''Η δαιμονοποίηση της επιθετικότητας''

Στην θέαση-άκουσμα της λέξης επιθετικότητα, είτε από άγνοια, είτε από περιορισμένη αντίληψη, δημιουργείται υποσυνείδητα η εικόνα της φυσικής βίας. Κάποιες φορές, με υποκριτικά διανοουμενίστικη και κακόβουλη ίσως διάθεση, προκρίνεται με ηθικολογικό τρόπο ο παθητισμός. Ταυτίζεται αυθαίρετα, η δημιουργικά επιθετική στάση στην ζωή, με την βία. Αυτό, είναι το αποτέλεσμα ενός ισοπεδωτικού τρόπου σκέψης, χαρακτηριστικό ενός μυωπικού ''ελιτισμού'', όπου προτάσσει ένα ευνουχιστικό στερεότυπο ως πρότυπο ανάμεσα στον Αντρικό πληθυσμό....

 

δλδ;

 

  Με απλά λόγια, η επιθετικότητα στην εποχή μας έχει μετατραπεί σε μειονέκτημα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον ''ευνουχισμό'' της Αντρικής φύσης!

 

Τι νιώθουν οι άντρες τελικά;

 

Θα συμφωνήσω στο ότι η λέξη επιθετικότητα έχει επικρατήσει να έχει γενικά αρνητικό νόημα, συνήθως όταν η επιθετικότητα είναι υπό την μορφή της αέρα πατέρα τσαντίλας, δηλαδή καθαρά συναισθηματική. Τέτοια επιθετικότητα στο 100 % οδηγεί στη μαλακία.

Ωστόσο η επιθετικότητα με την ικανότητα για συνυπολογισμό των άλλων εξωτερικών παραγόντων (προσδοκία - κόστος - πλάνο) ειναι προσόν, ολόκληρη η επιχειρηματικότητα είναι προιόν της εντός πλαίσιου, λογικού ρίσκου, επιθετικότητας.

Αλλά ναι αν ρωτησεις 100, οι 99 θα σου πούν, επιθετικότητα μακριά... ειναι κακό πράγμα.

 

Έχει μετατραπεί σε μειονέκτημα για τους πολλούς.  

 

Μπορώ να απαντήσω μόνο για το τι νιώθω Εγώ. Όσο αφορά το αντρικό φύλο γενικότερα....απλά παρατηρώ....συμπεραίνω...

 

Ο Άνθρωπος είναι μακράν το επιθετικότερο πλάσμα στην φύση.....με το ανάλογο κόστος φυσικά!!!

 

Πολλοί...λίγοι....Η ουσία είναι πως αν Googlareis επιθετικότητα, τα αποτελέσματα θα είναι συντριπτικά αρνητικής χροιάς.

 

παρακαλείσθε όπως ενεργείτε και σκέφτεστε: αταξικά, άφυλα, αδιάφορα, άτακτα.

 

Από την επιθετικότητα μέχρι τον παθητισμό που αναφέρατε υπάρχει μια τεράστια γκάμα στάσεων και συμπεριφορών.

 

Η επιθετικότητα (επιτίθεμαι = τίθεμαι επί) εμπεριέχει την έννοια της κατίσχυσης επί του άλλου και βρίσκεται στον αντίποδα της παθητικότητας. Κατά την άποψή μου ο επιθετικός είναι εξ ίσου "ευνουχισμένος" με τον παθητικό, γιατί η επιθετικότητα ως πάγια στάση ζωής εκφράζει φόβο, όπως και η παθητικότητα. Στο μέσο των δύο τύπων συμπεριφοράς είναι η διεκδικητικότητα.

Ο διεκδικητικός δεν είναι "λαπάς", ούτε οσφυοκάμπτης. Ξέρει πότε οι περιστάσεις απαιτούν επιθετική στάση και πότε συμβιβαστική. Δεν εγκλωβίζεται στη δειλία ούτε στο θυμό. Σε αντίθεση με τον παθητικό, που δεν παλεύει για ό,τι δικαιούται και τον επιθετικό, που συνήθως χάνει το δίκιο του καθώς κινητοποιεί τα αμυντικά αντανακλαστικά των άλλων, ο διεκδικητικός κινείται με όχημα τη λογική, την ψυχραιμία και την ενσυναίσθηση. Ενεργεί έξω από τη λογική του μηδενικού αθροίσματος, εκτός αν δεν έχει περιθώρια επιλογής...