Η Πηνελόπη των Σεπολίων - 3

Όλα αυτά πάνε πια, ήρθαν και πέρασαν. Και η ώρα πρέπει να ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν η Πηνελόπη ξύπνησε από τον λήθαργο, νιώθοντας όλο της το κορμί βρεγμένο – αυτή τη φορά στον ιδρώτα.

Η ζέστη ήταν αντιστρόφως ανάλογη στο καταλάγιασμα της κίνησης στην πόλη. Σηκώθηκε κακήν κακώς, τόση ώρα σταυροπόδι δεν ένιωθε καθόλου το δεξί της πόδι. Έκανε με κόπο λίγα βήματα προς την εξώπορτα και χωρίς να την κλείσει άρχισε μέσα στο σκότος του διαδρόμου, ψηλαφιστά, ν’ ανεβαίνει τα σκαλοπάτια.

Στιγμές πριν φτάσει στον τελευταίο όροφο μία σκέψη έλαμψε στο μυαλό της για να καταλήξει στα σωθικά της: Ο Πέτρος την είχε αφήσει γιατί δεν ήθελε πια να την κακοποιεί!

Ακούμπησε το χέρι της στο σκαλοπάτι και κάθισε. Θα ήταν ακόμα μαζί αν εκείνη δεν είχε ξυπνήσει την ευαίσθητη πλευρά του – «τι σου ‘ναι η ζωή», άκουσε την φωνή της στο σκοτάδι.

Σηκώθηκε πάλι διπλά αποκαμωμένη και χτύπησε την πόρτα του ρετιρέ. Η πόρτα άνοιξε και εκείνη σαν την γάτα γλίστρησε προς τα μέσα. Προχώρησε προς την ανοιχτή τζαμόπορτα της βεράντας και αμέσως ένιωσε το αεράκι να θωπεύει τον κόρφο της. Πέταξε επιτέλους με βία το φόρεμα από πάνω της, ξάπλωσε μπρούμυτα χάμω στην κουρελού και χασμουρήθηκε δυνατά.

«Μπα, νυστάζεις;», της φώναξε η Βάνα από μέσα. Αντί για αστέρια ήταν τα φώτα της πόλης που τρεμόπαιζαν και η νύχτα κρεμόταν σαν νοτισμένο μαγιό στον ουρανό της Αθήνας – ήταν αρχές Ιουλίου και τα τσιμέντα είχαν ανάψει.


Η Βάνα είχε γίνει η μεγάλη αδυναμία της Πηνελόπης. Μία αυτοδημιούργητη γυναίκα, κοντά στα πενήντα της τώρα, που έβγαζε το ψωμί της κυνηγώντας εδώ κι εκεί τη διαφήμιση βρίζοντας σαν λιμενεργάτης. Κάθε βράδυ γύριζε πεθαμένη απ’ την πολύωρη τρεχάλα στην πόλη. Κάτι που η Πηνελόπη ποθούσε να κάνει και η ίδια, να βρει μία δουλειά που πληρώνει– όχι σαν αυτή της κορδελιάστρας – να βγει έξω στον κόσμο, να γίνει ανεξάρτητη.


Είχαν συναντηθεί τυχαία πριν από μία εβδομάδα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Της Βάνας είχε ξεφύγει ένας αναστεναγμός κούρασης και αμέσως η μικρή προσφέρθηκε να την βοηθήσει με τις τσάντες του σουπερμάρκετ που κουβαλούσε. Κατόπιν η Βάνα προσκάλεσε την Πηνελόπη στο διαμέρισμα για να γνωριστούν και ενώ η τελευταία χάζευε εκστατικά τη θέα απ’ τη βεράντα, η Βάνα ετοίμασε δύο ποτά. Όμως η μικρή αρνήθηκε ευγενικά.

«Δεν πίνω πια τ’ αλκοόλ…»

«Μπα;», ξαφνιάστηκε η Βάνα κρατώντας δύο παγωμένες βότκες στον αέρα.

