Η Επιστροφή της D.

Επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη με τον πισινό μου μαύρο από τις βουρδουλιές που μου είχε καταφέρει η Τίνα. Ο Α. δεν είχε αφήσει σημάδια. Ο φίλος μου με περίμενε στο σπίτι. Τον είχα ήδη προειδοποιήσει ότι έχω κάποια σημαδάκια στον πωπό. Κόντεψε να πάθει συγκοπή όταν τα είδε. Είχα μεγάλες μπλε και μαύρες μελανιές παντού, ακόμη και στην πλάτη μου και στην κοιλιά μου. Δικαιολογήθηκα λέγοντας ότι είχα γνωρίσει μία λεσβία στο Internet με την οποία συνομιλούσαμε για καιρό. Του είπα ότι την συνάντησα, η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχό μου και τελικά με σάπισε στο ξύλο. Έψαξε τη βαλίτσα μου και βρήκε τη ζώνη του Χ. Του είπα ότι μου την είχε χαρίσει η λεσβία. Ο φίλος μου πήρε τη ζώνη και με σάπισε κι αυτός στο ξύλο. Με έδερνε για δυο μέρες. Με διαλείμματα. Μετά με παράτησε.

Με έπιασε κατάθλιψη. Μα τι στο διάολο με είχε πιάσει και τα τίναξα όλα στον αέρα; Ήθελα να κάνω βουτιά στο κενό, να εξερευνήσω τα όριά μου. Είχα παίξει ένα παιχνίδι αναζήτησης, χωρίς να ξέρω καλά τι ψάχνω, χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες. Επιπόλαιη. Εγωίστρια. Και πάλι μόνη.

Δεν αγαπούσα τον εαυτό μου πια. Αισθανόμουν ότι είμαι άχρηστη, ότι δεν με αγαπάει κανείς. Ξεσπούσα ξαφνικά σε κλάματα. Οι σεξουαλικές μου ορμές είχαν φτάσει στο ναδίρ.

Ο Α. μου τηλεφώνησε μετά από μία εβδομάδα. Μιλήσαμε αρκετή ώρα αλλά ήμουν ψυχρή απέναντί του και κατάλαβε ότι είχαμε τελειώσει. Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι δεν μπορούσε να μου προσφέρει κάτι παραπάνω. Ότι ήταν να κάνουμε το είχαμε ήδη κάνει. Ήταν ένας άντρας δοσμένος στη σωματική πλευρά του θέματος, χωρίς μεγάλη φαντασία.

Εν τω μεταξύ ο Χ. μου τηλεφωνούσε καθημερινά. Ήταν διακριτικός και υπομονετικός. Όμως εγώ το είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή. Δεν με ενδιέφερε μία σχέση εξ αποστάσεως, εκτός αν υπήρχε η δυνατότητα συχνής επαφής. Μου πρότεινε βέβαια να μου στείλει τα εισιτήρια για να πάω στην Αθήνα «για καφέ». Αρνήθηκα. Είχα στο νου μου το φίλο μου που είχε φύγει από το σπίτι αλλά μάθαινα νέα του και ήξερα ότι ήταν χάλια και μεθούσε κάθε βράδυ. Είχε πάει να βρει και τον αδελφό μου και έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Φρίκη.

Το ίδιο βράδυ έστειλα και στον Κύριο Χ. ένα mail όπου του έλεγα πως δεν πιστεύω πως αυτή η σχέση θα μπορούσε να λειτουργήσει. Το δέχτηκε ήρεμα. Σωστή η απόφασή μου. Ήταν ένας άνθρωπος χωρίς πάθος και υποψιάζομαι και χωρίς πολλές σεξουαλικές δυνατότητες. Εντελώς ακατάλληλος για μένα…

