Ισοπαλία (46-46) Απόσπασμα

Στο πλανητικό σύστημα Ο, τρεις οι πλανήτες που κατοικούνται. Δέκα διαφορετικά τα είδη που έχουν αναπτύξει πολιτισμό και σα μια γροθιά κυριαρχούν. Στο σύστημα Ο, δεν υπάρχει ούτε Πρώτη, αλλά ούτε Δεύτερη τάξη.

Max the Dog is Dead ?

Δύο τα κουτάβια που στον αέρα ίπτανται σερφάροντας στα κύματα του Νέμο.

-Θες να παίξουμε ισοπαλία;

-Ναι γιατί όχι;

Το πιο δύσκολο παιχνίδι δεν ζητά τη νίκη ή την ήττα, αλλά ισότητα, ισοτιμία και Ισοπαλία.

Ο Πόλεμος της Τροίας/Ραψωδία Ι

Ισοπαλία.

Ο Πάτροκλος τη στολή του πολέμου βάζει και την Ασπίδα του Αχιλλέα στα χέρια του βαστά.

Τι αξία θα είχε ένας άνδρας δίχως το Τούτο του; Ευκαιρία του έδωσε ο Αγαμέμνονας στους πάντες να αποδείξει ότι χαμένος αυτός δεν ήτανε ποτέ και ούτε…

…Σκιά του Αχιλλέα !

Τα νύχια του γαμψά το ατσάλι να χαράζουν.

Τα δόντια μακριά, την καρδιά σου διαπερνούν.

Τα μάτια του μεγάλα μέχρι το τέλος της ψυχής σου να σε φτάνουν στο κυνήγι.

Έτοιμος και φεύγει. Στο της μάχης το πεδίο, το σχεδόν άδειο, κανείς δεν κλαίει, κανείς δε τραγουδά.

Τη γατίσια του πατούσα σε μέγεθος Ελέφαντα ο Πάτρο πρώτα στέλνει. Στη συνέχεια ακολουθεί το σώμα του σε μέγεθος Τυράννου της σαύρας των Δεινών.

Με το που το βάρος ενεργοποιεί το χώμα τρεις οι Τρώες που εμφανίζονται.

Ο Ρ1751, η Ν7653 και οι Χ9898.

Replica’s war, Fourth year’s day.

Η Εκάβη την των μαλλιών τη Κόκκινη κοιτά με καχυποψία. Της Σκουριάς παιδί θα μπορούσε δικό της να ‘ναι αλλά δίχως στήθος;

Όλα τα κορίτσια του αίματος της ολόγιομα φεγγάρια.

Γυρνά και κοιτά τον άνδρα τον ώριμο που για γιο της τον έφεραν. Τα μουστάκια του μεγάλα και το τούνελ στα μάτια του βαθύ.

Οι γιοί της δεν φημίζονταν για το βάθος τους.

Αυτά δε μοιάζουν για παιδιά μου. Λέξεις που και μέσα της δεν τολμούν να διακριθούν. Όμως ο πόλεμος είναι της ψυχής φθορά και όποια νίκη νέο καλό γι’ αυτούς που πολεμούν.

Η Εκάβη την αγκαλιά της ανοίγει και μέσα στη φωλιά της τα πουλιά της βάζει.

-Παιδιά μου !!

Όλοι στο παλάτι τα πνευμόνια ξεκλειδώνουν και ανάσα παίρνουν μετά από ώρα. Τα χειροκροτήματα οι λέξεις που ακολουθούν…

O P1751 ένας πράσινος μικρός κούκλος. Στα δέκα εκατοστά το ύψος του, της Λευκής της ύλης υποσύνολο, αιωρούμενος τον Πάτροκλο κοίταξε στα μάτια.

-Τι όμορφη που είσαι μικρή μου πεταλούδα; Έλα πιο κοντά. Στην ακολουθία των χρωμάτων σου να δω αυτό που κανείς ακόμα δεν έχει δει.

Ο P πιο σιμά ζυγώνει, συννεφιά στο σύμμετρο ή μήπως κι αυτό πλήρως ζυγισμένο;

-Τα φτερά σου με μεράκι και αργά θα ξεριζώνω και στου τοίχου μου τους ενδιάμεσους λεκέδες εγώ θα απλώσω.

Ο P χιλιοστά από τον οντά του Πάτρο, ο δεύτερος την ανάσα στα αφώτιστα της σπηλιάς του απιθώνει.

-Λίγο πιο κοντά μικρούλι..

Ο Πάτροκλος το στόμα του ανοίγει.

-Χωράει μέσα το κούτσικο χωριό μου και όσο για το φαγητό μου…

…να τα υπολείμματα θα φάμε αυτών που λιμνάζουν στις γεμάτο σάλια κουφάλες των δοντιών σου.

-Καλώς το μου, λέ ο Πάτροκλος και το στόμα του σφραγίζει. Τα δόντια του στο μέγεθος του σκύλου, πρέσα για το σώμα του P1751.

Στο απότομα και στο ξαφνικά, μα αντίσταση δε βρίσκουν. Ένα μούδιασμα μικρό, αντίλαλος στο σώμα που κάποτε εκεί έστεκε, με κοιτούσε και με αγάπη στο χαμό γελούσε.

Μια υπέροχη κάψα, με τη γεύση του θεού και ομίχλη απλώνεται από το στόμα του Πατρόκλου, στα ενδότερα.

Μαζί με τη γεύση και μια δόνηση, με ρυθμό και ρίμα γεννιέται μέσα του, την ίδια ακριβώς και σε χρόνο ίδιο που η Ν7653 ξεκινά.

Το μόνο που είναι ορατό στο φάσμα του Πατρόκλου είναι τα μαύρα του μεγάλα μάτια. Δύο του μαύρου τα πολύτιμα αυγά, μα καθώς τρέμουν τις γραμμές του θολώνουν, μοιράζοντας απλόχερα την αμφιβολία για τα όρια της θέσης τους.

Οι Χ9898 της έλικας ένωση δεκάδων και λουλούδι, στον αέρα αγκυλώνεται, στην ύλη που βιδώνει. Εκατοντάδες οι μονάδες, ανθοί και στόματα που ανοιγοκλείνουν, παράγοντας κύματα στον ίδιο ρυθμό της δόνησης.

Ο Πάτροκλος νιώθει ένα φούσκωμα μικρό. Δίχως σάρκα ή μορφή δηλώνετε εκεί που πριν υπήρχε η ομίχλη.

-Τι ήταν; Κάτι ανάλογο νιώθω κι εγώ τούτη τη στιγμή. Να έφταιγε άραγε ο μουλιασμένος αρουραίος που κατάπια δίχως να μασήσω;

-Ίιιιοουουου, γκριμάτσα κάνει αηδίας ή αστυνομίας; Η Όμηρος, μα στη συνέχεια αποδέχεται με κατανόηση. Της φύσης μας η νόηση…