Η Εύα, ο Μάδα, η Δία και ο βολος

«Τα Σκιά – χτρα»


Μέρος Γ


Στα του χρόνου τα προηγούμενα τεφτέρια…


“Στο πρόσωπο της Εύας με τα νύχια έσκαψε και δύο ζεστές μικρές φωλίτσες έπλασε. Μέσα τους αυγά άφησε και έφυγε για αλλού…


Η θέρμη της Εύας το κέλυφος ράγισε και στα βγά τα δύο. Από μέσα τους μικρά φίδια ξεπρόβαλαν. Της αντίθεσης τα ψυχρά και δίχως αίμα ερπετά.


Ένα κόκκινο και ένα κίτρινο χρυσό. Η Εύα τα γάπησε, στα υγρά της βάφτισε και ονόματα τους έδωσε με προσμονή και των αγγέλων τα φτερά.


-Εσένα Κ΄΄ιτρινη χρυσή θα σε φωνάζω Παλαιά και σένα Κ’’ όκκινη λεπτή σε βρίσκω σα κλωστή, Νεμέα θα σε καλώ και άθλους θα μοιράζεις στα κεντρικά.”


Στω Ρα…


Ο Ήχος στη νυχτιά την παρουσία του δηλώνει.


-Τι θες;


-Το περίβλημα να διαρρήξω.


-Τι δίνεις;


-Τα μάτια μου. Η νυχτιά το ταγάρι σκίζει. Καπνός, ξυράφια, πορτοκαλί, σφαίρες και βώλοι πέφτουν με βαρύτητα στο έδαφος. Σταγόνες σηκώνουν τα φορέματα, τις κλίνες να λερώσουν. Κρυστάλλινο μαχαίρι βρίσκει, στου ήχου τους οφθαλμικούς βολβούς βυθίζει. Τα ματι α fairy.


-Πέρνα. Ο Ήχος τυφλός, στα αυγά έρποντας του φτάνει και με του μικρού, μικρές, συντονισμού, δονήσεις, τα παράθυρα ανοίγει.


Από μέσα δύο ζευγάρια μάτια, τον κόσμο που εκτίθεται κοιτούν. Ο Ήχος σβήνει. Ήλιος δεν ακούγεται καθώς τα φίδια στο έδαφος γλιστρούν.


Η Εύα την αφύπνιση αισθάνεται. Ξυπνά. Δύο σκιές, φίδια βρεφικά, στις άδειες κόγχες τις φωλιάζουν.


Στο κρανίο της, τα άχυρα στο μετάξι τρίβουν με γυαλί, σπίθες, φλόγες, τα άχυρα αρπάζουν, τα φίδια θερμαίνονται, κουρνιάζουν, από τη ψυχή της τρώνε. Μεγαλώνουν.


Οι μέρες στη λεωφόρο με ταχύτητα περνούν. Τ’ αστέρια όχι. Οι φύλακες ποθούν. Η Εύα όχι. Τα φίδια, τον κορμό τους χοντραίνουν και μακραίνουν, το Σκιά-χτρο όχι.


Μέτρο από μισό κλέβουν το καθένα και από την Εύα φεύγουν. Γαλάζιες οι κουρτίνες που στοιβάζονται στη Δία και χρυσό το σκέπασμα στον Βόλο.


Τα παιδιά της Εύα από και χαιρετά, με λέξεις δίχως στόμα.


-Καλό ταξίδι Παλαιά και Κ’’ίτρινη.


Η Δία και ο Βόλος, την πλάση του λιβαδιού διασχίζουν. Μικρός ο κόσμος του, μεγάλο το καντήλι. Ζωντανά, πιστούς δεν βρίσκουν και στην κορυφή στέκονται και τον καβγά τους στήνουν.


-Πως θεοί θα γίνουμε σε κόσμο που ευκολόπιστους θνητούς δεν έχει;


-Εσένα, εμένα και το αχυρένιο Σκιά-χτρο μόνο. Ο Βόλος δείχνει προς τα ‘κει που το Ταυ ανάποδα σκιά-χτρο κάθετα της Εύας, σύχναζε. Η Δία βλέπει, αλλά μονό δεν είναι.


-Η βλαμμένη έχει και παρέα. Η Δία και ο Βόλος, δύο σκια-χτρα βλέπουν, στο δάσος των Κέδρων να αγαπιούνται στο χώμα καρφωμένα. Χέρι με χέρι.


-Θηλυκό και αρσενικό μου μοιάζουν, άρα δεκάδες τα μικρά τα ταφ που αυτά μπορούν να γεννηθούν. Η Δία τις κουρτίνες της μαζεύει.


-Τι στο μυαλό σου έχεις;


-Μία στρατιά από χάλκινους δούλους, στα δίχως πόδια σώματα μας πολύτιμα πετράδια να αφήνουν και τάματα μεγάλα. Ακολούθα, τα χρώματα θα αλλάξουμε. Εδώ πιο κάτω λίμνη είδα από πίσσα, γράσο και λάδι μαύρο…

(Τελικός.


Δευτερόλεπτα πριν το ισόπαλο φινάλε, μαύρη η αστραπή που την μπάλα στα δίχτυα σπρώχνει.


Μία ήπειρος, η πιο παλιά από όλες, στα όρθια σηκώνεται και φωτιά στον ουρανό της βάζει…)