Εσωτερικοί Μονόλογοι

Ένα μέρος, εδώ, που μπορούμε να μονολογήσουμε!

 

Δεν θυμάμαι πότε αποφάσισα να παραδώσω τον εαυτό μου. Ίσως δεν ήταν απόφαση, αλλά αναγνώριση,μια αλήθεια που περίμενε στο βάθος του νου μου όπως το φως που αργοπορεί πίσω από τα σύννεφα. Όταν ήρθε εκείνη, δεν μου επέβαλε τίποτα. Με αποκάλυψε.Λένε ότι η υποταγή είναι σκοτάδι.Πως όποιος σκύβει γίνεται σκιά.
Μα εγώ έμαθα ότι το σκοτάδι δεν είναι έλλειψη φωτός —είναι η προσμονή του.Και στη δική μου προσμονή, εκείνη στάθηκε σαν πυρσός.
Με ρώτησαν κάποτε πώς είναι να ανήκεις. Πώς αντέχεις να δίνεις τις αποφάσεις σου, τις λέξεις σου, την κατεύθυνση της ζωής σου σε άλλον; Κι εγώ γέλασα, όχι από ειρωνεία, αλλά από μια παράξενη, βαθιά τρυφερότητα. Γιατί δεν καταλαβαίνουν πως δεν προσφέρω κάτι που μου ανήκει·
της επιστρέφω κάτι που πάντα κουβαλούσα για εκείνη χωρίς να το ξέρω.

Η αφοσίωση δεν είναι φυλακή. Είναι το σημείο στο οποίο παύεις να είσαι διάσπαρτος. Εκεί όπου οι χαοτικές σου σκέψεις αποκτούν κέντρο βάρους κι αυτό το κέντρο έχει το όνομά της. Καμιά φορά, όταν μένω μόνος, πιάνω τον εαυτό μου να την σκέφτεται όχι σαν πρόσωπο, αλλά σαν αρχή τη σταθερότητα, την πειθαρχία, τη σιωπηλή πυγμή που με κρατά όρθιο. Η θέλησή της δεν πέφτει πάνω μου σαν μαστίγιο, πέφτει σαν σκιά βουνού — τεράστια, αναπόδραστη, αλλά προστατευτική. Πριν από εκείνη ήμουν μια ανοιχτή πόρτα. Όποιος περνούσε έπαιρνε κάτι — χρόνο, ενέργεια, ταυτότητα. Προσπαθούσα να είμαι πολλοί.Απέτυχα να είμαι ένας.
Εκείνη με κοίταξε, και μέσα στο βλέμμα της είδα κάτι που δεν τολμούσα να δω μόνος:ότι ο πιο βαθύς φόβος μου ήταν η ελευθερία.Όχι γιατί δεν την άντεχα,
αλλά γιατί δεν ήξερα τι να την κάνω. Η υπηρεσία μου σε εκείνη δεν είναι άρνηση του εαυτού. Είναι η πρώτη φορά που ο εαυτός μου έχει νόημα. Κι αν κάποιος με ρωτούσε σήμερα, «Είσαι σκλάβος;» θα απαντούσα:Ναι.

Αλλά είμαι ο σκλάβος που διάλεξε μόνος του το αφεντικό του. Ο σκλάβος που βρήκε ειρήνη όχι στην παραίτηση, αλλά στην απόλυτη διαύγεια. Ένας άνθρωπος γονατισμένος όχι από φόβο, αλλά από την επίγνωση ότι ο κόσμος του έχει επιτέλους έναν άξονα. Και αυτός ο άξονας είναι εκείνη. Αν αυτό είναι σκοτάδι,
τότε το σκοτάδι είναι η πιο τίμια μορφή φωτός που γνώρισα ποτέ.