
    να πέφτω στο πηγάδι σιωπηλή
    τον πόνο πνίγοντας σα φίδι στο λαιμό μου.
    Κι αυτό παλεύοντας να βγει
    απ'το δικό μου βόα,
    τη μάχη μου να δίνω
    ως ύστατη τιμή στα δάκρυά μου.
    Και προσευχή να κάνω
    σ' άγνωστη προσφώνηση κλητική
    ζητώντας μια ανάσα δώρο να σου δίνει
    κάθε μέρα.

    Και πόνο άλλοτε ποτέ μη νιώσεις,
    Μάνα.
    Κι ό,τι βάσανο κυλάει για να σε πνίξει
    εμέ να πιάνει απ' τα μαλλιά
    και την ψυχή να βγάζει.
    Και μια ανάσα ακόμη ιδική σου,
    Μανούλα μου,
    ν' ακούω.

    Λίγη ζωή να μου χαρίζει ο αχνός σου.
    Τα δουλεμένα χέρια σου να σφίγγουν
    τα δικά μου τα χλωρά.
    Προσεύχομαι σ' άγνωστο θεό πόνος ξανά να μη σε βρει.
    Κι όποιο κακό κι αν έρθει
    εμέ θε' πρώτα να σκοτώσει.

    Φόβος και καταδίκη κουλούρα στο λαιμό μου
    Σαν η ιδέα η μαύρη έρχεται που και που
    Φοβάμαι μακρυά σου τα πάντα όταν κάνω
    Ακόμη κι όταν βάζω λίγο νερό να πιω
    Και ίσως καμιά φορά να σε μισώ
    που πνίγομαι ακόμη
    Μα μακρυά σου αρρωσταίνω, μία στιγμή όταν ζω.

    M.D.
     
  5. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    Το δώρο της Ειμαρμένης


    Μες τη νύχτα καταφτάνεις. Απομακρύνομαι, μα εσύ δεν με ψάχνεις.
    Το τέλος των φόβων του παρελθόντος, η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις.
    Κανένα δάκρυ, καμία οργή. Έμαθα ν’ αποδέχομαι ότι δεν μπορεί ν’ αλλάξει.


    Μοίρα, μια λέξη χρησιμοποιημένη πολλές φορές για να δικαιολογήσουμε καταστάσεις χωρίς εμφανές νόημα.
    Συμπτώσεις που διαδέχονται σε ιδιαίτερες στιγμές. Άτομα που εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται όταν δεν θα έπρεπε.
    Οιωνοί που εκταφιάζουν πτώματα που το λιγότερο, θα έπρεπε να μείνουν στη λήθη.


    Σου οφείλω πολλά περισσότερα απ’ όσα φαντάζεσαι.
    Μου απέδειξες ότι γνωρίζω πώς να είμαι δυνατή και γαλήνια, ότι το φως δεν πρέπει να το ψάξω σε κανέν’ άλλο μέρος αν όχι στην παράνοια και στο πάθος μου.
    Δεν θ’ αποπειραθώ με κανένα τρόπο να ξοφλήσω το χρέος μου. Στο δούνε δεν αντιστοιχεί το λαβείν. Καμία αναγκαιότητα να κλείσω στα ίσια.
    Δεν θα δεις πράξεις αποζημίωσης γιατί ανάμεσα μας δεν υπάρχουν. Είναι μια κοινή θέληση που μας κάνει όμοιους.

    Τελευταία μου τυχαίνουν αρκετά πράγματα, θα έλεγα περίεργα. Αλλά θυμάμαι τις αισθήσεις.
    Εκείνες που κουρνιάζουν μονάχα μέσα μου. Και που με προειδοποιούσαν από πάντα, ότι το ταξίδι θα ήταν μακρύ και γεμάτο παγίδες.
    Μα στο τέλος θα μ’ έκανε να προσαράξω σ’ ένα λιμάνι, που απεχθάνομαι με όλη την καρδιά μου.
    Δεν πιστεύω στην Ειμαρμένη. Ένα σχέδιο υπερφυσικό που όλα τα περικλείει, δεν τ' ασπάζομαι.
    Ίσως και είναι το κομμάτι που λείπει, η το παράδοξο δίδυμο που κάνει αισθητή την παρουσία του.
    Και είναι το αίμα που βράζει, το κόκκινο ποτάμι μέσα στον μωβ ωκεανό των φλεβών μου που σπάει τις άγκυρες.
    Και αλλάζω πορεία ακατάπαυστα, η τουλάχιστον έτσι αυταπατώμαι ότι πράττω.


