Κολαστήριο...

Η Άνναμαρία ήταν μια κοπέλα από πατριαρχική οικογένεια. Με πατέρα στρατιωτικό και μητέρα φιλόλογο οι επιλογές της για μια φυσιολογική εφηβική ζωή δεν ήταν συζητήσιμη.
Άριστη στα μαθήματά της και πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις της έφερε τους πάντες προ εκπλήξεως όταν εξέφρασε την επιθυμία της να γίνει μοναχή.
Την επιθυμία αυτή την απέκτησε όταν μαζί με την μητέρα επισκέφθηκε κατά τους καλοκαιρινούς μήνες ένα μοναστήρι στην Εύβοια και έμεινε εκεί για περίπου ένα μήνα.
Της άρεσε πολύ ο τρόπος ζωής των μοναχών. Η προσευχή και η μετάνοια. Οι καθημερινές τους ενασχολήσεις με το μοναστήρι.
Εκεί κατάλαβε πως αυτό ήταν πραγματικά που ήθελε να κάνει.
Έτσι κι έγινε. Το χειμώνα χρίστηκε προ δόκιμη και ξεκίνησε τον μεγάλο δρόμο της προς την αφοσίωσή της στον Θεό.
Οι αδερφές μοναχές ήταν πολύ καλές μαζί της και την βοηθούσαν πάντα σε ότι κι αν έπρεπε να κάνει.
Η Ηγουμένη όμως ήταν αυστηρή και τα ήθελε όλα στην εντέλεια.
Οι μέρες περνούσαν και δεν άργησε ο καιρός όπου η Άνναμαρία έγινε μοναχή.
Είχε γνωριστεί με όλες της αδερφές της πολύ καλά κι έτσι πολλές από τις δουλειές τους τις κάνανε όλες μαζί. Κεντούσαν και μαγείρευαν, πρόσεχαν τα ζωντανά αλλά και τα ζαρζαβατικά τους, καθάριζαν τα δωμάτιά τους και προσεύχονταν μαζί.
Ήταν πολύ ευτυχισμένη με την επιλογή της και αγαπούσε όλες τις αδερφές της. Ιδιαίτερη αδυναμία είχε στην Καλλιόπη γιατί είχαν την ίδια καταγωγή και ήταν αυτή που την έπεισε να γίνει καλόγρια.
Μέναν στο ίδιο κελί και συζητούσαν με τις ώρες όλα όσα τις απασχολούσαν. Ένα βράδυ η Άνναμαρία ένιωθε νοσταλγία για το σπίτι της. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της που βιαστικά σκούπισε για να μην την δει κανείς.
Την είδε όμως η Ηγουμένη και φανερά εκνευρισμένη της ζήτησε να έρθει στο γραφείο της.
Μπαίνοντας στο γραφείο η Ηγουμένη κλείδωσε την πόρτα πίσω της. Ζήτησε από την Άνναμαρία να καθίσει και αμέσως της έδωσε ένα χαστούκι.
-Το κλάμα είναι αμαρτία και ασέβεια. Δεν το επιτρέπω στο μοναστήρι μου αυτό!
-Με συγχωρείτε, δεν θα ξανασυμβεί. Απλός να… μου έλειψαν οι γονείς μου.
-Αν δεν ήθελες να φύγεις μακριά τους να μην διάλεγες αυτό το δρόμο! Και ξέρω ακριβώς τον τρόπο που θα σε κάνω να μην ξανασκεφτείς έτσι. Κατέβασε τα εσώρουχά σου και σήκωσε την φούστα σου.
Η Άνναμαρία σάστισε!
-Μα…. Πήγε να διαμαρτυρηθεί, όμως ακόμα ένα χαστούκι προσγειώθηκε στο πρόσωπό της.
Έκανε ότι της ζήτησε η Ηγουμένη κατακόκκινη από ντροπή.
-Σκύψε στο γραφείο και τέντωσε τον πισινό σου προς εμένα.
