Η χαρούμενη δούλη

Η χαρούμενη δούλη με πήρε απ’ το χέρι, απαλό και δροσερό και διασχίσαμε μία κόλαση από καιόμενα κορμιά.

Πώς είναι η χαρούμενη δούλη – πώς την ξέρεις, ρωτάς.

Κανείς δεν παύει καθημερινά να είναι μέλισσα και να υπηρετεί τη βασίλισσα που τον τάξανε. Αλλά καμιά φορά, αυτή η υπακοή τού γίνεται μπούμερανκ, που όποιος το δει να πεταρίζει περιστρεφόμενο ‘τρελά’ στον αέρα, είναι σαν να βλέπει ένα συμπαντικό άλογο!

Με πήρες απ’ το χέρι, στο βάθος διέκρινα δύο μεγάλες πύλες. Εκεί, κατά δεκάδες ξεβράζονταν κορμιά. Τραβήξαμε μαζί με πολλούς τραυματισμένους, αποκαμωμένους κι ετοιμοθάνατους προς την έξοδο, που ήταν αρκούντως ανηφορική.

Έβλεπα γέρους δίπλα μου να λυγίζουν και να ξεψυχάνε, γριές να γελάνε υστερικά και να πεθαίνουν σκίζοντας όσο μπορούσαν τις σάρκες τους. Νεότερους εραστές να τρεκλίζουν και να λιποθυμούν, πολλούς να υποκύπτουν στα τραύματά τους και η χαρούμενη δούλη, ίδια η «Μαριόν», συνέχιζε να με τραβάει προς το φως.

Βγήκαμε στην απόμακρη αποβάθρα του νέου λιμανιού και σ’ έναν ήλιο υστερικό, τροπικό. Έβγαλα το πουκάμισο μου και κάλυψα τη λευκότητα ενός εσώτερου κόσμου σου, όπως ο ουρανός γίνεται πέπλο για τους αστερισμούς. Ψυχή δεν βρισκόταν τριγύρω μας, ούτε έως το βάθος του ορίζοντα.

Περπατήσαμε ανάλαφρα και μαζί. Ο ιδρώτας μου έσταζε σε χοντρές στάλες, αλλά σαν συμπαντικό άλογο, η χαίτη των μαλλιών σου κινούμενη πάνω κάτω πετούσε στη θάλασσα την κάθε περίσσια σταγόνα.

Αλλά τώρα, φάνηκε μία φιγούρα κόντρα στον ήλιο να βγαίνει πίσω από τις κολώνες φωτισμού, και ξεκίνησε στα γρήγορα να μας πλησιάζει.

Η κοπέλα γνωστή σου, ακούστηκε να λέει πριν ξεδιαλύνω τη μορφή του.

Μα, ναι! Ήταν ο λοστρόμος, φάντης μπαστούνι μπροστά μας!

Κοίτα, είναι η χαρούμενη δούλη και δεν ταιριάζει με αγέλαστους σαν εσένα, τόλμησα κι είπα.

Αν όμως εκείνη κλάψει, ρώτησε.

Αυθόρμητα, σαν να ήταν ζήτημα ρυθμού, ξεκινήσαμε πάλι να προχωράμε όλοι μαζί, να καλύψουμε μία σημαντικά μεγάλη απόσταση έως το παλιό λιμάνι.

Η χαρούμενη δούλη έδειχνε διπλά χαρούμενη, μάλιστα πέταξε και ό,τι της είχα δώσει, χωρίς να μου το επιστρέψει. Ο λοστρόμος έγλειψε με τη γλώσσα τα ξερά του χείλια και εγώ δεν μπόρεσα να μην κοιτάζω τον παλμό των θηλών της.

Όλα είναι θέμα σωστής συνεύρεσης – timing, πώς το λέτε εσείς, είπε η δούλη και έσκασε σε γυναικεία γέλια.

Τώρα διασχίζουμε την εμπορική ζώνη του λιμανιού. Ο λοστρόμος απλώνει απότομα το χέρι και σε σέρνει πίσω από ένα κοντέινερ. Πήγα να διαμαρτυρηθώ, να σε γλυτώσω από τα ματσακόνια, αλλά φρέναρα, τι βλάκας που είμαι, σκέφτηκα.

Ακούστηκε ένα ουρλιαχτό σου, ίσως ν’ άκουσα κι έναν λυγμό και μετά σίγουρα τη φωνή σου: ‘Παλιάνθρωπε’.

Γυρίσατε βιαστικά και χώρια, έδειχνες σαστισμένη. Μάλιστα άπλωσες το χέρι προς το μέρος του, σαν να είδες αγκάθινο στεφάνι που μόλις είχε από κάπου πέσει κάτω.