Η Δημοκρατία του Μαζό-Ναξό

Ο Ελεήμον ήταν ιστορικό πρόσωπο, αδελφικός φίλος του Ζάχερ-Μάζοχ, του γνωστού συγγραφέα αλλά και ουτοπιστή σοσιαλιστή. Λέγεται ότι η δυναμική προσωπικότητα του Έλληνα της Πόλης επηρέασε βαθιά τον Αυστριακό διανοούμενο-ανθρωπιστή.

Πολύ πριν τους Ινδούς γιόγκι, τις χίπικες κολεκτίβες, τα κιμπούτς ή ακόμα τη Δημοκρατία του Σαλό, εκεί στις αρχές του Εικοστού αιώνα, ένα αλλοπρόσαλλο τσούρμο αριστοκρατών και πληβείων, αρτιμελών και αναπήρων, έστησαν σωρούς τα κορμιά τους στο φοινικόδασος της Νάξου, μόνο κα μόνο να ζήσουν την τρέλα τους, να χαρούν τη ζωή και να πειραματιστούν πάνω σε έναν καλύτερο κόσμο.

Με τα αναγνώσματα του Μάζοχ να απολαμβάνουν εξαιρετικής δημοφιλίας στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ο τετραπέρατος Έλληνας Ελεήμον πήγε τις πολιτικές ιδέες του φίλου του ένα βήμα παραπέρα. Οργάνωσε μία μικρή αλλά εξαιρετικά δραστήρια ομάδα ατόμων υποτακτικής ψυχολογίας, η οποία ανέλαβε να την εκστρατεία ατόμων παρόμοιας διάθεσης από όλη την Ευρώπη. Σκοπός τους ήταν να συγκεντρώσουν περίπου πεντακόσιες ψυχές.

Δεν άργησαν να πιάσουν αυτόν τον αριθμό και να το ξεπεράσουν. Όταν στα τέλη Ιουνίου κατάφεραν να αποβιβαστούν στο νησί της Νάξου και οι τελευταίοι «περιηγητές», συνολικά αριθμούσαν τις οκτακόσιες ψυχές. Σιωπηλά και πειθαρχημένα κάθε φορά κατευθύνονταν ανά τμήματα, σαν πανάρχαια πομπή, προς το νότιο τμήμα του νησιού.

Χωρίστηκαν σε οκτώ «Μαζώχτρες» των εκατό ψυχών, με την κάθε «Μαζώχτρα» να χωρίζεται σε τέσσερις «Λουρίδες» των είκοσι πέντε ψυχών. Οι πιο ανδρειωμένοι κα αιμοβόροι ορίστηκαν «Φρουροί» στην κάθε μία από τις οκτώ «Μαζώχτρες», ενώ η κάθε «Λουρίδα» ψήφιζε με το νέο φεγγάρι τον «Εκλεκτό» της, να συνταιριάζει τις είκοσι «Ψυχές» της.

Οι πολίτες της Δημοκρατίας του Μαζό-Ναξό ονομάζονταν «Ψυχές».

Οι «ψυχές» δεν έμεναν σε καλύβες ούτε σε σκίαστρα. Κάθε «λουρίδα», μία ομάδα είκοσι ατόμων, αποτελούσε την οικεία του καθενός, έτσι απλά και αλόγιστα, τα κορμιά μάθαιναν να ξαπλώνουν το ένα πάνω στο άλλο για να ζεσταίνονται τις νύχτες.

Για ευνόητους λόγους, η μόνη «τεχνική» παρέμβαση στις ψυχές των ανθρώπων ήταν η ζώνη αγνότητας που φορούσαν όλοι εκτός των Φρουρών.

Οι Φρουροί έπρεπε να είναι δυνατοί και σκληραγωγημένοι γιατί διαρκώς λάμβαναν τιμωρίες και σεξουαλικές ταπεινώσεις, καθώς δεν φορούσαν ζώνη. Οι Εκλεκτοί επέλεγαν κάθε φορά να το κάνει αυτό μία Ψυχή προερχόμενη από μία από τις πέντε Λωρίδες της Μαζώχτρας, της οποίας ο κάθε Φρουρός διέταζε. Προφανώς ήταν μία δικλείδα ασφαλείας για την ορθή λειτουργία της Δημοκρατίας, μία βαλβίδα αποσυμπίεσης, αλλά και ένα πρωτοπόρο έργο διαμόρφωσης μιας νέας ηθικής στις ψυχές μας.

Οι Φρουροί δεν μπορούσαν να τιμωρήσουν, ο καθένας ήταν υπεύθυνος για το ημερήσιο πρόγραμμα των πέντε Λωρίδων, καθώς και τη συνεργασία της κάθε μίας με τις άλλες Μαζώχτρες. Επίσης, ήταν αυτοί που είχαν δικαίωμα να συσκεφθούν ιδιωτικά με τον Ελεήμον. Ο τελευταίος είχε την εξουσία να τους αλλάξει.