Υπάκουσε φοβούμενη πως θα προκαλέσει χειρότερη αντίδραση.
Η Ηγουμένη άνοιξε το συρτάρι από το γραφείο της και πήρε μια μεγάλη βέργα στα χέρια της.
-Κάθε φορά που θα σε χτυπάω θα με ευχαριστείς γιατί σε βάζω στο δρόμο του Θεού!
Και χτυπά δυνατά την βέργα πάνω στα οπίσθια της Άνναμαρίας.
-Αχχχ…. Σας ευχαριστώ Ηγουμένη…
Η βέργα έπεσε ξανά… και ξανά… και ξανά…. με δύναμη πάνω της μέχρι που η Άνναμαρία ξέσπασε σε λυγμούς. Ο πόνος ήταν αφόρητος κάνοντας τα πόδια της να τρέμουν.
-Μάζεψε τα ρούχα σου και σκουπίσου. Δεν θα μιλήσεις σε καμία για αυτό, αλλιώς θα τιμωρηθείς ξανά. Και μην διανοηθείς να το πεις στους δικούς σου. Δεν θα σε πιστέψει κανείς.. Θα καταλήξεις στο ψυχιατρείο μετά από όλα όσα θα τους πω για την ψυχωτική συμπεριφορά σου. Και μην περιμένεις καμία στο πλάι σου. Όλες υπακούν σε μένα!
Η Άνναμαρία ψέλλισε ένα «Μάλιστα Ηγουμένη» και έφυγε ήσυχα για το δωμάτιο της.
Εκεί την περίμενε η Καλλιόπη. Ανήσυχη μόλις την είδε όρμησε πάνω της να την αγκαλιάσει από ανησυχία και ανακούφιση. Αισθάνθηκε το σώμα της σφιγμένο και την ρώτησε.
-Που ήσουν Άνναμαρία; Γιατί δεν ήρθες στο δείπνο; Όλες σε ψάχναμε…
Και τότε συνειδητοποίησε πως και η Ηγουμένη έλειπε.
Έβαλε τα χέρια της μπροστά στο στόμα της να κρύψει την κραυγή που ήταν έτοιμη να βγει.
-Αυτή η μέγαιρα! Τι σου έκανε! Πες μου! Άνναμαρία μίλα μου! Σε χτύπησε; Στην κόλαση να καεί η σκύλα!
Τα χάδια της Καλλιόπης ήταν καταπραϋντικά για την Άνναμαρία και ένιωσε το κορμί της να χαλαρώνει. Την οδήγησε στο κρεβάτι και συνέχισε να την έχει αγκαλιά και να την χαϊδεύει απαλά το σώμα.
Η Άνναμαρία γυρίζει και την κοιτάζει με βλέμμα πονεμένο.
-Τι θα κάνουμε; Τη ρωτά με τρόμο
-Εσύ τίποτα, ηρέμησε και άστα όλα πάνω μου…
Κρατά το πρόσωπό της στα χέρια της και είναι τόσο κοντά όσο ποτέ… Πλησιάζουν η μια την άλλη μέχρι που αισθάνεται η μια την ανάσα της άλλης στο πρόσωπό της. Βυθίζονται σε ένα φιλί υποσχόμενες να φύγουν από εκεί μέσα….

Το επόμενο πρωί τις βρίσκει αγκαλιά. Κάθε πρωί οι μοναχές πήγαιναν στον ναό του μοναστηριού για την πρωινή τους προσευχή. Έπειτα έπαιρναν το λιτό πρωινό τους και συνέχιζαν η κάθε μια για τις δουλειές τους.
