Η θυσία (Απόσπασμα)

Κανείς όμως σημασία δεν του έδωσε και τότε ο Αγάς ο μέμνων τη βοήθεια ζήτησε των Μεγάλων…

Ο χρόνος τον χώρο σαν αρρώστια απλώνει σε κύματα.

-Μεγάλοι;

-Θεοί, ημίθεοι, δυνάμεις ισχυρές σε κρούση με τους θνητούς του τρίτου που φόβο πληρώνουν σα φόρο, σ’ αυτόν που για θεό τους μοιάζει.

-Θεοί ( ;; ) Ποιοι; Ο Κροίσος την ουρά του προπέλα στο γοργά ‘νεμίζει, η Όμηρος εγκαταλείπει. Τον σκύλο τούτο δεν πρόκειται ποτέ της να ξυπνήσει.

Τι παραμύθι θα ήταν η ζωή δίχως δαίμονες θεούς;

-Η Ήρα, η Αθηνά και ο Ποσειδώνας.

-Οι ίδιοι αυτοπροσώπως;

-Όχι, αλλά στη θέση τους επάξια υπόσταση απέκτησαν τα χάρτινα εγώ τους. Του υπέρ χτυπώ και πλάσμα φτιάχνω, το αφρόγαλα.

Η Μάγισσα η Σκάρλετ, ως η πεντάμορφη της Ήρας.

Η Madam Αναρωτιέμαι της Αθηνάς, η του αμφί η κόρη.

Ο Water κερνώ και πίνω man, του Ποσειδώνα υπερβρύχιο.

Τα της Τροίας τα παιδιά του Λ222, γιορτή είχαν στήσει, πανηγύρι μυθικό.

Δέκα χιλιάδες που την λέξη λευτεριά, σύνθημα την έκαναν και την αθωότητα τους φόρεμα. Το υπέροχο του γαλάζιου ουρανού, χαμόγελο του αύριο.

Ο ήλιος χατίρι δεν τους χάλασε και να δύσει εκείνη την ημέρα δε θέλησε. Μία ημέρα που έμοιαζε πως ποτέ δε θα τελειώσει.

Τα λουλούδια εκείνης μα και των λοιπών ευχών, την εποχή τους αρνήθηκαν και από το χώμα ξεπηδούσαν με τραγούδια για στολίδια.

Τα Ζώα με τα παιδιά μαζί συνέπραξαν και αβίαστα χαμογελούσαν.

-Χαμογελούν τα ζώα;

-Ναι, όταν οι νοήμονες κυρίαρχοι αλλού κοιτούν.

Όνειρα έβαφαν στις πέτρες και με τρόπο στη λίμνη πετούσαν. Ποτέ αυτές να μη βουλιάζουν, στο νερό να περπατούν και μακριά να φτάνουν.

Ένα χρώμα νέο, για το μέλλον που έρχεται, μέχρι…

-Μέχρι;

-Που μια φωνή τον ουρανό τρόμαξε και αυτός σκυθρώπιασε. Το κόκκινο τα μουντά του φόρεσε.

-Όπως ο ήλιος;

-Όχι! Όπως το αίμα…

-Και τι είπε;

-Κάτι απλό, αλλά αρκετό τη χαρά από δέκα χιλιάδες παιδιά να κλέψει.

-Παιδιά, ώρα για ύπνο !!.

Αμέσως λες κι μ’ ένα τρόπο θεϊκό, δέκα χιλιάδες παιδιά τα μάτια τους έκλεισαν, στο έδαφος θρονιάστηκαν και σε ύπνο βαρύ βυθίστηκαν.

Κοιμήθηκαν πολύ, ώσπου οι αράχνες με τον ιστό τους την άγνοια τους έκλεψαν, τη τόλμη, τη χαρά, το πάθος και τότε μια φωνή ξανά…

-Ξυπνήστε τεμπέληδες .!. Η Σκάρλετ η Μάγισσα στα σύννεφα απάνω...

…με το ραβδί στο χέρι, αυστηρά να τους κοιτά. Νωχελικά αυτά σηκώνονται, στο άναρχα το ένα το άλλο να ακουμπά.

Το ραβδί στο χέρι της με δύναμη χτυπά, πουλιά που πέφτουν, με το κεφάλι στο μαύρο χώμα να φυτεύονται.

-Τι είναι αυτά παλιόπαιδα;; Εμπρός και τώρα, όλοι στη σειρά να μπείτε! Να κοιτάτε όλοι προς εμένα.

Τα Τρωϊκά παιδιά του μόνα; Μόνα. Δίχως μάνα ή πατέρα στο της μάχης το πεδίο, αντίρρηση δύσκολα να φέρουν.

Με τη βία, σκουντουφλώντας με δάκρυα για φούμο στοιχίζονται, των γραμμών κατάρτια. Όλα προς τη Σκάρλετ να κοιτούν.

-Πρέπει να εξοντώσουμε τον Εχθρό!

-Ποιος είναι ο εχθρός; Ο Κακός, ο bρούτος; Ποιος είναι του αγκυλωτού σταυρού, ο Υάκινθος;

-Εχθρός μας είναι οι αντίθετοι. Να πεθάνουν πρέπει!!!