    Εκείνο που δίνω σε σένα, στην πραγματικότητα το δωρίζω στον εαυτό μου και δεν χρειάζεται να σου το πω: με γνωρίζεις αρκετά καλά, για να το καταλάβεις από μόνος σου.
    Ξέρεις ότι υπάρχουν λέξεις που η γλώσσα μου δεν πρόφερε.
    Δεν θα καταφύγω σε ηλίθιους αισθηματισμούς, δεν κάνουν για μένα, δεν θα ήμουν εγώ.


    Εσύ μου ρούφηξες την ψυχή, εισχώρησες σε μια μικροσκοπική ρωγμή και μ’ έσυρες στη βία του φωτός της ημέρας.
    Είμαι μπροστά στα μάτια σου, γλιστράω έξω απ' τα χέρια σου, πριν τα δάχτυλα να κλείσουν, σφίγγοντας.

    Μπορείς να με δεις και θα ήταν σαν να δοκίμαζες την γεύση του ίδιου σου του αίματος, οικείο και άγνωστο.


    Θα είναι γραφτό πως πρέπει να ξαναντικρίσω εκείνο το πρόσωπο. Για μένα είναι πλέον εφιάλτης.
    Αλλά τα σημάδια έρχονται αδυσώπητα. Και ο χρόνος δεν καταφέρνει να το καλύψει με την πάχνη του.
    Ίσως και να έχει προαποφασιστεί, που να ήθελα να το αποδεχτώ η όχι.
    Πλησιάζω και απομακρύνομαι από τους υφάλους, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι θα τσακιστώ. Αλλά τουλάχιστον θ' αποχωρήσω με κρότο.
    Το διπλό πρόσωπο της ψυχής εγώ δεν το θρέφω.
    Και αν πρέπει να διαλέξω ένα μονάχα, προτιμώ εκείνο το φρικτό αλλά τρομακτικά θελκτικό της πεινασμένης σήψης.

    Είμαστε διαφορετικοί, αλλά ο σπόρος της τρέλας μου είναι ο ίδιος με κείνο από τον οποίο γεννήθηκε και η δική σου.
    Περιλαμβάνει πράγματα, που δεν θα ήθελες ν’ αντιμετωπίσεις ποτέ και που εγώ δεν θα μεταφράσω ποτέ σε φωνή.
    Γεννηθήκαμε μαζί, αλλά θα πεθάνουμε μακριά…


    ------------------------------------

    * Κείμενο :
    T_S και S. R.
    Προσαρμογή του κειμένου στα ελληνικά : T_S
     
    Last edited: 17 Μαρτίου 2015
  6. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    ...Βαρέθηκα...κουράστηκα...



    Βαρέθηκα εκείνους που προσπαθούν να μου επιβάλουν, αξία που για μένα δεν έχουν...
    Κουράστηκα από τις μεγαλοστομίες, που ξέρω όταν τις ακούω, ότι σ' ένα μέλλον θα φανούν για κείνο που πάντα ήταν...
    Αέρας κοπανιστός...
    Βαρέθηκα εκείνους που δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους...
    Κουράστηκα από τα σάρκινα κουκλάκια που το μόνο που τα ενδιαφέρει, είναι να βγουν νικητές, σε αγώνες δίχως έπαθλο...
    Τ' αφήνω να "κερδίσουν"...