Οι αιρετοί Εκλεκτοί ήταν αυτοί που τιμωρούσαν και είχαν δικαίωμα για όσο το επιθυμούσαν να ελευθερώσουν κάθε ψυχή από τα «τεχνικά» της δεσμά. Αυτό με το καιρό δημιούργησε έναν κύκλο διαφθοράς και δυσφορίας: κάποιοι ελευθερώνονταν περισσότερο από άλλους.

Το ζήτημα αυτό αντιμετωπίστηκε έξυπνα με την καθιέρωση ενός ημερολογίου πομπών και διαπομπεύσεων, με την κάθε Μαζώχτρα να διοργανώνει ένα ειδικό πρόγραμμα εορτασμών και οργιαστικών τελετών για τις υπόλοιπες.

Ο καθημερινός μόχθος περισυλλογής καρπών και ριζών, το αυτοσχέδιο ψάρεμα, εν γένει ο ενδελεχής διαμοιρασμός των εργασιών, στο τέλος της ημέρας όλα κατέληγαν στο καζάνι των καταπιεσμένων ενστίκτων. Η συνταγή κοινωνικής ειρήνης ήταν αλάνθαστη!

Ο Ελεήμον, απόμακρος στο κεντρικό αμμόλοφο, κάθε φορά περιτριγυρισμένος από ψυχές που του προσέφεραν οι Εκλεκτοί της κάθε Λωρίδας, έθετε τις μελλοντικές βάσεις της Δημοκρατίας του Μαζό-Ναξό. Κάθε πρωί, με την ανατολή εκσπερμάτωνε στα σκέλια της Επιλογής του (ονομασία για όσες τελικά θα εγκυμονούσαν τα παιδιά του), ώστε να δημιουργηθεί αυτό που θα ονομαζόταν η Εσώψυχη τάξη.

Μία μετά την άλλη οι Επιλογές απομονώνονταν στο βάθος του Φοινικοδάσους και η όλη ιδέα της αναπαραγωγής βασιζόταν στο ότι μία καλύτερη ανθρώπινη κοινωνία θα πρέπει να μαθαίνει και από άλλες κοινωνίες του ζωικού βασιλείου – τις μέλισσες για παράδειγμα.

Με το πέρασμα του χρόνου ο Ελεήμον παρατήρησε ότι πολλές Ψυχές είχαν μία τάση να κρύβονται, να αφήνουν τα σώματα-σωρούς πάνω στην άμμο και στα σκοτεινά να σέρνονται σε άλλες γειτονικές Λωρίδες – κατόπιν μάλιστα συνεννόησης με κάποια Ψυχή της αντίστοιχου σωρού. Παρατήρησε ότι άρχισαν να συνάπτονται φανερές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ τριών-τεσσάρων Ψυχών – ακόμη και μεταξύ δύο! Το αίτημα για δημιουργία «οικογένειας» ηχούσε όλο και περισσότερο – δηλαδή αντί τα θηλυκά να κάνουν τα δικά του παιδιά να κάνουν και δικά τους, ξεχωριστά!

Ήδη το γεννοβόλημα δεξιά και αριστερά είχε γίνει ένα πρόβλημα, κι αναγκαστικά, αυτήν τη νέα τάξη, προϊόν άμωμης σύλληψης (γιατί δεν θα μπορούσε να αναγνωριστεί ως μια νέα Ψυχή κάτι που δεν ήταν βγαλμένο απ’ τα σπλάχνα της Δημοκρατίας), θα την ονόμαζαν Εξώψυχη!

Το πραγματικό πρόβλημα, αυτό που ροκάνιζε τα θεμέλια της παραλιακής Ουτοπίας, ήταν ότι δεν είχε προβλεφθεί κανείς να εξελίξει τον υπάρχων τεχνικό εξοπλισμό. Οι ζώνες αγνότητας πλεον δεν μπορούσαν στην κυριολεξία να στηρίξουν τη Δημοκρατία του Μαζό-Ναξό. Αναρτήσεις, λουριά και πετσί με την αλμύρα και τον ήλιο είχαν ξεφτίσει – διαλυθεί. Η Δημοκρατία κατέρρεε από αλλεπάλληλα κύματα επαναστατικής καύλας.

Ήταν σαν σήμερα που ο Ελεήμον κατάφερε τελευταία στιγμή να διαφύγει προς την ενδοχώρα, κουβαλώντας κάτι αποστεωμένες σαν ζητιάνες μαύρες, μαζί με τα κουτσούβελα του.

Και κάπως έτσι, το πιο αμφιλεγόμενο εγχείρημα στην παγκόσμια ιστορία εκφυλίστηκε σε οικογενειακή υπόθεση.