Ο καημένος ο P ήταν ο καλύτερος σε όλη αυτή τη φάση. Του είχα στείλει τα κείμενά μου για να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της πουτανιάς μου. Δεν ξέρω τι ακριβώς με ωθούσε να αερίζω την ψυχή μου μπροστά του. Ίσως ήταν τόσο μεγάλη η δυσωδία που απέπνεα που αν δεν το έκανα θα πέθαινα από τη μπόχα. Έπρεπε με κάποιον να τα μοιραστώ όλα αυτά. Μου έστειλε το ακόλουθο mail:

«Νάσαι καλά…σου εύχομαι χαρούμενο τρέξιμο…Ευχαριστώ για τα κειμενάκια…είναι υπέροχα…Και για τον Α και τον Χ και τον Π και τον…Συνέχισε να στέλνεις…Κι όταν θα φτάσεις αισίως στον Ω μην πτοηθείς. Η Ιθάκη δεν σε γέλασε…Κάνε τότε όπως κάνουν οι Αμερικανοί με τους τυφώνες, όταν τελειώνουν τα κλασσικά ονόματα…η Emily, η Rita, η Katrina…και οι τυφώνες συνεχίζουν ακάθεκτοι…they go Greek λένε τότε…ξέρεις, Alpha, Beta, Gamma, Delta, and so on. Φτου κι από την αρχή…Και τότε αν μέσ’ στην παραζάλη της Ιθάκης που είναι κοντά …χαχα…με θυμηθείς…σαν γράμμα έστω…απ’ τα πολλά που συλλογή σε άλλα γράμματα ποθούσα…Θυμήσου τούτο μόνο αντί για τη στραβή μου φάτσα. Δρόμος σύντομος για μέρος που να αξίζει να πάμε δεν υπάρχει…Βάλε λοιπόν στο γράμμα μου τη λέξη: πουτάνα Ιθάκη. Και συνέχισε το δρόμο σου…Νάναι μακρύς…Χαρούμενο τρέξιμο….»

Είχε στενοχωρηθεί μαζί μου, ήταν φανερό. Με κατέκρινε. Και γιατί να μην με κατακρίνει; Είχα πάρει μία ρομαντική ιδέα που είχα στο φτωχό μου το μυαλό, για την δυνατότητα της απόλυτης ένωσης δύο ανθρώπων μέσα από το δόσιμο, την θυσία και τον πόνο, και την είχα καταντήσει ένα σαρκικό, επιδερμικό τσαλαβούτημα. Ήμουν μία νυμφομανής, ένα φτηνό πορνίδιο. Ανικανοποίητη, ψυχρή, απρόσιτη τελικά. Ήμουν καταδικασμένη να κάνω εφήμερες σχέσεις που δεν ήταν καν σχέσεις. Και είχα χάσει και τον φίλο μου. Μου άξιζε αυτό.

Στιγμιαία, στυλώθηκα πάλι στα πόδια μου. Αέναο πείσμα. Γνωρίζω λοιπόν κάποιον Θεσσαλονικιό γιατρό. Παρά το ένστικτό μου – γιατί στο προφίλ του στο εναλλακτικό site έγραφε ότι είναι switch – πήγα να τον συναντήσω σε ένα γνωστό καφέ της πόλης. Μου ζήτησε πριν πάω να γράψω στο αριστερό μου στήθος τις λέξεις Master K. Το έκανα. Στην αρχή φαινόταν καλός. Είχε κυριαρχικά στοιχεία, γιατρός ήταν ο άνθρωπος, και είχε καλούτσικο παρουσιαστικό. Γύρω στα 40 ήταν. Όταν σηκώθηκε να φύγει πρόσεξα ότι ήταν κοντός. Πίστευα ότι δεν υπήρχε άντρας πιο κοντός από μένα. Να που είχα πέσει έξω. Και το σώμα του φαινόταν κάπως πλαδαρό.