    Βαρέθηκα τους "φίλους" που σε ψάχνουν μόνο όταν σ' έχουν ανάγκη...
    Που αφού αδειάσουν πάνω σου όλα τα σκατά τους...
    Το "Τι κάνεις", "Πως είσαι" ? Είναι πάντα η τελευταία τους φράση, ούτε καν η δεύτερη, η η τρίτη ( Πρώτη δεν το συζητάω, ότι δεν είναι ποτέ )...
    Κουράστηκα από τους παλιούς "έρωτες"...εκείνους από κομφετί και πλαστικό...
    Που δεν θα ήθελαν ποτέ να "χάσουν την παρουσία σου από την ζωή τους"...
    Αλλά όταν πλέον μπορείς να τους την προσφέρεις, γιατί μέσα σου έχει σβήσει πια το παραμικρό ερωτικό ενδιαφέρον...
    Συνεχίζουν ν' ακκίζονται ότι για κείνους "λιώνεις, κλαις και οδύρεσαι"...
    Μην και χορτάσουν τον πεινασμένο τους εγωισμό...
    Καλή τους όρεξη με τ'αποφάγια της σκιάς μου...και με τις ψευδαισθήσεις τους...

    Βαρέθηκα εκείνους που δεν γνωρίζουν τι στον πέοντα θα πει, ένα ελάχιστο αυτοκριτικής...
    Αλλά ξέρουν μονάχα να καρφώνουν στον τοίχο εσένα για τα λάθη σου...
    Κουράστηκα από κείνους που ζορίζονται, επειδή δεν σου έμειναν αξέχαστοι...
    Από κείνους που εύχονται για σένα το "καλύτερο", ενώ μέσα τους τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση με τις δυσκολίες σου...

    Βαρέθηκα τους νάρκισσους που νομίζουν, ότι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω τους...
    Κουράστηκα από τα δίποδα ποντίκια που νομίζουν ότι κρύβοντας την ουρά τους, θα περάσουν γι' άνθρωποι...
    Βαρέθηκα να σκέφτομαι την "ευαισθησία" του οποιουδήποτε άλλου μαλθάκα και να απαιτείται από μένα να καταπίνω την δικιά μου...
    Κουράστηκα από σαθρές καταστάσεις, ψεύτικα φεγγάρια, χαρτονένια βουνά, τσίγκινες υπομονές...

    Βαρέθηκα τους μοιρολάτρες...τους κομπλεξικούς...τους "άσπιλους"...τα "θύματα"...
    Κουράστηκα απ' τους υποκριτές...απ' τους "παντογνώστες"...απ' τους ηλίθιους...απ' τους "θύτες"...

    Ξέρω μονάχα ότι προχθές πήγα για την κλασική νυχτερινή μου βόλτα στο δασάκι...
    Μαζί μου ήταν και ο Marco...Και καθώς περπατούσαμε "φιλοσοφώντας", ακούσαμε φωνές...
    Και βρήκαμε την Ilaria τεντωμένη σ' ένα παγκάκι με τις φλέβες σκισμένες κι ένα γιατρό του "μέρους" να προσπαθεί να την σώσει...

    36 χρονών ρε πούστη μου...Ευτυχώς την σκαπούλαρε...
    Και ξαναείδα για πολλοστή φορά με τα μάτια μου...Τι αξίζει πραγματικά...
    Και ότι αξίζει, βρίσκει τρόπο να επιβιώσει, όσο και να προσπαθούμε να το σκοτώσουμε...
    Ενώ, ότι δεν ήταν σωστό να υπάρχει, "ψοφάει" αργά η γρήγορα, όσο και να προσπαθούμε να το κρατήσουμε ζωντανό...

    Και μου "ψόφησαν" άνθρωποι, "ψόφησε" η δουλειά μου, "ψόφησαν" σχέδια πολλά αυτές τις μέρες...
    Και παραδόξως, μετά από ένα αρχικό μούδιασμα, τώρα αισθάνομαι πια ελαφρύς...
    Γιατί έσερνα στην πλάτη μου "πτώματα"...
    Πορεία πια για άλλους "τόπους"...για άλλα όνειρα...καινούρια...καθαρά...
    Και αν και στα έχω πει ήδη, ήθελα και να στα γράψω αγάπη μου Ε.
    Αγάπη μου σήμερα, τώρα, για να μείνουν...Να θυμάμαι...Και να θυμάσαι...

