Η Πηνελόπη των Σεπολίων - 1

Τις πρώτες μέρες του εμφυλίου όλοι είχαν «ταμπουρωθεί» πίσω από τα στενά μπαλκόνια τους. Η Πηνελόπη εκτός από το όνομά της δεν άντεχε και την παρατεταμένη της αγαμία. Ευχαρίστως θα συνεργαζόταν με τους κατακτητές, μόνο που αυτή τη φορά ο εχθρός ήταν αόρατος - μήπως το ίδιο έπρεπε να γίνει και η ίδια;


Το τέλος της Κατοχής από τα πολιτικά τζάκια αργούσε να έρθει. Οι συνεργασίες τους με ποικίλους αόρατους εχθρούς τα καθιστούσαν σχεδόν άτρωτα – προς το παρόν. Αλλά στο παρόν βρισκόταν «αγκυλωμένη» η Πηνελόπη κι όχι σ’ ένα σωτήριο και εν πολλοίς αδιάφορο μέλλον.


Αυτός ο κατεργάρης περιπλανώμενος Προφήτης ήξερε καλά να πουλάει την πραμάτεια του. Καθισμένος κάτω από μια κεραία τηλεπικοινωνιών κήρυττε διά ζώσης το τέλος κάθε ελπίδας.


Η Πηνελόπη έμεινε παντελώς αδιάφορη στα λόγια του περιπλανώμενου, ωστόσο κάτι την έκανε να τον ακολουθήσει. Ήταν μια ζεστή μέρα που σουλατσάριζε άσκοπα στα στενά κρατώντας μισό κιλό ψωμί και ένα λίτρο κρασί απ’ τον φούρνο της γειτονιάς, όταν πήρε την ανηφοριά να κάνει τον γύρο του λόφου Σκουζέ. Ο ήλιος έκαιγε το στήθος της και η ίδια ένιωθε ότι προχωρούσε σαν να σέρνει πίσω της αλυσίδες. Ένα άθλιο σαρκίο για μία άθλια ζωή, σκέφτηκε και συνέχισε να βασανίζεται μέσα στο λιοπύρι.

Λίγο μετά έστρεψε το βλέμμα της στ’ αριστερά της προς τα βραχάκια του πάρκου και σαν κάτι διέκρινε να κινείται. Ασυναίσθητα πέρασε απέναντι και άρχισε να πατάει πάνω στα ξερόχορτα του λόφου. Όσο πλησίαζε προς τη ρίζα του βράχου τόσο μία βιβλική φιγούρα που παραμιλούσε άρχισε να διαγράφεται μπροστά της. Απειλούσε θεούς και δαίμονες!

Ήταν ένας ρακένδυτος αλλά με στιβαρά χεριά αγριάνθρωπος που σε κάθε αποστροφή του λόγου του τα τίναζε στον αέρα σαν να ξερίζωνε τα δέντρα γύρω του.

Η Πηνελόπη περπάτησε απαλά πάνω στις πευκοβελόνες και πήγε να σταθεί ακριβώς εκεί μπροστά του – αδύνατον να μην τον κάνει να την προσέξει. Και τη στιγμή που η κοπέλα εναπόθετε ψωμί και κρασί στα πόδια του, αυτό ακριβώς εκείνος έκανε – την κοίταξε με γουρλωμένα μάτι! Ήταν η στιγμή που εκείνη τραβούσε το ένα τιραντάκι του φορέματός της και απελευθέρωνε το αριστερό της στήθος ν’ αγναντέψει από ψηλά την κάψα της πόλης. Και αυτό, πλούσιο και ευερέθιστο, ταλαντεύτηκε ανεπαίσθητα και αμέσως ρόδισε. Ο Προφήτης σιώπησε.

Η Πηνελόπη παρατήρησε το ένα του χέρι καθώς σηκωνόταν αργά προς το μέρος της. Της φάνηκε γιγάντιο, όμοιο μ’ ατσάλινες δαγκάνες εκσκαφέα, όπως εκείνες που πριν από χρόνια ξερίζωσαν την αγαπημένη της ελιά, στο απέναντι πεζοδρόμιο όπου μένει, για να χτιστεί πολυκατοικία. Δεν κουνήθηκε, ούτε έκλεισε τα μάτια – αν και δεν κοιτούσε πουθενά. Άρχισε να έχει μία ανατριχίλα παρόμοια με εκείνη που έχουμε όταν καταλαβαίνουμε ότι κάποιο ζωύφιο κινείται πάνω μας. Δεν αντέδρασε, το σκέφτηκε λίγο, ήταν σαν μία τεράστια αράχνη που άπλωνε τον ιστό της πάνω στον μαστό της. Μα πόσο χαζό είναι, είπε μέσα της, αλλά ένιωθε να αιωρείται σε μεταθανάτιο ταξίδι, είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου.

Πρώτα ένιωσε δυνατό κάψιμο στη θηλή της και μετά κατάλαβε τον διαπεραστικό πόνο απ’ το τσίμπημα, κάτι που έκανε την ανάσα της να σφυρίξει σαν να ροχαλίζει – ένας υπνοβάτης με τα μάτια κλειστά. Τότε, σαν να ξυπνούσε από όνειρο, συνειδητοποίησε ότι ο Προφήτης μάλαζε απαλά το στήθος της και απ’ την πρησμένη σαν παπαρούνα ρώγα της ξεπηδούσε ένας πίδακας από καυτό γάλα που ράντιζε τα κουρέλια του!