Με διέταξε τότε να είμαι στο ιατρείο του, που ήταν εκεί κοντά, σε 15 λεπτά από εκείνη τη στιγμή. Η σκέψη να μην υπακούσω δεν μου πέρασε καν από το μυαλό. Τελείωσα το κρασί μου (είχα ήδη κοπανήσει τρία ποτήρια) και σηκώθηκα να φύγω. Είχα ακόμη πέντε λεπτά στη διάθεσή μου. Τα αξιοποίησα – η πουτάνα – ανταλλάσσοντας κινητά με τον ιδιοκτήτη του καφέ, που ήταν παλιός μου γνωστός. Ήθελε λέει να με συναντήσει αργότερα το ίδιο βράδυ. Του γυάλισα γιατί φορούσα τα ξέκωλα για το ραντεβού. Δέχτηκα. Είχα μπει πάλι στο ρόλο του call-girl.

Στο ιατρείο πέρασα δύσκολα. Ο Κ μου ήταν τελικά ιδιαίτερα απωθητικός γιατί αποδείχτηκε ότι δεν ήταν απλά πλαδαρός αλλά είχε και γυναικομαστία. Άσε που το όργανό του ήταν λεπτό και μικροσκοπικό. Το κυριότερο ήταν ότι μου ζήτησε να του βάλω δαχτυλάκι πίσω και να τον γλύψω και διαπίστωσα ότι ο κώλος του ήταν σαν γαρύφαλλο! Πράγματι switch ήταν ο τύπος. Και εκεί ανάμεσα στις ταπεινώσεις και στα χτυπήματα που μου έδινε, άφηνε ένα γελάκι που με ξενέρωνε πλήρως. Έβρισκε την φάση αστεία; Εγώ δεν διασκέδαζα καθόλου!

Ολοκλήρωσα το session κακήν κακώς, πίνοντας το σιχαμένο του σπέρμα από το σιχαμένο του όργανο-μολυβάκι και έφυγα. Τώρα αισθανόμουν πραγματικά σκουπίδι. Αυτό όμως δεν με σταμάτησε. Θα έπρεπε να έχω τον P εκεί δίπλα μου να μου ψιθυρίσει: πεισματάρικο μαγκάκι, βάλε φρένο στη ξέφρενη κούρσα σου, φτάνει πια! Όμως δεν ήταν εκεί, ούτε καν στη σκέψη μου.

Πήγα λοιπόν στο σπίτι του ιδιοκτήτη του καφέ, κοντά στο Δημαρχείο, κι έκανα ακόμη ένα session στο καπάκι. Είχε κι αυτός ένα μαστίγιο (φαίνεται πως όλοι έχουν ένα στο σπίτι τους, για ώρα ανάγκης) και το χρησιμοποίησε με όλη του την τέχνη επάνω μου. Η φάση με άφησε παγερά αδιάφορη. Και η τελική φάση της ξεφτίλας ήταν όταν προσποιήθηκα ότι έφτασα σε οργασμό (σαν την Μεγκ Ράιαν σ’ εκείνο το έργο). Το έκανα για να ξεμπερδεύω μαζί του και να πάω στο σπιτάκι μου να γλύψω τις πληγές μου.

Γύρισα λοιπόν σπίτι μου πικραμένη, απογοητευμένη και εντελώς μεθυσμένη. Ακόμη όμως δεν είχα φτάσει στον πάτο. Κάθισα στο σαλόνι, σ’ αυτό το υπέροχο περιβάλλον που έχω διαμορφώσει σε σάλα του 16ου αιώνα, για να πιω ένα τελευταίο ποτό για να χαλαρώσω, ίσως να ξεχάσω…Ήμουν όμως τόσο μεθυσμένη ήδη που…Ξαφνικά αισθάνθηκα μία χαλαρωτική κίνηση στην κοιλιά μου και ο σφιγκτήρας μου άνοιξε. Κάτι ζεστό κύλησε ανάμεσα στα πόδια μου. Σηκώθηκα γρήγορα κι έτρεξα στην τουαλέτα. Μια γραμμή από καφέ πιτσιλιές με ακολούθησε ως εκεί. Λέρωσα τον καναπέ, το βρακάκι μου το thong, τα δρύινα πατώματα και το Κινέζικο χειροποίητο χαλί. Χέστηκα πάνω μου!

