Η Τέχνη

H texnh...

 

[Η τέχνη γενικά;]

Egon Schiele, Όρθιο γυμνό κορίτσι, 1910, Albertina, Βιέννη.

 

 

"To ένα μάτι βλέπει, το άλλο αισθάνεται"
Παουλ Κλει.



 

 

Κλινκκλινκ.

A tipping of the can.


Κάθομαι εδώ και σκέφτομαι το μέλλον μου. Δεν σκέφτομαι. Ούτε το μέλλον μου.


Δίπλα μου έχω τον Paul. Είναι ψηλός και χοντρός.Και μαύρος.Δεν έχει άλλο χρώμα.


Δίπλα του είναι ο John. Τους συνδέει η απόσταση.Εγώ στρίβω ένα τσιγάρο.


Πες μου Πολ, πόσες μέρες θα κάνω να σε δω; Πολ, πώς είναι στα ξένα;Πού θα πας όμως;Από πού είσαι Πολ;Και γιατί ο Τζον μου περνάει απαρατήρητος;


Αυτό που προηγήθηκε, ήταν ένα ιντερμέδιο αναισθησίας.

Σαν χάπι.


Πολ, θα σου μιλάω στον ενικό. Είσαι ένας, και είσαι μοναδικός για μένα. Σε όλα τα υπόλοιπα ονόματα, εσύ ξεχώρισες. Ήσουν κοντά μου,Πολ,πού είσαι;


Ο Πολ πέθανε. Ο Πολ, βασικά, ζει. Εάν ζει ή δεν ζει τώρα, δεν θα ζει ούτως ή άλλως.

Εγώ ζω;


Πίνω νερό. Κάποιες σταγόνες πέφτουν στο πρόσωπό μου. Μία ρέουσα ψυχή.

Αργά. Πολύ αργά.


Μία απόλυτη σιωπή. Σπάω τα κόκκαλά σου με τα χέρια μου. Μετά ξαπλώνω πάνω στο απαλό σου δέρμα.

Το βλέμμα σου με διαπερνάει. Τί ακριβώς θέλεις να μάθεις;

Γιατί φοβάσαι να μου μιλήσεις;


Μετά αράζω σε ένα μπαρ. Πίνω λίγη μπύρα. Τα νεύρα του εγκεφάλου μου προσπαθούν να ξεφύγουν.Φοράω γρήγορα ένα πουκάμισο και αντιλαμβάνομαι την οπτική. Διερωτώμαι.


Θα περιγράψω τώρα μία σκηνή στο λεωφορείο. Πριν και μετά. Φτάνω στη στάση του λεωφορείου και συλλαμβάνω μία μορφή. Βγάζω ένα βιβλίο. Και διαβάζω Το Τέλος. Όμως όσο διαβάζω το μυαλό μου σκέφτεται τη μορφή. Διαβάζω μία λέξη και την ξεχνάω στην επόμενη.Τα λόγια μου ξερνάνε στη σκέψη μου.


Μετά έγινε η διαδρομή. Τίποτα το ιδιαίτερο να προσεχθεί.

Φυσικά έφτασα το βιβλίο στη σελίδα 19, ή 29. Δεν θυμάμαι τίποτα.


Συνήθως όμως, όταν βρίσκομαι σε μέρη με ωραίο φαγητό, τρώω έξω. Φροντίζω να είμαι ευπεριποίητος, βάζω όμορφα ρούχα. Κινούμαι ασταμάτητα στον χώρο. Κολλάω σε εικόνες.


Πιθανότατα, να πάσχω από κάποια ασθένεια. Κατάθλιψη. Διπολικός διαταραχισμός. Νευροπάθεια.


Το καθετί, σε εμένα και τον χώρο γύρω μου, εγώ.


Μου μιλούσες πολύ άγρια. Μία ορμή.

Μου μιλάς ακόμη;


Το διασκεδάζω πολύ, να μιλάω μαζί σου. Γιατί φτιάχνουμε ατμόσφαιρα.


Εάν αφηγηθούμε τις ιστορίες μας. Παίζουμε φλιπ φλοπ. Αναμειγνύουμε.


Μέσα μου ένας αστείρευτος θυμός. Ούτε θλίψη, ούτε μίσος. Μέσα μου


Τα δάχτυλά μου παγώνουν. Αγγίζουν. Το βλέμμα μου στα γράμματα. Αριθμοί.


Κινώ, το κεφάλι μου. Ξαπλώνω, στον αέρα.

Αναπνέω.

Το χαρτί αμφιταλαντεύεται ασταμάτητα. Αλλάζω τη θέση του.

