Η Εύη Πέη σε νέες Περιπάθειες

Η Λίνα είναι πεισμωμένη και πεπεισμένη novelist. Ζει και αναπνέει μέσα από χιλιάδες σελίδες βιβλίων που κατακλύζουν την γκαρσονιέρα της στα κάτω Πετράλωνα. Σε κάθε της βήμα σκοντάφτει πάνω σε χάρτινους πύργους αλλά θα θυμώσει για την Ζωή, την κολλητή της, γιατί αυτή είναι η καλή μάνα και νοικοκυρά, με το τακτοποιημένο νοικοκυριό. Επιπλέον, η Ζωή, η κολλητή της, στην οποία βασίστηκε για να γράψει το magnus opus της ‘Η Εύη Πέη σε νέες Περιπάθειες’, μία σύγχρονη εκδοχή της Θεοδώρας, ποτέ δεν είχε στρώσει τον κώλο της να το διαβάσει. Και αυτά που λέει ότι τάχα μου της αρέσουν τα οπίσθια της Λίνας… όλα είναι μαλαγανιές. Αλλά για να πούμε και του στραβού το δίκιο, η Ζωή, όπως και η Εύη Πέη στο χαρτί, ούτε τα δικά της οπίσθια είχε σε μεγάλη εκτίμηση, που με το πέρασμα της νιότης και την τηλεόραση είχαν εμφανώς πλαδαρέψει.

Εδώ και μήνες η Λίνα σχίζει και γράφει το νέο της έργο, μία σπαρακτική καταγγελία κατά της έκφυλης βίας. Διότι οι ευαίσθητες κεραίες της Λίνας αντιλαμβάνονται την πρωτοφανή έκρηξη αγένειας στην κοινωνία μας ως τα απόνερα του εκφυλισμού της ερωτικής πράξης.

Εδώ και χρόνια η Ζωή κάθε απομεσήμερο, την πιο δύσκολη στιγμή της ημέρας για την Λίνα, μιας και πρέπει να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι, έρχεται και της φέρνει το φαγητό. Συνήθως θα τη βρει γυμνή και πληγωμένη λόγω του χθεσινοβραδινού αλητήριου εραστή, ανάμεσα σε σκόρπια μπουκάλια από μπύρες ή κουλουριασμένη να πίνει καφέ σαν πουλάκι μέσα στην μπανιέρα – το μόνο μέρος χωρίς βιβλία.

Τότε η Ζωή θα σκύψει να φιλήσει τρυφερά τα πυρόξανθα μαλλιά της και θα γδυθεί να στριμωχτεί μαζί της στην μπανιέρα. Θα πάρει απαλά την παλάμη της Λίνας, ένα λεπτεπίλεπτο καμωμένα ακριβό κρύσταλλο, για να το βάλει στην καρδιά της.

Μετά από ώρα μουρμουρητού που γίνεται φλυαρία, η Λίνα, επιτέλους, θ’ ανοίξει πρόστυχα τα σκέλια στη Ζωή της. Το σκοτάδι της τουαλέτας τότε γεμίζει θεσπέσιες σπαθάτες αναπνοές.

Η Λίνα είναι βαθιά θυμωμένη με την κολλητή της γιατί την έχει γκαστρώσει πάνω από πέντε φορές, έχοντας πέντε γέννες μέσα σε είκοσι χρόνια, πέντε κόρες στην σειρά, με τη Ζωή να ψάχνει ακόμα τον γιό!

Ξεκίνησαν να πηδιούνται σαν τα ζώα αμέσως μόλις η Ζωούλα έγινε γυναίκα. Πριν συμβεί αυτό καθετί το ερωτικό τις άφηνε παντελώς αδιάφορες. Μόλις η μία πέταξε τη στολή του αρσενικού, εκατέρωθεν το πάθος χτύπησε κόκκινο. Το πρώτο παιδί ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία στη ζωή τους, μία ζωή που θα εξελισσόταν εντελώς διαφορετικά και για τις δύο.

Η Λίνα κλεισμένη τον περισσότερο καιρό στην τουαλέτα, όπως τώρα που ανάβει τσιγάρο, και η Ζωή σπιτωμένη με τον Πέτρο, έναν πούστη μπετατζή, με τον οποίο μαζί του έμελλε να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια την οικογένειά τους.

