Η προκληση

Εκεινη με ειχε καλεσει σπιτι της, στα βορεια προαστια. Στην διαδρομη μου ειχε επιτρεψει να αναπνεω, ηταν η λεξη της για να μου δινει κουραγιο, ειχε βρεθει τυχαια στο δρομο μου ή ετσι νομιζα εγω κι εγω δεν αντεχα ή δεν μπορουσα να την ακολουθησω, ισως ηταν η τελευταια φορα που θα την συναντουσα, δεν ηθελα να ειναι ετσι.

Ιχθεις στο ζωδιο, ενα ασχετο για εμενα που δεν το ηξερε, ουτε αυτο δεν της ειχα πει ας μην μας ενδιεφεραν αυτα, απλα να ηξερε ολοενα και περισσοτερα για εμενα.

Μαζι της, η ομιλια της, το παθος της, το μυαλο της, αυτο το μυαλο της με απογειωνουν, ειχα κανει μια σταση στο δρομο, ετοιμος να κλαψω, να κλαψω για αυτο που εχω βρεθει και να αφαιθω σ´αυτο που ποθουσα.

Αδικο; ναι μαλλον αδικο για εμενα για τους γυρω μου, μαλλον εχω γεννηθει για να πληγωνω τους αλλους, ξεκινησα παλι το ταξιδι μου προς εκεινη.

Ιδρωσαν τα χερια μου απο την αγωνια μου ενω επαιρνα την τελευταια στροφη για το σπιτι της.. αρχισα να τρεμω.

Πλησιασα το κουδουνι του σπιτιου της χτυπησα και περιμενα, μου ανοιξε, περασα με το κεφαλι μου σκυφτο απο την εξωτερικη πορτα.. ηξερα ακριβως τι επρεπε να κανω, να γδυθω. Δεν επιθυμει να φορω ρουχα οταν ειμαι κοντα της σε ιδιωτικο χωρο.

Απεναντι της πλεον, γυμνος με το κεφαλι μου κατω, η θεα μου ντυμενη στα ολολευκα, μια πραγματικη Αμαζονα, φορουσε τις μποτες της κρατουσε μαστιγιο ιππασιας (dressage whip). To αγαπημενο της, οταν ηθελε η τιμωρια να ειναι πραγματικη και σκληρη.

Νέα, ομορφη, δυναμικη, υπεροχη και ολη δικη μου κι εγω εγω τα κατεστρεφα ολα ή μηπως οχι; μηπως ειχε αποφασισει να ταξιδεψουμε μαζι, φοβομουν την αποφαση της, οπως και να ειχε την ειχα ηδη τσαλακωσει.

Τωρα, επρεπε να πληρωσω, να τιμωρηθω, δεν ημουν ετοιμος για τιποτα, ημουν ετοιμος να κλαψω χωρις καν να με χτυπησει, γονατισα μπροστα της, ακουμπησα το κεφαλι μου στο πατωμα και τα δακρυα μου κυλουσαν.

Ριζωσα στο πατωμα και δεν κουνιομουν εκεινη ειχε πλησιασει μερικα βηματα πιο κοντα μου, απο εδω που ημουν μυριζα το αρωμα της, το δερμα των παπουτσιων της, αχ Κυρια..

Ερωτευμενος μαζι της απο τις πρωτες κουβεντες της, δεν μπορει αυτο να εξηγηθει γιατι, φιλοδοξια, παρορμηση; αληθινο ομως κι εκεινη; Εκεινη σιγουρη για τον εαυτο της οπως παντα.

Μου εβαλε τις μποτες της μπροστα μου δεν μ αφησε να γλυψω, αλλα επετρεψε στα δακρυα μου να κυλουν στις μποτες της, εκεινη σκληρη και πληγωμενη, δεν εβγαλα αχνα μονο εκλαιγα σα μωρο διπλα της.

Ενοχες, πολλες για ολα δεν ηταν ομως ολα, ηταν μερικα και ηταν αρκετα, γιατι δεν τολμησα; γιατι δεν αντεξα ολο αυτο που μου χαριζονταν, ημουν εγωιστης, αυθαδης, κακος..

Νομιζα οτι αν την δυσαρεστησω νωριτερα, δεν θα μου εδινε αλλη ευκαιρεια, θα εφευγε και ισως καποτε την ξεπερνουσα, τουλαχιστον Εκεινη δεν θα πληγωνονταν, το τελευταιο που θα ηθελα ποτε ειναι αυτο.

Ομηροι ενος ψεμματος, του δικου μου που μας παγιδευσε και τους δυο, μου εδωσε την ευκαιρια μιας τελευταιας επιθυμιας.

῎Σκλαβος σας βιασμενος σαν την Περσεφονη´´
http://pontify.files.wordpress.com/2011/05/bernini.jpg?w=300