Εδώ όμως είχαμε μια συζήτηση για τον Paul. Είναι πολύ ανθρώπινος.

Ενώ δεν είναι.

Ο Πολ δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Μου μιλάει ενώ δεν τον ακούω. Γιατί το κάνει;

Βάζει άλλα ρούχα. Αλλάζει όψεις.

Δεν

Τον βλέπω.

Τρώει και αναμασάει.

Εμένα μου αρέσει να ξαπλώνω. Να κοιτάω ψηλά. Να μην υπάρχω.

Σε αντίθεση με τον Πολ, που πάσχει από το σύνδρομο της εξάρτησης.

Ο Πολ εξαρτάται από εμένα.

Εγώ επιλέγω, αν θα είναι ή δεν θα είναι.

Εγώ επιλέγω, τι θα είναι, και πώς θα είναι.

Το που, και το πότε.

Όσο κι αν δεν το πιστεύεις, Πολ.


Η λάμπα είναι μία κλεμμένη κατά βάση λάμπα. Φωτίζει το δωμάτιο πίσω από την μπλε κουρτίνα. Κάνει δίπλες με την κουρτίνα. Αυτή η λάμπα είναι μία εξαιρετική λάμπα.


Πολ, πολ, πολ, πολ.

Κολντ, κολντ, κολντ, κολντ.


Σαν ευδιάθετη πρόσκληση.


Λοστ. Φροστ. Ποστ.


Τώρα, .

Το περίεργο είναι πως δεν υπάρχει συγκεκριμένη ημερομηνία άφιξης. Ήταν στα τέλη Απριλίου, ή Μαίου. Δεν ήμασταν πολλά άτομα, μόνο γυναίκες, και εγώ.


Δόθηκε ως δώρο. Μία φιλοξενία.


Έτσι, να σας συστήσω τον Πολ.

Ο Τζον πάντα αδιάφορος.


Μόλις γύρισα σπίτι, πήραμε τις θέσεις μας. Σίγουρα τα είπαμε λίγο.

Τί είπαμε;


Κοιμηθήκαμε.


Το επόμενο πρωί τα ίδια. Το μεθεπόμενο επίσης.


Φύγαμε ένα ταξίδι. Φλοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοπ φλοπ φλοπ. Τα φτερά μας.Τα φτερά του αέρα.


Αλλά πάλι παρατημένο. Μου τράβηξες την προσοχή όταν σε κοίταξα καλύτερα.


Πολ, δεν θυμάμαι τίποτα από εσένα. Τα δάκρυα μου είναι κάπου στο λαιμό μου.


Είναι, μία φωτιά, από το γκαζάκι. Είναι, το γκαζάκι.


Θα ξαπλώσεις εκεί πάνω, Πολ.


Θα γίνεις στάχτη. Η στάχτη σου Πολ, θα την καταπιώ Πολ.


Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ. Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ. ΑΓΙΟΣ. Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ.


ΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣΗ. ΕΠΙΘΕΣΗ. ΕΠΙΘΥΜΙΑ.


ΛΥΣΣΑ.


Ένα διάλειμμα ανάγκης.


Σίγουρα έχω βιαστεί οικογενειακά. Κυριολεκτικά. Το χρώμα των ρούχων σου, μία παντοτινή αστάθεια. Το κάθε σου βλέμμα, η ενθύμηση της στιγμής.

Ανάμεσα στις επιθυμίες μου, ποτέ δεν ήταν όμως να κάνω κάτι μαζί σου. Αυτό είναι, ένα πλήρες αισθητικό πρόβλημα.


Πολ


Άντριου;

Τζον;


Τώρα παίζει το νέο κομμάτι στο youtube. Τώρα,

Το επίλεκτο κομμάτι

Αυτό

Τώρα .


Πολ .

Εγώ.

 

...προτείνω να πιείς ένα ποτάκι μετά πάντως

 

ΜΠΟΜ χαραγμένο με το νύχι εγκάρσια στον κώλο το
φωνήεν στην τρύπα θα 'λεγα σε μια σκηνή από τη ζωή
μου θα με υποχρέωνε να είχα μια ζωή οι Μπομ κύριε δεν
τους ξέρετε τους Μπομ κύριε έναν Μπομ μπορείτε να
τον χέσετε κύριε δεν μπορείτε να τον ταπεινώσετε έναν
Μπομ κύριε οι Μπομ κύριε

Comment c' est, 1961, Samuel Beckett

 

E ti kserosfuri? Glouk

 

Pio sugkekrimena, to aristero vlepei,to deksi aisthanetai