Η Πικρή η ήττα (ραψωδία Η)

-Εισέρθετε εισέλθετε στον Κήπο το μεγάλο. Εδώ που η όμηρος του Γύγη, η τυφλή της ποίησης και του πριν προφήτης, τη συνέχεια θα σας πει από τον Πόλεμο της Τροίας.

The Replica’s war, my day.

Της πρώτης τάξης την ημέρα, ο κόσμος πολύς, σαλέμι να πουλούν τη φρενίτιδα να αυξήσουν και ο ενθουσιασμός μεγάλος, σανδάλια καινούρια να φορά. Μα στη τάξη της Δευτέρας…

-Εισέλθετε εισέρθετε και σφάρντ ρίξτε στο δοχείο, ανάγκη έχω εγώ αρχοντικό να φτιάξω.

Για ώρες κανείς δε πλησιάζει, πέρα απ’ τα αρχαία τα κουνούπια και δυο του παλιού ποντίκια. Σκουπίδια για να φαν’ που αφή νου ναι οι φαν του είδους.

Ο εις και του χρήματος ο πράκτωρ, απογοήτευση χλιδάτη παίρνει και τις απαιτήσεις του περβάζι.

-Περάστε, περάστε εγώ φωλιά να χτίσω…

…στο κακόμοιρο και πεινασμένο σκύλο..

..μου τον Κροίσο.

Κανείς. Τα κουνούπια φεύγουν, στο τέλος τα ποντίκια. Ο πόρτες κλείνουν. Οι φωτιές σβήνουν και η Όμηρος στο κέντρο της σκηνής, μόνη να παγώνει παρέα με τον Κροίσο.

-Τη συνέχεια θα μου πεις;

-Ναι αλλά χάρη μεγάλη θέλω.

-Ό,τι θες.

-Ό,τι;

-Αγκαλιά θέλω να με πάρεις, το κορμί μου να κρατήσω παγωμένο.

Max the Dog is dead !!!

-Το νέο απλώθηκε, φωτιά παντού. Το θεριό ο Πάτροκλος έχασε το Τούτο του.

Χάος στο των Αχαιών στρατόπεδο, ενώ στην Τροία.

-Ευκαιρία είναι έξοδο να κάνουμε τώρα. Βενιζέλος

-Όχι. Λεξ

-Έστω μια μεραρχία δως μου και στη θάλασσα θα τους φτάσω και μέσα στην αλμύρα θα τους πνίξω. Βενιζέλος

-Όπα! Βενιζέλος;

-Ναι.

-Είσαι σίγουρη;

-Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Ο Κροίσος με επιφύλαξη κοιτά την όμηρο αλλά στο τέλος γαβ της κάνει να συνεχίσει. Από το καθόλου, έστω και το μύθι του παρά…

Η Πικρή η ήττα (ραψωδία Η)

-Θέλω οι θάλασσες του χειμώνα μόνες να κοιμούνται. Με βάρκες δεμένες στις ακτές που ποτέ δε βλέπεις. Στο πέρας της ψυχής τους νερά ιΔες να δεις…

Ο Αχιλλεύς τον Πάτροκλο προσέχει, στης θάλασσας τ’ αστέρι αυτός μιλά.

-Ηρέμησε Πάτροκλε, κακό μικρό δεν έπαθες αλλά τεράστιο δεν ήταν;

Κυπαρίσσι δυο μετρά στον άνεμο, διπλώνετε και ένα τώρα.

-Για το Τούτο μου μιλάς Άνδρα Αχιλλέα. Γι’ αυτό που μαζί μου γεννήθηκε και παρέα μου έκανε ως τα χθες.

-Θυμάμαι Πάτρο. Όταν όλοι με δύο το κρανίο και μπάλα παίζαμε, εσύ με τρία τα κατάφερνες πάντα δικά σου να ‘ναι.

Ο Πάτροκλος στην αμμουδιά ξαπλώνει, το βάρος της ψυχής το σώμα του λυγίζει.

