Η γοητεία της απλότητας.

 

Η ιστορία αυτή δεν είναι φανταστική. Χρειάζεται όμως φαντασία.

Δεν ήσουν εκεί για να μυρίσεις, να αγγίξεις, να γευτείς, να ακούσεις, να δεις.

Αν θέλεις να τη βιώσεις καλύτερα, κλείσου στο δωμάτιό σου, χαμήλωσε τα φώτα, βάλε ακουστικά, πάτα εδώ
και συγκεντρώσου στις γραμμές που ακολουθούν.

Μην την «ξεπετάξεις».

Κάθε λέξης που έπεται, της αξίζει να φτιάξεις και μια μικρή εικόνα, η οποία από την οθόνη σου ταξιδεύει
προς το πίσω μέρος του κρανίου σου, έχοντας πρώτα συγκρουστεί με τους ήχους που ερεθίζουν τα αυτιά σου,
να, εκεί, περίπου στο κέντρο του εγκεφάλου σου.

Θα σου έλεγα να κλείσεις και τα μάτια, αλλά τα χρειάζεσαι ανοιχτά σε αυτή την περίπτωση. Θυμήσου όμως, τις φορές που με μάτια ορθάνοιχτα μπήκες σε ένα τελείως σκοτεινό δωμάτιο, και συνειδητοποιώντας πως η όρασή σου λειτουργεί αλλά δεν υπάρχουν αισθητηριακά δεδομένα για τον εγκέφαλό σου.

Βλέποντας πως δεν βλέπεις τίποτα.

Θυμήσου τις φορές που βρισκόσουν σε μια κατάσταση αυτόματης πλοήγησης, και το βλέμμα σου «κάπου».
Άγνωστος προορισμός.

Αυτή είναι η αίσθηση. Η ίδια αίσθηση που περιέβαλε το κορίτσι της ιστορίας. Ναι, για αυτή την ιστορία μιλώ. Την ιστορία ενός κοριτσιού που μου χάρισε μια λεπτή φέτα από το χρόνο του, από τη ζωή του, έτσι απλόχερα.
Με τα μάτια κλειστά, πάντα.
Ένα δώρο άξιο αναφοράς, αποτύπωσης.

Ο χώρος ήταν σκοτεινός, αλλά όχι τελείως:
Ένα φως με χαμηλή ένταση ήταν αρκετό για τη διαδικασία.
Στημένο στο κέντρο του άδειου χώρου, ακριβώς δίπλα από μια ξύλινη καρέκλα.

Η νύχτα ήταν ζεστή, αλλά όχι τελείως:
Μέσα του καλοκαιριού, έπειτα από καύσωνα.
Θα μπορούσε κανείς να πει πως ήταν τόσο δροσερά ώστε να αισθανθείς το κύμα ζέστης
ως μια οντότητα που απομακρύνεται από την πόλη σου, τεμπέλικα και ήσυχα.

Εκείνη ήταν απούσα, αλλά όχι τελείως:
Η παρουσία της ήταν αισθητή στην από το πρωί έντονη αίσθηση προσμονής μου.
Η αποδοχή της στην πρότασή μου για συνάντηση, η επίγνωση πως δεν έχει ιδέα για το τι επακολουθεί,
η άγνοια κινδύνου, και ο σε κάθε συνάντησή μας παρών φόβος της, προηγούντο της φυσικής της παρουσίας.

Εγώ ήμουν έτοιμος, αλλά όχι τελείως:
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που όφειλα να χειριστώ το μυαλό ενός ανθρώπου, τη συμπεριφορά του, προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση Ήταν η πρώτη φορά όμως που θα έπραττα κάτι ανάλογο μαζί της.
Μια υφέρπουσα ανυπομονησία, ως εάν ήμουν παιδί που λαχταρούσε να ανοίξει ένα δώρο.
Μόνο που το δώρο αυτό είχε σάρκα, οστά, θηλές έτοιμες για τα όρια του πόνου,
οπές -φυσικές και μη- ανεξερεύνητες από τα δικά μου αποφασισμένα χέρια.