-Μα ποιοι είναι οι αντίθετοι; Παιδικές φωνές, πεταλούδες βρεφικές, δεξιά και αριστερά ρωτούν. Κάποιοι προς τα πίσω γυρίζουν.

-Αυτοί που εμπρός προς εμέ δε βλέπουν και προς τ’ αλλού το ορθό τους ψάχνουν.

-Ένα βήμα όλοι προς τα μπρος ! Τώρα !!

Χιλιάδες τα παιδιά που μηχανικά ακολουθούν και όσα προς τ’ αλλού στέκουν, χαλί να τα πατήσουν.

Αυγά που σπάνε, χαμόγελα που σκίζονται, λουλούδια που μαραίνονται, μάρτυρες που ποδοπατιούνται.

Για τον εχθρό δεν υπάρχει αύριο. Αυτοί που στην ίδια θέση βρίσκονται, λάθος και καρκίνος, για εξόντωση, όλοι το ίδιο τέλος να ‘χουν.

Λίγος ο χρόνος που χρειάζεται η κατεύθυνση πνευματικό tattoo, να γίνει. Και όταν κάποιοι κουράζονται ή τολμούν κάπου αλλού να κοιτάξουν, στήλες από σκόνη και αλάτι γίνονται.

Μ’ ένα φύσημα στο έδαφος, ξεχασμένοι κόκκοι.

Να προχωρούν μπροστά δε σταματούν ακόμα και όταν ποτάμι στο δρόμο βρίσκουν. Παιδιά που πνίγονται, μπάζα για τα άλλα που πάνω τους πατούν και προς τα εμπρός βαδίζουν.

Αυτό συνεχίζεται για μέρες ακόμη και όταν η Σκάρλετ αποχωρεί.

Μέχρι που φωνή τρυφερή και του τόνου χαμηλή και σίγουρη ακούγεται.

-Μα αν προς τα εμπρός συνεχώς βαδίζουμε, στο γκρεμό, στα Τάρταρα δε θα πέσουμε; Η Madam Αναρωτιέμαι.

Άρνηση, αμφιβολία, σύγχυση, παράνοια και αν το δρόμο για την αρχή ξανά δε βρεις…

Κατάρρευση. Τα παιδιά αποπροσανατολισμένα, κάποια σταματούν κι άλλα προχωρούν.

Δεκάδες αυτά που χάνονται σε δρόμους δίχως όνομα, σ’ ένα μακελειό που παράλογο θα έπρεπε να είναι, αλλά λόγο έχει ώστε να υπάρχει.

Ένα παιδί μόνο του να στέκεται ανάμεσα σε δύο του αντιθέτου ρεύματα.

Εκατό αριστερά, εκατό από δεξιά κι αυτό στο κέντρο μόνο του να κλαίει.

-Είμαι ένα παιδάκι μόνο.

Έρημο και μοναχό του.

Είμαι και αρρωστούλι

Και δε μ’ αγαπά κανένας.

Τα δύο ρεύματα φτάνουν σε απόσταση καρδιάς. Τέλος καλό δε θα ‘χε αν η φωνή της Madam Αναρωτιέμαι δεν αγκάλιαζε ολοκληρωτικά το πλήθος.

-Όλοι στο έδαφος, μπρούμυτα ! Τώρα!!

Τα παιδιά καιρό είχαν να ακούσουν φωνή που ευθεία φάνταζε και το τι θέλει ξέρει.

Όλοι στο έδαφος με το πρόσωπο τους, στο χώμα να κοιτάζει. Σιμά τους κι άναρχα, τα νεκρά αδέρφια τους. 1111 τα ζωντανά ακόμα.

-Που θέλετε να πάτε;

-Τι είναι αυτό που ζητάτε;

-Κεφάλι δε θα σηκώσετε αν την πορεία σας δε βρείτε. Σ’ αυτή τη θέση αγάλματα ακίνητα θα είστε. Με κανένα δε θα μιλάτε, αγγίζεστε κοιτάτε.

Η Madam Αναρωτιέμαι φεύγει και τα παιδιά μόνα τον εαυτό τους για να βρουν. Στη θέση αυτή, με το πέρας χιλιοστά από τα μάτια, ώρες μένουν μέχρι που αρχίζουν να διψούν.

-Θέλω νερό.

-Μάνα διψάω.

-Διψάω πατέρα.

Μια μέρα ολοκληρώνεται, μια ακόμη, οι συνάψεις αφυδατώνονται, οι συνειδήσεις φύλλα ξερά, εύθραυστα στην κίνηση, εύκολα το σφυγμό τους παύουν.

Κάποια ρίζες βγάζουν, ψάχνοντας για νερό στη γη. Σταγόνες βρώμικες οι ελπίδες τους. Καταδικασμένοι θα ‘ταν αν…

-Εδώ το καλό της φωτιάς νερό. Σε όλα τα χρώματα, εκτός από το διάφανο. Τα καλό παιδί, the Man of the Water…