Καλοκαίρι Έρωτα και Μπανανίας

Μιλάμε ελεύθερα;

Φυσικά, όλοι ελεύθερα πνεύματα είμαστε.

Ωραία, οπότε ήρθε εκείνη η στιγμή που η στράτα της ζωής μου τελείωσε. Κοιτάζοντας πίσω δεν θα έβλεπα τίποτα το ιδιαίτερο, το ήξερα ότι δεν υπήρχε και κάτι να δω. Ήταν σαν να έχεις αφήσει πίσω σου το μελισσολόι της λαϊκής σέρνοντας το καροτσάκι.

Ήταν τότε που μου μπήκε η ιδέα, διότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ήδη είχα πάει στο γιατρό για εκείνους τους πόνους και ξεκίνησα ένα μαραθώνιο εξετάσεων, να μην τα πολυλογώ, σπανιότατη ασθένεια είχε πετάξει το σκαρί στα βράχια. Και πώς τη σκαπουλάρουμε, ρωτάω τον γιατρό. Με τα πολλά, μαθαίνουμε ότι υπάρχει μία πειραματική θεραπεία σε κάποιο εργαστηριακό κέντρο στα βάθη της Ρωσίας.

Εγώ δεν είχα λεφτά να πάω στο Pride όχι στη Ρωσία.

Έτσι μου ήρθε η ιδέα, δηλαδή να στήσω τον "πάγκο" μου στις παρυφές της λαϊκής, σε μία γωνία με κάτι νεραντζιές και να βάλω την πινακίδα «χούφτωσε-χούφτωσε».

Πλέον μόνη μου από επιλογή, και χωρίς παιδιά-γατιά, χωρίς κανέναν να μου ζαλίζει τον έρωτα, πήρα την απόφαση εγώ να κάνω το τελευταίο ταξίδι.

Πρώτος κι όλος περιέργεια με πλησίασε ο παραδίπλα γύφτος που πουλούσε γαρδένιες. Μόλις του εξήγησα άπλωσε το χέρι του στο μαυριδερό μου κορμί. Μετά τραβήχτηκα πίσω. Κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω κάποιες δοκιμές, να μάθω να τοποθετώ το κορμί μου, κ.α.

Φυσικά οι περισσότεροι πάθαιναν σύγχυση, νόμιζαν ότι πουλάω χουρμάδες ή κάτι τέτοιο, κοιτούσαν το τραπεζάκι μου άδειο και μετά την επιγραφή, κ.ο.κ.

Εκεί περίπου στο μεσημέρι, μετά από μερικές παρεξηγήσεις και βρισιές, είχα καταφέρει να προσελκύσω δύο πελάτες, παραδόξως γυναίκες. Και οι δύο ήταν νεαρές και έδειξαν πραγματικό ενδιαφέρον για την περίπτωσή μου, με άγγιξαν με ευγένεια – χωρίς αιδώ. Είχε περάσει η ώρα και καθώς η θερμοκρασία είχε ανέβει είχα ξεκουμπώσει μία λευκή πουκαμίσα που φορούσα αφήνοντας ιδρωμένα τα στήθη μου ν’ ανεμίζουν.

Σε λίγο οι μικροπωλητές ξεκίνησαν να μαζεύουν τους πάγκους τους, ο κόσμος αραίωνε, ήδη κάποιοι έψαχναν ευκαιρίες στα σκουπίδια. Εγώ δίπλωσα το τραπεζάκι μου και έφυγα με τις δύο νέες φιλενάδες μου. Κερνούσαν μπύρα στο καφενείο και καθώς δροσιζόμασταν μου πρότειναν να συναντηθώ με την Λώρε Λωρεάντη, την μαχητική αρχηγό μίας μικρής φεμινιστικής φράξιας.

Η Λώρε ήταν μία γυναίκα νάνος, με εντυπωσιακά μπάσα φωνή! Μπροστά της οι δύο φιλενάδες δεν έβγαζαν άχνα, ήταν σαν το ποντίκι που βρυχάται. Της έδειξα τα κάλλη μου και συμφώνησε. Κάθε μέρα, λοιπόν, θα στήναμε το τραπεζάκι στην κάθε Λαϊκή του ευρύτερου Κέντρου διεκδικώντας την ανωτερότητα της γυναίκας, αυτή ήταν κι η πρωτοτυπία της Φράξιας Φεμινισμού (Φρα-Φε).

Εγώ, με το να με χουφτώνουν σε δημόσια θέα και επί πληρωμής, θα γινόμουν η αιχμή του δόρατος μίας ριζοσπαστικής καμπάνιας.

Εκείνο το καλοκαίρι ήταν σαν να είχαν ρίξει παραισθησιογόνα στη λίμνη του Μαραθώνα. Η μία μετά την άλλη πιτσιρίκα ερχόταν στον πάγκο μας και έκανε «εγγραφή» και μετά αυθόρμητα και γελαστά τα πετούσε έτσι έξω! Μετά άρχισαν να γίνονται ένα τσούρμο και περιφέρονταν ανάμεσα σε πάγκους με αγγουράκια κι άλλα ζαρζαβατικά. Έφερναν τις μανάδες τους, τις γιαγιάδες τους, ένας χαμός. Ακολουθούσε ένας πανζουρλισμός, αυτό που τελικά ονομάστηκε το Καλοκαίρι του Έρωτα και Μπανανίας.

Η Πολιτεία θορυβημένη έβγαλε διάταγμα προσωρινής διακοπής των Λαϊκών αγορών. Αυτό έκανε τους Αθηναίους να βγουν ακόμα περισσότερο από τα ρούχα τους. Η διπλή απαγόρευση των αγγουριών δημιούργησε ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα. Λένε ότι οι ταραχές ξεκίνησαν ψηλά απ' την Καλλιδρομίου και εξαπλώθηκαν στην πόλη σαν πύρινο κύμα.

Την Λώρε την είδα τυχαία τελευταία φορά έξω από ένα παλαιοπωλείο στην Ερμού να χαζεύει το Ρομάντσο, εβδομαδιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης. Δεν μιλήσαμε, προσπέρασα. Μία-δύο μέρες πριν είχα προλάβει να της πω, παρουσία των δύο συναγωνιστριών, ότι είχα θυσιάσει όλον το χρόνο προβολής μου στον κόσμο και δεν είχα άλλον, κάτι που ισχύει και για τις διαφημίσεις, μου απάντησε!

 

Και κάπως έτσι το Φραφέ έκανε καινούργια καταχώριση στην λίστα με τις υπόλοιπες πρωτοβουλίες που με τόλμη και όνειρα και ενέργεια ξεκίνησαν αλλά στην απραξία και την αδιαφορία χάθηκαν

ή

η Λώρε έχει σχέδια μεγαλύτερα από το μπόι της και θα γευτούμε σίκουελ ? (μιαμ!)

 

Αφήστε πρώτα να ψηθούν...

 

Καλά εντάξει δεν λέω, αν μη τι άλλο μία γλυκιά αναμονή θα ήταν πάντα.

Όμως, όπως και να το κάνουμε, εσύ έχεις μία πάθηση. Και εγώ έχω μία καύλα να ακούω για πειράματα πάνω σου στα βάθη της Ρωσίας. Πρέπει με κάποιο τρόπο να βρεθούν τα φράγκα πριν το σκαρί αρχίσει να μπάζει άσχημα.

 

Ω, ένας ευαίσθητος ληστής!

 

Εγώ για τα χρόνια πολλά πέρασα