Η Πηνελόπη των Σεπολίων - 2

Τράβηξε την κουρτίνα του μπάνιου να μπει κάτω απ’ τη ντουζιέρα. Όταν άνοιξε να τρέξει το νερό κατάλαβε ότι ακόμα φορούσε το φουστάνι της – χαμογέλασε. Βρισκόταν φανερά σε σύγχυση, αλλά πάλι, σκέφτηκε, κάτι επιτέλους της είχε συμβεί. Δίπλωσε τα χέρια της και άφησε απλώς το νερό να τρέχει πάνω της.

Το φως της ημέρας είχε υποχωρήσει αισθητά μέσα στην γκαρσονιέρα, εσωτερική στον πρώτο όροφο. Πάνε χρόνια που έμενε εκεί, την είχε «περπατήσει» τόσο πολύ που από καθαρή διαστροφή, όπως η ίδια παραδεχόταν στον εαυτό της, έρχονταν στιγμές που μ’ ένα ύφασμα θα σκέπαζε καλά-καλά τα μάτια της και θα τριγυρνούσε κάνοντας δουλειές από το μπάνιο στο δωμάτιο, το κουζινάκι και τούμπαλιν – κάτι σαν τη διαδρομή Κολιάτσου - Παγκράτι…

Ήταν αγορασμένο όταν παντρεύτηκε τον Πέτρο, έχουν περάσει χρόνια.

Κλείνει το νερό και βγαίνει απ’ την ντουζιέρα. Κοιτάει αναποφάσιστη τις πετσέτες που κρέμονται πίσω απ’ την πόρτα. Τα μαλλιά της κολλημένα γύρω απ’ τον αυχένα και τους ώμους της, το φορεματάκι της εφαρμοστό στην μέση και τα στήθη της. Χωρίς το νερό να κυλάει πάνω της αρχίζει να νιώθει πάλι τον πόνο απ’ την «δαγκωματιά» στο στήθος της – είναι σαν λεχώνα!

«Όλες σας βρωμιάρες μαζόχες είστε!», ακούει ξανά την φωνή του πατέρα της να επαναλαμβάνει την αγαπημένη του προσβολή προς την μητέρα της. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόλαβε να της το πει και στην ίδια. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα: ένιωθε μία ακαταμάχητη έλξη προς εκείνον τον παλιάτσο στον λόφο ενώ της ήταν αποκρουστικός. Κάνει ένα μικρό βήμα πάνω στο χαλάκι του μπάνιου, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει ασκούπιστη, με το νωπό φόρεμα σφιχτά δεμένο πάνω της να εμποδίζει τις κινήσεις της.

Ήταν πολύ μπερδεμένη, θυμήθηκε ότι από καιρό φλέρταρε με κάποιου είδους απονενοημένης πράξης, ένα άλμα στο κενό, αλλά δεν περίμενε κάτι τέτοιο… Και δεν είναι ότι κάτι καλυτέρευσε, το αντίθετο μάλλον.

Κάθισε στο κουζινάκι και άναψε τσιγάρο. Κάπου μακριά ο ήλιος έδυε αλλά κανείς στην πόλη δεν το έβλεπε. Τράβηξε μία ρουφηξιά και έκανε ότι τινάζει τα μαλλιά της αλλά θυμήθηκε ότι ήταν κολλημένα πάνω της.

Αν και ο Πέτρος προέκυψε από προξενιό, τον είχε αγαπήσει.