-Θυμάσαι τότε με τις ασκήσεις ισορροπίας του Δασκάλου, στα εδάφη με τη κλίση την μεγάλη; Η Κατηφόρα να σε πάρει και στο γκρεμό να σε πετάξει, έτσι και δε στεκόσουν στο βάρος σου ανίκητος.

Ο Αχιλλέας δίπλα στο φίλο του ξαπλώνει, μαζί τον ουρανό να βλέπουν.

-Ναι Πάτρο, εσύ με τα τρία καλύτερα στεκόσουν από εμάς των δύο.

Τα καβούρια δίπλα τους τύμπανα βροντούν σε πένθιμο ρυθμό. Ένα δάκρυ από τον Πάτροκλο ξεφεύγει και από αυτό γούρνα γιομάτη με νερό.

-Το Τούτο μου Αχιλλέα !! Αυτό που στο Αν το δρας πρόσθεσε και άνδρα μεγάλο μ’ έκανε.

-Και τώρα μεγάλος είσαι Πάτροκλε. Θέλεις να σου στείλω τη Βρισηίδα να πεισθείς;

Ο Πάτροκλος αντίρρηση ετοιμάζεται να φέρει, όμως το γράμμα στο μυαλό του φτάνει και η τελεία του ρωτά.

-Η αδερφή της Χρυσηίδας με του Χρυσού το κάλλος δεν είναι αυτή;

-Ναι, χαμόγελο κερνά στην ελπίδα που ανατέλλει ο Αχ.

-Όπως τα λες, μόνο που η Χρυσή κακάσχημη να λάμπει σε σχέση με τη Βρύση.

-Θέλω…

Η AwwA στα στρατιωτικά ντυμένη, σπαθιά, μαχαίρια, τόξο και στη ζώνη της ένας κίτρινος μπαλτάς. Ο Λεξ τον ήλιο να τηρά, η AwwA ανάμεσα τους μπαίνει.

-Ο Βενιζέλος έτοιμος είναι, από τις πύλες για να βγει την επίθεση να κάνει.

-Του είπα όχι!!

-Είσαι σίγουρος πως αυτή η στάση ορθή ήταν; Η AwwA με της φωτιάς τα μάτια τον κοιτά. Στα νερά τους καρχαρίες.

-Γιατί;

-Αν αποτύχει σ’ αυτόν το φταίξιμο θα ρίξεις.

-Κι αν στο δεν;

-Τότε πριν το τέλος τα ηνία θα του πάρεις και τη νίκη δική σου θα ‘χεις.

Ο Λεξ την τηρά. Διάφανες οι σκέψεις της, έκδηλος ο λόγος που στη διασταύρωση τον σπρώχνει. Το δύσκολο της κάνει και στο τέλος της επιτρέπει να πιστέψει πως αυτή τον έσυρε…

-Ω Δυσσέα ‘συ που πας;

-Έβρεξε εχθές.

-Και;

-Θα έχουν βγει τα σαλιγκάρια.

-Μα έχουμε μάχη, πόλεμο, ανθρώπους πρέπει να πληρώσεις.

Στης Τροίας τον περίβολο 25 άντρες αρματωμένοι. Οι 24 σε κύκλο και στο κέντρο και αρχηγός ο Βενιζέλος. Τον πρώτο από τον κύκλο ως Α τον καλούν και το δεύτερο ως Β και ο τελευταίος του Ω το μέγα.

-Την αδικία κανείς δε τη Χωρά και προφανώς δεν τη συγχωράει. Οι άντρες με δισταγμό να τον κοιτούν και ίσως φοβισμένοι.

Μόνο 24;

-Ήρθαν στις ακτές μας και τις λέρωσαν. Ήρθαν στα δάση μας και τα έκαψαν, στις στάνες και τα έσφαξαν, στις αυλές μας και τις κατούρησαν και τώρα στο σπίτι μας; Τις θύρες να χτυπούν;

Οι άντρες νιώθουν το άδικο να τους στυλώνει, μα και πάλι…

Μόνο 24; Απέναντι σε πόσους;

-Μας κλέψαν τα κεράσια, έλιωσαν τα ρόδια μας και τώρα ζητούν και τις γυναίκες μας;

Ο Γ δεν αντέχει, το λόγο παίρνει.

