Η μεταμόρφωση της οικειότητας

...έτσι,
για να μπορέσετε σιγά σιγά να συνηθίσετε
αυτό το σχήμα που θα γινόταν ένα με το δικό σας...
Μ. Ντυράς, Η Αρρώστια του Θανάτου
​

Πίσω απλώνεται ένα κρεβάτι. Ίσαμε δυο μέτρα φαρδύ. Και μια δέσμη φωτός που εμφανίζεται κι εξαφανίζεται με το άνοιγμα της πόρτας.

Μπροστά σκοτάδι. Ενίοτε κι ένας πολύ αχνός καθρεφτισμός μιας διακεκομμένης και συγκεχυμένης μορφής. Γνόφος σάρκινος.

Πίσω από τον τοίχο μια πόλη, μια γειτονιά. Άλλοτε ήσυχη και άλλοτε πολύβουη.

Στο υπόλοιπο φάρδος του κρεβατιού ανεβαίνουν και κατεβαίνουν σιλουέτες. Συχνά πηδούν χαρωπά πάνω στο στρώμα, κυλιούνται στα σεντόνια, περιεργάζονται, ενίοτε προσπαθούν να γραπωθουν. Και τελικά φεύγουν χαρωπά όπως ήρθαν.

Σιλουέτες τόσο οικείες που μόνο από το πάτημα, το ρίξιμο στο στρώμα ή την αναπνοή μπορείς να ξεχωρίσεις. Εξάλλου πάντοτε υπήρξαν οικείες. Σαρξ εκ σαρκός.

Και όμως, υπάρχει μια άλλη οικειότητα. Παράξενη. Έως και παράδοξη.

Ένας πολύ αχνός καθρεφτισμός μιας διακεκομμένης και συγκεχυμένης μορφής.
Στοχασμός.

Παράξενη. Παράδοξη. Από τα εκπληκτικά αυτού του κόσμου που σε αφήνουν με το χαμόγελο ενός εκστατικου "μα πώς;".

Συνεχίζεται...

Σημ.: Ο τίτλος είναι παρμένος από το ομώνυμο βιβλίο του κοινωνιολόγου A. Giddens, μόνο για το λόγο ότι ταιριάζει η αλληλουχία των λέξεων και δεν υπάρχει καμία άλλη σχέση ή αναφορά στο σύγγραμμα.