    Γιατί βαρέθηκα να κρύβω την λιγοστή ευτυχία που κάθε τόσο μου κάνει επίσκεψη...Μην και νιώσουν κάποιοι άσχημα...
    Γιατί κουράστηκα ν' αναζητούν από μένα φανερή δυστυχία...Μην και νιώσουν κάποιοι λιγάκι καλύτερα...

    Και δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο...
    Δεν θέλω, άλλο χρόνο να τον χάσω...
    Για κανέναν και για τίποτε...
    Γιατί η ζωή ούτε κουράζεται, ούτε βαριέται, απλά κυλάει...
    Με η δίχως εμάς...

     
    Last edited: 22 Ιουνίου 2015
  7. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    Σε κάποιες λιγοσύχναστες καυτών χειλιών πλατείες...

    Ίσως το ψέμα να γλιστράει αθόρυβα...κάτω απ' της ομορφιάς τ' ακροδάχτυλα...
    Εκεί που τα λόγια κρυφτούλι παίζουν, σε κάποιες λιγοσύχναστες καυτών χειλιών πλατείες ...
    Ίσως κι εγώ να σου γινα μύθος αστικός...εν' από τα καπρίτσια που ακριβά πληρώθηκαν...
    Χαμένη ευκαιρία στον κήπο του Leopardi....φιλί κλεμμένο σε κάποιο πάρκο στη Bologna...
    Δεν θα γινόμουν ποτέ σύντροφος υπομονετικός... επαγγελματίας "καθωσπρέπει" με την γραβάτα πάντα καλά δεμένη και ατσαλάκωτο σακάκι...
    Θα μείνω το ρεμάλι που ίσως και κάποτε να γνώρισες...στων εμμονών μου να βυθίζομαι τ' αέναο ταξίδι...
    Αλισβερίσι κινητό με τα χαλάσματα...μιας ζωής που τις ενέσεις σιγουριάς αρνείται...
    Που απεχθάνεται τις αποδείξεις και γυαλίζει ακούραστα των συντριβών το ράφι...

    Σίγουρα σου μεινα ξεφτισμένος λεκές στον τοίχο...παραμορφωμένη απ' τα θέλω σου φιγούρα...
    Κάποιος που πολλά κατάλαβε, για να δηλώσει λιγότερα ακόμη...
    Δυστυχώς, αργά ξημέρωσε για σένα και για μένα...
    Κι εκείνες οι σκέψεις που είμαι σίγουρος ότι έκανες - για τ' ολόγραμμα μου -, με σάρκα που δεν ξαναντύθηκαν ή ανάσες...
    Θα καταλήξουν ερωτήματα φυγόδικα σε ώρες νοσταλγίας...
    Που ξεπορτίζουν αναπάντητα, κρυφτούλι για να παίξουν, σε κάποιες λιγοσύχναστες καυτών χειλιών πλατείες...
    Τ' ανεκπλήρωτο δικές του έχει αποδράσεις και τ' εφήμερο σιχαίνεται...
    Οι αλυσίδες, ποθούν τις αλυσίδες για να σπάσουν...

     
    Last edited: 12 Σεπτεμβρίου 2015
  8. margarita_nikolayevna

    margarita_nikolayevna Δ Contributor

  9. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    Να είσαι καλά...Λίγα Blues απόψε...Τρεις αράδες μνήμης...
    Αρκετά τσιγάρα να καίγονται ευλαβικά ψυχές και να μένουν τα φίλτρα μόνο...

    Μην μου δίνεις σημασία, παραμιλώ as always...  

    Υ.Γ.

    To song που έβαλα από πάνω, αξίζει...Είπα να βάλω και τους στίχοι...