Η Άνναμαρία σηκώθηκε πολύ σκεπτική εκείνη την ημέρα.. Την ώρα που ξύπνησε η Καλλιόπη ήδη έλειπε από δίπλα της και δεν την είδε μέχρι εκείνη την ώρα. Το μυαλό της γύριζε συνέχεια γύρο από τα χθεσινά γεγονότα. Τι θα μπορούσε να κάνει και πως θα μπορούσε να γλυτώσει από την κόλαση της κακοποίησης; Και πάνω από όλα πως θα μπορούσε να αποφύγει μια επόμενη φορά…
Και αυτό που έγινε με την Καλλιόπη;
Προσπαθούσε να δικαιολογήσει το γεγονός λόγο της συναισθηματικής φόρτισης όμως δεν μπορούσε να μην παραδεχτεί ότι ένιωσε όμορφα με εκείνο το φιλί.
Όμως όχι! Ήταν λάθος να σκέφτεται κάτι τέτοιο. Είχε αφιερώσει τον εαυτό της στον Θεό και θα έπρεπε να βαδίζει βάση αυτού…
Παρασυρόμενη στις σκέψεις της δεν πρόσεξε την Ηγουμένη που την παρατηρούσε.
Την πλησίασε και στάθηκε πίσω της. Τότε μόνο η Άνναμαρία αισθάνθηκε την παρουσία της και στράφηκε τρομαγμένη προς αυτή.
-Που τρέχει ο λογισμός σου; Σου έχω πει πως πρέπει να είσαι συγκεντρωμένη πάντα σε ότι κι αν κάνεις κι εσύ με παράκουσες. Το μεσημέρι και αφού τελειώσεις με όλες τις δουλειές σου σε περιμένω στο γραφείο μου.
Είπε αυτά τα λόγια και έφυγε.
Η Άνναμαρία αισθάνθηκε να την λούζει κρύος ιδρώτας. Τι θα έκανε; Πως θα απέφευγε μια ακόμα τιμωρία; Να το έλεγε στην Καλλιόπη; Και αν της δημιουργούσε πρόβλημα και μάθαιναν οι γονείς της ότι τρελάθηκε; Δεν θα άντεχε να τους το κάνει αυτό. Έτσι αποφάσισε να μην μιλήσει. Συνέχισε τις δουλειές της και το μεσημέρι βρέθηκε μπροστά από την πόρτα της Ηγουμένης.
Χτύπησε την πόρτα, περίμενε λίγο και έπειτα μπήκε δειλά με αργό βήμα.
Η Ηγουμένη δεν ήταν εκεί. Στάθηκε μπροστά από το γραφείο και περίμενε.
Στο μυαλό της ήρθαν οι εικόνες της προηγούμενης μέρας. Τα μάτια της απειλούσαν να γεμίσουν δάκρυα, έτσι έδιωξε τις εικόνες από το μυαλό της και προσπάθησε να ηρεμήσει.
Άκουσε την πόρτα να ανοίγει πίσω της. Χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει αισθάνθηκε μια παρουσία πίσω της.
Άρχισε να τρέμει μα προσπάθησε να μείνει ψύχραιμη.
Δυο χέρια έπιασαν τους ώμους της χαϊδεύοντας την, προχωρούσαν στο στήθος της στη μέση της, ώσπου έλυσαν την ζώνη που έσφιγγε το ράσο γύρο της.
Τα χέρια προχώρησαν στα κουμπιά της και ένα, ένα έβγαιναν από τις κουμπότρυπες που τα κρατούσαν σφιχτά στη θέση τους.
Απελευθερώθηκε το πλούσιο στήθος της που το κρατούσε γερά ο στηθόδεσμος.
Το ράσο της έπεσε στο πάτωμα και τα χέρια οδηγήθηκαν στο κούμπωμα του σουτιέν.
Μόλις την απάλλαξαν και από αυτό εμφανίστηκε το στήθος της που οι ρώγες του ήταν εμφανώς καυλωμένες…
Τα δάχτυλά των χεριών πιασαν τις ρώγες της και άρχισαν να τις στριφογυρίζουν.
Και τότε μόνο άκουσε την φωνή της Ηγουμένης.
-Είσαι μεγάλο πουτανάκι… δες πόσο καυλωμένη είσαι… πάω στοίχημα πως και το μουνί σου θα είναι εξίσου υγρό… Τέτοιες δουλειές είναι μόνο του διαβόλου και θα πρέπει να σε απαλλάξουμε από αυτό το δαίμονα.