Μάστορας καλός ο Πέτρος στις οικοδομές, ήταν οργανωμένος και στο Κόμμα όπως κι όλη η φαμίλια του. Χαράματα θα έφευγε για την οικοδομή χωρίς να αφήσει παραπονεμένη την γυναικούλα του, η οποία όσο εκείνος θα πλενόταν θα του έφτιαχνε το πρωινό, θα του τύλιγε το κολατσιό και θα τον περίμενε όλη μέρα για να γυρίσει. Τα σαββατόβραδα τα περνούσαν στην αγαπημένη τους ταβέρνα ακούγοντας παλιά λαϊκά, πίνοντας και καπνίζοντας αρειμανίως. Εκείνη μετά από μερικά ποτηράκια ακουμπούσε ζαλισμένη το κεφάλι της στο μπράτσο του Πέτρου και ταξίδευε με σιγουριά. Τις Κυριακές θα τους έβλεπε κανείς δίπλα-δίπλα να μοιράζουν έντυπα ή να φωνασκούν σε δρόμους και πλατείες, όπου το πρόσταζε η κομματική κινητοποίηση. Παραδόξως, αυτό το τρεχαλητό ήταν και οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της Πηνελόπης μέσα σε μία κατά τ’ άλλα μονότονη εβδομάδα.

Άλλαξε σταυροπόδι και άναψε νέο τσιγάρο, η καύτρα του οποίου τώρα φώτιζε σαν φάρος στο μούχρωμα. Ναι, ο Πέτρος ήταν καλό παιδί αλλά πολύ άγαρμπος – στην αρχή τουλάχιστον έτσι της φάνηκε. Είχε από μικρός γαλουχηθεί με τις άτεγκτες αξίες του Κόμματος και σε συνδυασμό με την σκληρή εργασία στην οικοδομή η ευαισθησία του είχε σμπαραλιαστεί. Στον πόλεμο με τους δυνατούς του κόσμου δεν υπάρχει πολύς χώρος για τρυφερότητες, κάτι που η γυναίκα στην εποχή μας επιζητεί.

Απ’ την πλευρά της η Πηνελόπη ήταν λεπτεπίλεπτη και μικροκαμωμένη, αλλά χάρη στους ώμους κολυμβητή που είχε και το ευρύ στέρνο, σε καμία περίπτωση δεν έδινε την εντύπωση ενός μπιμπελό. Ήταν μία ιδιαίτερη ύπαρξη που αν και δεν την έπιανε εύκολα το μάτι σου αν τύχαινε να την προσέξεις – κόλλαγες!

Η αλήθεια είναι ότι από πολύ νωρίς η κοπέλα άρχισε να υποφέρει απ’ τον αδέξιο τρόπο που ο Πέτρος αντιδρούσε απ’ τις πιο απλές κινήσεις μέχρι στις πιο προσωπικές τους στιγμές. Όταν την αγκάλιαζε την έσφιγγε παραπάνω, όταν την έπιανε απ’ το χέρι την πονούσε. Στην αρχή η Πηνελόπη σκέφτηκε όταν την πιάνει να τραβηχτεί, όταν την χουφτώνει με βία να φωνάξει, αλλά πάντα κάτι την έκανε να συναινεί παθητικά.

Δεν άργησε η στιγμή που, αξημέρωτα ακόμα, όταν άρπαζε το γυμνό κορμί της για να το βάλει στις διάφορες στάσεις που ήθελε για να μπει μέσα της, όλο αυτό να καταλήγει να ‘ναι σωστός ξυλοδαρμός.

Όμως η Πηνελόπη το υπόμενε χωρίς κουβέντα– ποιος ξέρει γιατί; Χίλιες φορές είχε φανταστεί να του λέει πνιγμένη στα δάκρυα: «Σταμάτα Πέτρο να με πονάς»

Ίσως είναι μία φάση που περνάει, σκεφτόταν, ίσως πιέζεται στη δουλειά. Ίσως όλο αυτό θα μπορούσε να ήταν και κομμάτι της περίφημης «επαναστατικής γυμναστικής», έναν όρο που πολλές Κυριακές είχε ακούσει απ’ το στόμα των άλλων παιδιών. Γιατί, τώρα που το σκέφτεται, ήταν όντως αθώα παιδιά με δίψα για μια νέα ζωή.