-Έχεις δίκιο! Να βγούμε, να τους τσακίσουμε, στη θάλασσα άτακτα να φτάσουν, φωτιά στα πλοία να τους βάλλουμε.

Τη φράση ο Χ συνεχίζει και στη σκέψη το δίκιο του ορίζει.

-αΧαιός πίσω στη πατρίδα του κανείς να μη γυρίσει αλλά…

-Αλλά; Ο Βενιζέλος με το βλέμμα τους άντρες διαπερνά και του Τριγώνου το μου και συ επίσης. Ο Ξ το περιεχόμενο γνωρίζει και τη κεντρική ιδέα αποκαλύπτει.

-Μόνο 24 απέναντι σε χιλιάδες; Μιλιούνια οι Αχαιοί και στα χώματα μας τα σκουπίδια τους βουνά. Το μέγεθος κομπάζει και ας μην εμάς συμφέρει.

Ο Βενιζέλος ξέρω ‘γω χαμογελά και αμύγδαλα προσφέρει.

-Βοήθεια έχουμε, του θεού την πατρική και του στρατηγού μεγάλη.

-Ποιον; Πριν προλάβει το όν τη μορφή του να αναδείξει, ο χρόνος καρπώνεται, φουσκώνει και σκίζεται σα φτηνή του χαρτιού κουρτίνα και από μέσα του προβάλλει…

Ο Θεός, ο Κρόνος. Στο ένα χέρι τον υΙό του να βαστά και στο άλλο φίδια με δρεπάνι. Το πιο γνωστό φίδι του απλώνεται, τον χώρο με το χρόνο δένει, σφίγγει και του στενού Ωπός σχηματίζεται.

Τα πάντα από εκεί και μόνο να περνούν και με το ζόρι 6 να χωρούν, ο ένας στον άλλο δίπλα.

Στο στρατόπεδο των Αχαιών αλαλαγμός θεριό. Γεροί και όχι γέροι, τρανοί πολεμιστές, αλλά τους πάτησαν τον κάλο.

-Να τα βάλουν με δράκους, με θεούς και κτήνη, να πληγωθούν, χέρια, πόδια, μάτια και αυτιά να χάσουν μα…

-Το Τούτο τους ;;

-Αν είναι δυνατόν !! Ο Κροίσος τα πόδια του σταυρώνει τα ‘χαμνα του για να κρύψει, η Όμηρος την κίνηση του βλέπει κι ας μη βλέπει.

-Ακριβώς !!! Και μάλιστα στη νύχτα; Την ώρα που ευάλωτοι κοιμούνται;; Άτιμος ο εχθρός και πονηρός πολύ, κακόβουλος ο λόγος που στρα τόπεδα θα μπεις στις νύχτες, κανείς να μη σε δει.

Ο Αγάς ο μέμνων να προσπαθεί τους τρομαγμένους στρατιώτες να εμψυχώσει και συνάμα τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο να ψάχνει.

-Που είναι;

-Στην παραλία. Ο ένας κλαίει και ο άλλος λόγια γλυκά του λέει.

-Στρατιώτες ακούστε, στο ξαφ νικά φωνάζει, αλλά σήμα και σία του κανείς. Όλοι το Τούτο τους να ψάχνουν, μόνο αυτό τους νοιάζει.

Ώμός ο Αγαμέμνων, με δάσκαλούς αιμοβόρους και τα λόγια τους θυμόταν.

-Αν θέλεις οι άλλοι να σε ακολουθούν βρες το φόβο που τους κλέβει και δείξε πως αυτόν που πρέπει σ’ εσέ να έχουν, είναι ακόμη πιο μεγάλος. Sun Τσουκ.