Και με αυτές τις κουβέντες τις έπιασε τα μαλλιά την γύρισε προς το μέρος της και τις έδωσε δυο δυνατά χαστούκια.
Η Άνναμαρία έχασε την ισορροπία της όμως την συγκράτησε το γερό κράτημα από τα μαλλιά της που κρατούσε η Ηγουμένη.
-Στάσου στα πόδια σου πόρνη. Θα σε κάνω εγώ να απαρνηθείς κάθε τι που σε απομακρύνει από την πίστη σου.
Πέρασε τα χέρια της Άνναμαρίας πίσω από την πλάτη της και έβγαλε για ακόμα μια φορά την βίτσα από το συρτάρι.
Άρχισε να την χτυπάει στο στήθος κοκκινίζοντάς το…
Η Άνναμαρία βόγκηξε μα προσπάθησε να μην φωνάξει.
-Τι σου έχω πει τσούλα; Θα λες ευχαριστώ σε κάθε χτύπημα! Και αρχίζει να την χτυπά ακόμα πιο δυνατά.
-Σας παρακαλώ Ηγουμένη δεν θα το ξανακάνω… ψέλλισε η κοπέλα.
-Δεν σε πιστεύω, λες ψέματα. Ο διάβολος σε κάνει να λες ψέματα.
-Σας ορκίζομαι πως θα συμμορφωθώ…
-Σκάσε δαίμονα. Θα σου αποδείξω πως λες ψέματα. Και χώνει το χέρι της μέσα στο εσώρουχο της κοπέλας.
-Είχα δίκιο! Είσαι μούσκεμα! Συνεχίζει να την τρίβει δυνατά στην κλειτορίδα προκαλώντας την ένα δυνατό οργασμό!
-Μόνο ένας κολασμένος συμπεριφέρεται έτσι! Λέει και την βάζει να σκύψει στο γραφείο. Της κατεβάζει το εσώρουχο και συνεχίζει να την χτυπάει δυνατά ξανά και ξανά. Αφού έχει γεμίσει με σημάδια ο κώλος της αισθάνεται και πάλι 2 δάχτυλα να περιεργάζονται το μουνάκι της.
-Ακόμα υγρό… και χώνει τα δάχτυλα μέσα της. Συνεχίζει να τα σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά ως που η κοπέλα αφήνετε σε έναν ακόμα οργασμό.
-Το σώμα σου δεν λέει ποτέ ψέματα πόρνη! Ο σατανάς σε κάνει να θες να πηδιέσαι σαν τρελή και αυτό θα έχει μέχρι να πεις ήμαρτον.
-Σας παρακαλώ Ηγουμένη, δεν θα το ξανακάνω, αφήστε με να φύγω, σας παρακαλώ!
-ΣΚΆΣΕ! Από δω και πέρα θα κάνεις ότι σου λέω. Κάθε μεσημέρι μετά τις δουλειές σου θα έρχεσαι εδώ και θα σε τιμωρώ μέχρι να απαρνηθείς ότι δαιμονικό υπάρχει μέσα σου… Τώρα ντύσου και εξαφανίσου από μπροστά μου.
Η Άνναμαρία ντύθηκε όπως, όπως και έτρεξε στο δωμάτιο της με κλάματα. Εκεί την περίμενε όπως πάντα η Καλλιόπη έτοιμη να την παρηγορήσει.
Χώθηκε στην αγκαλιά της και άρχισε να κλαίει σαν μωρό παιδί. Ήταν απαρηγόρητη και δεν μπορούσε να σταματήσει το κλάμα.
-Σταμάτα να κλαίς Άνναμαρία. Αυτή η γυναίκα θα πάρει ότι της αξίζει και πολύ σύντομα στο υπόσχομαι!
Κι έτσι αγκαλιασμένες τις πήρε ο ύπνος….