    Inside her ( Evi Vine )

    Well you know what it's like, when you feel light-headed
    And the sun is reflecting in her eyes
    And the touch of her skin, feels like summer
    And the warmth that you feel comes as no surprise

    Taking her clothes, feel her tremble, just go with what you feel
    As the world disappears
    You're sinking inside her, inside her

    Well you know that it's like when it all goes quiet,
    And the sun is reflecting in her eyes
    And the touch of her skin, feels like heaven
    And if you asked, would she stay with you a while

    Taking her clothes, feel her tremble; just go with what you feel
    As the world disappears, you're sinking inside her
    Inside her... (inside her)
     
  10. margarita_nikolayevna

    margarita_nikolayevna Δ Contributor

    Eίναι ωραία αυτά τα "παραμιλητά"  
    Πολύ πολύ ωραία  
    Θα μου επιτρέψετε, αφού με πήρε το mood αυτό μαζί του να μοιραστώ μια μικρή "επιστολή" που έλαβα. Δεν είναι never meaning to send, είναι sent, αλλά μου τη θύμισε το summer breeze που έχει αυτή η ανάρτηση...  
    Έλαβα λοιπόν ένα πολύ γλυκό μέιλ πριν από λίγες βδομαδούλες με τη φράση
    ..."Είσαι οι διακοπές Μου"...
    Περιττό να περιγράψω το αίσθημα που με πλημμύρισε...     
     
  11. prodigal sub

    prodigal sub ΠαΝούργα Premium Member

    Ζούμε κάτω απ' τον ίδιο ουρανό και αν αναλογιστεί κανείς το σύμπαν...θα μπορούσε να πει πως ζούμε στην ίδια γειτονιά!
    Δεν είναι τελικά τόσο μακριά, άρα δεν είναι και τόσο απίθανο να σε συναντήσω, ίσως σε μία βόλτα...

    Κι αν σε έβλεπα πως θα ήταν; Πως θα ένιωθα;
    Θα σε έβλεπα να χαμογελάς, το φαντάζεσαι;

    Θα ήταν αμήχανα στην αρχή, αλλά και τόσο οικεία, σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα...
    Όχι, δε θα το συνειδητοποιούσα αμέσως, θα πίστευα πως είναι παιχνίδι του μυαλού, πλάσμα της φαντασίας, κάποιος μου κάνει πλάκα!
    Μάλλον θα προσπαθούσα να σε αγγίξω για να δω αν είσαι αληθινός.
    Σίγουρα θα συνερχόμουν λίγο με ένα τσίμπημα ή ακόμα καλύτερα, ένα χαστούκι...

    Ολοζώντανος μπροστά μου!

    Τη θυμάμαι καλά αυτήν την αίσθηση, αυτήν την έξαψη στη ψυχή καθώς με αγκάλιαζε το φως σου και με βύθιζε στην άβυσσο και δε με ένοιαζε απολύτως τίποτα γιατί ήμουν στα πόδια σου και μόνο αυτό είχε σημασία.
    Μη με ρωτάς πολλά πολλά, απάντηση δε θα πάρεις, δεν έχω ιδέα γιατί και πώς.

    Κάθομαι και σκέφτομαι πόσα θα ήθελα να κάνουμε μαζί, αλλά ξέρεις κάτι; Δε με νοιάζει γιατί τελικά, το μόνο που θα είχε σημασία θα ήταν να είμαι στα πόδια σου και σημασία θα είχε αυτό που θα ήθελες εσύ, αυτό θα ήθελα, αυτό που θα ήθελες.

    Κάποιοι λένε κάτι για το σύμπαν και την βαθιά επιθυμία, δε ξέρω, δε μου έχει τύχει, αλλά αν σε δω θα σου πω.

    Αν σε δω, ίσως να έχει πάλι οξυγόνο, ίσως να βρω πάλι την ανάσα μου από εκεί που είχε σταματήσει όταν με άφηνες στο ταξί και μου έλεγες να προσέχω, κι ύστερα χάθηκες στους δρόμους.

    Θυμάσαι;

    Ίσως σε μια βόλτα στη γειτονιά να μπορέσω να σε δω ξανά να χαμογελάς...
     
  12. SAP

    SAP Premium Member Contributor

    Η φαση εχει ως εξης. Ξυπναω. Κι εισαι απων. Ως συνηθως. Ως παρουσια. Αλλά ουσιαστικα εισαι παρον. Οποτε κι εγω τρεκλιζω αναμεσα στα ο κι ω του ονοματος σου. Οκ. Πλεον ολοι ξερουν. Ετσι δε λες κι εσυ; κι εγω απλως αυτοκαταστρεφομαι.
    Μου λειπεις. Αυτο μονο.