Έναν περαστικό στρατιώτη από το Τούτο του αρπάζει και με του σθένους δύναμη τρανή του το ξεριζώνει. Ο άνδρας με τη βαριά και τη φωνή του μπάσα, μόλις το τούτο του χάνει, λεπτή στριγκλιά στο μπαλκόνι του απλώνει.

Το στρατόπεδο παγώνει κι όλοι γυρνούν και τον Αγαμέμνονα κοιτούν. Αυτός στη προσοχή του χάμω τους γελά και στον ευνούχο πάνω ανεβαίνει.

-Οι Τρώες με αρχηγό τον Βενιζέλο τόλμησαν και βγήκαν έξω από τα τείχη. Είναι μόνο 24 κι αυτός είκοσι και πέντε. Ευκαιρία σας μεγάλη, εκδίκηση να πάρετε. Εμείς ήμαστε 220 χιλιάδες !!

Οι Αχαιοί το χέρι παίρνουν από το Τούτο και στο σπαθί το βάζουν.

-Πατήστε τους !!! Δύο λέξεις αρκούν. Όλοι μαζί, άναρχα, άτακτα και του χάους Τσουνάμι ξεκινά, 25 άνδρες για να λιώσει…

-Έχει ο χρόνος σχήμα; Ο Κροίσος περίεργος, του χρυσού εσνάφι.

-Καθώς τα σωματίδια της ύλης, γδέρνουν το χώρο και το χρόνο με τροχιές, ναι, έχει. Η Όμηρος το φρέσκο δέρας στους καρπούς της χαϊδεύει.

-Πώς είναι;

-Κλείσε τα μάτια σου και μαζί μου δες. Τα ίχνη τους δέσμη ποιούν, από της καμπύλης τις γραμμές που όλες μαζί στο τώρα δένουν.

Το πρώτο που είδε ο Κροίσος, ήταν θολή εικόνα, μα μόλις αυτή καθάρισε…

Μια παγωμένη του χρόνου του διάφανου, θάλασσα και μέσα της του σκύλου τα παιχνίδια. Σκόνη, βράχια, κύκλοι αερίων, πλανήτες, νεκροί και ζωντανοί, αστέρια, θνητοί και μη.

-Τώρα πάρε ανάσα !

Με την εις πνοή του η κίνηση στο ρέω απελευθερώνεται με ταχύτητα μεγάλη. Το φωτός κλαδιά, γραμμές που προς τις δύο κατευθύνσεις το σώμα τους απλώνουν.

-Το βλέπεις;

-Ναι. Γιατί και προς τις δύο μεριές;

-Προς τη μια το παρελθόν και στην άλλη μέλλον.

-Αυτοί οι ρόζοι που με ρουφήχτρες μοιάζουν;

-Ύλη που συσπειρώνεται στο ρεύμα του χρόνου την ενέργεια να κλέψει.

Ο Κροίσος το κεφάλι του ρυθμίζει στους κυματισμούς του χρόνου. Μπρος και πίσω, πίσω μπρος.

-Όμορφα νιώθω. Σα τη θαλπωρή της παιδικής μου κούνιας. Αυτά που παράλληλες τροχιές δείχνουνε πως έχουν;

-Αυτά είναι τα άψυχα που διακρίνονται, από το “ύψος” που τα καθορίζει.

-Κι αυτά; Που άναρχα και άλογα κινούνται;

-Αυτά είναι τα έμψυχα.

-Η διαφοροποίηση τους;

-Εξαρτάται από ποια πηγή “ακούνε” . Ο Κροίσος για λίγο στην εικόνα αφήνεται. Χαλαρώνει, τη λήθη νιώθει να τον αγγίζει, την γαλήνη και τον θάνατο. Από το ήρεμο ξεφεύγει, απομακρύνεται και τα μάτια του ανοίγει.

-Πες μου τη συνέχεια.