Είχα μια αρκετά καλή ιδέα για το πως θέλω να της φερθώ,
αφήνοντας όμως στον εαυτό μου χώρο για το νέο,
το απροσδόκητο.

Μια ξύλινη καρέκλα και ένα φως υπό γωνία, ακριβώς δίπλα της ήταν υπέρ-αρκετά για ό,τι επακολουθούσε.
Ούτως ή άλλως, σε τέτοιες περιπτώσεις, κάθε είδους «εργαλεία» και «σύνεργα» περιττεύουν.

Αν κάτι θα χρειαζόμουν εκείνο το βράδι ήταν η φωνή, τα χέρια μου και μια φωτογραφική μηχανή.
Υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορούν να γίνουν με αυτά τα τρία και μόνον.
«Η γοητεία της απλότητας» σκεφτόμουν, όσο η ώρα της συνάντησης πλησίαζε.

Κι όμως, όσο κι αν ήθελα να πείσω τον εαυτό μου πως τα πράγματα θα κυλούσαν απλά,
τόσο εκείνος προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο.
Γνώριζα μόνο τη βάση πάνω στην οποία είχα αποφασίσει να κινηθώ.
Αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου –όπως και σε μια από τις γωνίες του χώρου-
υπήρχε ένα κουτί,
γεμάτο με υφάσματα, τελείως διαφορετικά μεταξύ τους σε μέγεθος, υφή, διαφάνεια, χρώμα,
και μια μάσκα αντιασφυξιογόνος, το οποίο με καλούσε απελπισμένα για δοκιμές.

Όχι.
Όχι απόψε.

Το κουτί θα μείνει εκεί.
Ως το τέλος.
Ως υπενθύμιση.
Ως άσκηση.

Ακόμη κι αν έχω τη δύναμη να κάνω τα πάντα,
ακόμη μεγαλύτερη δύναμη απαιτείται
να μην κάνω τα πάντα ενώ έχω τη δύναμη.
Άτυπος κανόνας, στα όρια της αφέλειας.
Κι όμως γνωρίζω πως για μένα λειτουργεί.

Βαθειές ανάσες.

Δικές μου.

Για μένα.

Σε λίγο θα ανασαίνω για εκείνην, θα σκέφτομαι για εκείνην, θα πράττω πάνω της δίχως έλεος,
ακροβατώντας διαρκώς ανάμεσα στη βιαιότητα και τη στοργή.

Ακροβατώντας. Με τα μάτια κλειστά.
Να μια καλή ιδέα.
Μάτια κλειστά, κι αν κάτι ανοιγοκλείνει ας είναι το στόμα μου κολλητά στο αυτί της,
ψιθυρίζοντας ή φωνάζοντας οδηγίες. Αν κάτι ανοιγοκλείνει ας είνα το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής,
αποτυπώνοντας την ακροβασία μου αυτή συνάμα με τη δική της.

Χτυπάει το κουδούνι.

Κλείνω τα μάτια.

Αναμονή.

Ένας ήπιος βόμβος ακούγεται στην πόρτα,
σαν κάποιος να χτυπά με το μαλακό μέρος της γροθιάς του.

Τελευταίες ανάσες δικές μου.

Ανοίγω.

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
(κλείσε τα μάτια, συγκεντρώσου στον ήχο, φαντάσου τη συνέχεια)
​

[αφιερούται στη @sokolata, το κείμενο της οποίας στάθηκε αφορμή για το παρόν]

 

Υπέροχο κείμενο.....
Μόνο όσοι έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις μπορούν να το εκτιμήσουν..

Με τιμά που εμπνεύστηκες από το κείμενο μου και έγραψες κάτι τόσο προσωπικό έντονο και όμορφο ..

 

το γκομενάκι στη φωτογραφία το ξέρουμε?