Όμως, κάθε πρωί η Πηνελόπη συνέχιζε να μετράει τις πληγές που πάνω της άφηνε ο άνδρας της, και δεν άργησε η στιγμή που θα πρόσεχε ότι όταν εκείνος ερχόμενος κατάκοπος απ’ την δουλειά, ενώ έτρωγε ή μονολογούσε κάτι μπροστά στην τηλεόραση, θα έριχνε κλεφτές ματιές στα διάφορα σημεία του κορμιού της, κοιτούσε να βρει τα σημάδια της βίας πάνω της. Τις πρώτες φορές νόμισε ότι γελάστηκε, ότι απλώς κοιτούσε με πόθο την ίδια.

Όμως εκείνη τη φορά, χωρίς δεύτερη σκέψη, μόλις ο Πέτρος μπήκε στο σπίτι και πριν σχεδόν προλάβει να κλείσει την πόρτα, εκείνη τράβηξε επιδεικτικά τη μπλούζα της ψηλά για να φανεί σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το γδάρσιμο που εκείνο το πρωί της είχε κάνει αρπάζοντάς την απ’ το στομάχι για να τη βάλει στα τέσσερα. Εκείνος τότε τα ‘χασε, έκανε ένα βήμα πίσω και έμεινε εκεί χωρίς να μιλάει. Εκείνη πατώντας με γυμνά πόδια στο πάτωμα τον πλησίασε και παίρνοντας απαλά τη δεξιά του παλάμη την έβαλε προσεχτικά ν’ αγγίξει τις εκδορές της. Τα μάτια του φωτίστηκαν και ευθύς το πρόσωπό του γαλήνεψε.

Τον πήρε απ’ το χέρι και ξάπλωσαν στο μισόφωτο της κρεβατοκάμαρας. Ήταν κάτι που στη συνέχεια θα γινόταν η μυστική τους ιεροτελεστία. Εκείνη θα γυμνωνόταν για να οδηγήσει τα χέρια του να ψηλαφίσουν μία-μία όλες εκείνες τις πρόσφατες πληγές, μιλώντας του ψιθυριστά για τις παλιότερες αλλά ακόμα και για εκείνες που είχαν επουλωθεί και τώρα θα μπορούσε μόνο να τις φανταστεί. Και εκείνος για ώρα πολύ εναπόθετε στοργικά τις παλάμες του πάνω στο τρεμάμενο κορμάκι της γυναίκας του, ενώ εκείνη ξεκινούσε να του λέει πόσο περήφανη ήταν γι’ αυτό ή εκείνο το σημάδι, του ορκιζόταν αιώνια πίστη και καθώς το απόλυτο σκοτάδι κυρίευε τον χώρο, μικρές αλλά απότομες συσπάσεις των μυών του λάρυγγα και του στήθους της την οδηγούσαν σ’ έναν παρατεταμένο λυγμικό οργασμό.

 

@Afrodoxia

Έχεις γράψει το ίδιο κείμενο δύο φορές αλλάζοντας μόνο μια λέξη.

 

Μπορεί να είναι κατά λάθος περασμένο δύο φορές.... εικάζω.

 

Αυτο κι αν ειναι ανατριχιαστικο ...ΠΟΙΑ λεξη αλλαξε??   

 

Ναι, συγνώμη, το διόρθωσα. Ευχαριστώ!

 

Ναι, ευχαριστώ. Κάπου διπλασιάστηκε. Το διόρθωσα.

 

Στο πρώτο paste έλειπε το "παρατεταμένο" πριν το "λυγμικό οργασμό"

 

Γράφετε ωραία  

 

Σας ευχαριστώ, η κυριαρχία (πάνω απ' όλα στο ν' αντέχεις την υποταγή - να είσαι κυρίαρχος της υποταγής σου), βρίσκονται περισσότερο εκτός παρά εντός μιάς προσωπικής σχέσης. Οπότε, όλοι, μ τον τρόπο μας, προσπαθούμε να "σωματοποιήσουμε" / εσωτερικεύσουμε το γεγονός αυτό.

 

Μπερδεύτηκα λίγο ομολογώ

 

  δηλαδή;