Το ίδιο βράδυ η Άνναμαρία ξύπνησε από τους εφιάλτες της. Δίπλα της κοιμόταν ήσυχη η Καλλιόπη. Στο μυαλό της ήρθε το χθεσινό τους φιλί και με αυτή τη σκέψη άρχισε να χαϊδεύει την κοπέλα προκαλώντας την να ξυπνήσει. Την γύρισε ανάσκελά, σήκωσε την νυχτικιά της πάνω από την μέση και της άνοιξε τα πόδια.
Χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα και έβαλε το πρόσωπο της ανάμεσα από τα σκέλια της Καλλιόπης. Τράβηξε το εσώρουχό της στο πλάι και έχωσε την γλώσσα της λαίμαργα στην μικρή ζουμερή κλειτορίδα που είχε μπροστά της.
Η Καλλιόπη άφησε μια κραυγή μέσα στον ύπνο της μα δεν ξύπνησε.
Τότε η Άνναμαρία έβαλε ένα δαχτυλάκι μέσα στην υγρή τρυπούλα της κοπέλας και άρχισε να μπαινοβγαίνει απαλά κάνοντάς την να φέρει και άλλα υγρά πάνω στην γλώσσα της.
Ρουφούσε αχόρταγα την υγρή τρυπούλα και την γαμούσε με το δαχτυλάκι της όλο και πιο γρήγορα κάνοντας την κοπέλα να χύσει.
Η Καλλιόπη ξύπνησε από το κύμα ηδονής, άνοιξε τα μάτια της και μόλις αντιλήφθητε την Άνναμαρία ανάμεσα από τα πόδια της τράβηξε τα σκεπάσματα αναστατωμένη.
Είδε την κοπέλα να την κοιτά με πεινασμένο ύφος και κατάλαβε πως η νύχτα θα ήταν μεγάλη… Την κάλεσε με ένα νεύμα να έρθει προς το μέρος της και την φίλησε για ακόμα μια φορά μόνο που αυτή τη φορά γεύτηκε τα υγρά της στο στόμα της Άνναμαρίας.
Η γεύση αυτή την έκανε να ερεθιστεί ακόμα πιο πολύ και με μια κίνηση έβαλε από κάτω της την Άνναμαρία.
Της έβγαλε τη νυχτικιά και την απάλλαξε από τα εσώρουχά της . Έμεινε για μια στιγμή να χαζεύει τα σημάδια που άφησε στο σώμα της η βίτσα της Ηγουμένης και με τα ακροδάχτυλά της πέρασε από πάνω τους.
-Θα μου το πληρώσει αυτό, ψέλλισε όμως η Άνναμαρία της σφράγισε τα χείλη με το δάχτυλό της για να σταματήσει να μιλά…
-Σσσς…. Δεν θέλω να μας το χαλάσει κανείς αυτό…
Και την τράβηξε πάνω της. Χαθήκαν στα φιλιά τους και τα χάδια τους μέχρι που τις βρήκε το ξημέρωμα εξαντλημένες μα αποφασισμένες πως σήμερα θα έφευγαν από το κολαστήριο της Ηγουμένης… Όμως λογάριαζαν δίχως τον ξενοδόχο…
Σηκώθηκαν από το κρεβάτι και πήγαν να πλυθούν χωρίς να τις ακούσει κανείς.
Έβαλαν τα ρούχα τους και πήγαν για την πρωινή προσευχή τους.
Καμία δεν ήξερε για πιο πράγμα να προσευχηθεί… Μόνο απαντήσεις για το αν αυτό που κάνουν είναι μεγαλύτερο κακό από αυτό που έκανε η Ηγουμένη στην Άνναμαρία και σε πόσα ακόμα κορίτσια άραγε;
Στο πρωινό τους ήταν ήσυχες και σκεπτικές. Το εξεταστικό βλέμμα της Ηγουμένης έπεσε πάνω τους. Άραγε να κατάλαβε τι σκεφτόταν;
Σηκώθηκε συνοφρυωμένη από το τραπέζι και ακολούθησαν και οι υπόλοιπες που πήγαν να συνεχίσουν τις καθημερινές δουλειές τους.