Η Λίνα λυγερή και εύθραυστη σαν κλαδάκι Φθινοπώρου, βγήκε πρώτη από το μπάνιο στάζοντας ιδρώτα. Σκέφτηκε πόσο μισούσε τον πούστη τον Πέτρο. Έχουν περάσει χρόνια από τη μία και μοναδική φορά που τους επισκέφτηκε στο άνετο διαμέρισμά τους με αφορμή να θηλάσει το πρώτο της μωρό. Τότε γδύθηκε μπροστά του και πήρε την τεράστια παλάμη του να της σκεπάσει το στήθος.

Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει καταλήξει αν εκείνο που ένιωσε εκεί μέσα, σε εκείνο το σπίτι, κάτω από τη φτερούγα του, ήταν ασφάλεια ή υποταγή. Γι’ αυτό τον μισεί – μισεί τον εαυτό της.

Η Ζωή, με τη σειρά της, βγήκε έξω απ’ το μπάνιο στο σαλόνι, τινάζοντας το πρησμένο καυλί της που προηγουμένως είχε επιμελώς πλύνει. Είδε την ανθισμένη με χαρακιές πλάτη της Λίνα και την ίδια γονατιστή – η αγαπημένη της στάση για αυτοσυγκέντρωση.

Η Ζωή αναστέναξε διπλά, με δυσκολία μπορούσε να σταθεί κάπου από τα βιβλία και αισθανόταν ενοχές απέναντι στη φίλη της. Πριν λίγο είχε άγαρμπα διεισδύσει μέσα της.

«Ήθελες για κάτι να με τιμωρήσεις, για κάτι..», ακούστηκε σαν αεράκι η φωνή της Λίνας πάνω από την πλάτη της και τη μυρωδιά της μούχλας χιλιάδων σελίδων.

Η Ζωή τραντάχτηκε, γι’ αυτό την αγαπούσε – διάβαζε τις σκέψεις της. Ξεκίνησε να κλαίει.

Μετά ξεκίνησε κι η Λίνα να κλαίει, όλο και πιο λυγμικά.

Γυναίκες που κλαίνε σκέφτηκε η Ζωή και σταμάτησε τα δάκρυα.

Έσκυψε και μάζεψε ένα σωρό χαρτιά από κάτω. Ξεκίνησε να τα διαβάζει.

«Ακούω το δράμα της, τα βογγητά της, μοιάζουν να ‘ναι ερωτικά; Όχι, δεν μπορεί να συνεχιστεί – πρέπει να μιλήσω. Την χτυπάει, θα μιλήσω, είναι κάθαρμα.

Οι γυναίκες ελκύονται από καθάρματα, τι μπανάλ νόμος! Είναι σφιχτοδεμένος σαν γορίλας, τριχωτός και διαρκώς ιδροκοπά και φτύνει σαν ποδοσφαιριστής. Τον πέτυχα στο διάδρομο, ξανά είχαν καεί τα φώτα. Έλαμψε το στήθος μου. Δεν είμαι δική σου, του φώναξα, ποτέ δεν θα γίνω! Μετά σταμάτησα γιατί ήμουν δική του – πάντα και για πάντα δική του. ‘Δεν είμαι δική σου’, έγραφα με κραγιόν πάνω στα τριχωτά μεριά του, μετά το μουτζούρωνα…

Εμένα δεν με χτυπάει, δεν θα με χτυπήσει – αλήθεια, γιατί δεν με χτυπάει; Δεν είμαι άξια γι’ αυτό, δεν είμαι τόσο πολύ δική του – δεν είμαι δική σου;

Είσαι δική μου.

Θέλεις να της μιλήσω, να την ερωτευτώ; Ίσως, σκέφτομαι, να παύσεις να την χτυπάς. Θέλω να τη δω, να δω τα σημάδια.

Θα της μιλήσω τρυφερά, θα της πω ότι πονάω για αυτή, ότι θέλω να γίνω σαν αυτήν – γλιστρώντας από την κλειδαρότρυπα – δική σου. Αλλά δεν είναι σωστό, και πάνω απ’ όλα η ίδια μισεί την ιδέα να με κάνεις δική σου, αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι εκείνη παύει να είναι δική σου – ίσως να γίνει ερωμένη; Αλλά γιατί να θέλει να γίνει, βρίσκεται πολύ πιο μπροστά απ’ αυτό.»

Η Ζωή χαμήλωσε το χέρι της. Κοίταξε τη Λίνα, ακόμα γονατιστή. Σήμερα η μεγάλη τους κόρη, η Παρασκευούλα, θα έπαιρνε άδεια από το Ίδρυμα για να γιορτάσουν μαζί τα είκοσι της χρόνια – «και θα ήθελα να σε γνωρίσει…».