«… Αλλά μ’ αρέσουν τα υγρά που εκκρίνουν τα σώματα», είπε η Πηνελόπη και χαμήλωσε λίγο το κεφάλι.

Τώρα η Βάνα έκανε πραγματική προσπάθεια να καταλάβει και η Πηνελόπη αισθάνθηκε ότι ήδη είχε αρκετά μπερδέψει αυτήν την ταλαιπωρημένη γυναίκα. Σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε με φλογισμένα μάτια.

«Συγνώμη που το λέω, εννοώ μ’ αρέσει ο ιδρώτας ή το σάλιο του άλλου, η ούρηση...», ξεστόμισε με ομολογουμένως αφοπλιστική ειλικρίνεια η μικρή.

«Μωρή, μπορώ να σε πνίξω σε ποτάμι από κάτουρα – τι ακούω βραδιάτικα η Χριστιανή!», φώναξε βραχνιασμένα και εκνευρισμένα η Βάνα. «Είσαι χωρισμένη, ε;», ρώτησε πιο μαλακά τώρα την μικρή.



Η Βάνα ήταν αυτό που λέμε πληθωρική προσωπικότητα, αν έβαζε κάτι στο μυαλό της δεν υπήρχε περίπτωση να μην το καταφέρει. Μελαχρινή σαν τσιγγάνα, νταρντάνα και με περιφέρεια Αφρικανής, με το που έβλεπε τον άλλο απέναντί της αμέσως ήξερε και τι καπνό φουμάρει. Και με την Πηνελόπη νιώθοντας ότι δεν υπήρχε κάτι λεσβιακό στον αέρα – η ίδια άλλωστε ήταν ξεκάθαρα υπέρ του ανδρικού μορίου – αυτό που την έκανε να μην την πετάξει έξω με τις κλωτσιές ήταν η αθωότητα που είχε η φωνή της όταν ξεστόμιζε αυτές τις χυδαιότητες.


«Χρειάζεσαι κάποιον που θα σε φροντίζει», της ψιθύρισε η Πηνελόπη, όταν πια και οι δύο τους είχαν βολευτεί στην βεράντα. Λίγο πριν η Βάνα με φωνή βραχνιασμένη και οργισμένη είχε τελειώσει ένα ακόμα προσφιλές της «Κατηγορώ τον κόσμο και τους ανθρώπους».

Όμως η Βάνα κουραζόταν πραγματικά και η νεότητα είχε προ πολλού εγκαταλείψει το βαρύ κορμί της, χτυπώντας μάλιστα δυνατά την πόρτα πίσω της, κάτι που σημαίνει ότι ήδη αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.


Η Βάνα αισθάνθηκε την ανάγκη να πιει και μία τρίτη βότκα. Στ’ αλήθεια θέλεις κάτι, ρώτησε την Πηνελόπη. Η μικρή κούνησε ασυναίσθητα το κωλαράκι της, βρισκόταν κουλουριασμένη πάνω στην πολύχρωμη κουρελού της βεράντας. Ανακινήθηκε και κάθισε οκλαδόν μπροστά από την καθισμένη αναπαυτικά Βάνα και μέσα στο μισοσκόταδο ξεκίνησε απαλά να τρίβει τα πρησμένα πόδια της οικοδέσποινας.


Ήταν κάτι τόσο παιδιακίστικα τρυφερό που ακόμα κι αν είχε κάποια ερωτική αξία αυτή ήταν πολύ μικρή μπροστά στην ανακούφιση που αμέσως άρχισε να νιώθει η Βάνα. Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε σε ένα πραγματικά αναζωογονητικό μασάζ.


Ούτε τ’ άνοιξε όταν ένιωσε τη ζεστή σάρκα των μαστών της μικρής της υποτακτικής να σφουγγίζουν μ’ απέραντη στοργή τα πονεμένα πόδια της, που λίγο πριν είχε φροντίσει να γλύψει όσο καλύτερα μπορούσε για να μαλακώσουν.

 

-ρετιρέ
-Βάνα
-παγωμένη βότκα
-κουρελού


φλας μπακ στα 90ς