Η εκτίμησή μου αυτής της βραδιάς (πέρα από τα γέλια μου που ευτυχώς ήρθαν αυθόρμητα και διασκέδασαν λίγο την κατάστασή μου) ήταν ότι: είχα επιτύχει τελικά να χάσω την ανθρώπινη υπόστασή μου, να γίνω ένα ζώο, ένα πλάσμα χωρίς αυτά τα χαρακτηριστικά που είναι ιδιαίτερα και μοναδικά στους ανθρώπους. Χειρότερα από ζώο. Γιατί εγώ είχα πλήρη συναίσθηση των πράξεών μου. Ήξερα ότι η ευγενής και ρομαντική αναζήτηση είχε ξεφύγει από το δρόμο της. Όχι Master P, δεν ήταν αυτός ο δρόμος για την Ιθάκη. Ούτε το τρέξιμο ήταν χαρούμενο πια. Και τότε θυμήθηκα τα λόγια ενός φίλου μου ποιητή, πολύ αγαπημένου, με τον οποίο είχαμε μοιραστεί τα αθώα χρόνια της εφηβείας μας: «το σώμα γίνεται λάσπη γρήγορα μα φυλαχτό αργά». Πόσο δίκιο έχεις καλέ μου φίλε! Όχι λάσπη, μα μία πλημμύρα από σκατά...

 

Αξιζει να υπαρχεις για ενα ονειρο κι ας ειναι η φωτια του να σε καψει!!!Τα λαθοι γινονται για να γινουμε καλυτεροι,μπορει η Ιθακη να μην ειναι εκει που εψαξες μα υπαρχει,υπαρχει εκει που αργα ή γρηγορα θα φτασεις αγαπητη.

 

Ο Δίας έχει απόλυτο δίκιο...μαθαίνουμε από τα λάθη μας.Είναι ο χόρος τέτοιος που καμία φορά εμείς οι subs να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα.Να υπομένουμε κάτι και να περιμένουμε απλά να τελειώσει.Όλα όμως είναι εμπειρίες.Τις οποίες τις κρατάμε μέσα μας,τις φιλτράρουμε και ελπίζουμε την επόμενη φορά να βρούμε...το ιδανικό για μας.   Δώρα σε ευχαριστούμε όλοι...

 

το ταξιδι ειναι μεγαλο τελικα...

 

Απάντηση: Η Επιστροφή της D.

Τώρα το διάβασα αυτό απορώ πως μου ξέφυγε.  (Συγγνώμη που πήρα τα γυαλιά Master Perris.)
Μου κάνει εντύπωση η ωμότητα που γράφεις και αυτό μαρεσει είναι αληθινό.
Περιμένω με αγωνία .

 

..σημασια εχει οτι διαθετεις ψυχη..

 

το κατσικακι συνεχιζει το ταξιδι του

η πουτανα ι Ιθακη ειναι ακομα πολυ μακρυα

 

στο νού σου παντα νάχεις την Ιθάκη
την πουτάνα μαθές..
πρόσεχε μόνο τα σοκάκια
τα στενά, τα αδιέξοδα, τα πονηρά..
τα καλλωπισμένα με χρωματα και στολίδια
και χαρές αριθμημένες..
αλφα, μπετα, γκαμα, δέλτα..
(they definitely go Greek)
κι αν πτωχική τη βρεις
η Ιθάκη δεν σε γέλασε...
πουτάνα ήταν ...άλλωστε!

Εσυ επέστρεφε συχνά,
Επέστρεφε!

 

Ευχαριστώ που με καταλάβατε. Και πιο πολύ ευχαριστώ για την ποίηση. Αυτό ήθελα...