Η Όμηρος μια γουλιά από φως, η ενέργεια απλώνεται και την ιστορία συνεχίζει…

-Στο τώρα, στην πεδιάδα που γύρω από την Τροία απλωνόταν, με το σφίξιμο του Κρόνου, έξι μόνο να χωρούν από Αχαιούς και έξι από Τρώες.

-Τα Α,Β,Γ,Δ,Ε και Ζ πάλεψαν γενναία, αλλά άπειρα από πόλεμο έπεσαν γρήγορα. Την ίδια μοίρα είχαν και τα γράμματα που ακολούθησαν. Ήταν μια σφαγή χωρίς στοργή. Από τους Τρώες, 24 τα νεκρά γράμματα ενώ από τους Τρώες μόνο τρία.

Ονόματα ανθρώπων, με φωνή, καρδιά, όνειρα, μαλλιά, που τραγικά τελείωσαν για πάντα.

Οι Αχαιοί που ήταν μπροστάρηδες, φτηνοί και αφού τα κατάφεραν αυτοί, αέρα πήραν οι υπόλοιποι και απρόσεκτοι έγιναν. Τους τελευταίους με φιγούρες του χορού τους σκότωσαν, για να δείξουν πόσο εύκολο τους είναι.

Ο Βενιζέλος μόνος. Ηττημένος έμοιαζε πως είναι, αλλά…

Το τιμητικό σπαθί του έπιασε και τη σάρκα των γραμμάτων έσκισε. Μέσα από το καθένα, 7 οι γιοι που ξεπήδησαν και καμιά η κόρη.

Οι Α(1), Β(1), … , Ω(1) απέναντι στους Αχαιούς και όταν αυτοί έπεσαν ακολούθησαν οι Α(2).,.,.Ω(2) κοκ στου πολέμου τη φωτιά.

Ένα επίπεδο ανώτεροι στη τέχνη του πολέμου, από τους προγόνους τους. Στη ψυχή τους κουβαλούσαν τις μνήμες των πατέρων τους. Τα λάθη, τα σωστά τους του παρά τα δείγματα, τη δίψα να σκοτώσουν, τη λαχτάρα ήρωες να γίνουν. Όχι μόνο τη δική τους αλλά και όσων προηγήθηκαν.

Για καθένα από τους Τρώες, δύο χρειάζο ντα ν τώρα Αχαιοί και όταν του Α οι γιοί τελείωσαν, ακολούθησαν τα εγγόνια.

Α(11),…,Α(77) και αργότερα Α(111),..,Ω(777) λέγοντας όσο πάει, κλαίγοντας όσο χρειάζεται, παιδιά υπάρχουν, αυτός ήταν πάντα λόγος παραγωγής τους…

Μέσα στο DNA, ο αφρός, το απόσταγμα του φονιά, των εργαλείων που αναπνέουν ώστε το θάνατο να σπείρουν.

-Απίστευτο! Ο Κροίσος όρθιος, στο πέρα να κοιτά, σαν τις μάχες αυτός να βλέπει.

-Ένα είδος που τη ζωή και τους κύκλους του αφιέρωσε, στο να σκοτώνει άλλους και μαζί και τον εαυτό του. Η Όμηρος χαμογελά, θέση στο σχόλιο του Κροίσου δε θέλει να πάρει. Γιατί να βοηθά, τη μία ή την άλλη τη πλευρά;

-Αυτή ήταν η επιλογή τους. Ό,τι σπέρνεις, αυτό θερίζεις. Ο Κροίσος μοιάζει να μη καταλαβαίνει, αλλά δεν τον απασχολεί το βάθος, αλλά το εύρος.

-Ήταν οι μάχες επικές; Η Όμηρος το χαμόγελο της χάνει.

-Ναι αν η τραγωδία, έπος για ‘σένα μοιάζει…

(- Όπα που πας; Κροίσος.

-Να μαγειρέψω τις Λέξεις και να τις σερβίρω σε Προτάσεις. Όμηρος

-Τελείωσε ο πόλεμος;

-Τελειώνει ποτέ ο πόλεμος; )