Η Άνναμαρία είχε να ασχοληθεί με την κηπουρική δουλειά ενώ η Καλλιόπη με τα ζώα γι’ αυτό και χωρίστηκαν. Το μεσημέρι μετά από τις εργασίες τους η Καλλιόπη έψαξε την Άνναμαρία αλλά δεν την βρήκε.
Έτσι έτρεξε στο γραφείο της Ηγουμένης. Δεν θα την άφηνε να την χτυπήσει για ακόμα μια φορά.
Άνοιξε την πόρτα σαν μαινόμενος ταύρος και αυτό που αντίκρισε ήταν από τα άγραφα.
Στον τοίχο υπήρχε ένας μεγάλος σταυρός κι εκεί πάνω ήταν δεμένη η Άνναμαρία!
Τους καρπούς της έσφιγγαν χοντρά σχοινιά και το στόμα της ήταν κλειστό με το εσώρουχό της. Η Ηγουμένη κρατούσε ένα περίεργο εργαλείο με το οποίο πονούσε την κοπέλα.
Η Καλλιόπη όρμισε πάνω της μα η Ηγουμένη έστρεψε το εργαλείο πάνω της και ένα δυνατό ρεύμα τη χτύπησε κάνοντάς την να φύγει προς τα πίσω.
-Ώστε εσύ είσαι η συνεργός της; Έπρεπε να το φανταστώ μια ς που μένετε μαζί στο ίδιο κελί. Πες μου πορνίδιο μέχρι που φτάσατε;
-Δεν θα σου πω τίποτα στρίγγλα! Θα πάρω τώρα την Άνναμαρία και θα φύγουμε.
-Δεν θα τολμήσεις να το κάνεις αυτό! Θα πω στις οικογένειές σας ότι τρελαθήκατε και το σκάσατε. Θα σας κλείσω σε ψυχιατρείο! Να περάσετε μια ζωή μαστουρωμένες από τα χάπια. Κι αν δεν σας βρουν ποτέ θα ζείτε μόνιμα κυνηγημένες. Διάλεξε και πάρε πορνίδιο…
-Διαλέγω! Και με την κουβέντα αυτή επιτίθεται για ακόμη μια φορά στην Ηγουμένη παίρνοντας της το εργαλείο ηλεκτρισμού από τα χέρια. Το πετά στην άλλη άκρη του δωματίου και συνεχίζει να παλεύει με την γυναίκα. Η Άνναμαρία παρακολουθεί εμβρόντητη την φίλη της να χτυπά αλύπητα την Ηγουμένη η οποία πάλευε σαν άγριο θηρίο. Η Καλλιόπη καταφέρνει και την ρίχνει κάτω και την καβαλικεύει αρπάζοντας ένα αιχμηρό αντικείμενο από το γραφείο το φέρνει με δύναμη πάνω στο κεφάλι της γυναίκας κάνοντας την να λιποθυμήσει…
Σηκώνετε και λύνε τα δεσμά την Άνναμαρίας..
-Είναι νεκρή;
-Όχι.
-Τι θα κάνουμε;
-Δεν ξέρω, θα φύγουμε.
-Που θα πάμε;
-Άνναμαρία! Πάψε! Δεν ξέρω ακόμα αλλά σου ορκίζομαι πως όπου κι αν πάμε δεν θα αφήσω ποτέ ξανά κανέναν να σε πειράξει!
Γυρίζει και βλέπει την Ηγουμένη αναίσθητη… Άραγε να την αφήνανε έτσι χωρίς αποχαιρετιστήριο;

Η Καλλιόπη συνέχισε να κοιτά την Ηγουμένη με απέχθεια. Ήθελε να την κάνει να πληρώσει για όλα όσα έκανε στην Άνναμαρία αλλά και σε άλλες κοπέλες.
Χωρίς δεύτερη σκέψη απάλλαξε την Ηγουμένη από όλα της τα ρούχα και αφήνοντάς την γυμνή την έδεσε στο σταυρό όπου πριν από λίγο βρισκόταν δεμένη η Άνναμαρία.
Έβαλε στο τζάκι την μασιά να πυρακτώσει και ξαναπήγε κοντά στην Ηγουμένη.
Την χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο για να ξυπνήσει και της έδεσε το στόμα αφού πρώτα της το γέμισε με το εσώρουχό της.
-Θέλω να είσαι ξύπνια όταν θα σε κάνω να πονάς καργιόλα! Έτσι όπως πόνεσες τις αδερφές μου.
Η Ηγουμένη χτυπιόταν σαν δαιμονισμένη όμως μάταια προσπαθούσε να λυθεί από τα δεσμά της. Η Καλλιόπη την είχε δέσει πολύ σφιχτά.
Πήρε την μασιά από το τζάκι και έτσι όπως έκαιγε πλησίασε την Ηγουμένη που είχε ανοίξει τα μάτια της διάπλατα από τον φόβο…
-Θα σε κάνω να πληρώσεις ακριβά όλα όσα έχεις κάνει. Και με αυτές τις λέξεις άρχισε να την καίει σε διάφορα σημεία του κορμιού της.
Η Ηγουμένη ούρλιαζε μα δεν μπορούσε να την ακούσει κανείς. Χτυπιόταν πάνω στο σταυρό από τον πόνο. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της μα δεν ήταν μετάνοιας.
Η Καλλιόπη το κατάλαβε και πήρε την βίτσα. Άρχισε να την χτυπά στις ανοιχτές πληγές μα το μόνο που κατάφερε ήταν να εξοργίσει κι άλλο την Ηγουμένη.
Κατάλαβε πως αυτή η γυναίκα δεν επρόκειτο να αισθανθεί μεταμέλεια για τις πράξεις της. Έτσι αποφάσισε να την αφήσει στην μοίρα της. Κατευθύνθηκε στο γραφείο της και πήρε στυλό και χαρτί. Άρχισε να γράφει, να γράφει. Στο τέλος δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε μέσα σε ένα από τα σχοινιά που κρατούσαν την Ηγουμένη έτσι ώστε να το βρουν αυτοί που θα την ελευθέρωναν.
Έγραψε ακόμα ένα χαρτί και το κόλλησε έξω από την πόρτα για να προειδοποιήσει τις αδερφές που θα προσπαθούσαν να την λύσουν ζητώντας από αυτές να περιμένουν την αστυνομία. Παρακάλεσε επίσης όσες πέρασαν την ίδια κόλαση με την Άνναμαρία να μιλήσουν και να μην καλύψουν αυτό το τέρας.
Αφού τελείωσε άρπαξε την Άνναμαρία, που είχε μείνει άναυδη να κοιτά τόση ώρα σαν απλός θεατής της ίδιας της της ζωής και την τράβηξε μαζί της.
Βγήκαν από το γραφείο, έτρεξαν στο κελί τους πήραν στα γρήγορα ότι προσωπικά αντικείμενα είχαν και οδηγήθηκαν προς την έξοδο του μοναστηριού χωρίς να μιλήσουν σε καμία αδερφή.
Άνοιξαν την μεγάλη πύλη και βγήκαν έξω, τα πρώτα βήματα γοργά, έγιναν τρέξιμο και μόλις χάθηκαν μέσα στο δάσος και γέμισαν τα πνευμόνια τους με ελευθερία σταμάτησαν και άρχισαν να γελάνε… να γελάνε, να γελάνε… μέχρι που πέσαν κάτω από τα γέλια.
Μόλις ηρέμησαν η Καλλιόπη γύρισε και κοίταξε την Άνναμαρία.
-Είμαστε ελεύθερες!
Εκείνη της χαμογέλασε μα δεν είπε τίποτα. Ανησυχούσε για το τι θα γίνει από δω και πέρα.
Τι θα γινόταν αν έβρισκαν την Ηγουμένη; Και αν δεν καλούσαν την αστυνομία;
Και αν μάθαιναν οι γονείς της ότι το έσκασε; Κάποια στιγμή θα το μάθαιναν… Τι θα σκεφτόταν;
Και τι έγραψε στο χαρτί η Καλλιόπη; Να την ρωτούσε; Ή να τα ξεχνούσε όλα και να προχωρούσε; Άλλωστε τώρα ήταν ελεύθερη! Θα μπορούσε να κάνει ότι ήθελε χωρίς να δίνει λογαριασμό πια σε κανένα!
-Καλλιόπη;
-Μμμ;
-Τι έγραψες στο χαρτί;
Η κοπέλα γύρισε και την κοίταξε, δεν είπε τίποτα, μόνο χαμογέλασε.
«Ονομάζομαι Αρτεμισία Σοφιανοπούλου. Εδώ στη μονή με γνωρίζουν ως αδερφή Καλλιόπη.
Είμαι αυτή που έδεσα και τιμώρησα την Ηγουμένη.
Ο λόγος;
Η κακοποίηση των αδερφών μου από την εν λόγο γυναίκα με εξώθησε στις πράξεις μου αυτές.
Μέσα στο γραφείο της θα βρείτε όλα τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε για τις τιμωρίες της.
Ίσως και να μην πιστέψετε λέξη από όλα αυτά….
Πριν βγάλετε συμπεράσματα όμως και πριν αφήσετε τόσες αθώες ψυχές στα χέρια αυτής της γυναίκας συμβουλευτείτε έναν ψυχίατρο που θα κάνει την διάγνωσή της.
Εγώ μαζί με την αδερφή μου Άνναμαρία το σκάσαμε για να γλυτώσουμε από αυτό το δαίμονα. Πολλές όμως από εμάς δεν θα έχουν την ίδια τύχη…»
Ο Αστυνόμος Ξένος σήκωσε το βλέμμα προς την εκνευρισμένη γυναίκα που μέχρι πριν λίγο ήταν δεμένη στο σταυρό.
Δεν φαινόταν καθόλου φοβισμένη.
Ήταν νευριασμένη! Ήθελε εκδίκηση. Χρόνια αστυνομικός το μάτι του έκοβε.
Κάτι δεν πήγαινε καλά με την Ηγουμένη και ίσως το γράμμα να μην έλεγε ψέματα.
Άφησε τον αστυφύλακα Καραμπέκη να προσέχει την Ηγουμένη και πήγε να πάρει καταθέσεις από τις αδερφές.
Κάπως θα έπρεπε να αποσπάσει πληροφορίες όμως μάταια.
Έπειτα από πολλές συζητήσεις αυτό που κατάλαβε ήταν πως τα κορίτσια δεν είχαν δώσει ποτέ δικαίωμα, όμως όσον αφορούσε την Ηγουμένη όλες ήταν μαγκωμένες!
Την φοβόταν την σκρόφα! Τι να έκανε άραγε στα κορίτσια; Όλα αυτά τα σαδομαζοχιστικά εργαλεία; Να τα χρησιμοποιούσε πάνω τους; Δεν θα την άφηνε έτσι την γαμιόλα! Θα την έκλεινε μέσα να σαπίσει αν το γράμμα έλεγε αλήθεια… Για να το καταφέρει όμως αυτό έπρεπε να βρει μάρτυρες, το γράμμα από μόνο του δεν έφτανε…
Από κάπου έπρεπε να αρχίσει…. Από πού όμως;

Soraya...

 

Πρέπει να γράψεις romantic novels. Θα πας μπροστά. Λάικ και εγκρίνω.

 

ευχαριστώ πολύ

 

Και για αστυνομικό μια χαρά είναι!

 

ευχαριστώ πολύ